Beleidsregel WMO/Jeugdwet gemeente Dongen 2015

Wanneer een cliënt behoefte heeft aan hulp of ondersteuning kan hij of zij (en zijn ouders) bij de gemeente maar ook bij andere hulp- of dienstverleners zijn vraag stellen. Daarbij hanteren professionals de 'quickscan'. Soms blijkt na deze korte vraaganalyse dat informatie en advies voldoende is voor belanghebbende om het ondervonden probleem op te lossen.

Bij spoedeisende gevallen treft het college op grond van artikel 2.3 van de Verordening Wmo en artikel 14 van de Verordening Jeugdhulp zo spoedig mogelijk een passende tijdelijke maatregel of vraagt het college bij de kinderrechter om een machtiging gesloten jeugdhulp als bedoeld in hoofdstuk 6 van de Jeugdwet.

Mogelijk leidt de hulpvraag tot een melding (en aanvraag) voor een maatwerkvoorziening / individuele voorziening. De cliënt ontvangt een bevestiging van de melding, waarin aangegeven wordt dat de cliënt de mogelijkheid heeft om vóór het gesprek, uiterlijk binnen zeven dagen na melding een persoonlijk plan (zoals bedoeld in artikel 2.3.2 lid 2 van de Wmo) te overhandigen waarin gemotiveerd aangegeven is welke ondersteuning volgens de cliënt nodig is.

De jeugdige en zijn ouders hebben de mogelijkheid tot het indienen van een familiegroepsplan (zoals bedoeld in artikel 1.1 van de Jeugdwet), uiterlijk binnen zeven dagen na melding.

Conform artikel 5 van de Verordening maatschappelijke ondersteuning 2015 (verder te noemen 'de verordening') en artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht, verstrekt de cliënt (en zijn ouders) dan wel diens vertegenwoordiger de benodigde gegevens en bescheiden die voor het (voor)onderzoek nodig zijn en waarover hij redelijkerwijs de beschikking kan krijgen.

Wanneer er sprake is van een enkelvoudige vraag waarvoor een door de gemeente verstrekte maatwerkvoorziening / individuele voorziening de adequate oplossing is, dan wordt de hulpvraag doorgeleid naar de backoffice en daar verder in behandeling genomen. Er is dan sprake van een melding als bedoeld in artikel 2 van de verordening. Dit wordt verder uitgewerkt in hoofdstuk 9.

Het gaat hier specifiek om de maatwerkvoorzieningen / individuele voorzieningen die tot 2015 vielen onder het regime van de Wmo 2007. Het is mogelijk dat ook voor een enkelvoudige vraag een verdere vraagverheldering of verdieping nodig is om te bepalen welke maatwerkvoorziening voor de betreffende burger het meest passend is. De backoffice voert deze vraagverheldering / verdieping uit.

Een uitzondering vormt een enkelvoudige vraag om specialistische (jeugd)hulp (immateriële maatwerkvoorzieningen / individuele voorzieningen, zie hoofdstuk 9). Deze lopen altijd via het Sociaal Team.

Wanneer uit de quickscan blijkt dat er een verdere vraagverheldering of verdieping nodig is, dan wordt ook hier de vraag van de cliënt (en zijn ouders) beschouwd als een melding en doorgeleid naar het Sociaal Team en wordt er een gesprek gevoerd als bedoeld in artikel 6 van de verordening Wmo 2015.

De leden van het Sociaal Team zijn geschoold in het voeren van het gesprek. Hierbij wordt gebruik gemaakt van het instrument 'integrale vraaganalyse', zodat alle levensgebieden (inkomen, gezondheid, relatie/gezin, etc.) worden besproken.

Van het gesprek worden door de gespreksvoerder aantekeningen gemaakt die uitgewerkt worden tot een verslag (Integrale Vraaganalyse). Belanghebbende heeft de mogelijkheid in het verslag correcties en aanvullingen aan te brengen. Deze komen niet in de plaats van het oorspronkelijke verslag, maar worden aan het oorspronkelijke verslag toegevoegd.

Op basis van de integrale vraaganalyse wordt samen met de klant een Integraal Plan van Aanpak (IPA) opgesteld. Als blijkt dat een maatwerkvoorziening of individuele voorziening nodig is, dan wordt het IPA beschouwd als de aanvraag. Het IPA wordt door de klant mede ondertekend. om te voorkomen dat zaken dubbel gedaan moeten worden. Op basis van het IPA wordt door de backoffice van de gemeente een beschikking afgegeven voor een maatwerkvoorziening of individuele voorziening.

Het gesprek is het uitgangspunt tijdens het uitgebreide onderzoek naar de situatie van belanghebbende. Daarbij is aandacht voor:

• -

  de behoeften, persoonskenmerken en de voorkeuren van de cliënt;

• -

  de mogelijkheden om op eigen kracht of met gebruikelijke hulp te voorzien in zijn behoefte;

• -

  de mogelijkheid om op eigen kracht of met gebruikelijke hulp van andere personen uit zijn sociale netwerk te komen tot verbetering van zijn situatie;

• -

  de behoefte aan ondersteuning van de mantelzorger(s) van de cliënt;

• -

  de mogelijkheid om gebruik te maken van algemene voorzieningen;

• -

  welke eigen bijdrage voor de cliënt van toepassing is .

Specifiek voor jeugdhulp is aandacht in het gesprek voor:

• -

  - de veiligheid, ontwikkeling en gezinssituatie van de jeugdige en het probleem of de hulpvraag;

• -

  - het gewenste resultaat van het verzoek om jeugdhulp;

• -

  - de mogelijkheden om gebruik te maken van een andere voorziening en / of jeugdhulp te verlenen met gebruikmaking van een overige voorziening (artikel 1 verordening Jeugdhulp);

• -

  - de wijze waarop een mogelijk toe te kennen individuele voorziening wordt afgestemd met andere voorzieningen op het gebied van zorg, onderwijs, maatschappelijke ondersteuning, of werk en inkomen;

• -

  - hoe rekening zal worden gehouden met de godsdienstige gezindheid, de levensovertuiging en de culturele achtergrond van de jeugdige en zijn ouders;

• -

  - de ouderbijdrage die verschuldigd is en hoe deze bijdrage wordt geïnd, indien er sprake is van gevallen als bedoeld in artikel 8.2.1eugdwet.van de J

Het onderzoek moet plaatsvinden binnen zes weken na ontvangst van de melding/aanvraag. Binnen twee weken na de periode van onderzoek moet er een beslissing op de aanvraag worden genomen.

Als het gaat om materiële wmo voorzieningen dan kan een medisch onderzoek nodig zijn om de beperkingen van de aanvrager in beeld te brengen. De aanbieder van de betreffende Wmo voorziening bepaalt vervolgens welke voorziening bij die beperkingen past.

Het onderzoek resulteert in een omschrijving van de ondersteuningsbehoefte van de burger en beschrijft tevens de resultaten die met hulp en ondersteuning bereikt moeten worden. Dit is het ondersteuningsplan. In het ondersteuningsplan staat wat per resultaatgebied (zie bijlage 1) nodig is om te komen tot voldoende zelfredzaamheid en participatie. Er wordt bij het formuleren van een ondersteuningsplan eerst gekeken naar wat er opgelost kan worden door de inzet van eigen kracht, het sociale netwerk of het vrij toegankelijk aanbod.

