Afstemmingsverordening WWB, IOAW, IOAZ en Bbz 2013

Artikel 1 – Begripsbepalingen

• 1.

  Alle begrippen die in deze verordening worden gebruikt en die niet nader worden omschreven hebben dezelfde betekenis als in de Wet werk en bijstand, de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers, de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen, het bijstandsbesluit zelfstandigen 2004, Wet Inburgering en de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

• 2.

  In deze verordening wordt verstaan onder:

Artikel 2 – Het verlagen van de uitkering

• 1.

  Als belanghebbende, naar het oordeel van het college, tekortschietend besef van verantwoordelijkheid toont voor de voorziening in het bestaan dan wel de uit de WWB, Bbz, IOAW, IOAZ of artikel 30c, lid 2 en lid 3 van de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen (SUWI) voortvloeiende verplichtingen niet of onvoldoende nakomt, waaronder begrepen het zich jegens het college zeer ernstig misdragen, doch met uitzondering van artikel 17 lid 1 WWB, wordt overeenkomstig deze verordening de uitkering verlaagd.

• 2.

  De verlaging wordt afgestemd op:

  • a.

    de ernst van de gedraging,

  • b.

    de mate waarin belanghebbende de gedraging verweten kan worden, en

  • c.

    de persoonlijke omstandigheden waarin belanghebbende verkeert.

    3.Als belanghebbende zich al eerder schuldig heeft gemaakt aan gedragingen op grond van deze verordening of voorgaande verordeningen, wordt bij de bepaling van de zwaarte van de verlaging hiermee rekening gehouden.

Artikel 8 – Het besluit

In het besluit tot het verlagen van de uitkering worden in ieder geval vermeld: de reden van de verlaging, de duur van de verlaging, ingangsdatum van de verlaging, het percentage waarmee de uitkering wordt verlaagd en, als dit van toepassing is, de reden om af te wijken van de standaardverlaging.

Artikel 9 – Gedragingen en verlagingen

Gedragingen van belanghebbende bedoeld in artikel 18 lid 2 WWB, artikel 20 IOAW en artikel 20 IOAZ en de gedragingen waardoor algemeen geaccepteerde arbeid niet wordt behouden of één van de verplichtingen op grond van artikel 9 WWB, artikel 9a WWB, artikel 55 WWB, respectievelijk artikel 37 IOAW, artikel 38 IOAW, artikel 37 IOAZ en artikel 38 IOAZ niet of onvoldoende worden nagekomen, worden onderscheiden in de volgende categorieën:

• 1.

  Eerste categorie: 10% verlaging van de bijstandsnorm gedurende 1 maand

  • a.

    het zich niet of niet tijdig als werkzoekende laten inschrijven bij het UWV WERKbedrijf, of deze inschrijving niet of niet tijdig verlengen;

  • b.

    het niet of onvoldoende, op verzoek of uit eigen beweging, melden van alle feiten en omstandigheden, waarvan het belanghebbende redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat zij van invloed kunnen zijn op de arbeidsinschakeling;

  • c.

    het niet ondertekenen en/of niet retourneren van een trajectovereenkomst.

• 2.

  Tweede categorie: 20% verlaging van de bijstandsnorm gedurende 1 maand

  • a.

    het niet of in onvoldoende mate meewerken aan een onderzoek naar de mogelijkheden tot arbeidsinschakeling dan wel aan een onderzoek naar de geschiktheid voor scholing of opleiding;

  • b.

    het niet dan wel niet tijdig voldoen aan een oproep om, in verband met de arbeidsinschakeling, op een aangegeven plaats en tijd te verschijnen;

  • c.

    het stellen van onredelijke eisen in verband met door de belanghebbende te verrichten algemeen geaccepteerde arbeid, die het aanvaarden of verkrijgen van algemeen geaccepteerde arbeid belemmeren;

  • d.

    het door de inburgeringsplichtige niet dan wel niet tijdig voldoen aan een oproep om gegevens te verstrekken en die medewerking te verlenen die voor diens inburgeringsplicht van belang zijn;

  • e.

    als vanwege gebrek aan persoonlijke verzorging het aanvaarden of verkrijgen van algemeen geaccepteerde arbeid belemmerd wordt, dan wel de deelname aan een traject gericht op een voor de arbeidsinschakeling noodzakelijk geachte scholing of opleiding, of aan andere aangewezen activiteiten die de zelfstandige bestaansvoorziening bevorderen belemmert wordt.

