Verordening voorzieningen maatschappelijke ondersteuning 2012 gemeente Arnhem

1. In afwijking van het gestelde in artikel 3.2.1 en artikel 3.2.2, komt de persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 4,5 en 6 van de wet niet in aanmerking voor hulp bij het huishouden als tot de leefeenheid waar deze persoon deel van uitmaakt één of meer huisgenoten behoren die wel in staat zijn het huishoudelijk werk te verrichten.

2. Het college stelt ten aanzien van het vorige lid in het Besluit nadere regels vast.

1. Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de wet komt voor een voorziening als bedoeld in artikel 4.3 onder a. in aanmerking wanneer aantoonbare beperkingen het normale gebruik van de woning belemmeren. De hoogte van de financiële tegemoetkoming is opgenomen in het Besluit.

2. Indien de belanghebbende voor het eerst zelfstandig gaat wonen wordt 50% van de financiële tegemoetkoming voor verhuis- en inrichtingskosten, genoemd in artikel 4.3 onder a., verstrekt.

3. Indien belanghebbende aanspraak kan maken op een bijdrage in de verhuis- en inrichtingskosten van een andere wet of regeling, wordt de bijdrage in mindering gebracht op de financiële tegemoetkoming voor verhuis- en inrichtingskosten.

1. Indien een bouwkundige woonvoorziening bestaat uit een aanbouw aan of een aanzienlijke verbouwing van een woning, die het eigendom is van een verhuurder, die niet bereid is de aangepaste woning blijvend ter beschikking te stellen van personen die op basis van aantoonbare beperkingen behoefte hebben aan een dergelijke woning, zal het college een herplaatsbare losse woonunit verstrekken indien daartegen geen bezwaren van overwegende aard bestaan.

2. Indien een bouwkundige woonvoorziening bestaat uit een aanbouw aan of een aanzienlijke verbouwing van een woning, die het eigendom is van de belanghebbende kan het college een herplaatsbare losse woonunit verstrekken indien daartegen geen bezwaren van overwegende aard bestaan.

Artikel 4.6 Hoogte persoonsgebonden budget in verband met kosten voor het verwerven van grond

Voor zover het treffen van voorzieningen, als bedoeld in artikel 4.3 onder b van de verordening betreft het uitbreiden van bestaande woningen, dan wel het groter bouwen van een nieuw te bouwen woning dan zonder de voorzieningen nodig zou zijn, kan het college een persoonsgebonden budget verstrekken voor extra te verwerven aantal vierkante meters grond.

Artikel 4.7 Aanpassing bij woonwagens

Het college verleent alleen een persoonsgebonden budget in de aanpassingskosten van een woonwagen indien aan de volgende vereisten wordt voldaan:

• a.

  de technische levensduur van de woonwagen is nog minimaal vijf jaar; én

• b.

  de standplaats komt niet binnen vijf jaar voor opheffing in aanmerking; én

• c.

  de woonwagen stond ten tijde van de indiening van de aanvraag voor een woonvoorziening bij de gemeente op een formeel zodanig aangemerkte standplaats.

Artikel 4.8 Aanpassing bij woonschepen

Het college verleent slechts een persoonsgebonden budget in de aanpassingskosten van een woonschip indien:

• a.

  de technische levensduur van het woonschip nog minimaal vijf jaar is; én

• b.

  het woonschip nog minimaal vijf jaar op de ligplaats mag blijven liggen.

Artikel 4.9 Technische levensduur

Indien de technische levensduur van de woonwagen of het woonschip minder dan vijf jaar is of de standplaats van de woonwagen binnen vijf jaar voor opheffing in aanmerking komt of het woonschip niet tenminste nog vijf jaar op de ligplaats mag liggen, worden de maximale aanpassingskosten in de vorm van het persoonsgebonden budget gemaximeerd. In het Besluit wordt de maximale hoogte van het persoonsgebonden budget bepaald.

Artikel 4.10 Aanpassing bij binnenschepen

Het college verleent slechts een persoonsgebonden budget in de aanpassingskosten van een binnenschip, indien de aanpassing betrekking heeft op het voor de schipper, de bemanning en hun gezinsleden bestemde gedeelte van het verblijf als bedoeld in artikel 1, tweede lid, onderdeel V, van het Binnenschepenbesluit (Stb. 1987, 466), van een binnenschip, dat:

• a.

  in het register, bedoeld in artikel 783 van Boek 8 van het Burgerlijk Wetboek als zodanig te boek is gesteld op de wijze omschreven in de maatregel teboekgestelde schepen 1992; én

• b.

  bedrijfsmatig wordt gebruikt, hetzij voor het vervoer van goederen, daarbij blijkens de meetbrief bedoeld in het metingbesluit binnenvaartuigen 1978 een laadvermogen van tenminste 15 ton hebbend, of voor het vervoer van meer dan 12 personen buiten de in de aanhef bedoelde.

Artikel 4.11.1 Hoofdverblijf

Een woonvoorziening wordt slechts verleend indien de belanghebbende zijn hoofdverblijf heeft of zal hebben in de woonruimte waaraan de voorziening wordt getroffen. Onder hoofdverblijf wordt aangesloten bij de bepalingen uit de Wet gemeentelijke basisadministratie.

Artikel 4.11.2 Bezoekbaar maken

In afwijking van het gestelde in artikel 4.11.1 kan een woonvoorziening getroffen worden voor het bezoekbaar maken van een deel van de woning, indien de belanghebbende zijn hoofdverblijf heeft in een Awbz-instelling en de woonruimte regelmatig wordt bezocht.

Artikel 4.11.3 Indiening aanvraag voor het bezoekbaar maken

De aanvraag voor het bezoekbaar maken wordt ingediend in de gemeente waar de aan te passen woning staat.

Artikel 4.11.4 Maximale grenzen bezoekbaar maken

Onder bezoekbaar maken wordt uitsluitend verstaan het middels een woonvoorziening bewerkstelligen, dat de belanghebbende de woonruimte, de woonkamer en een toilet kan bereiken en hiervan gebruik kan maken.

Artikel 4.12 Geen voorziening

• 1.

  Geen woonvoorziening wordt verstrekt :

• a.

  voor het verblijf in een hotel/pension, trekkerswoonwagen, klooster, tweede woning, vakantiewoning en recreatiewoning;

• b.

  indien de beperkingen bij het normale gebruik van de woning voortvloeien uit de aard van de in de woning gebruikte materialen of uit de slechte staat van onderhoud van de woonruimte;

• c.

  indien de belanghebbende de beschikking heeft over woonruimte die niet bestemd is om het hele jaar bewoond te worden;

• 2.

  Een woningaanpassing wordt geweigerd, indien :

• a.

  het een specifiek op mensen met beperkingen gerichte woongebouw betreft, waarbij de aanpassingen bij nieuwbouw of renovatie zonder noemens-waardige meerkosten meegenomen kunnen worden;

• b.

  het een niet zelfstandige woonruimte betreft;

• c.

  belanghebbende woonruimte zonder recht of titel bewoont, of bewoont op basis van een tijdelijke huurovereenkomst.

4.13 Aanpassing van gemeenschappelijke ruimten

• 1.

  De volgende woningaanpassingen kunnen worden verstrekt met betrekking tot de gemeenschappelijke ruimte in een wooncomplex, als zonder deze voorziening de woning van belanghebbende voor hem ontoegankelijk blijft of niet te gebruiken is:

• a.

  automatische deuropeners;

• b.

  hellingbanen;

• c.

  extra trapleuningen;

• d.

  drempelhulpen of vlonders;

• e.

  ballustrade.

• 2.

  Voorzieningen als bedoeld in het vorige lid worden niet verstrekt voor wooncomplexen, die specifiek zijn bestemd voor ouderen en mensen met een beperking, omdat deze voorzieningen dan algemeen gebruikelijk worden geacht.

Artikel 4.14 Geen voorziening voor verhuis- en inrichtingskosten

Indien de belanghebbende verhuist naar een Awbz-instelling/locatie of een andere instelling of locatie gericht op het verstrekken van zorg wordt geen tegemoetkoming in de verhuis-en inrichtingskosten verstrekt.

Artikel 4.15 Begrenzingen bij woonvoorzieningen

De aanvraag voor een woonvoorziening als bedoeld in dit hoofdstuk wordt geweigerd indien:

• 1.

  de noodzaak tot het treffen van de woonvoorziening het gevolg is van een verhuizing waartoe op grond van belemmeringen bij het normale gebruik van de woning geen aanleiding bestond, tenzij er sprake is van een wijziging in de leefsituatie; of

• 2.

  de belanghebbende niet is verhuisd naar de voor zijn of haar beperkingen op dat moment beschikbare meest geschikte woning, tenzij daarvoor tevoren schriftelijk toestemming is verleend door het college.

4.16 Beperking hoogte bedrag verhuis-en inrichtingskosten

• 1.

  Indien de belanghebbende voor het eerst zelfstandig gaat wonen wordt 50% van de financiële tegemoetkoming voor verhuis- en inrichtingskosten, genoemd in artikel 4.3 onder a., verstrekt.

• 2.

  Indien belanghebbende aanspraak kan maken op een bijdrage in de verhuis- en inrichtingskosten van een andere wet of regeling, wordt de bijdrage in mindering gebracht op de financiële tegemoetkoming voor verhuis- en inrichtingskosten.

Hoofdstuk 5 Resultaat : het zich lokaal kunnen verplaatsen per vervoermiddel

Artikel 5.1 Vormen van voorzieningen

De door het college, ter compensatie van beperkingen bij het zich lokaal verplaatsen te verstrekken voorziening kan bestaan uit:

• a.

  een algemene voorziening;

• b.

  een individuele voorziening in de vorm van een vervoersvoorziening in natura;

• c.

  een individuele voorziening in de vorm van een persoonsgebonden budget te besteden aan een vervoersvoorziening;

• d.

  een individuele voorziening in de vorm van een financiële tegemoetkoming in de kosten van een vervoersvoorziening.

Artikel 5.2 Primaat bij collectief vraagafhankelijk vervoer

• 1.

  Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de wet kan voor het collectief vraagafhankelijk vervoer in aanmerking komen indien aantoonbare beperkingen het onmogelijk maken om :

• a.

  gebruik te maken van het openbare vervoer; of

• b.

  het openbare vervoer te bereiken.

• 2.

  Wanneer de persoon, als bedoeld in het eerste lid, is geïndiceerd voor het collectief vraagafhankelijk vervoer van de Stadsregio Arnhem-Nijmegen, bestaat de voorziening uit:

• a.

  een kortingspas voor het collectief vraagafhankelijk vervoer; of

• b.

  een forfaitaire vergoeding.

  Verstrekking van een forfaitaire vergoeding vindt steeds plaats per kalenderjaar in vier termijnen. Bij tussentijdse verstrekking verstrekt het college een evenredige bijdrage.

• 3.

  Een persoon, als bedoeld in het eerste lid, die in aanmerking komt voor collectief vraagafhankelijk vervoer dient, voordat de verstrekking van de voorziening plaatsvindt, een keuze te maken tussen de in het vorige lid bedoelde kortingspas en de forfaitaire vergoeding.

Artikel 5.3 Primaat bij de Zorgtaxi

• 1.

  Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de wet kan voor de Zorgtaxi in aanmerking komen, indien aantoonbare beperkingen het onmogelijk maken om gebruik te maken van het collectief vraagafhankelijke vervoer van de Stadsregiotaxi.

• 2.

  Wanneer een persoon, zoals bedoeld in het eerste lid, is geïndiceerd voor het kamer- tot-kamervervoer van de Zorgtaxi bestaat de voorziening uit een kortingspas voor het kamer-tot-kamervervoer.

• 3.

  Wanneer een persoon, zoals bedoeld in het eerste lid, is geïndiceerd voor het individueel taxi- of rolstoeltaxivervoer, het zogeheten solovervoer van de Zorgtaxi, bestaat de voorziening uit een kortingspas voor het individueel taxi- of rolstoeltaxivervoer.

• 4.

  Wanneer een persoon, zoals bedoeld in het eerste lid, is geïndiceerd voor het individueel taxi- of rolstoeltaxivervoer, het zogeheten solovervoer van de Zorgtaxi, én de belanghebbende is in het bezit van een eigen auto, heeft deze de keuze tussen een kortingspas en een financiële tegemoetkoming voor het gebruik van de eigen auto.

Artikel 5.4 Stadsregiotaxi/Zorgtaxi

• 1.

  Het collectief vraagafhankelijk vervoer wordt in de gemeente Arnhem uitgevoerd onder de naam Stadsregiotaxi en het kamer-tot-kamervervoer alsmede het individueel (rolstoel)taxivervoer wordt uitgevoerd onder de naam Zorgtaxi.

• 2.

  Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de Wet, die is geïndiceerd voor het collectief vraagafhankelijk vervoer of voor het kamer-tot-kamervoer alsmede het individueel (rolstoel)taxivervoer kan onbeperkt gebruik maken van de Stadsregiotaxi respectievelijk de Zorgtaxi.

• 3.

  Voor het reizen met de Stadsregiotaxi en met de Zorgtaxi is een ritbijdrage verschuldigd.

• 4.

  De hoogte van de eigen bijdrage, genoemd in het vorige lid, geldt voor maximaal vijf reiszones en is gebaseerd op de ritbijdrage, die passagiers jonger dan 65 jaar moeten betalen bij deelname aan het regulier openbaar vervoer. Bij meer dan vijf reiszones is een hoger tarief van toepassing.

• 5.

  Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de Wet, die naar het oordeel van het college is aangewezen op persoonlijke begeleiding, kan gratis een begeleider mee laten reizen.

Artikel 5.5 Het recht op een individuele vervoersvoorziening

1. Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de Wet komt slechts voor vergoeding van de in artikel 5.1 onder b., c. en d. genoemde individuele voorzieningen in aanmerking indien er sprake is van aantoonbare beperkingen en de in artikel 5.1 onder a. bedoelde algemene voorziening of het collectief vraagafhankelijk vervoer een onvoldoende oplossing bieden of deze niet beschikbaar zijn.

2. Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de Wet, komt voor individuele voorzieningen, zoals genoemd in artikel 5.1 onder b en c, in aanmerking, indien het collectief vraagafhankelijk vervoer gelet op de vervoersbehoefte niet toereikend is.

3.Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de Wet die is geïndiceerd voor individueel vervoer via gebruikmaking van de eigen auto, een bruikleenauto of een gesloten buitenwagen, ontvangt een individuele voorziening, zoals genoemd in artikel 5.1 onder d, die is gerelateerd aan de kilometervergoeding van het UWV. In het Besluit worden hierover nadere regels gesteld.

Artikel 5.6 Algemeen gebruikelijke vervoersvoorzieningen

1. Indien het inkomen van een ongehuwde persoon of het gezamenlijk inkomen van gehuwde personen meer bedraagt dan twee maal het toepasselijke norminkomen op grond van de Wet werk en bijstand wordt het bezit van een gesloten buitenwagen, een personenauto of een daarmee vergelijkbare voorziening algemeen gebruikelijk geacht, zodat een auto en de daarmee samenhangende gebruiks- en onderhoudskosten niet in aanmerking komen voor verstrekking of vergoeding.

2. Artikel 5.6. eerste lid is niet van toepassing bij auto-aanpassingen, indien deze medisch noodzakelijk zijn.

Artikel 5.7 Omvang in gebied en in kilometers

• 1.