Als belanghebbende het ondersteuningsplan ondertekent, kan het ondersteuningsplan fungeren als aanvraagformulier voor een maatwerkvoorziening / individuele voorziening (een aanduiding van de beschikking die wordt gevraagd); als dat (mede) de uitkomst is van het gesprek.

Een aanvraag kan alleen door de gemeente in behandeling worden genomen wanneer een aanvraagformulier of ondersteuningsplan voorzien van naam, adres van de aanvrager, Burgerservicenummer (BSN), geboortedatum, dagtekening en ondertekening door belanghebbende (of gemachtigde) bij de gemeente is ingeleverd. De datum waarop de aanvraag juist en volledig is, geldt als aanvraagdatum.

Indien de gemeente een aanvraag ontvangt die door een ander bestuursorgaan behandeld moet worden, heeft de gemeente doorzendplicht (art. 2:3 Awb). De gemeente stuurt de aanvraag door naar dat orgaan, onder gelijktijdige mededeling daarvan aan de afzender.

Dit zijn bijvoorbeeld aanvragen om een maatwerkvoorziening welke door een centrumgemeente wordt verstrekt.

De gemeente stuurt aanvragen die niet voor de gemeente bestemd zijn en die ook niet worden doorgezonden zo spoedig mogelijk terug aan de afzender.

Belanghebbende ontvangt de beslissing op zijn aanvraag op grond van de Wmo 2015 en / of Jeugdwet binnen 2 weken na de aanvraag schriftelijk in de vorm van een beschikking. Indien deze termijn overschreden lijkt te worden, zal op grond van de Awb de klant schriftelijk geïnformeerd worden over een verlenging van deze termijn met 8 weken. In de beschikking staat: de aanvraagdatum, de beslissing, de motivering van de beslissing, informatie over de effectuering van het besluit en, betreffende jeugdhulp, de onder artikel 5 van de verordening Jeugdhulp benoemde punten. De medewerker Sociaal Team / de backofficemedewerker zal belanghebbende doorgaans vóór verzending van de beschikking telefonisch informeren over de aard van de beslissing. Tegen deze beslissing zijn bezwaar en beroep volgens de Awb mogelijk. Belanghebbende moet van een eventuele verlenging van de afhandelingstermijn op de hoogte worden gesteld.

Mensen met een beperking krijgen in een aantal gevallen ook hulp en ondersteuning in de vorm van persoonlijk verzorging en behandeling. Dit zijn geen aan de gemeente toegewezen taken, maar taken die vallen onder respectievelijk de Zorgverzekeringswet en de Wet Langdurige Zorg. Bij de besluitvorming over een maatwerkvoorziening Wmo die geheel of gedeeltelijk bestaat uit ondersteuning en begeleiding, is het voor de aard en omvang van de dienstverlening van belang dat hierover afstemming plaats vindt met behandelaars en thuiszorg (persoonlijke verzorging). Vanuit de Rijksoverheid is aangegeven dat 5% van de AWBZ taak persoonlijke verzorging overgeheveld wordt naar de Wmo. In de raamovereenkomst die met zorgaanbieders is afgesloten is persoonlijke verzorging gedefinieerd als: 'ondersteuning bij de algemene dagelijkse levensverrichtingen die geen verband houdt met de behoefte aan geneeskundige zorg of een hoog risico daarop, vallend onder de Wmo en de Jeugdwet'. Deze ondersteuning is onderdeel van de werkzaamheden binnen het perceel 'daginvulling'.

Per situatie wordt door de gemeente bepaald in welke mate er casusregie nodig is en waar deze is belegd.

Een casusregisseur is het aanspreekpunt voor zowel de cliënt / zijn ouders als voor de partners die bij de uitvoering betrokken zijn. Hij/zij heeft ook als taak om de voortgang en de gemaakte afspraken te bewaken en in te grijpen als er sprake is van afstemmingsproblemen. De casusregie zal in de meeste gevallen gevoerd worde door een lid van het sociaal team.

In complexe multiprobleem gevallen of in geval van een crisis kan de casusregie overgedragen worden aan de procesregisseur die werkt vanuit het Zorg- en Veiligheidshuis.

Een voorwaarde om voor een maatwerkvoorziening / individuele voorziening in aanmerking te komen is dat belanghebbende zijn hoofdverblijf in de gemeente Dongen heeft. Belanghebbende moet ingeschreven staan in de gemeentelijke basisadministratie (GBA) van de gemeente Dongen. Hoofdverblijf betekent volgens jurisprudentie meer dan alleen ingeschreven staan in het GBA: belanghebbende moet daadwerkelijk het grootste deel van de tijd in de gemeente verblijven. Als belanghebbende kan aantonen dat hij op korte termijn in Dongen komt wonen, kan -als hij nog niet staat ingeschreven in het GBA- de aanvraag in behandeling worden genomen. Er wordt dan wel een termijn afgesproken waar binnen de inschrijving in het GBA geregeld moet zijn.

Bij jeugdigen is in de basis de gemeente waar de ouder met gezag woont de verantwoordelijke gemeente voor de inzet van jeugdhulp. Meestal is dat direct duidelijk, maar soms ligt het ingewikkelder. In de Jeugdwet (artikel 1.1) bepaalt het woonplaatsbeginsel welke gemeente verantwoordelijk is voor het inzetten van jeugdhulp of de uitvoering van de maatregel jeugdbescherming of jeugdreclassering.

Deze bepaling geldt alleen voor maatwerkvoorzieningen ingevolge de Wmo. Voor individuele voorzieningen in het kader van de Jeugdwet kan het immers ook gaan om kortdurende interventies.

De voorzieningen of diensten moeten langdurig noodzakelijk zijn voor de ondersteuning van de burger. Er moet worden vastgesteld dat er sprake is van beperkingen waardoor belanghebbende niet kan deelnemen aan het leven van alle dag. Onder ‘langdurig’ wordt over het algemeen verstaan langer dan 6 maanden of dat er sprake is van een blijvende situatie. Onder een ‘blijvende situatie’ wordt ook de terminale levensfase verstaan.

Waar precies de grens ligt tussen kortdurend en langdurig zal per situatie verschillen. Als de verwachting is dat belanghebbende na enige tijd zonder de benodigde ondersteuning, hulpmiddelen of aanpassingen zal kunnen functioneren, dan mag van kortdurende noodzaak worden uitgegaan. Bij een wisselend beeld, waarbij verbetering in de toestand opgevolgd wordt door periodes van terugval, kan uitgegaan worden van een langdurige noodzaak.

Wanneer blijkt dat belanghebbende niet op eigen kracht of met hulp van het sociaal netwerk tot een oplossing kan komen, wordt beoordeeld of er zogenaamde algemene voorzieningen of overige voorzieningen (conform artikel 2 van de verordening Jeugdhulp) zijn die de problemen die belanghebbende ervaart (gedeeltelijk) kunnen oplossen. Algemene / overige voorziening is een breed begrip. Het betreft voorzieningen waar iedereen, zonder indicatie of andere vorm van toegang, gebruik van kan maken.