• 3.

  Derde categorie: 40% verlaging van de bijstandsnorm gedurende 1 maand

  • a.

    het niet of in onvoldoende mate meewerken aan een traject gericht op een voor de arbeidsinschakeling noodzakelijke geachte scholing of opleiding, dan wel aan andere aangewezen activiteiten die de zelfstandige bestaansvoorziening bevorderen;

  • b.

    het niet of in onvoldoende mate meewerken aan het behoud of bevorderen van de arbeidsbekwaamheid;

  • c.

    het niet of in onvoldoende mate nakomen van de verplichtingen zoals bedoeld in artikel 9 lid 1 WWB of artikel 55 WWB gedurende vier weken na de melding zoals bedoeld in artikel 43 lid 4 en 5 WWB;

  • d.

    het niet of in onvoldoende mate gebruik maken van een door het college aangeboden reïntegratievoorziening gericht op arbeidsinschakeling;

  • e.

    het weigeren van een passend aanbod voor kinderopvang, dat noodzakelijk is voor de deelname aan het traject gericht op arbeidsinschakeling, waaronder mede begrepen wordt inburgering als onderdeel van de arbeidsinschakeling;

  • f.

    het uit houding en gedrag ondubbelzinnig laten blijken de verplichtingen zoals bedoeld in artikel 9 lid 1 onderdeel b WWB respectievelijk artikel 37 lid 1 onderdeel e IOAW en artikel 37 lid 1 onderdeel e IOAZ niet te willen nakomen, wat heeft geleid tot het intrekken van de ontheffing van de arbeidsplicht voor een alleenstaande ouder zoals bedoeld in artikel 9a lid 1 WWB respectievelijk artikel 38 lid 1 IOAW en artikel 38 lid 1 IOAZ;

  • g.

    het niet of in onvoldoende mate meewerken aan het opstellen, uitvoeren en evalueren van een plan van aanpak zoals bedoeld in artikel 44a WWB, indien van toepassing;

  • h.

    uitsluitend voor zover de WWB van toepassing is, het niet nakomen van een verplichting als bedoeld in artikel 55 WWB;

  • i.

    het in strijd handelen door de inburgeringsplichtige met artikel 23, eerste 1 van de Wet inburgering of de krachtens artikel 23 derde lid, gestelde regels van de Wet inburgering;

  • j.

    het door de inburgeringsplichtige niet behalen van het inburgeringsexamen binnen de bij of krachtens de artikelen 32 en 33 van de Wet inburgering gestelde termijnen.

  • k.

    het niet nakomen van de verplichtingen tot het aangaan en het leveren van een tegenprestatie naar vermogen zoals bedoeld in artikel 9 lid 1 onderdeel c WWB, artikel 37 lid 1 onderdeel f IOAW of IOAZ.

• 4.

  Vierde categorie: 100% verlaging van de bijstandsnorm gedurende 1 maand

• a.

  het niet aanvaarden van algemeen geaccepteerde arbeid, waaronder begrepen deeltijdarbeid;

• b.

  het door eigen toedoen niet behouden van algemeen geaccepteerde arbeid, waaronder begrepen deeltijdarbeid;

• c.

  het door eigen toedoen niet behouden van een dienstbetrekking in de zin van hoofdstuk 2 of 3 van de Wet sociale werkvoorziening, waaronder begrepen deeltijdarbeid;

• d.

  het zich zeer ernstig misdragen tegen het college, dan wel van personen die in opdracht van het college werken onder omstandigheden die rechtstreeks verband houden met de uitvoering van de WWB, IOAW, IOAZ of Bbz.