  Bij de te verstrekken vervoersvoorziening wordt ten aanzien van de vervoersbehoefte ten behoeve van maatschappelijke participatie uitsluitend rekening gehouden met de verplaatsingen in de directe woon- en leefomgeving in het kader van het leven van alledag.

• 2.

  In afwijking op het gestelde in het eerste lid wordt rekening gehouden met de vervoersbehoefte buiten de directe woon- of leefomgeving in een situatie waarin een bovenregionaal contact alleen door belanghebbende zelf bezocht kan worden, terwijl het bezoek voor belanghebbende noodzakelijk is om dreigende vereenzaming te voorkomen.

• 3.

  De te verstrekken vervoersvoorziening zal maatschappelijke participatie door middel van lokale verplaatsingen met tenminste een omvang per jaar van 1.500 kilometer met een bandbreedte tot 2.000 kilometer mogelijk maken.

Artikel 5.8 Vergoeding gehandicaptenparkeervoorzieningen

1.Indien een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de Wet is geïndiceerd voor individueel vervoer zoals bedoeld in artikel 5.5, derde lid van deze verordening, worden de kosten die samenhangen met parkeervoorzieningen vergoed, indien de persoon een inkomen heeft, dat niet hoger is dan twee maal het toepasselijke norminkomen op grond van de Wet werk en bijstand.

2 De parkeervoorzieningen, genoemd in het vorige lid, betreffen slechts :

• a.

  de indicatiekosten;

• b.

  de gehandicaptenparkeerkaart; en

c, de aanleg van een gehandicaptenparkeerplaats.

3. Voor de voorzieningen, genoemd in artikel 5.8, eerste en tweede lid, wordt geen eigen bijdrage opgelegd.

Artikel 5.9 Hoogte vergoedingen van de individuele vervoersvoorzieningen

De hoogte van de verschillende vergoedingen, genoemd in dit hoofdstuk, wordt door het college in het Besluit nader uitgewerkt.

Hoofdstuk 6 Resultaat : het zich kunnen verplaatsen in en rond de woning

Artikel 6.1 Vormen van rolstoelvoorzieningen

De door het college, ter compensatie van beperkingen bij het verplaatsen in en om de woning dan wel voor sportbeoefening te verstrekken voorziening kan bestaan uit:

• a.

  een algemene voorziening waaronder een collectieve rolstoelvoorziening;

• b.

  een individuele voorziening in de vorm van een rolstoelvoorziening in natura;

• c.

  een individuele voorziening in de vorm van een persoonsgebonden budget te besteden aan een rolstoelvoorziening;

• d.

  een individuele voorziening in de vorm van een financiële tegemoetkoming in de kosten van een sportrolstoel.

Artikel 6.2 Primaat algemene voorziening waaronder een collectieve rolstoelvoorziening

Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g., onderdeel 5 en 6 van de wet komt

voor de in artikel 6.1. onder a. vermelde voorziening in aanmerking indien :

• a.

  aantoonbare beperkingen incidenteel zittend verplaatsen in en rond de instelling of woning noodzakelijk maken en er sprake is van een standaardvoorziening; én

• b.

  hulpmiddelen die verstrekt worden op grond van de Algemene wet bijzondere ziektekosten of een andere wettelijke regeling geen compenserende oplossing bieden.

Artikel 6.3 Individuele rolstoelvoorziening

Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g., onderdeel 5 en 6 van de wet komt voor de in artikel 6.1. onder b. en c. vermelde voorziening in aanmerking indien :

• a.

  aantoonbare beperkingen dagelijks zittend verplaatsen in en om de woning noodzakelijk maken; én

• b.

  hulpmiddelen die verstrekt worden op grond van de Algemene wet bijzondere ziektekosten of een andere wettelijke regeling geen compenserende oplossing bieden.

Artikel 6.4 Aanspraak op een sportrolstoel

Een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 5 en 6 van de wet komt voor de in artikel 6.1. onder d. vermelde voorziening in aanmerking indien aantoonbare beperkingen sportbeoefening zonder sportrolstoel onmogelijk maken.

Artikel 6.5 Aanspraak op rolstoelvoorzieningen voor Awbz-bewoners.

In uitzondering op het gestelde in artikel 6.3 komt een persoon die verblijft in een op grond van artikel 5 van de Wet toelating zorginstellingen erkende instelling uitsluitend voor een rolstoel in aanmerking indien hij geen recht heeft op een rolstoel verstrekt op grond van de Algemene wet bijzondere ziektekosten.

Hoofdstuk 7 Resultaat : het kunnen ontmoeten van medemensen in

sport/hobbyverband

Artikel 7.1 Aanspraak op een tegemoetkoming

Het college verstrekt aan een persoon met beperkingen, zoals genoemd in artikel 1.1, onder d van de verordening, een financiële tegemoetkoming in de meerkosten van een hulpmiddel, die in verband met die beperkingen naar het oordeel van het college verbonden zijn aan het uitoefenen van een sport of hobby.

Artikel 7.2 Hoogte financiële tegemoetkoming

Het college stelt de hoogte van de tegemoetkoming, zoals bedoeld in het vorige lid, in het Besluit vast.

Artikel 7.3 Procedure

Het college verstrekt de tegemoetkoming op aanvraag. Indien dit naar het oordeel van het college gewenst is, wordt de tegemoetkoming ambtshalve verstrekt.

Artikel 7.4 Nadere regels

Het college kan nadere regels stellen voorzover zij dit noodzakelijk acht.

AFDELING 2 PROCEDURES

Hoofdstuk 8 Het verkrijgen van voorzieningen, verplichtingen en bevoegdheden

Artikel 8.1 Gebruik aanvraagformulier.

Een aanvraag voor een Wmo-voorziening geschiedt met behulp van een door het college vastgesteld aanvraagformulier.

Artikel 8.2 Locatie indiening aanvraag

De aanvraag in het kader van de Wmo dient te worden ingediend bij het Klant Contact Centrum of een aan te wijzen afdeling van de gemeente.

Artikel 8.3 Beslistermijn

• 1.

  De termijn waarbinnen na ontvangst van de aanvraag een besluit wordt genomen bedraagt op het resultaatsgebied :

• a.

  het kunnen voeren van een huishouden : 8 weken

• b.

  het normaal gebruik kunnen maken van de woning : 12 weken

• c.

  het zich lokaal kunnen verplaatsen per vervoermiddel : 12 weken

• d.

  het zich kunnen verplaatsen in en om de woning : 8 weken

• e.

  het kunnen ontmoeten van medemensen in sport/hobbyverband: 8 weken

• 2.

  Een in het eerste lid bedoelde termijn wordt met 6 weken verlengd, indien een (medisch) advies als bedoeld in artikel 8.4, tweede lid wordt gevraagd.

• 3.

  De in het eerste lid, onder b genoemde termijn wordt verlengd met 8 weken als een bouwkundige offerte opgevraagd moet worden.

Artikel 8.4 Inlichtingen, onderzoek, advies en beschikking.

• 1.

  Het college is bevoegd om, voor zover dit van belang kan zijn voor de beoordeling van het recht op een voorziening, degene door wie een aanvraag is ingediend dan wel degene op wie de aanvraag betrekking heeft :

• a.

  op te roepen in persoon te verschijnen op een door het college te bepalen plaats en tijdstip en hem te bevragen;

• b.

  op een door het college te bepalen plaats en tijdstip door één of meer daartoe aangewezen deskundigen te doen ondervragen en/of onderzoeken.

• 2.

  Het college vraagt een door hem daartoe aangewezen adviesinstantie om advies indien:

• a.

  er sprake is van complexe of gecombineerde Awbz / Wmo aanvragen;

• b.

  de gevraagde voorziening om medische redenen wordt afgewezen;

• c.

  het college dat overigens gewenst vindt.

• 3.

  Bij de advisering zoals genoemd in het tweede lid wordt door de adviseur gebruik gemaakt van de systematiek zoals neergelegd in de International Classification of Functions, Disabilities and Impairments, de zogenoemde ICF classificatie.

• 4.

  De beschikking vermeldt op welke wijze in dat individuele geval wordt bijgedragen aan het behouden en bevorderen van de zelfredzaamheid en de normale maatschappelijke participatie van mensen met een beperking of een chronisch psychisch probleem of een psychosociaal probleem.

Artikel 8.5 Samenhangende afstemming

Om de verkrijging van individuele voorzieningen samenhangend af te stemmen op de situatie van de belanghebbende, worden bij het onderzoek zoals bedoeld in artikel 8.3, eerste lid van de verordening de volgende omstandigheden in aanmerking genomen:

• a.

  de algemene gezondheidstoestand van de belanghebbende;

• b.

  de beperkingen die de belanghebbende in zijn functioneren ondervindt;

• c.

  de woning en de woonomgeving van de belanghebbende;

• d.

  het psychisch en sociaal functioneren van de belanghebbende;

• e.

  de sociale omstandigheden (waaronder de participatiemogelijkheden) van de belanghebbende.

Het college maakt in zijn besluit tot verstrekking van een voorziening inzichtelijk op welke wijze de omstandigheden zoals bedoeld in a. tot en met e. zijn meegewogen in de besluitvorming.

Artikel 8.6 Inlichtingenplicht

Belanghebbende is verplicht om op verzoek onverwijld uit eigen beweging aan het college mededeling te doen van feiten en omstandigheden, waarvan hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat deze van invloed kunnen zijn op de te verstrekken voorziening dan wel verstrekte voorziening.

Artikel 8.7 Intrekking en wijziging

Een besluit tot verlening van een voorziening wordt door het college geheel of gedeeltelijk ingetrokken of ten nadele van belanghebbende gewijzigd indien:

• 1.

  Niet is voldaan aan één of meer voorwaarden of verplichtingen zoals opgenomen bij of krachtens de wet, de verordening, de beschikking, de huurovereenkomst of de bruikleenovereenkomst;

• 2.

  Er met betrekking tot die aanvraag onjuiste of onvolledige gegevens zijn verstrekt en verstrekking van juiste of volledige gegevens tot een andere beschikking op de aanvraag zou hebben geleid;

• 3.

  Blijkt dat de financiële tegemoetkoming of het persoonsgebonden budget, waaronder de vergoeding voor een arbeidsverhouding als bedoeld in artikel 5, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964, binnen zes maanden na uitbetaling niet is aangewend voor de bekostiging van de voorziening;

• 4.

  Achteraf blijkt, dat een aanspraak op grond van een wettelijk voorliggende voorziening bestaat;

• 5.

  De voorziening niet of niet compenserend gebruikt wordt;

• 6.

  De belanghebbende is overleden of niet langer woonachtig is in de gemeente Arnhem.

Artikel 8.8 Terugvordering en verrekening

• 1.

  Als een besluit tot verstrekking van een voorziening geheel of gedeeltelijk is ingetrokken of ten nadele van de belanghebbende is gewijzigd, wordt:

• a.

  de financiële tegemoetkoming, het persoonsgebonden budget of de kosten van de in natura verstrekte voorziening geheel of gedeeltelijk door het college teruggevorderd;

• b.

  een belanghebbende door het college verplicht de in natura verstrekte voorziening in te leveren;

• 2.

  Als een besluit tot het verlenen of wijzigen van een voorziening geheel of gedeeltelijk wordt ingetrokken, kan het college een belanghebbende de mogelijkheid bieden om zijn met het persoonsgebonden budget of financiële tegemoetkoming aangeschafte voorziening in te leveren.

• 3.

  Als een besluit tot het verlenen of wijzigen van een voorziening geheel of gedeeltelijk wordt ingetrokken, wordt de ten onrechte verstrekte geldsom van de belanghebbende door het college teruggevorderd of verrekend met aanspraken die belanghebbende op grond van de wet heeft of nog zal krijgen.

• 4.

  Als er sprake is van een geldschuld, die het gevolg is van onverantwoord gebruik van een hulpmiddel, is het college bevoegd deze geldschuld te verrekenen met een persoonsgebonden budget of financiële tegemoetkoming waar belanghebbende nadien op grond van deze verordening recht op heeft.

• 5.

  Als er sprake is van een geldschuld, die het gevolg is van onverantwoord gebruik van een voorziening, is het college bevoegd de voorziening in natura pas te verstrekken op het moment, dat de geldschuld is voldaan.

• 6.

  De wijze van terugvordering en verrekening wordt in het Besluit nader geregeld.

Artikel 8.9 Betaling van de geldsom

• 1.

  Betaling van de geldsom vindt plaats op het rekeningnummer ten name van belanghebbende.

• 2.

  In afwijking van het genoemde in het eerste lid wordt de geldsom van een minderjarige belanghebbende op het rekeningnummer van de wettelijke vertegenwoordiger overgemaakt.

• 3.

  In afwijking van het genoemde in het eerste lid wordt op verzoek van belanghebbende de uitbetaling van een geldsom rechtstreeks aan een leverancier overgemaakt.

AFDELING 3 OVERGANGS- EN SLOTBEPALINGEN

Hoofdstuk 9 Overgangsbepalingen

Artikel 9.1

De persoon, die op 31 december 2011 een forfaitaire vergoeding van € 250,- op jaarbasis ontvangt, blijft deze in ieder geval behouden over het eerste kwartaal van 2012 en ontvangt over het eerste kwartaal een bedrag van € 62,50, indien wordt voldaan aan de voorwaarden van deze verordening.

Artikel 9.2

De forfaitaire vergoeding van de persoon bedoeld in het vorige lid vervalt met ingang van 1 april 2012, indien in verband met het gewijzigde beleid gebruik kan worden gemaakt van het reguliere openbaar vervoer.

Artikel 9.3

De persoon, die op 31 december 2011 in het bezit is van een kortingspas voor het collectief vraagafhankelijk vervoer (Stadsregiotaxi), behoudt deze in ieder geval over het eerste kwartaal van 2012, indien wordt voldaan aan de voorwaarden van deze verordening.

Artikel 9.4

De kortingspas van de persoon, bedoeld in het vorige lid vervalt met ingang van 1 april 2012, indien in verband met het gewijzigde beleid gebruik kan worden gemaakt van het reguliere openbaar vervoer.

Artikel 9.5

De persoon, die op 31 december 2011 hulp bij het huishouden ontvangt, zoals bedoeld in artikel 3.2.2 van deze verordening en i.v.m. het gewijzigde beleid wordt geherindiceerd voor minder uren, ontvangt tot en met 3 maanden na de beschikkingsdatum het aantal uren, die golden in december 2011, indien wordt voldaan aan de voorwaarden van deze verordening.

Artikel 9.6

De persoon, die op 31 december 2011 in het bezit is van een scootmobiel, behoudt deze voorziening in ieder geval tot het moment, dat deze vervangen moet worden.

Indien de scootmobiel wordt vervangen, wordt deze getoetst aan de aangescherpte afstandsgrens van 400 meter.

Hoofdstuk 10 Slotbepalingen.

Artikel 10.1 Hardheidsclausule.

Het college kan in bijzondere gevallen ten gunste van de belanghebbende afwijken van de bepalingen van deze verordening, indien toepassing van de verordening tot onbillijkheden van overwegende aard leidt.

Artikel 10.2 Indexering.

Het college kan jaarlijks per 1 januari de op deze verordening en op het Besluit berustende geldende bedragen verhogen of verlagen conform de ontwikkelingen van de prijsindex voor gezinsconsumptie volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek.

Artikel 10.3 Intrekking oude verordening

De verordening voorzieningen maatschappelijke ondersteuning gemeente Arnhem 2010 wordt ingetrokken.