Algemene voorzieningen kunnen in de markt verkrijgbare diensten zijn. Voorbeelden zijn een schoonmaakbedrijf / werkster, een wasserette/stomerij of een boodschappenbezorgdienst van een supermarkt, maar ook diensten zonder winstoogmerk, zoals het restaurant van een verzorgingshuis waar buurtbewoners tegen een geringe vergoeding kunnen eten en het consultatiebureau van de GGD Hart voor Brabant. De bedoeling is dat er steeds meer algemene / overige voorzieningen komen zodat inwoners minder een beroep doen op (duurdere) maatwerkvoorzieningen / individuele voorzieningen.

In Dongen zijn bijvoorbeeld de bezorgservice van Albert Heijn en verschillende maaltijdbezorgdiensten aanwezig.

Voorliggend op de Wmo en Jeugdwet is een voorziening/dienst op grond van een andere wettelijke regeling, zoals de Wet langdurige zorg (Wlz), ziektekostenverzekering of het Uitvoeringsinstituut Werknemers Verzekeringen (UWV). Indien dit het geval is, zal er op grond van de Wmo of Jeugdwet geen voorziening/dienst worden verstrekt. Ziektekostenverzekeraars hebben afspraken met hulpmiddelendepots van thuiszorgaanbieders voor tijdelijke gebruik van krukken of een rolstoel en met hulpmiddelenleveranciers voor permanent gebruik van andere loophulpmiddelen. Het aanbod is afhankelijk van het verzekeringspakket. Vanuit de UWV en de werkgever kan er aanspraak gedaan worden op hulpmiddelen in de werksituatie en voor vervoer van en naar het werk. De Wlz is verantwoordelijke voor woningaanpassingen en diensten in een Wlz-instelling.

Een algemeen gebruikelijke voorziening is een voorziening die voldoet aan de volgende criteria:

• -

  Het is niet speciaal bedoeld voor personen met een beperking of ondersteuningsvraag;

• -

  Het is verkrijgbaar in de reguliere markt;

• -

  Het kan voor een persoon zonder beperkingen in een financieel vergelijkbare positie worden gerekend tot het normale aanschaffingspatroon.

Een fiets met lage instap of met elektrische trapondersteuning zijn voorbeelden van een algemeen gebruikelijke voorziening. Een dergelijke fiets wordt ook gebruikt door mensen zonder beperkingen (bijvoorbeeld door mensen die een lange afstand naar hun werk of school moeten fietsen). Een dergelijke fiets is gewoon bij de fietsenwinkel te koop en weliswaar duurder dan een gewone fiets, maar over het algemeen wel betaalbaar voor de meeste mensen.

Een uitgebreide toelichting over algemeen gebruikelijke voorzieningen is opgenomen als bijlage 6 bij het Besluit Wmo gemeente Dongen 2015.

De verstrekking is altijd gebaseerd op de goedkoopst adequate voorziening. Er zijn vaak meerdere geschikte oplossingen, maar er wordt gekozen voor de oplossing die naar objectieve maatstaven de goedkoopste is. Indien belanghebbende een duurdere voorziening wil (die eveneens adequaat is) komen de meerkosten voor rekening van belanghebbende. In dergelijke situaties zal de verstrekking plaatsvinden in de vorm van een PGB gebaseerd op de goedkoopst compenserende voorziening.

Een voorziening kan ook bestaan uit een vergoeding van noemenswaardige meerkosten ten opzichte van de algemeen gebruikelijke kosten die iemand voor de noodzakelijke voorziening moet maken. Hierbij kan worden gedacht aan een auto of fiets met (specifiek vanwege de handicap noodzakelijke) aanpassingen. Een auto of fiets is algemeen gebruikelijk, dus de kosten hiervoor worden niet vergoed. Voor het vaststellen van de algemeen gebruikelijke kosten hanteren we de normbedragen zoals bepaald door het NIBUD. Deze normbedragen zijn gebaseerd op bedragen die gemiddeld in Nederland worden uitgegeven.

Collectieve voorzieningen zijn voorzieningen die individueel worden verstrekt, maar die door meerdere personen tegelijk worden gebruikt. Tot nu toe is het collectief vervoer het meest duidelijke voorbeeld van een collectieve voorziening. Bij beperkingen op het gebied van vervoer ligt het primaat bij de regiotaxi. Wanneer men geen gebruik kan maken van het reguliere openbaar vervoer kan men, - afhankelijk van de vervoersbehoefte - in aanmerking komen komt voor een cliëntenpas van de regiotaxi. Als er geen of een geringe vervoersbehoefte is, dan is een deeltaxipas geen optie. Aanbevolen wordt de deeltaxipas afhankelijk te stellen van het aantal vervoersbewegingen per jaar.

Alleen wanneer is aangetoond dat de regiotaxi niet geschikt is voor belanghebbende, zal een individuele vervoersvoorziening (zoals taxikostenvergoeding voor een particuliere taxi) worden verstrekt. Dit wordt verder toegelicht in hoofdstuk 8.

In de Wmo 2015 wordt uitgegaan van wederzijdse inspanningen van zowel gemeente als belanghebbende. Er wordt zowel een beroep gedaan op de gemeente om zeer uitgebreid alle mogelijkheden om tot oplossingen te komen te onderzoeken, als op de eigen kracht van de belanghebbende van wie wordt verwacht eerst zelf naar oplossingen te zoeken voordat bij de gemeente om ondersteuning wordt gevraagd.

Zoals uit de Wmo 2015 en de Jeugdwet is af te leiden, is het belangrijk dat belanghebbenden vooraf goed weten wat het PGB inhoudt en welke verantwoordelijkheden ze daarbij hebben. Deze voorlichting zal al bij het moment van aanvragen worden gegeven. Tijdens het gesprek, maar ook later tijdens de aanvraagprocedure, zal belanghebbende door het sociaal team / de backofficemedewerker worden geïnformeerd. Bij de beschikking wordt een factsheet over het PGB bij de gemeente Dongen gevoegd. Daarnaast verzorgt het servicecentrum PGB van de sociale verzekeringsbank (SVB) voorlichting voor en ondersteuning van budgethouders.

De cliënt (of zijn ouder) is zelf verantwoordelijk voor:

• -

  het doorgeven (op verzoek of uit eigen beweging) van feiten en omstandigheden aan de gemeente waarvan hun redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat deze aanleiding kunnen zijn tot heroverweging van een beslissing aangaande een persoonsgebonden budget;

• -

  het inkopen / regelen van de maatwerkvoorziening / individuele voorziening, hulpmiddel of hulp;

• -

  het onderhoud, de reparaties en de verzekering van het hulpmiddel (hiervoor kunnen jaarlijks kosten tot een vastgesteld maximum bedrag worden gedeclareerd).

Degene die ingeschakeld wordt voor hulp is verantwoordelijk voor het doorgeven van loongegevens aan de belastingdienst.