Artikel 13 – Samenloop bij weigeren uitkering IOAW of IOAZ

Als het college de uitkering op grond van artikel 20 IOAW of IOAZ blijvend of tijdelijk weigert en de gedraging die tot deze weigering heeft geleid tevens op grond van deze verordening tot een verlaging zou kunnen leiden, blijft een verlaging ter zake van die gedraging achterwege.

Artikel 15 – Citeertitel

Deze verordening wordt aangehaald als: Afstemmingsverordening WWB, IOAW, IOAZ en Bbz 2013

Aldus besloten in de openbare vergadering van

de raad van de gemeente Boekel, gehouden op 28 maart 2013

de griffier, de voorzitter,

M.R.P. Philipse P.M.J.H. Bos

Artikel 1 – Begripsbepalingen

Lid 1

In het eerste lid is bepaald dat alle begrippen die niet nader worden omschreven in de verordening dezelfde omschrijving hebben als in de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en de Wet werk en bijstand(WWB) of de van toepassing zijnde wet. Deze systematiek zorgt in de uitvoeringspraktijk voor een uniforme hantering van de diverse begrippen.

Lid 2

Dit lid behoeft geen nadere toelichting.

Artikel 2 – Het verlagen van de uitkering

Lid 1

De toepasselijke wetten WWB, IOAW en IOAZ verbinden aan het recht op uitkering de volgende verplichtingen:

• 1.

  Het tonen van voldoende besef van verantwoordelijkheid voor de voorziening in het bestaan (artikel 18, tweede lid). In de WWB kan de bijstand verlaagd worden als er sprake is van een tekortschietend besef van verantwoordelijkheid. In de IOAW en de IOAZ ontbreekt dat. Daarom kan er op die grond geen verlaging of weigering van IOAW of IOAZ uitkering plaatsvinden.

• 2.

  De plicht tot arbeidsinschakeling (artikel 9 WWB en artikel 37 IOAW of IOAZ).

• a.

  De plicht om naar vermogen algemeen geaccepteerde arbeid te verkrijgen en deze te aanvaarden, en na te laten wat de arbeidsinschakeling belemmert;

• b.

  De plicht gebruik te maken van een door het college aangeboden reïntegratievoorziening gericht op ondersteuning bij arbeidsinschakeling. Deze verplichtingen zijn nader uitgewerkt in specifieke verplichtingen die zijn toegesneden op de situatie en mogelijkheden van belanghebbende. De reïntegratieverordening vormt de juridische basis voor het opleggen van de specifieke verplichtingen gericht op arbeidsinschakeling.

• 3.

  De medewerkingsplicht (artikel 17, lid 2 WWB, artikel 38 lid 2 Bbz en artikel 13, lid 2 IOAW of IOAZ). Dit is de plicht van uitkeringsgerechtigden om desgevraagd het college de medewerking te verlenen die redelijkerwijs nodig is voor de uitvoering van de wet. De medewerkingsplicht kan uit allerlei concrete verplichtingen bestaan, zoals:

  • a.

    het toestaan van een huisbezoek (in overeenstemming en met inachtneming van de wettelijke regels rondom huisbezoeken);

  • b.

    het meewerken aan een medische keuring of psychologisch onderzoek;

  • c.

    artikel 18 lid 2 WWB, artikel 20 lid 2 IOAW of artikel 20 lid 1 IOAZ CONTROLEREN noemt een gedraging die in ieder geval een schending van de medewerkingsplicht inhoudt: ‘het zich tegenover het college zeer ernstig misdragen’;

  • d.

    de plicht van een zelfstandige aan wie bijstand wordt verleend om naar behoren een administratie te voeren.