Artikel 10.4 Inwerkingtreding

Deze verordening treedt in werking op 1 januari 2012.

Artikel 10.5 Citeertitel

Deze verordening wordt aangehaald als : Verordening voorzieningen maatschappelijke ondersteuning gemeente Arnhem.

Toelichting op de Verordening voorzieningen

maatschappelijke ondersteuning gemeente Arnhem

INLEIDING

De Wet maatschappelijke ondersteuning (afgekort Wmo) is 1 januari 2007 in werking getreden en zal uiteindelijk door jurisprudentie een duidelijke vorm gaan krijgen.

Deze verordening geldt vanaf 1 januari 2012 en is noodzakelijk, omdat via de jurisprudentie duidelijker is geworden op welke wijze moet worden omgegaan met het compensatiebeginsel. Tevens is de verordening geactualiseerd.

ALGEMENE TOELICHTING

Compensatiebeginsel

De kern van de Wet maatschappelijke ondersteuning wordt gevormd door artikel 4 :

het zogenoemde “compensatiebeginsel“.

Het compensatiebeginsel houdt in, dat het college ter compensatie van de belemmeringen die een persoon met beperkingen ondervindt in zijn zelfredzaamheid en zijn maatschappelijke participatie, voorzieningen moet treffen op het gebied van maatschappelijke ondersteuning, die hem in staat stellen:

• a.

  een huishouden te voeren;

• b.

  zich te verplaatsen in en om de woning;

• c.

  zich lokaal te verplaatsen per vervoermiddel; en

• d.

  medemensen te ontmoeten en op basis daarvan sociale verbanden aan te gaan.

Het is van belang om te onderzoeken of een persoon beperkingen heeft die leiden tot belemmeringen op het gebied van zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie.

Als er sprake is van een belemmering op één van deze twee terreinen zal worden onderzocht welke mogelijkheden belanghebbende zelf heeft om deze belemmeringen te compenseren.

De gemeente of personen, die met de gemeente samenwerken kunnen ondersteuning geven bij het bedenken van oplossingen om de persoon in staat te stellen om te gaan met zijn beperkingen en belemmeringen, die hier uit voortvloeien. De leefeenheid kan hier bij soms een belangrijke rol spelen.

Indien een persoon niet meer instaat is om het huishouden te doen, kan een beroep worden gedaan op de verantwoordelijkheid van anderen binnen de leefeenheid, die bepaalde taken kunnen overnemen.

Indien belemmeringen onvoldoende kunnen worden gecompenseerd, zal onderzocht worden of belanghebbende gebruik kan maken van algemene of collectieve voorzieningen (zoals bijvoorbeeld regulier openbaar vervoer, maaltijdvoorzieningen, rolstoelpools) welke als voorliggend beschouwd moeten worden.

Kenmerkend voor algemene voorzieningen is dat de gemeente deze voorzieningen organiseert, inkoopt en ter beschikking stelt, los van of vooruitlopend op individuele aanvragen.

Algemene voorzieningen zullen in de regel met een minimum aan procedures kunnen worden aangeboden: met slechts een lichte toegangstoets en zonder eigen bijdragen.

Indien een algemene- of collectieve voorziening niet geschikt is, kan een individuele voorziening verleend worden. In veel situaties zal dan een hulpmiddel (bijvoorbeeld een rolstoel of een scootmobiel) of dienstverlening worden aangeboden. Soms is het noodzakelijk, dat de gemeente een belanghebbende of een huisgenoot ondersteunt bij het anders organiseren van het huishouden, zodat deze persoon, met hulp van deze huisgenoot, uiteindelijk zelf in staat is zijn belemmeringen te compenseren.

Wijzigingen

• -

  in de nieuwe verordening is nadrukkelijk het “compensatiebeginsel” opgenomen en wordt expliciet aangegeven, dat op een aantal gebieden een resultaat moet worden bereikt;

• -

  een uitvloeisel van het “compensatiebeginsel” is, dat ook van belanghebbende wordt verwacht, dat deze verantwoord handelt en zelf oplossingen bedenkt;

• -

  er is rekening gehouden met actuele jurisprudentie van het hoogste rechtscollege;

• -

  ingaande 1 januari 2012 zullen de bushaltes zodanig zijn opgehoogd en de bussen aangepast zijn, dat een deel van de geïndiceerden gebruik kan maken van het regulier openbaar vervoer; de verordening behoeft hiervoor niet te worden aangepast. In het kader van overgangsbeleid hebben genoemde personen over het eerste kwartaal van 2012 nog recht op de voorzieningen, die zij in december 2011 hebben ontvangen;

• -

  ingaande 1 januari 2012 is het beleid met betrekking tot het verstrekken van een scootmobiel verscherpt: de afstandsgrens is namelijk teruggebracht van 800 meter naar 400 meter; voor bestaande klanten is opgenomen, dat zij de scootmobiel mogen behouden tot deze aan vervanging toe is;

• -

  ingaande 1 januari 2012 is het beleid van tijdnormering van hulp bij het huishouden gewijzigd; indien in het eerste kwartaal van 2012 minder aantal uren worden geïndiceerd, geldt een overgangstermijn van 3 maanden;

• -

  de terminologie uit de verordening is op een aantal gebieden aangepast (goedkoopst-adequaat is goedkoopst compenserend geworden en de artikelen op het gebied van terugvordering en verrekening zijn duidelijker omschreven);

• -

  in de verordening is een aantal beslistermijnen opgenomen, waarbinnen de gemeente een besluit moet nemen. Op deze wijze is het niet meer noodzakelijk, dat er individuele beschikkingen worden verzonden teneinde de beslistermijn te verlengen (bijvoorbeeld omdat het medisch advies lang op zich laat wachten) en wordt de gemeente in staat gesteld efficiënter en sneller te werken. Het uitgangspunt is en blijft uiteraard, dat de gemeente zo snel mogelijk een besluit op een aanvraag moet nemen.

De verschillende verstrekkingenterreinen worden in de volgende hoofdstukken behandeld.

De laatste drie hoofdstukken hebben betrekking op procedurele aspecten en en slotbepalingen.

ARTIKELSGEWIJZE TOELICHTING

Hoofdstuk 1 Algemene bepalingen

Artikel 1 Begripsbepalingen

Ad a

Deze bepaling spreekt voor zich.

Ad b

Het compensatiebeginsel is via het amendement-Miltenburg c.s. aan het wetsvoorstel toegevoegd. In het amendement is geen begripsomschrijving van dit begrip opgenomen. Gevolg hiervan is dat er in de wet een begripsomschrijving van het cruciale begrip compensatiebeginsel ontbreekt.

Daarom staat de begripsomschrijving van het compensatiebeginsel in de verordening.

Voor de begripsomschrijving is gebruik gemaakt van het advies van de Raad voor de Volksgezondheid en de Zorg.

Ad c

De term “beperkingen” is ontleend aan de ICF, de International Classification of Functioning, Disability, and Health, opgesteld door de Wereld Gezondheidsorganisatie (World Health Organisation, onderdeel van de Verenigde Naties).

Het onder de toelichting op onderdeel 1.2 van dit artikel genoemde amendement-Miltenburg stelt over de ICF: “Voor de gemeentelijke uitvoeringspraktijk biedt de International Classification of Functions, Disabilities and Impairments (ICF classificatie) een uniform begrippenkader dat als grondslag kan dienen om de behoefte aan voorzieningen in individuele gevallen vast te stellen.”

Ad d

De begripsomschrijving van het begrip “persoon met beperkingen” is afgeleid van de begripsomschrijving van “beperkingen” en van de verschillende terreinen waarvoor op grond van de wet voorzieningen kunnen worden verstrekt.

Ad e

De begripsomschrijving van het begrip “mantelzorger” is ontleend aan de begripsomschrijving van “mantelzorg” in de wet.

Het is een persoon, die langdurige zorg verleent die niet in het kader van een hulpverlenend beroep wordt geboden aan een hulpbehoevende door personen uit diens directe omgeving, waarbij zorgverlening rechtstreeks voortvloeit uit de sociale relatie en de gebruikelijke zorg van huisgenoten voor elkaar overstijgt.

Ad f

Deze begripsomschrijving komt uit de toelichting op eerder het reeds genoemde amendement-Miltenburg c.s., dat het compensatiebeginsel aan de wet heeft toegevoegd.

Ad g

Ook deze begripsomschrijving is, evenals de onder f. genoemde, ontleend aan de toelichting op het amendement-Miltenburg c.s., dat het compensatiebeginsel aan de wet heeft toegevoegd.

Ad h

Het gaat hier om direct of uit voorraad beschikbare voorzieningen, die met een minimum aan bureaucratie kunnen worden verstrekt. Daarbij valt te denken aan een scala van reeds bestaande of nog te ontwikkelen voorzieningen: scootermobielpools, algemene woonvoorzieningen als klussendiensten en voorzieningendepots, rolstoelpools en vrijwilligersdiensten.

De verstrekkingsprocedure is eenvoudiger dan bij individuele voorzieningen: een beperkte toegangsbeoordeling, geen formele beslissing (beschikking) en voor een aantal voorzieningen gelden geen eigen bijdragen.

In de regel gaat het om eenvoudige en veel voorkomende voorzieningen die bedoeld zijn voor incidenteel of kortdurend gebruik.

Kenmerk van algemene voorzieningen is tenslotte dat zij altijd in natura verstrekt worden en nooit als financiële tegemoetkoming of persoonsgebonden budget.

Ad i

Algemene voorzieningen hebben in het kader van deze verordening voorrang op individuele voorzieningen. Waar mogelijk zal eerst een algemene voorziening worden aangeboden, waar nodig zal een individuele voorziening worden verstrekt.

Hoe de keuze zal worden gemaakt tussen beide categorieën voorzieningen hangt uiteraard helemaal af van de individuele situatie van de belanghebbende.

Door het college vast te stellen beleidsregels genoemd in het Besluit dan wel werkinstructies zullen afwegingscriteria geven en verder zal een op de individuele situatie afgestemd medisch advies vaak van groot belang zijn.

De algemene voorzieningen, nu nog genoemd in de vorm van een primaat, kunnen uitgroeien tot voorliggende voorzieningen en op den duur uit deze verordening verdwijnen, wanneer zij zodanig functioneren dat zij gerekend kunnen worden tot de groep voorzieningen als maaltijdvoorziening en personenalarmering.

Ad j

De bevoegdheid voor het vragen van een eigen bijdrage in de kosten van een voorziening vloeit voort uit de wet. Deze kan op het inkomen worden afgestemd. Op basis van de Algemene Maatregel van Bestuur zijn hiervoor nadere regels gesteld.

Ad k

Naturavoorzieningen zijn voorzieningen die niet in de vorm van enigerlei financiële tegemoetkoming worden verstrekt. Daarbij kan worden gedacht aan verstrekking in huur, in bruikleen, in eigendom of in de vorm van dienstverlening.

Ad l

Het persoonsgebonden budget is een geldbedrag dat de belanghebbende onder door het college bepaalde voorwaarden mag besteden aan een compenserende voorziening naar zijn keuze.

Ad m

Een financiële tegemoetkoming is een geldbedrag dat is bedoeld voor een speciaal doel.

Het is vrijwel nooit een kostendekkende vergoeding, maar een bedrag, bedoeld als tegemoet-koming in de kosten, al dan niet forfaitair of gemaximeerd.

Ad n

Evenals onder de Wet voorzieningen gehandicapten het geval was, is het ook onder de Wmo niet de bedoeling dat de gemeentelijke overheid voorzieningen verstrekt, waarover de belanghebbende, gezien zijn individuele situatie, ook zonder zijn handicap of beperking, zou kunnen beschikken.

Deze voorzieningen worden als algemeen gebruikelijk beschouwd. Wat in een concrete situatie als algemeen gebruikelijk te beschouwen is, hangt af van de geldende maatschappelijke normen van het moment van de aanvraag.

Het begrip “algemeen gebruikelijk” is geconcretiseerd in de jurisprudentie van de Centrale raad van Beroep.

Om duidelijk te maken wat in de wet verstaan wordt onder dit begrip, is de begrips-omschrijving vanuit de jurisprudentie in de verordening opgenomen. Het gaat daarbij om voorzieningen, die :

• -

  in de reguliere handel verkrijgbaar zijn;

• -

  niet speciaal voor gehandicapten bedoeld zijn;

• -

  niet aanzienlijk duurder zijn dan vergelijkbare producten met hetzelfde doel.

Ad o

Het begrip “meerkosten” hangt nauw samen met het begrip “ algemeen gebruikelijk”. Deze twee begrippen zijn elkaars tegenhangers.

De meerkosten zijn de kosten, die in een direct oorzakelijk verband staan met het compenseren van de ondervonden beperking of het psychosociaal probleem, zoals die zijn genoemd in artikel 1, lid 1, onder g. achtste volzin van de wet.

Een met de persoon als de belanghebbende vergelijkbaar persoon zonder die beperking of dat psychosociale probleem heeft deze meerkosten per definitie niet, omdat daarvoor in diens situatie geen noodzaak is.

Mede op de bestrijding van deze meerkosten, dus de kosten die voor een persoon als de aanvrager niet algemeen gebruikelijk zijn, is de wet gericht.

Ad p

De budgethouder is de persoon die de beschikking krijgt over het budget en over de besteding daarvan ook verantwoording af dient te leggen.

Ad q en r

Deze bepalingen spreken voor zich.

Ad s

In de Wmo-beleidsregels wordt de omvang van het persoonsgebonden budget van standaardbedragen voor rolstoelen, verplaatsingsmiddelen en trapliften benoemd.

Ad t

Deze tegemoetkoming wordt verstrekt, indien iemand geïndiceerd is voor het het collectief vraagafhankelijk vervoer en niet gekozen heeft voor een kortingspas.

Ad u

Het zogeheten collectief vraagafhankelijk vervoer (afgekort CVV) vervoert gehandicapten collectief.

Ad v

Dit zijn Wmo-voorzieningen die individueel worden verstrekt maar die meestal door meerdere mensen tegelijk worden gebruikt. Tot nu toe is het CVV het meest duidelijke voorbeeld.

Het CVV is geen algemene voorziening, omdat de normale aanvraagprocedure geldt, er een beschikking wordt afgegeven en bezwaar en beroep mogelijk is.

Ad w

Met behulp van het ICF kan het menselijk functioneren beschreven worden vanuit drie verschillende perspectieven:

• 1.

  het perspectief van het menselijk organismen;

• 2.

  het perspectief van het menselijk handelen, en

• 3.

  het perspectief van de mens als deelnemer aan het maatschappelijk leven.

De internationale classificaties vormt een taal met behulp waarvan verschillende gegevens op het gebied van de gezondheid kunnen worden vastgelegd ( bijvoorbeeld ziekten, functioneren, stoornissen).

Artikel 1.2 Uitvoering compensatieplicht

In dit artikel wordt aangegeven op welke wijze de gemeente omgaat met de compensatie-plicht. De Centrale raad van Beroep (CrvB) heeft in haar uitspraak van 10 december 2008 aangegeven, dat het college een resultaat moet bereiken, indien het gaat om de invulling van artikel 4 van de Wmo.

De CrvB geeft ook aan, dat zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie de doeleinden zijn, waarop de compensatieplicht van het college gericht moet zijn. Het is echter niet duidelijk waar exact de bovengrens en ondergrens ligt.