In het kader van het trekkingsrecht geeft de SVB aan de Belastingdienst door aan wie zij geld heeft uitbetaald.

Als de belanghebbende kiest voor een PGB, wordt in de toekenningbeschikking opgenomen:

• -

  in elk geval de onderwerpen genoemd in artikel 11.3 van de Verordening Wmo 2015 en/of

• -

  artikel 5.4 van de Verordening Jeugdhulp.

De toekenning eindigt wanneer:

• -

  de budgethouder verhuist naar een andere gemeente;

• -

  de budgethouder overlijdt;

• -

  als de indicatieperiode of geldigheidsduur is verstreken;

• -

  als de budgethouder aangeeft dat zijn situatie is veranderd en (de gemeente) vaststelt dat de voorziening niet meer voldoet;

• -

  de budgethouder geen verantwoording aflegt over het gebruik van het PGB en de behaalde resultaten;

• -

  de budgethouder zijn PGB laat omzetten in ZIN.

In de Wmo 2015 en in de Jeugdwet is opgenomen dat gemeenten PGB’s uitbetalen in de vorm van trekkingsrecht. Dit houdt in dat de gemeente het PGB niet op de bankrekening van de budgethouder stort, maar op rekening van het servicecentrum PGB van de SVB. De budgethouder laat via declaraties of facturen aan de SVB weten hoeveel hulp is geleverd en de SVB zorgt vervolgens voor de uitbetaling van de zorgverlener. De niet bestede PGB bedragen worden door de SVB na afloop van de verantwoordingsperiode terugbetaald aan de gemeente. Ook de PGB’s voor een hulpmiddel of voorziening moeten worden overgemaakt naar de SVB, waarna de SVB de ingezonden facturen betaalt.

In de processen en systemen van de SVB zijn een aantal waarborgen en controles ingebouwd.

Het trekkingsrecht geldt voor alle PGB’s in de Wmo en de Jeugdwet, dus ook voor PGB’s voor incidentele betalingen voor bijvoorbeeld woningaanpassingen, hulpmiddelen en incidentele vervoerskosten.

De gemeente maakt het budget (periodiek) over aan de SVB. De PGB-houder sluit contracten af met een of meerdere zorgverleners voor de inkoop van de benodigde hulp en ondersteuning.

De gemeente is verantwoordelijk voor de inhoudelijke toets op de contracten.

Zonder goedkeuring van de gemeente kan de SVB geen uitbetalingen doen. De SVB toetst de contracten vanuit arbeidsrechtelijk oogpunt. De SVB heeft modelovereenkomsten beschikbaar waar pgb-houders gebruik van kunnen maken.

In het persoonlijk plan van de cliënt kan hij of zij de wens uitspreken om zijn sociale netwerk of mantelzorgers in te willen zetten. In navolging van de regering is de gemeente van mening dat de beloning van het sociale netwerk in elk geval beperkt moet blijven tot die gevallen waarin het de gebruikelijke hulp overstijgt en dit aantoonbaar tot betere en effectievere ondersteuning leidt en aantoonbaar doelmatiger is dan zorg in natura. Overeenkomstig de huidige Wmo-praktijk met betrekking tot informele hulp wordt hierbij in ieder geval gedacht aan diensten (zorg van mantelzorgers bijvoorbeeld).

Informele hulp bij hulpmiddelen, woningaanpassingen en andere maatregelen is minder goed denkbaar. Ingeval hiervoor een PGB wordt aangevraagd is voor gemeenten van belang dat slechts een PGB wordt verstrekt indien naar het oordeel van het college is gewaarborgd dat de in te kopen diensten, hulpmiddelen, woningaanpassingen en andere maatregelen veilig, doeltreffend en cliëntgericht worden verstrekt. Bij het beoordelen van de kwaliteit weegt het college mee of de diensten, hulpmiddelen, woningaanpassingen en andere maatregelen in redelijkheid geschikt zijn voor het doel waarvoor het persoonsgebonden budget wordt verstrekt.

De maximale hoogte van een PGB is begrensd op de kostprijs van de in de betreffende situatie goedkoopst adequate door het college ingekochte maatwerkvoorziening / individuele voorziening in natura.

Tussenpersonen of belangbehartigers mogen niet uit het PGB betaald worden.

Zowel de verordening Wmo 2015 (artikel 12.3) als de verordening Jeugdhulp (artikel 6.3) regelen de hoogte van een PGB voor dienstverlening, gerelateerd aan de partij die deze vorm van ondersteuning gaat bieden.

Programma van eisen

Wanneer belanghebbende kiest voor een PGB, krijgt hij na indicatie bij de beschikking een Programma van Eisen (PvE) waar de voorziening aan moet voldoen. De belanghebbende kan op basis van dit programma van eisen zelf de leverancier voor de aan te schaffen voorziening kiezen.

Duur van de toekenning

De materiële voorziening in de vorm van PGB wordt toegekend voor een periode van 5 jaar, mits anders beschreven in de beschikking voor de duur van de looptijd van een voorziening. Als er sprake is van veranderde omstandigheden en de voorziening daardoor niet meer blijkt te voldoen, dan kan een beroep worden gedaan op een vervangende voorziening.

De situatie van de belanghebbende kan verslechteren. Als wordt verwacht dat de belanghebbende (langzaam) achteruit zal gaan, wordt dit ook opgenomen in het PvE. Indien nodig dient belanghebbende mee te werken aan een medisch onderzoek of een passing.

PGB bedrag

Het PGB-bedrag voor materiële voorzieningen dient in beginsel toereikend en vergelijkbaar te zijn met de natura voorziening. De bedragen zijn afgeleid van de bedragen die gelden voor de natura voorzieningen, zonder daarbij voor de gemeente geldende kortingen. De kosten van de individuele afgestemde aanpassingen worden op grond van de offerte van de hulpmiddelenleverancier vastgesteld. Als de naturaverstrekking een tweedehands voorziening betreft, wordt de kostprijs daarop gebaseerd, met een looptijd gelijk aan de verkorte termijn waarop de zaak technisch is afgeschreven. In de beschikking wordt een bedrag opgenomen voor verzekering en onderhoud en reparaties.

De hoogte van het PGB-bedrag en de voorwaarden voor de verantwoording zijn opgenomen in de beschikking.

Een aanvraag voor een PGB kan niet geheel geweigerd worden voor zover de kosten van het PGB hoger zijn dan de kosten van de maatwerkvoorziening. De situatie waarin het door de cliënt beoogde aanbod duurder is dan het aanbod van het college betekent dus niet bij voorbaat dat het PGB om die reden geheel geweigerd kan worden. Cliënten kunnen zelf bijbetalen wanneer het tarief van de door hen gewenste aanbieder duurder is dan het door het college voorgestelde aanbod. Het college kan het PGB slechts weigeren voor dat gedeelte dat duurder is dan het door het college voorgestelde aanbod. Dit kan zich bijvoorbeeld voordoen doordat de gemeente vanwege inkoopvoordelen maatwerkvoorzieningen goedkoper zal kunnen leveren dan wanneer iemand zelf ondersteuning inkoopt met een PGB.