Artikel 3 – Berekeningsgrondslag

Lid 1

Hierin is het uitgangspunt vastgelegd dat een verlaging wordt berekend over de bijstandsnorm of de grondslag binnen de IOAW/IOAZ. In de begripsomschrijvingen wordt geregeld dat onder het begrip ‘bijstandsnorm’ ook wordt gerekend de ‘uitkering op grond van de IOAW en IOAZ’.

Lid 2

De 18 tot 21-jarige alleenstaanden en alleenstaande ouders ontvangen een lage norm, die indien noodzakelijk, - wanneer zij voor de noodzakelijke kosten van het bestaan geen beroep kunnen doen op de onderhoudsplicht van de ouders, - wordt aangevuld door middel van aanvullende bijzondere bijstand in de kosten van levensonderhoud. Wanneer in zo’n geval de verlaging vervolgens alleen op de lage norm zou worden toegepast, zou dit leiden tot rechtsongelijkheid ten opzichte van 21-jarigen.

De bepaling onder b maakt het mogelijk dat het college in incidentele gevallen een verlaging toepast op de bijzondere bijstand, waaronder de langdurigheidstoeslag. Er moet dan wel een verband bestaan tussen de gedraging van een belanghebbende en zijn recht op bijzondere bijstand.

Lid 3

Deze bepaling geeft de mogelijkheden voor toepassing van verlagingen binnen de Bbz regelingen.

Artikel 4 – Afzien van het verlagen van de uitkering

Lid 1 en 2

Het afzien van verlaging van de uitkering ‘als elke vorm van verwijtbaarheid ontbreekt’, is geregeld in artikel 18 lid 2 WWB, artikel 20 lid 3 IOAW/IOAZ. Dit wordt op individuele gronden beoordeeld.

Een andere reden om af te zien van de verlaging is dat de gedraging te lang geleden heeft plaatsgevonden (verjaring). Omwille van de effectiviteit is het nodig dat een verlaging spoedig nadat de gedraging heeft plaatsgehad, wordt toegepast. Om deze reden wordt onder b. geregeld dat er geen verlaging wordt toegepast die langer dan één jaar geleden is geconstateerd.

Daarnaast kan het college afzien van het verlagen van de uitkering als daarvoor dringende redenen bestaan.

Lid 3

Belanghebbende wordt altijd schriftelijk op de hoogte gesteld als het college afziet van het verlagen van de uitkering. Op die manier wordt belanghebbende gewezen op zijn afstemmingswaardig gedrag maar dat en wat de redenen zijn om er van af te zien.

Lid 4

Het niet beheersen van de Nederlandse taal wordt niet geaccepteerd als reden waarom verplichtingen niet nagekomen zijn. Dat wordt niet als bijzondere omstandigheid gezien.

Artikel 5 – Waarschuwing

Een bijzondere situatie doet zich voor als het de allereerste keer is dat een belanghebbende in de fout gaat. Het college heeft dan de bevoegdheid om eerst een waarschuwing te geven.

Artikel 6 – Ingangsdatum en tijdvak van een verlaging

Lid 1en 2

Als hoofdregel geldt dat het verlagen van een uitkering in de zeer nabije toekomst moet plaatsvinden. Deze methode sluit aan bij de hoofdregel van artikel 3:40 Awb.

Voorwaarde is dat de ingangsdatum niet ligt voor de datum waarop de beschikking kenbaar is gemaakt aan de belanghebbende. Een beschikking heeft pas rechtswerking vanaf de datum dat deze is bekend gemaakt.