De CrvB geeft wel nadrukkelijk aan, dat maatwerk moet worden verricht en dat de beperkingen, de behoeften en de persoonskenmerken van belanghebbende onderzocht moeten worden.

Op basis van medisch onderzoek wordt onderzocht welke beperkingen een belanghebbende heeft. Voorts wordt met name de lokale vervoersbehoefte in kaart gebracht en worden de persoonskenmerken onderzocht. Het betreft dan kenmerken die in de persoon zijn gelegen zoals: het geslacht, wat is de leeftijd en wat is gebruikelijk voor die leeftijd, opleiding, beroep, is er sprake van een korte of lange loopafstand, wat voor achtergrond heeft deze persoon qua zelfredzaamheid, hoe zijn de sociale contacten etc. Dit alles hangt ook nauw samen met de beperkingen en de behoeften van een belanghebbende.

Het zal duidelijk zijn, dat niet elke beperking kan worden opgeheven. Wel kan in een aantal gevallen een voorziening worden verstrekt waardoor de beperking verminderd wordt.

Het zal ook duidelijk zijn, dat niet elke wens van een belanghebbende behoeft te worden ingewilligd.

Algemene- en collectieve voorzieningen gelden als voorliggende voorzieningen. Hierbij kan gedacht worden aan een rolstoelpool, boodschappendienst, maaltijdvoorziening etc. Het college onderzoekt of de belemmeringen geheel of gedeeltelijk kunnen worden opgeheven, indien gebruik kan worden gemaakt van dergelijke voorzieningen.

In dit artikel is tevens opgenomen, dat onderzocht wordt welke mogelijkheden belang-hebbende zelf heeft om de beperkingen te compenseren, waarbij eigen verantwoordelijkheid en het zelf bedenken van oplossingen een belangrijke rol spelen (zie ook de Kamerstukken : TK 2004-2005, 30131, nr. 3). Dit kan onder meer betrekking hebben op het anders organiseren van het huishouden door huisgenoten in te schakelen of het inschakelen van personen, die tot het sociale netwerk behoren.

Artikel 1.3 Begrenzingen bij compensatie

Lid 1

Wat langdurig noodzakelijk is, is afhankelijk van de concrete situatie. Het kan, in tijd uitgedrukt, gaan om twee maanden, bijvoorbeeld bij mensen die in een terminaal ziektestadium verkeren. Het kan ook gaan om veertig jaar, in situaties waarin de beperking bijvoorbeeld aangeboren is en stabiel van aard is.

Kenmerk is in beide genoemde situaties dat de ondervonden beperking, naar de stand van de medische wetenschap op het moment van de aanvraag, onomkeerbaar is.

Er is dus redelijkerwijs geen verbetering te verwachten in de situatie van de belanghebbende. In dit kader zal de prognose van groot belang zijn. Waar precies de grens ligt tussen kortdurend en langdurig zal van situatie tot situatie verschillen.

Zegt de prognose dat belanghebbende na enige tijd zonder de benodigde hulpmiddelen of aanpassingen zal kunnen functioneren, dan mag men van kortdurende noodzaak uitgaan.

Bij een wisselend beeld, waarbij verbetering in de toestand periodes van terugval opvolgen, kan echter uitgegaan worden van een langdurige noodzaak.

De medisch adviseur speelt bij het antwoord op de vraag of er al dan niet sprake is van een langdurige noodzaak voor de desbetreffende voorziening een belangrijke rol.

Indien er sprake is van een tijdelijke beperking, bijvoorbeeld bij een ongeluk, en vast staat dat de handicap van voorbijgaande aard is, bestaat er geen recht op een voorziening. Belang-hebbende kan een beroep doen op de hulpmiddelendepots van de Thuiszorgorganisaties die opgezet zijn in het kader van de Awbz.

Uit deze depots kan men twee maal drie maanden een hulpmiddel gratis lenen, welke periode kan worden verlengd, zij het dat dan huur is verschuldigd.

Een uitzondering op de regel dat de aangevraagde voorziening langdurig noodzakelijk moet zijn, wordt gevormd door situaties waarin voor een afzienbare periode hulp bij het huishouden nodig is, bijvoorbeeld bij ontslag uit het ziekenhuis na een opname of bij een ontregeld huishouden.

Lid 2

Als een individuele voorziening noodzakelijk is, zal het college kiezen voor de goedkoopst compenserende voorziening. Dit betekent dus, dat het college uit de beschikbare compenserende alternatieven, kiest voor de voorziening die het minst kost, maar waarmee, naar objectieve maatstaven gemeten, de beperkingen van belanghebbende kunnen worden gecompenseerd.

Lid 3

Het probleem van het individu dient op grond van de wet te worden gecompenseerd. Dat individuele probleem staat dan ook centraal bij de beoordeling van de aanvraag voor een voorziening op grond van de wet.

Lid 4

Bij aanpassingen aan woningen, vervoermiddelen of rolstoelen beoordeelt de gemeente of de kosten van de aanpassingen redelijk zijn in relatie tot de levensduur van de woonruimte, het vervoermiddel of de rolstoel.

Zo kan voorkomen worden, dat een dure aanpassing aan een voorziening binnen korte termijn niet meer functioneert, omdat de voorziening zelf als gevolg van ouderdom niet meer gebruikt kan worden.

Artikel 1.4 Geen compensatie

Lid 1

Algemeen gebruikelijke voorzieningen zijn voorzieningen waarover een met de belanghebbende vergelijkbare persoon, ook los van de beperking, zou kunnen beschikken. Deze voorzieningen hoeven niet te worden verstrekt.

Dit beginsel wordt al tientallen jaren tijd gehanteerd in de sociale wetgeving en heeft tot een omvangrijke jurisprudentie geleid, die is vastgelegd in de definitie van dit begrip, zoals die is opgenomen in artikel 1, onder n. van deze verordening.

Wat in een concreet geval algemeen gebruikelijk is, hangt dus in beginsel af van de aard van de gevraagde voorziening en van de desbetreffende persoon.

Lid 2

In de wet is geen specifieke bepaling opgenomen waaruit blijkt dat de compensatieplicht zich beperkt tot in de gemeente woonachtige personen, hoewel artikel 11 van de wet spreekt over ingezetenen.

Dit artikel moet opgenomen worden om te voorkomen dat er aanvragen binnenkomen bij gemeenten waar de belanghebbende niet woonachtig is.

Het uitgangspunt voor het verstrekken van een voorziening is, dat een persoon woonachtig is in de gemeente en staat ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie van de gemeente Arnhem.

In een uitzonderingssituatie kan iemand, die nog niet in de gemeente Arnhem woonachtig is, toch een aanvraag voor een woonvoorziening indienen.

Hierbij kan worden gedacht aan een persoon, die binnen relatief korte termijn gaat verhuizen en de beschikking krijgt over woonruimte in de gemeente Arnhem.

Lid 3

Het uitrustingsniveau voor sociale woningbouw is vastgesteld in het Bouwbesluit 2003. Woonvoorzieningen die op dat uitrustingsniveau worden verstrekt, zijn in beginsel van voldoende kwaliteit. Duurdere of andere voorzieningen hoeven niet te worden verstrekt.

Een duidelijke begrenzing derhalve. Garages bijvoorbeeld vallen daarom niet onder dit niveau.

Ook bij hulp bij het huishouden speelt deze bepaling een rol.

Indien bijvoorbeeld aanzienlijk meer hulp wordt gevraagd vanwege het feit dat men in een veel grotere of meer luxe woning woont, geeft deze bepaling een duidelijke grens aan.

Lid 4

In sommige gevallen gebruiken mensen al jaren voorzieningen en vragen zij na het optreden van een beperking voorzieningen aan, die in hun situatie kunnen leiden tot de conclusie dat het optreden van beperkingen geen extra kosten met zich meebrengt. Daarvoor is deze bepaling bedoeld.

Lid 5

Onder lid 5 wordt gedoeld op de situatie dat de belanghebbende een voorziening aanvraagt nadat deze reeds door de belanghebbende gerealiseerd of aangekocht is.

Omdat het college dan geen mogelijkheden meer heeft de voorziening volgens het vastgestelde beleid te verstrekken, noch anderszins invloed heeft op de te verstrekken voorziening, kan in deze situatie de voorziening worden geweigerd.

Bijvoorbeeld nadat het college een beslissing over de aanvraag voor een woningaanpassing heeft genomen mag een aanvang worden gemaakt met de werkzaamheden.

Pas op dat moment heeft het college alle op de aanvraag betrekking hebbende gegevens beoordeeld en op grond hiervan een besluit genomen over de te treffen voorziening.

Door deze regeling wordt voorkomen dat een voorziening waar vroegtijdig mee is begonnen uiteindelijk niet overeenstemt met hetgeen het college als goedkoopst compenserende voorziening beschouwt.

Het college kan bijvoorbeeld ook factoren mee laten wegen die buiten de woonruimte van de belanghebbende gelegen zijn, zoals een beschikbare aangepaste of goedkoop aan te passen woning elders, of een losse woonunit, waardoor een woningaanpassing wellicht niet noodzakelijk is.

Pas nadat het college een positieve beschikking voor een verhuiskostenvergoeding heeft gegeven, komt een belanghebbende hiervoor in aanmerking.

Pas nadat advies is verkregen en de gemeente een afweging heeft gemaakt welke oplossing het meest compenserend is, kan de belanghebbende tot verhuizen overgaan.

Met deze voorwaarde wordt tevens voorkomen dat de gemeente achteraf, nadat de belanghebbende reeds is verhuisd, met een claim voor een verhuiskostenvergoeding geconfronteerd wordt.

Uitgangspunt is, dat de belanghebbende voorafgaand aan de verhuizing schriftelijk toestemming van de gemeente heeft gekregen.

Het hoeft hier uiteraard niet te gaan om de feitelijke verhuizing, maar om een situatie waarin men bepaalde onomkeerbare stappen heeft gezet die in de regel voorafgaan aan een verhuizing, zoals het sluiten van een koop- huur- of erfpachtovereenkomst inzake de te betrekken woning.

Indien het college de mogelijkheid heeft de aanvraag achteraf te beoordelen, kan er wel recht op een voorziening bestaan.

Lid 6

In dit artikel wordt aangegeven dat de aanvraag geweigerd kan worden als het gaat om een vergoeding of verstrekking die reeds eerder heeft plaatsgehad, terwijl het de belanghebbende te verwijten is dat het middel verloren is gegaan of niet meer te gebruiken is, bijvoorbeeld door roekeloosheid of verwijtbare onachtzaamheid. Het voorgaande is niet aan de orde, indien de belanghebbende geen schuld treft.

Indien een ander aansprakelijk is voor het verloren gaan, dient bekeken te worden of het mogelijk is deze derde door de belanghebbende hiervoor aansprakelijk te doen stellen om zodoende de kosten te kunnen verhalen.

Indien in een woning een verstelbare keuken of een andere dure voorziening is aangebracht heeft dit gevolgen voor de te verzekeren waarde van de opstal.

Dit risico dient in de opstalverzekering gedekt te worden. Indien bijvoorbeeld bij brand blijkt dat de woning onvoldoende verzekerd is, dan kan op dat moment geen beroep op deze verordening worden gedaan (ook bij andere voorzieningen geldt dat deze niet opnieuw binnen de afschrijvingstermijn worden verstrekt, indien de belanghebbende deze voorziening niet dan wel onvoldoende heeft verzekerd).

Dit artikel is uiteraard niet van toepassing, indien in de andere gemeente de desbetreffende voorziening wordt ingenomen in verband met vertrek uit de gemeente.

Lid 7

In dit onderdeel is aangegeven, dat voorzieningen niet worden verstrekt, indien er op grond van een andere wettelijke regeling recht bestaat op de desbetreffende voorziening.

Artikel 2 van de Wmo geeft aan, dat een dergelijke voorziening voorrang heeft boven een individuele Wmo-voorziening.

Voorbeelden van wettelijke voorliggende voorzieningen zijn de AWBZ, Zorgverzekeringswet, Leerlingenvervoer, WIA etc.

Lid 8

Uit de Memorie van Toelichting (zie vergaderjaar 2004-2005, 30131, nr. 3) blijkt nadrukkelijk, dat het de bedoeling van de wetgever is, dat mensen een eigen verantwoordelijkheid nemen en zelforganisatie een belangrijke plaats inneemt, welke voorliggend is aan professionele arrangementen van zorg.

Als een beroep kan worden gedaan om huisgenoten, mantelzorg, vrijwilliger of uitwonende volwassen kinderen, dient hier rekening mee te worden gehouden.

Het is aan het college om te beoordelen, in hoeverre medewerking redelijkerwijs kan worden verlangd.

Lid 9

Als een belanghebbende aanspraak kan maken op een voorliggende voorziening zoals een algemene voorziening of een collectieve voorziening bestaat er geen recht op een individuele Wmo-voorziening, mits deze voorziening bruikbaar is en tot het te bereiken resultaat leidt.

Lid 10

Met deze bepaling wordt voorkomen, dat een voorziening, bijvoorbeeld een scootmobiel, wordt verstrekt, die onveilig is voor de gebruiker en anderen, omdat belanghebbende geen goede verkeersdeelnemer is.

Lid 11

Als een belanghebbende een persoonsgebonden budget of financiële tegemoetkoming heeft besteed op een wijze die niet overeenstemt met het advies en het pakket van eisen dat bij de verlening is afgegeven en opnieuw een voorziening aanvraagt, wordt de voorziening geweigerd.

Lid 12

Als een belanghebbende geen of onvoldoende medewerking verleent aan een onderzoek, kan niet beoordeeld worden of er sprake is van beperkingen of dat wordt voldaan aan voorwaarden, die zijn vermeld in deze verordening.

Nadat de bepalingen uit de Awb zijn toegepast, dient de aanvraag te worden afgewezen.

Artikel 1.5 Besluit voorzieningen maatschappelijke ondersteuning gemeente Arnhem

Via dit artikel worden een aantal bevoegdheden gedelegeerd aan het college.

Hoofdstuk 2 Vorm van te verstrekken individuele voorzieningen.

Artikel 2.1 Keuzevrijheid.

De in artikel 6 van de wet genoemde verplichting om bij een aanspraak op een individuele voorzieningen de keuze te bieden tussen een persoonsgebonden budget, waaronder de vergoeding voor een arbeidsverhouding als bedoeld in artikel 5, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964, en een naturaverstrekking, is niet absoluut.

Er kunnen overwegende bezwaren bestaan om niet over te gaan tot verstrekking van een persoonsgebonden budget.

Het college stelt regels in welke gevallen er sprake is van bezwaren, die in de persoon zijn gelegen en die reden zijn om geen persoonsgebonden budget, waaronder de vergoeding voor een arbeidsverhouding als bedoeld in artikel 5, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964, te verstrekken.

Artikel 2.2 Voorziening in natura

Het doel van deze bepaling is het vastleggen van de rechten en plichten van het college en de belanghebbende. Deze bepaling heeft betrekking op de situatie waarin het college eigenaar blijft van de verstrekte voorziening in natura. Er bestaat geen recht op een voorziening, indien de huur- of bruikleenovereenkomst niet tot stand komt.

Het college behoudt zich het recht voor om de desbetreffende overeenkomst in de vorm van bruikleen dan wel huur af te sluiten.

Als een voorziening in eigendom wordt verstrekt, is een dergelijke overeenkomst uiteraard niet nodig.