Aanschaf

Na ontvangst van de beschikking heeft belanghebbende 6 maanden de tijd om de voorziening aan te schaffen. Het PGB wordt overgemaakt naar de SVB. De backofficemedewerker zal na ca. vier maanden contact opnemen met belanghebbende om te vragen of het lukt om een voorziening aan te schaffen. Mocht dat nodig zijn dan krijgt belanghebbende de mogelijkheid om alsnog naar natura over te stappen. De eerder afgegeven beschikking wordt dan ingetrokken en er wordt een nieuwe beschikking afgegeven. De SVB wordt in kennis gesteld van de wijziging.

Omzetting PGB in voorziening in natura

Een omzetting van het PGB in een voorziening in natura is niet meer mogelijk nadat het PGB reeds is besteed aan een materiële voorziening. De belanghebbende moet dan tot het einde van de looptijd van het PGB wachten voor het doen van een nieuwe aanvraag. Een voorziening of een PGB wordt immers niet eerder verstrekt als na afloop van looptijd van het PGB.

Intrekking

In artikel 14 van de Wmo verordening en artikel 7 van de verordening Jeugdhulp is opgenomen dat de voorziening ingetrokken kan worden als de belanghebbende de voorziening niet binnen 6 maanden aanschaft.

In de Wmo 2015 is een overgangsrecht opgenomen. Dit overgangsrecht geldt ook voor personen die gebruik maken van een PGB. Het overgangsrecht houdt in dat de cliënt recht heeft op de huidige indicatie, maar niet per definitie van de hoogte van het bedrag. Met andere woorden: het aantal uren en dagdelen blijft gelijk, maar de hoogte van het tarief kan anders zijn. De hoogte van het bedrag is gebaseerd op het laagste tarief voor de voorziening in natura.

In artikel 13 van de Verordening Wmo 2015 is opgenomen dat het college in nadere regels stelt met betrekking tot de controle op de besteding van verstrekte voorzieningen.

Zowel voor maatwerkvoorzieningen, verstrekt ingevolge de Verordening Wmo 2015 als voor individuele voorzieningen, verstrekt ingevolge de Verordening Jeugdhulp, vindt de controle van het PGB als volgt plaats.

 Iedere cliënt dient de volgende stukken te bewaren:

• -

  De nota/factuur van de aangeschafte voorziening;

• -

  Een betalingsbewijs van aanschaf van de voorziening;

• -

  Of betalingsafschrift van de bank of giro waarop zichtbaar is dat de overschrijving heeft plaatsgevonden. Indien het uitbetaling van diensten betreft dan dient cliënt per periode van uitbetaling een betalingsafschrift van de bank of giro te kunnen overleggen.

Bij een eenmalige PGB-uitbetaling zal de gemeente bij cliënten bovenstaande stukken opvragen om te controleren of het persoonsgebonden budget besteed is aan het doel waarvoor het verstrekt is.

Bij een PGB-budget voor de ondersteuning van diensten waarbij er periodiek uitbetaald wordt en de beschikkingstermijn langer is dan één jaar zal jaarlijks verantwoording van de cliënt gevraagd worden. Verstrekking van het budget voor het 2e jaar zal pas plaatsvinden na controle en goedkeuring van het PGB-budget van het eerste jaar.

Is het persoonsgebonden budget anders besteed dan bedoeld, dan kan de gemeente overwegen het persoonsgebonden budget geheel of gedeeltelijk terug te vorderen. Daarbij zal leidend zijn of er opzet in het spel is geweest, of dat sprake is geweest van onwetendheid. In die laatste situatie kan overlegd worden dat deze situatie in de toekomst vermeden dient te worden. Bij opzet moet afgewogen worden of terugvordering in verhouding staat tot wat er bewust onjuist is gedaan.

Voor alle maatwerkvoorzieningen verstrekt vanuit de Wmo en verstrekt na 1 januari 2012 wordt een eigen bijdrage opgelegd. Wettelijk is geregeld dat het CAK (Centraal Administratie Kantoor) de eigen bijdrage vaststelt, oplegt en int. Vervolgens vindt afdracht aan de gemeente plaats.

De hoogte van de eigen bijdrage is afhankelijk van:

• -

  de hoogte van het jaarinkomen (gebaseerd op twee jaar voorafgaand aan het jaar waarin de aanvraag is gedaan) van belanghebbende;

• -

  de samenstelling van het huishouden van belanghebbende;

• -

  de leeftijd van belanghebbende;

• -

  de kosten van het hulpmiddel of voorziening en PGB;

• -

  reeds betaalde eigen bijdrage (zowel Wmo als Wlz).

De duur van de eigen bijdrage: 

De eigen bijdrage mag niet hoger zijn dan de werkelijke kosten van de voorziening.

Voor alle materiële maatvoorzieningen geldt de termijn conform de afschrijvingsperiode.

De procedure: 

• -

  De gemeente stuurt de cliëntgegevens naar het CAK;

• -

  Indien van toepassing verstrekt de zorgaanbieder gegevens over de daadwerkelijk geleverde diensten aan het CAK;

• -

  Het CAK stelt de eigen bijdrage vast;

• -

  Het CAK stuurt een definitieve beschikking naar de belanghebbende;

• -

  Het CAK stuurt de factuur waarop de eigen bijdrage voor het PGB in rekening wordt gebracht, naar de belanghebbende;

• -

  Het CAK stelt de middelen beschikbaar aan de gemeenten.

Volgens de Wmo 2015 is een algemene voorziening een 'aanbod van diensten of activiteiten dat, zonder voorafgaand onderzoek naar de behoeften, persoonskenmerken en mogelijkheden van de gebruikers, toegankelijk is en dat is gericht op maatschappelijke ondersteuning'. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan een boodschappenservice, maaltijdendienst of vrij toegankelijke ondersteuning van een welzijnsorganisatie.

Voor algemene voorzieningen kan een eigen bijdrage vastgelegd worden die kostendekkend mag zijn. Uit jurisprudentie blijkt dat een algemene voorziening beschikbaar, adequaat en financieel gedragen moet kunnen worden.

Deze paragraaf is opgenomen vanwege een belangrijke wijziging in de Wet maatschappelijke ondersteuning. In de nieuwe Wmo 2015 is er geen sprake meer van resultaatgebieden, zoals voorheen wel het geval was (onder andere het resultaatgebied 'een schoon en leefbaar huis'). In plaats daarvan geeft de wet de gemeente de opdracht tot het ondersteunen van de zelfredzaamheid en de participatie van personen met een beperking of met chronische psychische of psychosociale problemen, zoveel mogelijk in de eigen leefomgeving.

Hulp bij het huishouden kan onderdeel uitmaken van een maatwerkvoorziening. Er moet in dat geval altijd sprake zijn van een situatie waarbij iemand voor het resultaatgebied 'huisvesting' en/of 'mantelzorgondersteuning' niet of onvoldoende zelfredzaam is en daarin hulp of begeleiding krijgt toegewezen (zie hiervoor bijlage 1).

Als er een maatwerkvoorziening voor dit resultaatgebied wordt verstrekt, dan regelt de aanbieder de benodigde hulp en ondersteuning.