Lid 3 en 4

Een verlaging wordt altijd voor een bepaalde periode toegepast. Hierdoor weet belanghebbende die met een verlaging wordt geconfronteerd waar hij aan toe is. De wetgever heeft bepaald dat het college bij een verlaging langer dan drie maanden tenminste binnen die drie maanden de verlaging moet heroverwegen. Bij zo'n herbeoordeling hoeven niet opnieuw alle relevante feiten en omstandigheden tegen het licht te worden gehouden. Een marginale beoordeling volstaat. Het college moet beoordelen of het redelijk is dat de afstemming wordt gecontinueerd. Daarbij kan bijvoorbeeld worden gekeken naar de omstandigheden waarin belanghebbende verkeert, maar ook of de betreffende persoon nu wel aan zijn verplichtingen voldoet. Dit is geregeld in artikel 18 lid 3 WWB. De IOAW en IOAZ kennen een soortgelijke verplichting niet maar gelet op uniformiteit geldt deze heroverweging op grond van deze verordening ook voor een verlaging bij de IOAW en IOAZ.

Lid 5

Indien het opleggen van een maatregel niet meer kan, bijvoorbeeld omdat de uitkering inmiddels is beëindigd, kan een maatregel opgelegd worden zodra de belanghebbende opnieuw een beroep op bijstand doet, zij het binnen 12 maanden.

Artikel 7 – Samenloop van gedragingen

Van samenloop is sprake als één gedraging leidt tot schending van meerdere verplichtingen. In dat geval wordt er één verlaging opgelegd. De regeling voor de samenloop van verwijtbare gedragingen heeft betrekking op verschillende gedragingen van de belanghebbende die, min of meer, gelijktijdig hebben plaatsgevonden. Indien er sprake is van verschillende gedragingen waarvoor in een zelfde periode een afstemming van het recht op bijstand of uitkering opgelegd zou kunnen worden, kan voor deze verschillende gedragingen een verlaging worden opgelegd. De uitvoering gebeurt opeenvolgend en niet samengevoegd. Dit betekent dat als er sprake is van drie verlagingen van één maand, in een aaneensluitende periode van drie maanden de betreffende besluiten worden uitgevoerd.

Artikel 8 – Het besluit

Het verlagen van een uitkering op grond van deze verordening vindt plaats door middel van een besluit. Tegen dit besluit kan een belanghebbende bezwaar en beroep indienen. In artikel 7 van deze verordening is aangegeven wat in het besluit in ieder geval moet worden vermeld. Deze eisen vloeien rechtstreeks voort uit de Awb en dan met name uit het motiveringsvereiste. Het motiveringsvereiste houdt onder andere in dat een besluit kenbaar is en van een deugdelijke motivering is voorzien.

In een beschikking wordt de afstemmingsmaatregel duidelijk uitgelegd, zodat de belanghebbende weet waar hij aan toe is.

Artikel 9 – Gedragingen en verlagingen

De Afstemmingsverordening kent het volgende regime: tien, twintig, veertig en honderd procent verlaging van de uitkering. Dit betekent een voelbare maatregel voor belanghebbende. De keuze voor dit regime heeft te maken met het hoofduitgangspunt dat alles gericht moet zijn op werk en op ieders verantwoordelijkheid daarvoor.

Lid 1

De verwijtbare gedragingen in de eerste categorie zijn onder te brengen in de fase van het niet nakomen van enkele formele verplichtingen, zoals als werkzoekende ingeschreven te staan bij het UWV werkbedrijf, en de inschrijving tijdig te verlengen. Ook het niet (tijdig) ondertekenen van een trajectovereenkomst hoort hier bij. Als belanghebbende deze zaken nalaat kan er geen optimale reïntegratie plaats vinden. Hieraan zijn ook schendingen van de algemene, uit de wet voortvloeiende medewerkingsplicht verbonden. Belanghebbende is verplicht aan het college desgevraagd medewerking te verlenen die redelijkerwijs nodig is voor de uitvoering van de WWB.

Lid 2

De verwijtbare gedragingen in de tweede categorie zijn onder te brengen in het opwerpen van belemmeringen die indirect met de activiteiten gericht op arbeidsinschakeling verband houden en die een vertraging inhouden in de voortgang van het traject. Nieuw is het niet nakomen van de verplichtingen voor jongeren tijdens de zoekplichtperiode van 4 weken voorafgaand aan de uitkering.