Ook in het geval dat dienstverlening wordt verstrekt, is een overeenkomst tussen het college en de belanghebbende niet aan de orde.

Artikel 2.3 Financiële tegemoetkoming.

Om te waarborgen dat de verstrekte financiële tegemoetkoming wordt besteed aan een noodzakelijke voorziening, en niet aan zaken die los staan van de doelen die met de wet worden beoogd, kunnen bij beschikking voorwaarden worden verbonden aan de verstrekking van een tegemoetkoming op grond van de wet.

Artikel 2.4 Persoonsgebonden budget.

Het persoonsgebonden budget, waaronder de vergoeding voor een arbeidsverhouding als bedoeld in artikel 5, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964, dient gezien te worden als een manier waarop een toegekende voorziening wordt verstrekt.

Artikel 2.4.1

Artikel 2.4.1, eerste lid spreekt dan ook voor zich en sluit aan op de bepaling in artikel 6 van de wet. Hierin is vastgelegd dat alleen bij toekenning van een individuele voorziening in beginsel de keuze voor een persoonsgebonden budget moet worden geboden. Algemene voorzieningen vallen niet onder deze eis.

In het tweede lid is bepaald dat de hoogte van het persoonsgebonden budget is gerelateerd aan de tegenwaarde van een voorziening in natura.

Voorts kan een aanvullend bedrag worden vastgesteld voor de instandhoudingkosten van de desbetreffende voorziening.

Het betreft voorzieningen, die op grond van de bepalingen in hoofdstuk 4, 5 en 6 worden verstrekt. Het bedrag voor voorzieningen voor hulp bij het huishouden valt hier buiten en wordt separaat geregeld.

Voor de diverse soorten voorzieningen zullen nadere regels in het Besluit en beleidsregels worden vastgesteld.

Het derde lid heeft betrekking op een persoonsgebonden budget, waaronder de vergoeding voor een arbeidsverhouding als bedoeld in artikel 5, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964, voor hulp bij het huishouden. In het Besluit stelt het college de desbetreffende bedragen vast, die naar verwachting elk jaar geïndexeerd worden.

Het vierde lid bepaalt op welke wijze het college omgaat met een persoonsgebonden budget. Het zal immers gaan om een veelheid van verschillende persoonsgebonden budgetten voor verschillende voorzieningen. Daarbij zullen, ter bevordering van de rechtsgelijkheid, eenduidige werkinstructies noodzakelijk zijn. Invulling vindt plaats in het Besluit en de desbetreffende werkinstructies.

In onderdeel a van het vijfde lid is opgenomen, dat een belanghebbende niet de keuze heeft tussen een persoonsgebonden budget en een kortingspas voor het collectief vervoer of het solovervoer.

Een persoonsgebonden budget wordt dus niet verstrekt, indien een belanghebbende is geïndiceerd voor het collectief vraagafhankelijk vervoer of voor het kamer-tot-kamervervoer of voor het individueel (rolstoel)taxivervoer, genaamd solovervoer.

De instandhouding van het collectief vervoer (inclusief het kamer-tot-kamervervoer en het solovervoer) zou hierdoor in gevaar komen en de kosten van het collectief vervoer zou voor de gemeente onnodig kostbaar, zo niet onbetaalbaar worden.

In onderdeel b van het vijfde lid wordt vermeld, dat geen persoonsgebonden budget wordt verstrekt, indien er sprake is van overwegende bezwaren, die in de persoon zijn gelegen. Dit wordt in het Besluit nader uitgewerkt.

Artikel 2.4.2 en artikel 2.4.3

In deze artikelen is bepaald, dat de belanghebbende aan een aantal voorwaarden moet voldoen, indien het persoonsgebonden budget door de gemeente is betaald.

Indien er sprake is van een persoongebonden budget voor een voorziening dienen binnen een vastgestelde periode enige documenten te worden overlegd. Indien er sprake is van zorg betreft dit de salarisadministratie. Het een en ander zal nader worden uitgewerkt in het Besluit.

Artikel 2.4.4

Hierin is geregeld, dat een persoonsgebonden budget geheel of ten dele wordt teruggevorderd, indien hiervoor aanleiding bestaat. Het Besluit gaat hier verder op in.

Artikel 2.5 Eigen bijdrage en eigen aandeel

Artikel 15, eerste lid 1 en artikel 19, eerste lid van de wet biedt de mogelijkheid bij verstrekking van een voorziening een eigen bijdrage of een eigen aandeel te vragen.

De gemeente Arnhem past deze artikelen toe en legt een eigen bijdrage of een eigen aandeel op.

De omvang van de eigen bijdrage of het eigen aandeel betreft een vast bedrag en eventueel een percentage van 15 berekend over het meerinkomen. De gemeente Arnhem hanteert derhalve het maximale percentage van 15.

In de uitvoeringspraktijk zal dit tot gevolg hebben, dat alleen huishoudens met een inkomen hoger dan ongeveer 120% van het sociaal minimum, behalve een vast bedrag, ook een percentage van 15% van het meerinkomen aan eigen bijdrage of eigen aandeel moeten betalen.

De desbetreffende berekeningswijze is vastgelegd in artikel 4.1 van het “Besluit maatschappelijke ondersteuning van 2 oktober 2006”. Dit besluit van 2 oktober 2006 is een Algemene Maatregel van Bestuur (AmvB) van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS). De desbetreffende bedragen worden op basis van artikel 4.5 van de AmvB elk jaar geïndexeerd. De geïndexeerde bedragen worden overgenomen.

Op basis van de AmvB heeft de Staatssecretaris de algemene kaders gesteld met betrekking tot de termijn waarbinnen de eigen bijdrage of het eigen aandeel kan worden opgelegd.

Het college werkt dit nader uit in het Besluit.

Hoofdstuk 3 Resultaat : het kunnen voeren van een huishouden

Artikel 3.1 Vormen van hulp bij het huishouden

In artikel 4 lid 1 van de wet wordt het college opgedragen om voorzieningen aan te bieden ter ondersteuning van het voeren van een huishouden. In deze verordening wordt dit onderdeel opgesplitst in twee onderdelen.

In hoofdstuk 3 van deze verordening gaat het om de voorziening “hulp bij het huishouden” en in hoofdstuk 4 om “woonvoorzieningen”.

Bij het interpreteren van het begrip het “voeren van een huishouden” is er van uitgegaan dat een persoon pas behoefte kan hebben aan hulp bij het huishouden indien dat huishouden in een voor hem geschikte woning is gesitueerd. Vandaar dat de wetgever de onder de Wvg bestaande woonvoorzieningen onder het begrip het “voeren van een huishouden” heeft gebracht.

Onder de Awbz werd gesproken van de functie huishoudelijke verzorging. Om aan te geven dat onder de Wmo sprake is van een eigen begrip, wordt in deze verordening het begrip ‘hulp bij het huishouden’ geïntroduceerd. Hulp bij het huishouden kan in drie vormen als voorziening worden aangeboden.

Onder a. wordt genoemd de algemene voorziening. Dit is een snelle en eenvoudige dienstverleningsoplossing zonder veel administratieve rompslomp voor de belanghebbende.

Gedacht kan worden aan vormen van direct beschikbare hulp bij het huishouden zoals bijvoorbeeld het Meldpunt Vrijwillige Thuishulp. Het gaat hierbij om lichte ondersteuning van incidentele aard.

In het jaar 2012 zal naar verwachting geëxperimenteerd worden met een innovatieve opzet van hulp bij het huishouden. Voorbeelden hiervan zijn: een collectieve boodschappenservice, een collectieve was-en strijkservice etc.

Onder b. wordt genoemd de hulp bij het huishouden in natura. Ook hier gaat het om een vorm van persoonlijke dienstverlening, net als bij de onder a. genoemde vorm.

Het verschil zit echter in de toekenningsprocedure, die meer op de persoon is afgestemd, en in de regel meer geschikt zal zijn voor de wat grotere, langdurige en professionele behoefte aan hulp.

Onder c. is genoemd het persoonsgebonden budget voor hulp bij het huishouden. Met dit persoonsgebonden budget moet de belanghebbende zelf hulp inhuren.

Artikel 3.2.1 Primaat van de algemene voorziening bij het huishouden

In dit artikel wordt geregeld onder welke basisvoorwaarden men gebruik kan maken van een algemene voorziening voor hulp bij het huishouden, indien deze in de gemeente voorhanden is. In de gemeente Arnhem is de algemene voorziening voor hulp bij het huishouden in ontwikkeling. Het kan bijvoorbeeld gaan om een boodschappendienst.

Indien de algemene voorziening is gerealiseerd, wordt dit voor een belanghebbende als een voorliggende voorziening beschouwd, omdat deze voorziening als primaat in de verordening is neergelegd.

In eerste instantie komen in aanmerking personen met een aantoonbare beperking. Verder komen in aanmerking mantelzorgers in het kader van de zogenoemde respijtzorg. Bijvoorbeeld als de mantelzorger tijdelijk uitvalt wegens ziekte of overbelasting.

Het is daarbij niet de bedoeling van de wetgever dat het huishouden van de mantelzorger wordt overgenomen, maar overname van het huishouden van degene die de mantelzorg ontvangt, is wel degelijk mogelijk.

Artikel 3.2.2

Als de in het vorige lid genoemde algemene voorziening onvoldoende compenserend is of niet aanwezig is, komt de individuele voorziening voor hulp bij het huishouden aan de orde.

Artikel 3.2.2 moet dus in samenhang met artikel 3.2.1 worden gelezen.

De individuele voorziening kan bestaan uit zorg in natura of uit een persoongebonden budget. Het college bepaalt wanneer iemand voor een persoonsgebonden budget in aanmerking kan komen. In het Besluit zijn nadere regels gesteld.

Artikel 3.3 Gebruikelijke zorg

Bij het vaststellen van de aanspraak op hulp bij het huishouden wordt allereerst bezien of en in hoeverre eventueel andere personen binnen de leefeenheid zelf de problemen kunnen oplossen.

Deze ontwikkeling is al onder de Awbz-indicatiestelling in gang gezet vanaf het midden van de jaren negentig.

Voorzover de ondervonden problemen door middel van dergelijke gebruikelijke zorg kunnen worden opgelost, is er geen aanspraak op hulp bij het huishouden.

Artikel 3.4 Omvang van de hulp bij het huishouden

De omvang van de hulp bij het huishouden wordt bepaald aan de hand van de noodzakelijke activiteiten die nodig zijn om de belemmeringen in het voeren van een huishouden op te heffen. De benodigde omvang wordt door het college nader uitgewerkt in het Besluit.

In het Besluit wordt door het college het passende uurbedrag vastgelegd, indien een persoonsgebonden budget wordt toegekend.

Hoofdstuk 4 Resultaat : het normaal gebruik kunnen maken van de woning

Artikel 4.1 Woonvoorzieningen

De woonvoorziening kan worden verstrekt in vier hoofdvormen:

Ad a

De algemene woonvoorziening. Hierbij moet worden gedacht aan een mogelijkheid om snel oplossingen voor vaak minder complexe woonproblemen te krijgen. Hierbij moet worden gedacht aan klussendiensten, snel beschikbare voorzieningen uit depot en mogelijk andere, nog te ontwikkelen voorzieningen. De ontwikkeling van de algemene woonvoorzieningen is een voortdurend proces en zal constant in beweging zijn.

Ad b

Een woonvoorziening in natura. Hierbij kan gedacht worden aan bijvoorbeeld de losse tillift.

Ad c

Het persoonsgebonden budget. Bijvoorbeeld indien een persoon recht heeft op een woningaanpassing.

Ad d

De financiële tegemoetkoming. Bijvoorbeeld bij een persoon, die recht heeft op een tegemoetkoming voor verhuis-en inrichtingskosten.

Een nadere uitwerking van de punten a tot en met d vindt plaats in de desbetreffende werkinstructie.

Artikel 4.2.1 en 4.2.2 Primaat collectieve woonvoorzieningen en recht op individuele

woonvoorzieningen

In eerste instantie zal worden bezien of een woonprobleem kan worden opgelost met een algemene voorziening. Deze voorziening heeft voorrang bij het zoeken naar een oplossing voor een voor de wet relevant woonprobleem, dus een probleem bij het normale gebruik van de woning.

Als een algemene voorziening geen oplossing biedt of niet aanwezig is in de gemeente moet het probleem door het treffen van een individuele voorziening worden opgelost.

Dit kan zijn een woonvoorziening in natura, een persoonsgebonden budget, dan wel een financiële tegemoetkoming.

Artikel 4.3 Soorten woonvoorzieningen.

Ad a

Het college kan besluiten om een tegemoetkoming te verstrekken in de verhuis- en inrichtingskosten, indien verhuisd wordt naar een aangepaste of een goedkoper aan te passen woning dan de reeds bewoonde woning .

Het college maakt in het Besluit en de werkinstructies de afweging tussen verstrekking van een tegemoetkoming in de verhuiskosten en een woningaanpassing.

Uitgangspunt van het gemeentelijk beleid is dat zo goed mogelijk gebruik wordt gemaakt van de voorraad aangepaste woningen in de gemeente.

Ad b en c

Een bouwkundige of woontechnische woningaanpassing is een aanpassing van de woning zelf, ter compensatie van de problemen die in de woning spelen ten aanzien van de bewoner met een beperking.

Onder een woonvoorziening waarbij geen sprake is van een ingreep van bouw- of woontechnische aard zal in de praktijk met name een persoonsgebonden budget voor woningsanering i.v.m. CARA verstaan worden.

Ook kan onder deze categorie worden begrepen hulpmiddelen voor baden, wassen en douchenwelke niet nagelvast aan de woning zijn bevestigd, alsmede mobiele patiëntenliften.

Deze laatste twee categorieën roerende woonvoorzieningen kunnen ook in de vorm van een voorziening in natura worden verstrekt, bijvoorbeeld in bruikleen of huur, zodat hergebruik mogelijk is.

Ad d

Omdat met de Wmo niet wordt beoogd om het inhoudelijke beleidsterrein ten opzichte van de vervallen Wet voorzieningen gehandicapten (Wvg) te verbreden, noch om dat te versmallen, is de uitraasruimte als woonvoorziening opgenomen.

Een uitraasruimte is een ruimte die op basis van het vervallen artikel 1, lid 1, onder e. van de Wvg kan worden gedefinieerd als een verblijfsruimte, waarin een persoon die tengevolge van een beperking in de vorm van een ernstige gedragsstoornis ernstig ontremd gedrag vertoont, zich kan afzonderen of tot rust kan komen.

Een zeer specifieke voorziening derhalve, die alleen op basis van een specifieke noodzaak en op basis van een specifieke beperking kan worden verstrekt. Het zal in de regel gaan om een kleine, veilige en prikkelarme ruimte.

Artikel 4.4.1 t/m artikel 4.4.4

Onder de Wvg gold de regel dat bij een aanvraag voor een woningaanpassing eerst werd onderzocht of verhuizing naar een andere woning een oplossing kon bieden.

Dit is het zogenoemde primaat van de verhuizing. In feite gaat het om een uitwerking van de regel dat in beginsel wordt gekozen voor de goedkoopst compenserende voorziening.

De mogelijkheid tot het hanteren van het primaat van de verhuizing is onder de Wvg in de jurisprudentie erkend, zij het dat wel enkele duidelijke voorwaarden zijn gesteld.