Wanneer iemand voldoende of volledig zelfredzaam is en er is alleen ondersteuning nodig bij het schoonmaken van de woning, dan is er voldoende aanbod in de particuliere markt aanwezig om dit zelf te regelen. Eenvoudige schoonmaakondersteuning tot 3 uur per week wordt beschouwd als een algemeen gebruikelijke voorziening.

Indien iemand niet in staat is om dit financieel te bekostigen, dan kan eventueel een beroep worden gedaan op bijzondere bijstand. Dit is uitgewerkt in de Beleidsregels bijzondere bijstand voor kosten hulp bij het huishouden.

Niet voor niets is de rolstoel het internationaal toegankelijkheidssymbool: zich zelf kunnen verplaatsen is essentieel bij zelfredzaamheid en participatie.

Wij onderscheiden de volgende rolstoelvoorzieningen:

• -

  Handmatig voortbewogen rolstoel;

• -

  Elektrisch voortbewogen rolstoel;

• -

  Aanpassingen aan de rolstoel.

Met aanpassingen wordt bedoeld; extra onderdelen die niet standaard op een rolstoel zitten (zoals comfort beensteunen of een werkblad), maar wel noodzakelijk zijn voor de cliënt. Accessoires zoals een boodschappenmand en een extra spiegel zijn doorgaans niet noodzakelijk, maar wenselijk. Onderstaande aanpassingen mogen door de leverancier op verzoek van de klant zonder tussenkomst van de gemeenten worden uitgevoerd:

• -

  Stokhouder;

• -

  Spiegel;

• -

  Taxifixatieset;

• -

  Comfort beensteunen;

• -

  Zuurstoffleshouder;

• -

  Veiligheidsgordel;

• -

  Anti-kiepsysteem;

• -

  Remverlenger;

• -

  Glijplank

Wel dient de gemeente geïnformeerd te worden dat de aanpassing op het hulpmiddel is aangebracht.

Voor rolstoelen geldt dat voor kortdurend of incidenteel gebruik een beroep kan worden gedaan op de uitleenservice.

Bewoners van een instelling die voorheen een AWBZ-instelling werd genoemd kunnen voor een rolstoel beroep doen op de Wet langdurige zorg (Wlz).

Sporten kan een belangrijk middel tot participatie zijn. Wanneer het voor de cliënt zonder sporthulpmiddel niet mogelijk is om een sport te beoefenen en de kosten hiervoor aanzienlijk hoger zijn -dan de gebruikelijke kosten die een persoon zonder beperkingen heeft voor dezelfde (of een vergelijkbare) sport-, kan een sportvoorziening worden verstrekt. Dat kan een sportrolstoel zijn maar ook een ander hulpmiddel. Op grond van eerdere regelgeving Wmo en jurisprudentie kan worden gesteld dat het redelijk is om maximaal eens per drie jaar hiervoor een vergoeding te verstrekken. De aanvrager moet aantonen dat er sprake is van een actieve sportbeoefening. De ervaring leert dat sportclubs , sponsors of fondsen vaak bereid zijn een deel van de kosten te vergoeden. Bovendien kost sporten zonder beperking ook geld dus mag van de aanvrager zelf ook worden verwachten dat hij een deel van de kosten draagt. Een sportvoorziening wordt enkel verstrekt in de vorm van een PGB.

Regiotaxi Midden-Brabant is een collectief vervoerssysteem met (rolstoel)busjes en taxi’s dat vervoer van deur tot deur biedt voor mensen met een beperking. Cliënt kan een loophulpmiddel of (elektrische) rolstoel meenemen in het vervoer. Ook kan een begeleider meereizen, tegen hetzelfde tarief als de cliënt. Als begeleiding medisch noodzakelijk is, dan kan de cliënt alleen gebruik maken van het collectief vervoer wanneer hij vergezeld wordt door een begeleider. Deze reist gratis mee. Voor begeleiding moet een indicatie worden gesteld. Als men een indicatie voor begeleiding heeft, mag de cliënt niet meer zonder begeleiding reizen.

Volgens jurisprudentie kan cliënt als hij geen 800 meter (eventueel met hulpmiddel) zelfstandig kan afleggen en/of het openbaar vervoer voor hem ontoegankelijk is, in aanmerking komen voor een collectieve vervoersvoorziening.

Wanneer een cliënt problemen ervaart op het gebied van vervoer en hij deze niet zelf of met hulp van zijn sociale omgeving kan oplossen, wordt allereerst beoordeeld of de collectieve vervoersvoorziening Regiotaxi een geschikte oplossing biedt alvorens een individuele maatwerkvoorziening wordt overwogen. De Regiotaxi is hiermee voorliggend op individuele vervoersvoorzieningen zoals een vergoeding voor gebruik van (individuele service-) taxi of eigen auto. 

Een individuele voorziening wordt vaak beschouwd als meest wenselijke oplossing, het is echter niet de goedkoopst adequate oplossing. Alleen wanneer (op basis van medisch advies) is vastgesteld dat Regiotaxi voor deze aanvrager niet voldoet (bijvoorbeeld in geval van onbeheersbare incontinentie of ernstige gedragsproblemen) kan de vervoerder die de Regiotaxi verzorgt gevraagd worden individuele ritten te verzorgen of kan een vergoeding voor gebruik eigen auto of vervoer door derden worden verstrekt. De vergoeding voor (individuele service-) taxiritten is gebaseerd op de eerder genoemde jurisprudentie waarin wordt gesteld dat cliënt 1.500 tot 2.000 km moet kunnen reizen, waarbij in acht wordt genomen dat als cliënt met het reguliere O.V. of de Regiotaxi had kunnen reizen hij ook kosten had gemaakt. Wanneer een cliënt aangewezen is op gebruik van een rolstoeltaxi, die aanzienlijk duurder is dan een gewone taxi, wordt de vergoeding hier uiteraard op aangepast.

Bij een vergoeding van de kosten van het gebruik van de eigen auto wordt rekening gehouden met het inkomen van de aanvrager. Uit constante jurisprudentie blijkt dat het gebruik van een auto bij een inkomen van 1,5 maal de bijstandsnorm als algemeen gebruikelijk wordt gezien

Voor vervoer naar school is men zelf verantwoordelijk. In bepaalde gevallen (bijvoorbeeld bij speciaal onderwijs verder dan 4 km vanaf de woning) kan leerlingenvervoer bij de gemeente worden aangevraagd op grond van de verordening leerlingenvervoer.

Als bij vervoer naar werk beperkingen worden ervaren, kan men hiervoor een beroep doen op de werkgever.

Voor vervoer naar een activiteit, geïndiceerd op grond van de Wmo (resultaatgebied 'daginvulling'), dan wordt vervoer bezien in het kader van de maatwerkvoorziening van de betreffende cliënt. Ook daar zal worden beoordeeld of de aanvrager zelf of met behulp van zijn sociale omgeving in staat is om naar de activiteit te reizen. Als dat niet het geval is, dan organiseert de aanbieder van de activiteit het vervoer[1]. Hiervoor is een eigen bijdrage verschuldigd.