Een andere nieuwe is de tegenprestatie. Deze is sinds 1-1-2012 nieuw in de WWB. De gemeente heeft beleidsvrijheid om al dan niet invulling te geven aan de tegenprestatie. Voor het geval er wel invulling aan wordt gegeven en deze niet wordt nageleefd is er een bepaling opgenomen waarin de mogelijkheid tot afstemming wordt geregeld. Bij het uitvoeren van de tegenprestatie wordt zoveel als mogelijk aangesloten bij de wensen en mogelijkheden van de belanghebbende bij het - individueel - opleggen van de tegenprestatie. Dit vraagt enerzijds om een zorgvuldige afweging. Anderzijds laat dit onverlet dat - wanneer de belanghebbende ten onrechte weigert hieraan mee te werken - dit moet leiden tot een verlaging van de uitkering.

Lid 3

De verwijtbare gedragingen in de derde categorie zijn onder te brengen in het opwerpen van belemmeringen die direct met de activiteiten gericht op arbeidsinschakeling verband houden en die een ernstige belemmering inhouden in de voortgang van het traject.

In deze categorie is ook ondergebracht het verwijtbaar gedrag met betrekking tot de voor de inburgeringsplichtige geldende verplichting als is omschreven in artikel 25 lid 4 van de Wet inburgering.

Lid 4

De verwijtbare gedragingen in de vierde categorie kunnen aanleiding zijn tot een beroep op bijstand of uitkering of het onnodig langer voortduren daarvan. Tot de vierde categorie wordt tevens gerekend de situatie waarin door eigen toedoen op verwijtbare wijze, voorafgaand aan de aanvraag om bijstand of uitkering, dan wel tijdens de duur van de bijstands/uitkeringsverlening indien het gaat om deeltijdarbeid, betaald werk of een dienstbetrekking in de zin van hoofdstuk 2 of 3 van de Wsw, niet behouden wordt. In de vierde categorie is eveneens ondergebracht de weigering om deel te nemen aan een traject en/of project dat is gericht op arbeidsinschakeling.

Daarnaast valt het ‘zich zeer ernstig misdragen tegen het college’ in de vierde categorie. Hieronder kunnen diverse vormen van agressie worden verstaan. Bij de behandeling van de WWB heeft de wetgever aangegeven dat een afstemming ten gevolge van zeer ernstige misdraging, aangemerkt moet worden als een reparatoire sanctie (voorkoming van herhaling), zolang er maar enig verband is tussen de ernstige gedraging en mogelijke belemmeringen voor het college bij het vaststellen van de uitkering. Indien er geen verband is tussen het wangedrag van belanghebbende en de mogelijkheid van het vaststellen van het recht op uitkering is er sprake van een punitieve (straf) sanctie. Als aanvullende mogelijkheid kan het college aan de belanghebbende de toegang tot het gemeentehuis of andere ter uitvoering van de WWB, IOAW en/of IOAZ aangewezen locaties ontzeggen.

In de WWB, IOAW en IOAZ wordt gesproken over ‘het zich tegen het college zeer ernstig misdragen’. Dit betekent dat alleen (zeer) agressief gedrag tegenover leden van het college dan wel personen die in opdracht van het college werken aanleiding zijn voor het toepassen van een verlaging. Vormen van agressief gedrag zijn: verbaal geweld (schelden), discriminatie, intimidatie, zaakgericht fysiek geweld (vernielingen), mensgericht fysiek geweld of een combinatie van agressievormen.

Het toepassen van een verlaging staat geheel los van het doen van aangifte bij de politie. Het college besluit tot verlaging wegens misdragingen, terwijl de medewerker tegen wie de agressie zich richtte persoonlijk aangifte kan doen bij de politie.