In de eerste plaats moeten de financiële gevolgen van de verhuizing voor de woonlasten binnen aanvaardbare financiële grenzen vallen, een eis die ook onder de wet gesteld kan worden.

Verder moet duidelijk zijn dat de oplossing in de vorm van een verhuizing kan worden gerealiseerd binnen een uit het advies blijkende medisch verantwoorde termijn.

Ook diverse andere relevante aspecten kunnen, afhankelijk van de situatie, een rol spelen bij de afweging omtrent het toepassen van het primaat van de verhuizing in een concreet geval.

Artikel 4.4.2 Lid 2

Ook niet gehandicapten zullen, indien zij voor het eerst gaan verhuizen, de kosten van deze verhuizing zelf moeten betalen. Dit is de reden, waarom de gehandicapte, die voor het eerst zelfstandig gaat wonen 50% van de verhuis- en inrichtingskosten zal gaan ontvangen.

Artikel 4.4.2 Lid 3

Een voorbeeld van een niet wettelijke voorliggende voorziening is bijvoorbeeld de verhuiskosten-vergoeding van de woningbouwcorporatie na sloop van een woning.

Artikel 4.5 Primaat van de losse woonunit.

Onder de Wvg konden gemeenten woningaanpassingen duurder dan € 20.420,-- onder bepaalde voorwaarden declareren bij het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

Onder de Wmo vervalt deze mogelijkheid en zullen de kosten voor rekening van de gemeenten komen.

Als het gaat om grote aanpassingen aan huurwoningen die opnieuw kunnen worden verhuurd voor de huisvesting van mensen met beperkingen, kan de investering over een langere periode afgeschreven worden.

In gevallen waarin dat niet speelt, wordt in principe uitgegaan van het primaat van losse woonunits. Dit geldt ook voor een woning in eigendom van de belanghebbende.

Artikel 4.6 Hoogte persoonsgebonden budget in verband met kosten voor het verwerven van grond

In dit artikel wordt vermeld, dat bij een noodzakelijke uitbreiding van de woning extra vierkante meter grond verworven kan worden. Het college werkt dit nader uit in het Besluit.

Artikel 4.7 tot en met artikel 4.10

In deze artikelen wordt vermeld welke criteria van toepassing zijn, indien een woonwagen, een woonschip of een binnenschip wordt aangepast.

Indien niet aan de criteria wordt voldaan, wordt een maximum bedrag voor een woonwagen of een woonschip vergoed. Dit is geregeld in artikel 4.9.

Artikel 4.11.1 Hoofdverblijf

In tegenstelling tot de Wvg, wordt in de wet niet expliciet vermeld dat de gemeentelijke compensatieplicht alleen geldt voor de inwoners van de gemeente.

Artikel 11 van de wet geeft echter wel een aanwijzing in die richting door vermelding van “ingezetenen”, mede gezien het feit dat er met de wet geen inhoudelijke uitbreiding van de werking van de Wvg is beoogd.

In eerste instantie geeft de gemeentelijke basisadministratie uitsluitsel. Voor bepaalde gezondheidszorginstellingen geldt dat de bewoners een briefadres elders kunnen aanhouden. De gemeente waar de belanghebbende van de voorziening daadwerkelijk verblijft heeft de verplichting tot compensatie van beperkingen.

In het geval van Awbz-bewoners heeft deze verplichting geen betrekking op de woonvoorzieningen.

Het is noodzakelijk de zinsnede 'of zal hebben' op te nemen voor situaties waarin de belanghebbende naar een andere gemeente wil verhuizen en in die gemeente een woning wil laten bouwen of aanpassen voordat deze daadwerkelijk wordt betrokken.

Artikel 4.11.2 t/m artikel 4.11.4

Onder de Wvg waren Awbz-bewoners uitgesloten van het recht op woonvoorzieningen.

Een bovenwettelijke uitzondering hierop werd door gemeenten gemaakt voor het zogenoemde bezoekbaar maken van een woonruimte voor bezoek aan ouders of andere familieleden. Deze uitzondering was gebaseerd op de verordening.

Omdat met de wet niet wordt beoogd om de omvang van de onder de Wvg geregelde zorgplicht in te krimpen of uit te breiden, is het bezoekbaar maken ook weer in de verordening opgenomen.

Verdere verplichtingen dan hier genoemd in de verordening heeft de gemeente derhalve niet. “Bezoekbaar maken ” wordt in de verordening daarom gelimiteerd tot het bereikbaar maken van de woonruimte zelf, de woonkamer en een toilet. M.b.t. het toilet is opgenomen, dat belanghebbende deze ook daadwerkelijk kan gebruiken.

Een voorwaarde is, dat een gehandicapte de aan te passen woonruimte regelmatig bezoekt.

Artikel 4.12 Geen voorziening

Lid 1, onderdeel a

Een woonvoorziening is niet aan de orde, indien er sprake is van tijdelijk verblijf in bijvoorbeeld een hotel of een vakantiewoning.

Lid 1, onderdeel b

Deze afwijzingsgrond is bedoeld voor situaties waarin gebruikte materialen of onderhoudsgebreken voor problemen (onder meer vocht, tocht of giftige dampen) zorgen.

Het wegnemen van belemmeringen, die voortvloeien uit gebruikte materialen of slechte staat van onderhoud valt niet onder de compensatieplicht van de gemeente.

Lid 1, onderdeel c

Indien belanghebbende woont in een (of verhuist naar een ) woonruimte, die niet geschikt is het gehele jaar te wonen (bijvoorbeeld een sloopwoning, caravan), wordt geen woonvoorziening verstrekt. Hiermede wordt voorkomen, dat met overheidsgeld gefinancierde voorzieningen vernietigd worden.

Lid 2, onderdeel a

Verder worden geen woningaanpassingen verstrekt in woongebouwen voor ouderen of gehandicapten of voorzieningen die in dergelijke gebouwen, ook in de wooneenheden, bij nieuwbouw of renovatie zonder noemenswaardige meerkosten kunnen worden meegenomen.

Het is algemeen gebruikelijk, dat de kosten van deze voorzieningen door de eigenaar van het complex betaald worden.

Lid 2, onderdeel b

Een persoonsgebonden budget of een financiële tegemoetkoming voor het treffen van woningaanpassingen voorzieningen wordt alleen verstrekt als het woonruimten betreft die als zelfstandige woonruimte in het kader van de Wet op de huurtoeslag ook als zodanig aangemerkt worden. In bijzondere situaties kan hiervan worden afgeweken. Een uitzondering zijn aanpassingen aan woonschepen en binnenschepen.

Lid 2, onderdeel c

Een persoon met beperkingen kan slechts voor een woningaanpassing in aanmerking komen, indien deze legaal woont. Ook bij een tijdelijke huurovereenkomst wordt geen woningaanpassing verstrekt, omdat de voorziening langdurig gebruikt moet kunnen worden.

4.13 Aanpassing van gemeenschappelijke ruimten

Op basis van het feit dat voorzieningen op grond van de wet in hoofdzaak zijn gericht op het individu, worden in beginsel geen voorzieningen in gemeenschappelijke ruimten van wooncomplexen verstrekt.

Op dit uitgangspunt zijn uitzonderingen gemaakt die zijn opgenomen in deze bepaling. De opsomming is limitatief, dat wil zeggen dat er niet meer hoeft te worden verstrekt dan hier genoemd.

Artikel 4.14 Geen voorziening voor verhuis- en inrichtingskosten

Verhuizingen naar Awbz- en andere zorginstellingen leiden ertoe, dat de belanghebbende buiten de doelgroep van de wet valt. Deze personen kunnen immers niet meer zelfstandig een huishouden voeren.

Artikel 4.15 Begrenzingen bij woonvoorzieningen

Lid 1

Onder lid 1 wordt de verhuizing naar een incompenserende woning genoemd als weigeringgrond voor woonvoorzieningen. Niet de ondervonden beperking, maar de verhuizing naar een niet geschikte woningis dan de voornaamste oorzaak van de ondervonden problemen.

Deze bepaling heeft voornamelijk betrekking op situaties waarin men gaat verhuizen zonder specifieke reden, maar gewoon omdat men daar zin in heeft.

In deze situatie kan het gaan om een verhuizing van een incompenserende naar opnieuw een incompenserende woning.

Alleen indien er sprake is van zeer bijzondere omstandigheden kan hiervan worden afgeweken.

Daarbij kan onder meer gedacht worden aan een verhuizing in verband met het aanvaarden van werk of de aanwezigheid van mantelzorg.

Lid 2

Als een persoon met beperkingen verhuist, zal deze, in relatie tot die beperkingen, moeten zoeken naar een zo geschikt mogelijke woning.

Het is niet de bedoeling dat men zo maar een ongeschikte woning kiest en vervolgens de rekening voor aanpassingen bij de gemeente indient.

Met “verhuizen” wordt hier overigens niet alleen gedoeld op de feitelijke verhuizing, maar ook op alle onomkeerbare handelingen die normaal gesproken voorafgaan aan een verhuizing, zoals het tekenen van een koop-, huur- of erfpachtcontract, waarin wordt bepaald dat het gaat om een situatie waarin men in de betreffende woning “zijn hoofdverblijf heeft of zal hebben”.

Voor de toepassing van deze weigeringgrond geldt dat ook de gemeente ervoor zal moeten zorgen zicht te hebben op de aangepaste of makkelijk aan te passen woningvoorraad, niet alleen sociale huurwoningen, maar ook in de vrije sector en zo mogelijk het koopwoningen-bestand.

Daarnaast zal de gemeente haar burgers goed moeten informeren over de gang van zaken bij dit soort verhuizingen. Alleen dan kan worden gemotiveerd dat iemand al dan niet is verhuisd naar de voor zijn situatie meest geschikte woning.

4.16 Beperking hoogte bedrag verhuis-en inrichtingskosten

Lid 1

Ook niet gehandicapten zullen, indien zij voor het eerst gaan verhuizen, de kosten van deze verhuizing zelf moeten betalen. Dit is de reden, waarom de gehandicapte, die voor het eerst zelfstandig gaat wonen 50% van de verhuis- en inrichtingskosten zal gaan ontvangen.

Lid 2

Een voorbeeld van een niet wettelijke voorliggende voorziening is bijvoorbeeld de verhuiskostenvergoeding van de woningbouwcorporatie na sloop van een woning.

Hoofdstuk 5 Resultaat : het zich lokaal kunnen verplaatsen per vervoermiddel

Artikel 5.1 Vormen van te verstrekken voorzieningen

Ad a

Een algemene voorziening kan bestaan uit bijvoorbeeld een scootermobielpool. In het jaar 2012 zal naar verwachting een scootermobielpool opgezet gaan worden, die bedoeld is voor personen, die incidenteel gebruik maken van een scootmobiel.

De collectieve vervoersvoorziening is in de gemeente Arnhem al bekend in de vorm van het collectief vraagafhankelijk vervoer (afgekort CVV), genaamd de Stadsregiotaxi.

Op basis van recente uitspraken van de Centrale raad van Beroep van 28 oktober 2009 (LJN BK 2500, 2502 en 2504) is het collectief vervoer zoals dit in de gemeente Arnhem wordt uitgevoerd, te beschouwen als een individuele voorziening.

Het CVV kan wel groeien naar een algemene voorziening, echter daarvoor zullen dan nadere criteria ontwikkeld moeten gaan worden.

Ingaande 1 januari 2012 zijn de bushaltes in het vervoersgebied opgehoogd en de bussen aangepast. Dit betekent, dat een deel van personen, die nu nog geïndiceerd zijn voor het CVV, gebruik kunnen maken van het regulier openbaar vervoer. Dit toegankelijk openbaar vervoer wordt uiteraard als een voorliggende voorziening beschouwd.

Ad b

Individuele voorzieningen in natura kunnen bestaan uit een diversiteit van vervoermiddelen. In de werkinstructies wordt nader uitgewerkt onder welke voorwaarden de belanghebbende voor een bepaalde soort voorziening in aanmerking komt.

Ad c

In een aantal situaties kan een persoonsgebonden budget worden verstrekt. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan een scootmobiel. De vaststelling van de hoogte van het persoonsgebonden budget, wordt in de beleidsregels dan wel werkinstructies nader uitgewerkt.

Ad d

De financiële tegemoetkoming is een tegemoetkoming in de reiskosten, waardoor gehandicapten zich kunnen verplaatsen in de directe woon- en leefomgeving. Het is bedoeld voor personen, die geïndiceerd zijn voor een eigen auto, een bruikleenauto of een gesloten buitenwagen.

Artikel 5.2 Primaat bij collectief vraagafhankelijk vervoer

Het eerste lid benadrukt het voorliggende karakter en het primaat van het collectief vraagafhankelijk vervoer en geeft aan, dat deze voorrang heeft boven de individuele verstrekkingen zoals genoemd onder b. en c. en d van artikel 5.1.

Vanaf de invoering van de Wvg beschikt de gemeente Arnhem reeds over collectief vraagafhankelijk vervoer (afgekort CVV), waarmee gehandicapten zich kunnen verplaatsen in hun directe woon- en leefomgeving.

In het tweede lid wordt de gehandicapte, die is geïndiceerd voor het CVV, de keuze voorgelegd om te kiezen tussen een forfaitaire vergoeding of een kortingspas.

In het derde lid is opgenomen, dat de gehandicapte, voordat een verstrekking plaatsvindt, moet kiezen tussen een forfaitaire vergoeding en een kortingspas. De keuze staat vast voor een periode van 12 maanden (januari tot en met december).

Artikel 5.3 Primaat bij de Zorgtaxi

Algemeen

De gemeente Arnhem legt het primaat bij de zorgtaxi en verstrekt een vervoersvoorziening voor inwoners die om sociaal-medische redenen niet gecombineerd en/of zelfstandig kunnen reizen met de Stadsregiotaxi. Er wordt meer service en begeleiding geboden dan de Stadsregiotaxi. Het gaat om kamer-tot-kamervervoer of individueel (rolstoel)taxivervoer, waaronder liggend taxivervoer, genaamd solovervoer.

Lid 1

Het eerste lid heeft betrekking op personen, die zijn geïndiceerd voor het zogeheten solovervoer via de Zorgtaxi, en alleen op individuele basis (dus niet met andere personen) vervoerd kunnen worden. In zijn algemeenheid betreft het hier de zwaar gehandicapten.

Lid 2

In het tweede lid is opgenomen, dat een persoon, die is geïndiceerd voor kamer-tot-kamervervoer alleen de beschikking krijgt over een kortingspas.

De gemeente Arnhem verstrekt een vervoersvoorziening voor inwoners die om sociaal-medische redenen niet zelfstandig kunnen reizen met de Stadsregiotaxi. De desbetreffende doelgroep heeft meer service en begeleiding nodig dan de Stadsregiotaxi kan bieden.

Het gaat om gecombineerd (rolstoel)taxivervoer met extra service en begeleiding van de chauffeur bij het ophalen van het herkomstadres naar de taxi en van de taxi naar het aankomstadres. Bewoners van Awbz-instellingen worden begeleid naar de receptie in de hal van de instelling.

Lid 3

De personen, genoemd in het derde lid, komen in aanmerking voor het individueel vraagafhankelijk vervoer en ontvangen een kortingspas, waarmee zij onbeperkt gebruik kunnen maken van het deur tot deur vervoer met een bestemmingsbereik van 5 reiszones.