[1] De hier beschreven werkwijze (aanbieder organiseert het vervoer) is overeengekomen met de gecontracteerde aanbieders die een maatwerkvoorziening daginvulling gaan bieden aan nieuwe cliënten die vanaf 2015 deze vorm van ondersteuning toegewezen krijgen.

Wanneer mensen een beperking hebben, wordt bij activiteiten van het dagelijks leven en vrijetijdsbesteding nog vaak gedacht aan een maatwerkvoorziening / individuele voorziening, terwijl er voorliggende voorzieningen mogelijk zijn of het gewoon de verantwoordelijkheid is van de cliënt of zijn ouders / huisgenoten. Er zijn veel algemeen beschikbare en redelijke oplossingen voorhanden, die mensen zonder beperking ook zelf moeten regelen of betalen. Voorbeelden van algemeen gebruikelijke voorzieningen zijn:

• -

  Activiteiten zoals computercursus of taalles

• -

  Eenvoudige schoonmaakondersteuning tot 3 uur per week

• -

  Alarmering

• -

  Maaltijdbezorging

• -

  Pictogrammenbord of domotica (bijvoorbeeld een beeld-spraakverbinding met de thuiszorgcentrale) in huis

• -

  Gezelschap of ondersteuning door een vrijwilliger

• -

  Kinderopvang

• -

  Scouting of sportclub

De Wmo 2015 hanteert het begrip 'gebruikelijke hulp' en omschrijft dit als volgt: 'hulp die naar algemeen aanvaarde opvattingen in redelijkheid mag worden verwacht van de echtgenoot, ouders, inwonende kinderen of andere huisgenoten'. Het gaat om hulp die 'normaal' wordt geacht in de relatie tussen huisgenoten en/of niet structureel méér is dan wanneer de huisgenoot geen beperking zou hebben.

Begeleiding door partner, ouder, volwassen inwonend kind of andere volwassen huisgenoot wordt als gebruikelijke hulp beschouwd:

• -

  In kortdurende situaties (max. 3 maanden): als uitzicht op herstel (van de zelfredzaamheid) dusdanig is dat begeleiding daarna niet meer nodig zal zijn.

• -

  In langdurige situaties;

  • -

    bij normaal maatschappelijk verkeer binnen de persoonlijke levenssfeer (bezoek familie/vrienden, bezoek huisarts, brengen en halen van kinderen naar school, sport of clubjes);

  • -

    hulp bij overnemen van taken die bij een gezamenlijk huishouden behoren zoals de thuisadministratie;

  • -

    het leren omgaan van derden (familie/vrienden/leerkracht etc.) met cliënt;

  • -

    ouderlijk toezicht op kinderen, de aard en mate hiervan is afhankelijk van de leeftijd van het kind. 

Voor kinderen geldt dat er hulp en ondersteuning kan worden ingezet wanneer er sprake is van bovengebruikelijke hulp. Dit is aan de orde wanneer er sprake is van een beperking, waardoor de noodzakelijke hulp en ondersteuning - in vergelijking tot gezonde kinderen met een normaal ontwikkelingsprofiel - substantieel wordt overschreden. Om objectief vast te kunnen stellen of er sprake is van bovengebruikelijke hulp wordt gebruik gemaakt van door het CIZ ontwikkelde richtlijnen. Deze zijn opgenomen als bijlage 3 bij deze beleidsregels.

Voordat een maatwerkvoorziening / individuele voorziening wordt overwogen, wordt nagegaan of er eerst een beroep gedaan kan worden op een (wettelijke) voorliggende voorziening. Hierbij kan gedacht worden aan (lijst is niet uitputtend):

• -

  Onderwijs: begeleiding van kinderen met problemen is de verantwoordelijkheid van school. Tevens zijn er mogelijkheden vanuit de Wet passend onderwijs. Alleen in uitzonderlijke situaties; als toezicht en aansturen meer vraagt dan van school en ouders kan worden verwacht en de mogelijkheden vanuit de Wet passend onderwijs ontoereikend zijn, kan een individuele voorziening aan de orde zijn.

• -

  Kinderopvang: kinderopvang is de verantwoordelijkheid van ouders, werkgever en overheid (kinderopvangtoeslag). Kinderopvang is ook voor kinderen met een beperking voorliggend en het leren omgaan van leidsters met het betreffende kind is gebruikelijke hulp van ouders. Alleen in uitzonderlijke situaties als een kind extra begeleiding nodig heeft die niet door leidsters kan worden geboden en niet van ouders kan worden verwacht, en de begeleiding niet valt onder de door de ziektekostenverzekeraar vergoede kosten voor verpleging en verzorging, dan kan een individuele voorziening aan de orde zijn.

• -

  Arbeidsvoorzieningen: op grond van ziektewet, WIA, Wajong en WSW zijn er mogelijkheden voor aangepast werk. Het uitgangspunt is dat als aangepast werk of speciaal onderwijs op grond van genoemde regelingen niet mogelijk is, een maatwerkvoorziening ('daginvulling') kan worden overwogen.

• -

  Advies en informatie, onder andere op het gebied van opvoeden en opgroeien.

• -

  Enkelvoudige (ambulante) ondersteuning voor jeugd en volwassenen, bijvoorbeeld door het algemeen maatschappelijk werk en MEE.

De gemeente organiseert in het kader van de Jeugdwet dat de volgende vormen van overige voorzieningen beschikbaar zijn:

• a.

  Advies en informatie (o.a. via gemeente / sociaal team en via de vindplaatsen waaronder bijvoorbeeld het Instituut voor Maatschappelijk Werk, GGD en het Advies- en Meldpunt Huiselijke Geweld en Kindermishandeling);

• b.

  Enkelvoudige (ambulante) opgroei- en opvoedondersteuning (bijvoorbeeld door het consultatiebureau van de GGD, schoolmaatschappelijk werk en uitvoering van de jeugdgezondheidszorg op basis van de Wet publieke gezondheidszorg);

• c.

  Toegang tot individuele voorzieningen (zie hoofdstuk 2);

• d.

  Advies- en Meldpunt Huiselijk geweld en Kindermishandeling (conform hoofdstuk 4 van de Wmo 2015).

Op het moment dat professionele, specialistische hulp en/of ondersteuning nodig is en de cliënt dit gerealiseerd wil zien in de vorm van hulp in natura, dan wordt het Integrale Plan van Aanpak door de toegang (backoffice) vertaald in een dienstverleningsopdracht.

Cliënt en aanbieder

De aanbieder zorg in natura die de cliënt wenst in te schakelen (cliënt heeft de keuze uit een aantal gecontracteerde aanbieders) maakt in overleg met de cliënt / diens ouders werkafspraken over de levering van hulp en ondersteuning, neergelegd in een uitvoeringsplan. Indien van toepassing wordt ook de mantelzorger van de cliënt betrokken bij het maken van het uitvoeringsplan.