Artikel 10 – Tekortschietend besef van verantwoordelijkheid

Als er sprake is van onverantwoord gedrag van de belanghebbende dat leidt of heeft geleid tot een onnodig beroep op de bijstand, wordt dit onder dit artikel geschaard. Denk bijvoorbeeld aan het onverantwoord interen op vermogen voorafgaand aan de bijstand.

Artikel 11 – Verlaging bij verlies van een passende en toereikende voorliggende voorziening door toepassing van een bestuurlijke boete

De door het college vastgestelde Verordening verrekening bestuurlijke boete bij recidive, als gevolg van de inwerkingtreding van de Wet aanscherping handhavings- en sanctiebeleid SZW wetgeving op 1 januari 2013, regelt alleen de verrekening bij bijstandsgerechtigden die te maken krijgen met een door het bestuur zelf opgelegde recidiveboete.

Door deze wet wordt echter ook het sanctieregime in de overige sociale zekerheidswetten aangescherpt. In de sociale zekerheidswetten wordt een vergelijkbaar boeteregime ingevoerd als in de WWB (boete ter hoogte van de te veel ontvangen uitkering en bij recidive 150% daarvan). Het verschil zit erin dat de uitvoeringsorganisatie (UWV, SVB) het uitstaande boetebedrag voor een termijn van vijf jaren in beginsel moeten verrekenen zonder rekening te houden met de beslagvrije voet.

Dit houdt in dat een belanghebbende, zodra de verrekening in de overige sociale zekerheidswetten wordt geëffectueerd, in beginsel geen beschikking meer heeft over zijn/haar uitkering. Als andere middelen ontbreken, zal dan noodgedwongen een beroep moeten worden gedaan op de WWB als laatste vangnet.

Voor de WWB geldt dat als het recht op een passende en toereikende voorliggende voorziening teloor is gegaan, dit aangemerkt wordt als tekortschietend besef van verantwoordelijkheid. Een en ander levert daarom maatregelwaardig gedrag op, op basis waarvan de bijstand kan worden verlaagd. De vorige Afstemmingsverordening (2012) mist nog een bepaling die volledig is toegesneden op invoering van de bestuurlijke boete.

Artikel 10 voorziet hierin. Het artikel is daarbij zo geredigeerd dat een belanghebbende in beginsel in een feitelijk met de recidiverende bijstandsgerechtigde vergelijkbare situatie terechtkomt. Hetgeen inhoudt dat ook aan hem in beginsel drie maanden vanaf datum effectuering verrekening geen bijstand toekomt. Dit is in overeenstemming met de Verordening verrekening bestuurlijke boete bij recidive. Als belanghebbende geen beroep meer kan doen op de voorliggende voorziening wordt een verlaging opgelegd van 100% gedurende de eerste drie maanden gerekend vanaf de start van de verrekening. Als belanghebbende niet over voldoende middelen – ten minste driemaal de toepasselijke bijstandnorm – kan beschikken wordt de afstemming bepaald op 20% van de bijstandsnorm voor de tweede en derde maand.

Artikel 12 – Recidive

Van recidive is sprake als er een nieuwe schending van een verplichting plaatsvindt. Het gaat dan om een gedraging van dezelfde of hogere categorie. In geval van recidive wordt de sanctie verzwaard.

Opgemerkt wordt dat met betrekking tot recidive en met name herhaalde recidive, de uitspraak van de CRvB van 11-03-2008 (LJN BC7032), als richting bepalend dient te worden gezien. Kort samengevat stelt de CRvB in deze uitspraak dat de mogelijkheden van afstemming bij herhaalde recidive dienen te zijn vastgelegd in de gemeentelijke Afstemmingsverordening.

Artikel 13 – Samenloop bij weigeren uitkering IOAW of IOAZ

Deze bepaling verhindert dat er een ‘dubbele’ afstemming kan plaatsvinden in het geval van weigering van IOAW/IOAZ door o.a. verwijtbare werkloosheid.

Artikel 14 en 15 Inwerkingtreding, intrekking en citeertitel

Deze bepalingen spreken voor zich.