Lid 4

Indien de belanghebbende (of een gezinslid van belanghebbende, die op het zelfde adres woont) een eigen auto in bezit heeft, kan belanghebbende ook in aanmerking komen voor een financiële tegemoetkoming in de vervoerskosten. Dit is opgenomen in het vierde lid.

Artikel 5.4 Stadsregiotaxi/Zorgtaxi

De Stadsregiotaxi/Zorgtaxi is bedoeld voor personen met een beperking, die woonachtig zijn

in de gemeente Arnhem en is gericht op het deur tot deur vervoer in de nabije woon- en leefomgeving.

De belanghebbende kan onbeperkt van de Stadsregiotaxi/Zorgtaxi gebruik maken, maar er moet wel een ritbijdrage betaald worden.

De hoogte van de ritbijdrage is afgestemd op de ritbijdrage van personen tot 65 jaar, die

reizen met het reguliere openbare vervoer.

Indien de rit betrekking heeft op meer dan vijf reiszones, wordt een hogere ritbijdrage in

rekening gebracht.

Indien belanghebbende beschikt over een NS-begeleidingskaart kan de begeleider gratis

meereizen.

Artikel 5.5 Het recht op een individuele voorziening

De belanghebbende kan voor individuele verstrekkingen in aanmerking komen:

a indien deze door de aard van de beperking geen gebruik kan maken van het regulier openbaar vervoer, het collectief of individueel vraagafhankelijk vervoer; of

b indien er geen algemene voorziening, waaronder het collectief / individueel vraagafhankelijk vervoer, aanwezig is.

Het kan zijn, dat de gehandicapte om medische redenen geen gebruik kan maken van het

collectief of individueel vraagafhankelijk vervoer. In een dergelijke situatie wordt een

individuele voorziening verstrekt.

Zoals eerder vermeld is in de gemeente Arnhem een collectief / individueel vraagafhankelijk

vervoerssysteem aanwezig.

Individuele vervoersvoorzieningen (zoals bijvoorbeeld een scootmobiel of een driewielfiets) kunnen echter ook in aanvulling op het gebruik van het collectief/individueel vraagafhankelijk vervoer (of in aanvulling op een individuele vervoerskostenvergoeding) verstrekt worden.

Dit is het geval wanneer het collectief / individueel vraagafhankelijk vervoer de vervoersbehoefte van de belanghebbende niet volledig dekt.

Het derde lid heeft betrekking op personen, die zijn geïndiceerd voor een eigen- of bruikleenauto of een gesloten buitenwagen.

Dit betreft dus personen, die om medische redenen geen gebruik kunnen maken van het CVV (collectief en individueel) en uitsluitend zijn aangewezen op de eigen- of bruikleenauto of een gesloten buitenwagen.

Deze categorie personen ontvangen een individuele tegemoetkoming in de vervoerskosten, welke gerelateerd is aan de kilometervergoeding van het UWV.

Artikel 5.6 Algemeen gebruikelijke vervoersvoorzieningen

Onder de Wvg is in de rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep bepaald dat het stellen van een inkomensgrens voor een forfaitaire tegemoetkoming in vervoerskosten bij een inkomen van 1,5 x de bijstandsnorm niet in strijd was met de geldende zorgplicht.

Iemand met een dergelijk inkomen wordt geacht de kosten van het lokaal vervoer of bezit en gebruik van een auto zelf te kunnen dragen.

Het Arnhemse beleid is, dat alleen bij verstrekking van een gesloten buitenwagen, een auto of een daarmee vergelijkbare voorziening een inkomensgrens van 2x het norminkomen wordt gehanteerd.

In de desbetreffende werkinstructie wordt verder uitgewerkt welke norminkomens gehanteerd worden.

Benadrukt wordt, dat de inkomenstoets niet van toepassing is op auto-aanpassingen, die medisch geïndiceerd zijn. De auto dient wel aan een aantal voorwaarden te voldoen. Deze zijn beschreven in de werkinstructie.

Artikel 5.7 Omvang in gebied en in kilometers

Onder de Wvg is de zorgplicht voor vervoer beperkt tot verplaatsingen in het kader van het leven van alledag in de directe woon- of leefomgeving; de wet spreekt nu in artikel 4 lid 1, onder c. over “het zich lokaal verplaatsen per vervoermiddel”.

Dit lijkt nog beperkter te zijn dan de zorgplicht onder de Wvg, maar aangezien met de Wvg maatschappelijke ondersteuning niet is beoogd de reikwijdte van de Wvg te beperken of uit te breiden, is er geen reden om aan te nemen dat de alleen de letterlijk lokale verplaatsingen onder de wet zullen vallen.

Vandaar dat onder de Wvg gevormde jurisprudentie uitgegaan wordt van de eigen woon- of leefomgeving, met als uitzondering de bovenregionale zorgplicht, zoals die ook in de Wvg-jurisprudentie is omschreven.

Sinds maart 2002 houdt de vaste jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep onder de Wvg in, dat een vervoersvoorziening of een combinatie van voorzieningen de mogelijkheid moet bieden om op jaarbasis minimaal 1.500 tot 2.000 kilometer af te leggen.

De gemeente Arnhem voldoet aan deze plicht, omdat de gehandicapte met de toegekende vergoeding in ieder geval een afstand van circa 1.500 kilometer kan overbruggen.

Artikel 5.8 Vergoeding gehandicaptenparkeervoorzieningen

In dit artikel is opgenomen, dat genoemde gehandicaptenparkeervoorzieningen voor de lagere inkomensgroepen worden vergoed, indien het medisch noodzakelijk is, dat er gebruik moet worden gemaakt van een eigen auto, een bruikleenauto of een gesloten buitenwagen.

In dit artikel is in het derde lid expliciet vermeld, dat geen eigen bijdrage wordt opgelegd indien de voorziening een gehandicaptenparkeervoorziening betreft.

Artikel 5.9 Hoogte vergoedingen van de individuele vervoersvoorzieningen

De omvang van de financiële vergoedingen wordt in het Besluit vermeld.

Hoofdstuk 6 Resultaat : het zich kunnen verplaatsen in en rond de woning

Artikel 6.1 Vormen van rolstoelvoorzieningen

Onder de Wvg waren rolstoelen in de wet zelf als aparte categorie voorzieningen opgenomen. In de Wmo is dat niet het geval, maar aangezien met deze wet niet wordt beoogd het beleidsterrein ten opzichte van de voorafgaande Wvg te verbreden of te versmallen, wordt de rolstoel gehandhaafd als de enige voorziening waarmee beperkingen bij het verplaatsen in en rond de woning in het kader van de wet gecompenseerd kunnen worden.

Een definitie van een rolstoel is niet te geven, daarom wordt hier onder het begrip “rolstoel” een rolstoel begrepen zoals iedereen die kent.

Deze rolstoel kan zowel handbewogen als elektrisch aangedreven zijn. Een (elektrische) trippelstoel wordt niet als rolstoel beschouwd en wordt niet op grond van de wet verstrekt.

De trippelstoel valt onder de door de Regeling Zorgverzekering te verstrekken voorzieningen.

Een rolstoel kan zowel worden gebruikt als een verplaatsingsmiddel voor binnen als voor buiten.

Primair doel van de rolstoel is het zittend verplaatsen, omdat lopend verplaatsen, ook met op grond van andere regelingen te verstrekken voorzieningen als looprekken, rollators, wandelstokken en krukken niet of onvoldoende mogelijk is. Kosten van onderhoud en reparatie van de rolstoel vallen eveneens onder de wet.

Voorzieningen die geen verband houden met het genoemde primaire verstrekkingsdoel, het verplaatsen, omdat ze nodig zijn in verband met therapeutische doeleinden, worden niet op grond van de wet verstrekt.

Hierbij valt te denken aan aanpassingen voor het gebruik van zuurstofapparatuur en andere aanpassingen. Bij accessoires gaat het uiteraard alleen om medisch noodzakelijke en niet-algemeen gebruikelijke zaken.

De sportrolstoel valt in het kader van deze verordening onder het begrip rolstoel. Onder de Wvg was de sportrolstoel, meestal verstrekt in de vorm van een forfaitaire financiële tegemoetkoming, een bovenwettelijke voorziening die alleen op basis van de verordening werd verstrekt.

Bij artikel 6.1 is gekozen voor de mogelijkheden een rolstoel in de vorm van een algemene voorziening te verstrekken als het gaat om een rolstoel voor incidenteel gebruik.

Deze rolstoelen voor incidenteel gebruik hoefden onder de Wvg formeel niet te worden verstrekt, hoewel dat in de praktijk wel vaak gebeurde. Deze optie geeft een regeling waarbij wel incidenteel noodzakelijke rolstoelen worden verstrekt, maar dan via een algemene rolstoelvoorziening.

Dit is geregeld onder a. Het betreft dan situaties waarbij soms een rolstoel nodig is, terwijl het dagelijks verplaatsen in en om de woning zonder rolstoel plaatsvindt. Het recht op een dergelijke rolstoel kan in die situaties ingevuld worden via een rolstoelpool waarop de betrokkene een beroep op kan doen.

Hierdoor wordt voorkomen dat een groot aantal rolstoelen weinig frequent wordt gebruikt.

De rolstoelen uit de rolstoelpool worden daarentegen wel frequent gebruikt. Reeds vele jaren functioneert bij diverse verzorgingstehuizen een rolstoelpool.

Onder b. en c. betreft het de individuele rolstoel voor dagelijks zittend gebruik, terwijl onder d. de sportrolstoel wordt genoemd.

Artikelen 6.2 en 6.3

In artikel 6.2 is het primaat van de algemene voorziening geregeld. Dit betekent, dat een verstrekking van een rolstoelvoorziening uit een collectieve rolstoelvoorziening (een rolstoelpool) voorrang heeft boven een individuele verstrekking.

Het betreft hier wel een rolstoelvoorziening voor incidenteel gebruik en het moet gaan om een standaardvoorziening.

Op basis van artikel 6.3 kan een belanghebbende voor een individuele rolstoelvoorziening in aanmerking komen als de rolstoel voor het dagelijks zittend verplaatsen in en om de woning langdurig medisch noodzakelijk is. De rolstoel wordt dan in bruikleen of als persoonsgebonden budget verstrekt.

Geen rolstoel wordt verstrekt als hulpmiddelen als krukken, een rollator, of andere hulpmiddelen een voldoende oplossing bieden voor het verplaatsingsprobleem.

Wel kan, als dit noodzakelijk is, een rolstoel verstrekt worden in aanvulling op dergelijke voorzieningen, mits het gebruik dagelijks noodzakelijk is.

Artikel 6.4 Aanspraak op een sportrolstoel

Een sportrolstoel, in principe altijd te verstrekken als een financiële tegemoetkoming, zal verstrekt worden als zonder de sportrolstoel sportbeoefening niet mogelijk is of zal zijn.

Onder het begrip sportrolstoel dient uitsluitend een sportrolstoel te worden verstaan. Andere sportvoorzieningen worden niet verstrekt, evenmin als hulpmiddelen aan een sportrolstoel.

In het Besluit wordt een maximum bedrag vermeld, indien een sportrolstoel wordt verstrekt.

Artikel 6.5 Aanspraak op rolstoelvoorzieningen voor Awbz-bewoners

Recht op een op grond van de Awbz verstrekte rolstoel aan Awbz-bewoners bestaat alleen indien de Awbz-bewoner zowel de Awbz-functie “verblijf”, als de functie “behandeling” geniet in één en dezelfde erkende Awbz-instelling.

Als een Awbz-bewoner niet aan deze voorwaarde voldoet, is er ook geen recht op een Awbz-rolstoel, en zal er door de gemeente een rolstoel moeten worden verstrekt op grond van de Wmo.

Hoofdstuk 7 Resultaat : het kunnen ontmoeten van medemensen

in sport/hobbyverband

Artikel 7.1

Het hebben van beperkingen in de zin van de Wmo kan tot gevolg hebben dat voor het beoefenen van een hobby of het beoefenen van een sport meerkosten gemaakt moeten worden.

Deze meerkosten kunnen bijvoorbeeld bestaan uit aanpassingen van hulpmiddelen die voor de hobby/sport worden gebruikt.

Voor de extra kosten die verband houden met de hobby wordt een tegemoetkoming verstrekt. De tegemoetkoming is bestemd voor mensen die beperkingen hebben in de zin van artikel 1.1 onder c en d van de Verordening.

Er bestaat recht op een tegemoetkoming als de hobby/sport tot meerkosten leidt. Het is aan belanghebbende om aan te geven voor welke hobby de tegemoetkoming wordt aangevraagd. Het college beoordeelt vervolgens of aan het uitoefenen van die hobby meerkosten zijn verbonden. Het college heeft terzake beoordelingsvrijheid.

Artikel 7.2

Gekozen is voor het begrip ‘tegemoetkoming’, genoemd in artikel 1.1 onder m van de Verordening. Het begrip ‘tegemoetkoming’ suggereert een gedeeltelijke vergoeding van de feitelijke kosten. Het is echter ook denkbaar dat de tegemoetkoming ‘volledig’ is tot een bepaald maximumbedrag. De hoogte van de tegemoetkoming en de eventuele bovengrens worden vastgesteld door het college en vastgelegd in het Besluit.

Op grond van artikel 9.2 van deze verordening kan het college jaarlijks besluiten om het bedrag te indexeren.

Artikel 7.3

Hoofdregel is dat de tegemoetkoming op aanvraag wordt toegekend. Indien het college echter van oordeel is dat ambtshalve toekenning gewenst is, behoort dit ook tot de mogelijkheden.

In het aanvraagformulier voor Wmo-voorzieningen dat het college heeft vastgesteld, wordt de mogelijkheid opgenomen om ook voor deze bijdrage een aanvraag in te dienen.

Artikel 7.4

Is het voor de uitvoering van deze voorziening noodzakelijk om nadere regels te stellen, dan kan het college dit doen. Dergelijke regels worden dan opgenomen in het Besluit.

Hoofdstuk 8 Het verkrijgen van voorzieningen, verplichtingen en bevoegdheden

Artikel 8.1 Gebruik aanvraagformulier

In de Algemene wet bestuursrecht (afgekort Awb) is bepaald dat een aanvraag tot het geven van een beschikking schriftelijk wordt ingediend, tenzij bij wettelijk voorschrift anders is bepaald.

Artikel 8.2 Locatie indiening aanvraag

In de wet is opgenomen, dat de gemeenteraad bij verordening regels moet vaststellen omtrent de wijze waarop de toegang tot individuele voorzieningen in samenhang met voorzieningen op het gebied van wonen en zorg als bedoeld in de Algemene wet bijzondere ziektekosten is geregeld.

In de toelichting op het amendement wordt gedoeld op de zogenoemde één-loketgedachte.

Aanvragen in het kader van de Wmo moeten worden ingediend bij de afdelingen van de gemeente, die hiermee is belast. Momenteel is dit het Klant Contact Centrum of de afdeling zorg en ondersteuning.

Artikel 8.3 Beslistermijn

Dit artikel is gebaseerd op artikel 4.13 en 4.14 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). In artikel 4.13 van de Awb is opgenomen, dat het bestuursorgaan een andere beslistermijn kan noemen dan de wettelijke termijn van 8 weken. Op grond van artikel 4.14 van de Awb dient deze termijn zo kort mogelijk te zijn.