Het uitvoeringsplan bevat concrete werkafspraken omtrent de aard, de uitvoering en de frequentie (op welke dagen en tijdstippen, passend in het dag-/weekprogramma) van de ondersteuning, bij daginvulling zoveel mogelijk in de nabijheid van de woonlocatie van de cliënt, volgens de behoeften en wensen van de cliënt

In hoofdstuk 2 wordt uiteengezet hoe de toegang tot een individuele voorziening geregeld is. Als er sprake is van toewijzing van een individuele voorziening, dan zijn conform de Verordening jeugdhulp gemeente Dongen 2015 (artikel 2, lid 2) de volgende vormen van jeugdhulp mogelijk:

• a.

  zonder verblijf:

  • I.

    persoonlijke verzorging;

  • II.

    begeleiding;

  • III.

    specialistische ambulante jeugdhulp (inclusief psychologische hulp/specialistische jeugd-geestelijke gezondheidszorg);

  • IV.

    onderzoek en diagnostiek;

• b.

  met verblijf:

  • I.

    pleegzorg;

  • II.

    gezinsrecht;

  • III.

    residentieel (inclusief specialistische jeugd-geestelijke gezondheidszorg);

  • IV.

    gedwongen verblijf;

  • V.

    bovenregionale gespecialiseerde voorzieningen;

  • VI.

    landelijke gespecialiseerde voorzieningen.

Zowel sub lokaal (gemeenten Dongen, Goirle, Oisterwijk en Hilvarenbeek) als regionaal (Hart van Brabant) zijn via een aanbesteding zorgaanbieders gecontracteerd voor de uitvoering van bovengenoemde vormen van jeugdhulp. Dongense jeugdigen en jongeren kunnen, indien nodig, hulp en ondersteuning ontvangen via deze zorgaanbieders.

In zowel een sub lokaal als regionaal productenboek is vastgelegd welke zorgaanbieders gecontracteerd zijn en welke vormen van hulp en ondersteuning zij kunnen bieden. Beide productenboeken zijn beschikbaar gesteld aan de leden van het Sociaal Team en de backoffice van de gemeente Dongen.

Artikel

Bij kortdurend verblijf logeert iemand (maximaal 3 etmalen dus 72 uur per week) in een instelling. Bijvoorbeeld in een gehandicapteninstelling, verpleeghuis of verzorgingshuis. Hierdoor wordt de mantelzorg ontlast, zodat deze de zorg langer kan volhouden en de cliënt thuis kan blijven wonen. Kortdurend verblijf is bedoeld voor mensen die permanent toezicht nodig hebben. Bijvoorbeeld als er valgevaar is of als cliënt zelf niet in staat is hulp in te roepen als dat nodig is of omdat er ernstige gedragsproblemen zijn. Dat toezicht kan ook een vorm van actieve observatie zijn, zoals bij kinderen met een lichamelijke beperking waarbij ouders actief de vitale functies van het kind moeten controleren. Het kan ook gaan om constante zorg of zorg op ongeregelde tijdstippen; bijvoorbeeld voor iemand met een ernstige hartaandoening of dementie.

Er zijn veel manieren om de mantelzorger te ontlasten bijvoorbeeld door een vrijwilliger in te schakelen om een paar uur de zorg voor een cliënt over te nemen en ook dagbesteding kan als belangrijk neveneffect of zelfs doel hebben de mantelzorg te ontlasten. Soms is dat niet voldoende om het langdurig vol te kunnen houden of is de zorg die een vrijwilliger kan bieden onvoldoende vanwege de beperkingen van de cliënt. Alleen als er sprake is van de combinatie van voortdurend zorg en toezicht van de cliënt en dreigende overbelasting van de mantelzorger en als andere voorliggende voorzieningen niet voldoen, dan kan kortdurend verblijf worden geïndiceerd. Een uitzondering hierop geldt wanneer het gaat om ouders die bovengebruikelijke zorg verlenen aan hun kinderen; hierbij hoeft geen sprake te zijn van dreigende overbelasting en kan alleen op grond van hun bovengebruikelijke taken kortdurend verblijf worden geïndiceerd.

De omvang van kortdurend verblijf is 1, 2 of 3 etmalen per week ; afhankelijk van wat noodzakelijk is in de specifieke situatie van de cliënt. Er is een maximum van 3 etmalen per week gesteld omdat het logeren betreft ; bij meer dan 3 etmalen in een instelling is er sprake van opname waarvoor een indicatie op grond van Wlz moet worden gesteld. Het is denkbaar dat hierop in specifieke situaties een uitzondering kan worden gemaakt om bijvoorbeeld verblijf van een week, zodat mantelzorg op vakantie kan, mogelijk te maken. Dan moet wel vaststaan dat andere oplossingen, zoals bijvoorbeeld respijtzorg vergoed door de ziektekostenverzekeraar, geen optie zijn.

In de instelling waar de cliënt kortdurend verblijft wordt de dagelijkse zorg overgenomen. Wanneer verpleging nodig is moet hiervoor apart een indicatie op grond van de Wlz worden verstrekt. Behandeling behoort nadrukkelijk niet bij kortdurend verblijf.

De cliënt is zelf verantwoordelijk voor vervoer van en naar de instelling voor kortdurend verblijf. Hij kan hiervoor gebruik maken van eigen vervoer of van hulp uit het eigen netwerk. Wanneer de cliënt beperkingen heeft op het gebied van vervoer zal hij doorgaans in het bezit zijn van een pasje voor de servicetaxi of een taxikostenvergoeding krijgen, waarmee hij zich naar de instelling kan vervoeren. Kortdurend verblijf kent anders dan school of dagbesteding geen exacte starttijden zodat gebruik van een collectief vervoerssysteem als de Regiotaxi (eventueel met begeleider) een geschikte oplossing biedt

Cliënten die door hun beperkingen behoefte hebben aan een beschermd woonklimaat dat gericht is op het bieden van structuur en ondersteuning van alle dagelijks activiteiten, wonen vaak in een zogenaamde woonvorm voor beschermd wonen. Dit is geen grote instelling maar een cluster van 'gewone' woningen waarbij op kleine schaal cliënten uit een bepaalde doelgroep (psychiatrie, verstandelijke beperking, ouderen) bij elkaar wonen. Soms is er sprake van een eigen leefeenheid, soms alleen van een eigen slaapkamer. Er zijn gemeenschappelijke ruimten, waar de cliënten elkaar en de aanwezige begeleiders ontmoeten. Cliënten krijgen begeleiding bij het structuren van hun dagelijks leven, ondersteuning bij regelzaken en geldbeheer en bij het vinden van een passende daginvulling. Voor een deel van de cliënten is beschermd wonen een opstapje naar zelfstandig wonen.

Voor beschermd wonen was een indicatie op grond van de AWBZ noodzakelijk maar deze taak is met ingang van 2015 (zonder bezuinigingsdoelstelling) overgeheveld naar de Wmo.  Voor beschermd wonen is de afspraak om de constructie met de centrumgemeenten voorlopig te handhaven. Centrumgemeenten (voor Dongen is dat de gemeente Tilburg) dienen deze voorziening te regelen, maar wel in nauwe samenwerking met de regiogemeenten.

Maatschappelijke opvang blijft een taak van de centrumgemeente. Op beleidsniveau worden hierover afspraken gemaakt met de regio.