Sommige Wmo-aanvragen kunnen niet binnen een termijn van 8 weken worden afgehandeld, omdat bijvoorbeeld gedegen medisch onderzoek een langere termijn vereist. Het is daarom wenselijk en doelmatig om in de verordening te verankeren binnen welke termijn de gemeente wel een besluit neemt. Hiermede wordt voorkomen, dat individuele beschikkingen over beslistermijnen worden verzonden.

Artikel 8.4 Inlichtingen, onderzoek, advies en beschikking

Lid 1 onder a. en b. van dit artikel in de Verordening bepaalt dat het college bevoegd is de belanghebbende op te roepen in persoon te verschijnen en te ondervragen op een door het college te bepalen plaats en tijdstip en te laten onderzoeken en/of ondervragen door een of meer daartoe aangewezen deskundigen. Dit alles met de beperking dat dit in het belang moet zijn van de aanvraag.

Lid 2

De lichte indicatiestelling gebeurt door gemeentelijke adviseurs of door partners in de zorg en ondersteuningsketen.

Bij complexe- of gecombineerde aanvragen zal de MO-zaak (rechtsopvolger van het Centrum Indicatiestelling Zorg) om advies worden gevraagd.

Lid 3

Dit lid geeft aan dat bij de advisering gebruik gemaakt moet worden van de zogenoemde ICF-classificatie van de Wereld Gezondheidsorganisatie.

Deze bepaling is in de verordening opgenomen naar aanleiding van de toelichting op amendement 65, waarin staat “Voor de gemeentelijke uitvoeringspraktijk biedt de International Classification of Functions, Disabilities and Impairments (ICF classificatie) een uniform begrippenkader dat als grondslag kan dienen om de behoefte aan voorzieningen in individuele gevallen vast te stellen.”

Mede omdat bij de indicatiestelling van de diverse functies in de Algemene wet bijzondere ziektekosten eveneens van deze classificatie gebruik wordt gemaakt kan het gebruik van de ICF-classificatie afstemming tussen de Algemene wet bijzondere ziektekosten en deze wet vergemakkelijken. De MO-zaak en de adviseurs van de gemeente Arnhem werken reeds met de ICF-classificatie.

Lid 4

Dit lid vertaalt de opdracht van artikel 26, eerste lid van de wet naar de verordening en

bepaalt dat de beschikking dient te vermelden op welke wijze de genomen beschikking

bijdraagt aan het behouden en bevorderen van de zelfredzaamheid en de normale

maatschappelijke participatie van mensen met een beperking of een chronisch psychisch

probleem of een psychosociaal probleem.

Artikel 8.5 Samenhangende afstemming

In artikel 5, lid 2, onder b. van de wet is vastgelegd dat de raad in de verordening bepaalt op welke wijze de verkrijging van individuele voorzieningen samenhangend afgestemd wordt op de situatie van de belanghebbende.

Deze bepaling is bedoeld om, naast de toepassing van algemene bestuursrechtelijke zorgvuldigheidseisen, de inhoud van de voorzieningen zelf, vanuit cliëntperspectief, in samenhang te bezien, zodat het college een zorgvuldig op de individuele situatie af te stemmen besluit kan nemen.

In de gemeente Arnhem is praktijk, dat diverse soorten ondersteunende inkomens-voorzieningen, zoals bijvoorbeeld het minimabeleid, mede betrokken worden bij de aanvraag voor een Wmo-voorziening.

De gemeente Arnhem streeft er naar om het aantal loketten voor de burger zo veel mogelijk te beperken en probeert een goede afstemming tussen de verschillende loketten te bewerkstelligen.

Het gemeenteloket zou een centrale plaats voor participatievoorzieningen en samenhangende cliëntondersteuning moeten zijn. In de periode vanaf 2012 zullen hiervoor initiatieven ontwikkeld worden.

Artikel 8.6 Inlichtingenplicht

Het is van belang, dat een belanghebbende aan de gemeente inlichtingen verschaft, die van invloed kunnen zijn op het recht op een voorziening, dan wel de aard, hoogte of duur daarvan. Op deze wijze kan goed beoordeeld worden welke compensatie in de individuele situatie van toepassing is.

Artikel 8.7 Intrekking en wijziging

Het is een bevoegdheid van het college om een beschikking in te trekken of te wijzigen. In dit artikel worden situaties genoemd, die kunnen leiden tot intrekking of wijziging.

Lid 1

Een verplichting in de verordening is ondermeer de inlichtingenplicht als genoemd in artikel 8.6. Indien een belanghebbende zijn inlichtingenplicht niet of niet volledig nakomt en hierdoor het recht op of de noodzaak van een voorziening niet of niet langer kan worden vastgesteld, is dit aanleiding voor intrekking of wijziging van het besluit.

Het kunnen ook verplichtingen betreffen, die zijn opgenomen in de bruikleen-(of huur)overeenkomst of de beschikking. Indien belanghebbende hier niet aan voldoet en er sprake is van verwijtbaarheid heeft dit tot gevolg, dat een besluit wordt ingetrokken of wordt gewijzigd.

Lid 2

Het verstrekken van onjuiste of onvolledige gegevens is aanleiding om het besluit in te trekken of te wijzigen.

Lid 3

Indien het persoonsgebonden budget of de financiële tegemoetkoming binnen zes maanden niet is besteed voor de bekostiging van de desbetreffende voorziening, wordt er van uit gegaan, dat de noodzaak is komen te vervallen en wordt het besluit ingetrokken of gewijzigd.

Lid 4

Deze bepaling behoeft geen toelichting.

Lid 5

Indien een voorziening niet wordt gebruikt of indien wordt vastgesteld, dat een voorziening niet meer noodzakelijk is, bijvoorbeeld omdat een belanghebbende zijn belemmeringen zelf kan compenseren, wordt deze ingetrokken.

Lid 6

Deze bepaling behoeft geen toelichting.

Artikel 8.8 Terugvordering en verrekening

Lid 1 en 2

De wet bevat geen bepalingen omtrent terugvordering en verrekening van voorzieningen.

Ingaande 1 juli 2009 is de vierde tranche van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) ingevoerd.

Titel 4.4 van de Awb heeft betrekking op bestuursrechtelijke geldschulden en handelt onder meer over verrekening (zie art. 4:93 Awb) en terugvordering van onverschuldig betaalde voorschotten (zie art. 4:95 Awb).

M.i.v. 1 juli 2009 is in het landelijk Wmo-besluit opgenomen, dat een gemeente de bevoegdheid heeft om een vordering te verrekenen. Bij verrekening is geen executoriale titel noodzakelijk.

De terugvordering- en verrekeningbepalingen zijn nadrukkelijk in de verordening opgenomen, omdat er anders geen juridische basis is om voorzieningen terug te vorderen.

Indien er, naar later blijkt, ten onrechte is uitbetaald of geleverd (voorziening in natura) is, vordert het college (behoudens kruimelbedragen) de voorziening geheel of gedeeltelijk terug.

Het besluit tot herziening van het recht op de voorziening en de daaraan gekoppelde terugvordering biedt echter geen executoriale titel, zoals bijvoorbeeld in de Wet werk en bijstand het geval is bij terugvordering.

Er is wel sprake van een civielrechtelijke vordering op grond van onverschuldigde betaling waarvoor artikel 6:203 van het Burgerlijk Wetboek de wettelijke basis biedt.

Terugvordering van een voorziening in natura kan ook aan de orde zijn wanneer de belanghebbende in gebreke blijft zijn eigen bijdrage binnen de gestelde termijn en na aanmaning te voldoen.

Lid 3

Als er aanleiding is om een pgb of financiële tegemoetkoming terug te vorderen en de afschrijvingstermijn nog niet is verstreken, dan kan het college de persoon (of de nabestaanden) aanbieden de voorziening die is aangeschaft in te leveren, in plaats van het terugvorderen van (een gedeelte van) het pgb of financiële tegemoetkoming. Het is aan het college om te beslissen welke optie het kiest.

Lid 4

In dit lid is opgenomen, dat een geldschuld wordt verrekend met een pgb of een financiële tegemoetkoming, indien er sprake is van verwijtbaar gedrag.

Lid 5

Uitvoeringspraktijk is, dat sommige personen op een onverantwoorde manier omgaan met de voorziening, die in natura is verstrekt, waardoor er schade is ontstaan.

Indien er sprake is van verwijtbaar gedrag, besluit het college, dat de voorziening wordt ingenomen en aan belanghebbende na een bepaalde termijn wederom beschikbaar wordt gesteld, indien de kosten van de schade door belanghebbende worden betaald.

Lid 6

In het zesde lid is geregeld, dat het college nadere regels omtrent terugvordering opstelt.

Artikel 8.9. Betaling van de geldsom

Het uitgangspunt is, dat een geldsom wordt overgemaakt op het rekeningnummer van belanghebbende of diens wettelijke vertegenwoordiger. Dit betekent, dat de geldsom niet aan derden (bijvoorbeeld een bemiddelingsbureau) wordt overgemaakt

In het derde lid wordt met name gedoeld op situaties, waarbij belanghebbende aan de gemeente vraagt om de desbetreffende voorziening (meestal een woningaanpassing) te realiseren.

De praktijk is dan, dat de gemeente een leverancier een opdracht geeft. In deze situatie is het dan logisch, dat de uitbetaling aan de leverancier plaatsvindt.

Hoofdstuk 9 Overgangsbepalingen

Algemeen

Vanaf 1 januari 2012 zijn in het vervoersgebied de bushaltes verhoogd en ook de bussen aangepast, zodat een deel van de geïndiceerden niet meer aangewezen is op de Stadsregio-taxi, maar gebruik kan maken van het regulier openbaar vervoer.

De geïndiceerden hebben derhalve een alternatief gekregen in de vorm van regulier openbaar vervoer.

Hoewel het juridisch gezien niet noodzakelijk is een overgangsbepaling toe te passen, wordt het desondanks redelijk geacht om de geïndiceerden gedurende de periode 1 januari tot en met 31 maart 2012 nog in aanmerking te laten komen voor de kortingspas of de forfaitaire vergoeding.

Niet iedereen is in staat om de bushalte te bereiken. Voor deze doelgroep wijzigt er niets en er kan dan op de gebruikelijke wijze worden deelgenomen aan de Stadsregiotaxi.

Vanaf 1 januari 2012 is de afstandsgrens om in aanmerking te komen voor een scootmobiel teruggebracht van 800 meter naar 400 meter. Voor bestaande klanten is een overgangsbepaling van toepassing.

Artikel 9.1

In dit artikel 9.1 is opgenomen, dat een ieder, die op 31 december 2011 een forfaitaire vergoeding ontvangt nog tot en met 31 maart 2012 recht heeft op een forfaitaire vergoeding van € 62,50 (kwartaalbedrag van € 250,-).

In het besluit is opgenomen, dat de forfaitaire vergoeding vanaf 1 januari 2012 € 200,- op jaarbasis bedraagt. Dit is dus € 50,- per kwartaal.

Artikel 9.2

In artikel 9.2 is opgenomen, dat de forfaitaire vergoeding vervalt, indien in verband met het gewijzigde beleid hier op geen recht meer bestaat.

Dit kan zijn, omdat belanghebbende gebruik kan maken van het reguliere openbaar vervoer.

Uit het voorgaande vloeit voort, dat een persoon, die geen gebruik kan maken van het reguliere openbaar vervoer m.i.v.1 april 2012 een forfaitair bedrag ontvangt van € 50,- per kwartaal.

Artikel 9.3

In dit artikel is opgenomen, dat de persoon die op 31 december 2011 in het bezit is van een kortingspas, deze in ieder geval behoudt over de periode 1 januari tot en met 31 maart 2012.

Artikel 9.4

In artikel 9.4 is opgenomen, dat de kortingspas vervalt, indien in verband met het gewijzigde beleid hier op geen recht meer bestaat.

Dit kan zijn, omdat belanghebbende gebruik kan maken van het reguliere openbare vervoer. Uit het voorgaande vloeit voort, dat een persoon, die geen gebruik kan maken van het reguliere openbaar vervoer de kortingspas uiteraard behoudt.

Artikel 9.5

Vanaf 1 januari 2012 wordt de benodigde hulp bij het huishouden te weten de schoonmaaktijd meer afgestemd op de grootte van de woning en op het aantal personen in het huishouden.

In het eerste kwartaal van 2012 zal er een herindicatie plaatsvinden, waarin het vorenstaande wordt onderzocht.

Indien het aantal uren op basis van het nieuwe beleid wordt verminderd, ontvangt de persoon tot en met 3 maanden na de herindicatiedatum nog het aantal uren, dat deze ontving in de maand december 2011.

Artikel 9.6

Vanaf 1 januari 2012 heeft de gemeente het criterium, of een persoon in aanmerking komt voor een scootmobiel verscherpt. Vóór 1 januari 2012 lag de afstandsgrens op 800 meter en vanaf 1 januari 2012 is deze grens teruggebracht naar 400 meter.

Dit betekent, dat een persoon, die bijvoorbeeld 600 meter kan lopen, niet meer in aanmerking komt voor een scootmobiel.

Het nieuwe beleid is van toepassing op personen, die op 1 januari 2012 of later een scootmobiel aanvragen.

Voor personen, die op 31 december 2011 in het bezit waren van een scootmobiel, die door of in opdracht van de gemeente is verstrekt, geldt overgangsrecht.

Dit houdt in, dat deze persoon de scootmobiel kan behouden tot het moment, dat deze moet worden vervangen. Op dat moment wordt onderzocht of een persoon voldoet aan het nieuwe criterium.

Hoofdstuk 10 Slotbepalingen.

Artikel 10.1 Hardheidsclausule

Artikel 10.1 bepaalt dat het college in bijzondere gevallen ten gunste van de belanghebbende kan afwijken van de bepalingen van deze verordening, en dus niet van de in de wet zelf genoemde bepalingen. Zonodig wordt hierbij advies ingewonnen.

Dit afwijken kan alleen maar ten gunste, en nooit ten nadele van de betrokken persoon met beperkingen of de eigenaar van de woonruimte.

Bij de woningeigenaar, bijvoorbeeld een corporatie kan gedacht worden aan een situatie waar het van belang is dat een woonruimte ook langer dan zes maanden leeg staat, omdat bijvoorbeeld bekend is dat een persoon met beperkingen voor wie de aangepaste woning uitermate geschikt is, op het punt staat om uit een revalidatiecentrum te worden ontslagen.

In die gevallen kan het doelmatiger zijn om een langere periode een tegemoetkoming in de huurderving te verstrekken. Verder is met nadruk gemeld: in bijzondere gevallen. Het gebruik maken van de hardheidsclausule moet beschouwd worden als een uitzondering en niet als een regel.

Het college moet in verband met precedentwerking dan ook duidelijk aangeven waarom in een bepaalde situatie van de verordening wordt afgeweken.

Artikel 10.2 Indexering

Deze bepaling, maakt het mogelijk alle bedragen, genoemd in het op de verordening gebaseerde Besluit te indexeren.

Indexering voor de meeste van de op deze verordening gebaseerde normbedragen vindt plaats volgens het CBS-prijsindexcijfer voor de gezinsconsumptie.

De Algemene Maatregel van Bestuur bepaalt in artikel 4.5 dat ook de bedragen van de eigen bijdragen jaarlijks aan de hand van de prijsindex voor de gezinsconsumptie worden gewijzigd bij ministeriële regeling.

Artikelen 10.3 tot en met 10.5 Intrekking oude verordening, inwerkingtreding en citeertitel

Deze bepalingen spreken voor zich en worden niet nader toegelicht.