Verstrekkingenbeleid Wet voorzieningen gehandicapten Gemeente Heerhugowaard

Artikel 1.1 Voor wie heeft de gemeente een zorgplicht in het kader van de Wvg?

Zoals reeds in de inleiding vermeld, heeft de gemeente een zorgplicht voor in de gemeente woonachtige gehandicapten.

Gehandicapte in de zin van de Wvg

Volgens de definitie die de Wvg in artikel 1 onder a van het begrip ‘gehandicapte’ geeft, dienen aantoonbare belemmeringen (de Wvg spreekt hier van beperkingen) die men ondervindt in het wonen of het zich binnen of buiten de woning verplaatsen het gevolg zijn van ziekte of gebrek.

Of er sprake is van ziekte of gebrek zal veelal op grond van een medische diagnose moeten worden vastgesteld. Vervolgens moet op basis van die diagnose aan kunnen worden gegeven of de ondervonden beperkingen en de daaruit voortvloeiende belemmeringen een direct gevolg zijn van ziekte of gebrek.

Het is evenwel niet altijd mogelijk een diagnose te stellen. Soms treden er beperkingen op die niet direct terug te leiden zijn naar ziekte of gebrek.

Ouderdom, bijvoorbeeld, is op zich niet synoniem aan ziekte of gebrek. Toch kan een gebrek nauw samenhangen met het ouderdomsproces. Het gegeven dat men oud is, is op zich dus geen indicatie voor voorzieningen in het kader van de Wvg. Wel kunnen gebreken die het gevolg zijn van slijtageprocessen, die onverbrekelijk verbonden zijn aan het ouder worden, aanleiding zijn om in het kader van de Wvg voorzieningen te treffen.

Ook kunnen er belemmeringen worden geconstateerd zonder dat er sprake is van beperkingen of ziekte of gebrek. Zo kunnen pijnklachten soms een psychische of psychiatrische achtergrond hebben. Dan zal een uitspraak van een deskundige noodzakelijk zijn om te bepalen of de klachten berusten op ziekte of gebrek, op grond waarvan dan vervolgens kan worden vastgesteld of aan de voorwaarde, die de wet op dit punt stelt aan de verlening van voorzieningen, is voldaan. Sommige uiterst reëel aanwezige pijnklachten kunnen moeilijk naar een concrete ziekte of een concreet gebrek herleid worden, terwijl er nauwelijks discussie is over de vraag of er sprake is van belemmeringen.

Woonachtig in de gemeente

De gemeente is op basis van artikel 2 Wvg gehouden voorzieningen te treffen voor in de gemeente woonachtige gehandicapten. Het in de gemeente woonachtig zijn betekent dat betrokkene in de gemeente zijn vaste woon- en verblijfplaats (hoofdverblijf) heeft en in de gemeentelijke basisadministratie staat ingeschreven, dan wel staat ingeschreven, dan wel het feitelijk woonadres indien het een gehandicapte is met een briefadres.

Het is niet altijd meteen duidelijk welke gemeente de zorgplicht heeft bij het verstrekken van Wvg-voorzieningen. Sommige bewoners van AWBZ-instellingen (zoals Reigersdaal of Zuyderwaert) hanteren een postadres en staan niet ingeschreven in de gemeente waar de AWBZ-instelling staat. De gemeente waar de gehandicapte daadwerkelijk woonachtig is (de meeste nachten verblijft), is verantwoordelijk voor het verstrekken van Wvg-voorzieningen. Bij verblijf in een AWBZ-instelling in verband met het bezoek aan een bepaalde school voor speciaal onderwijs is er geen sprake van een woonsituatie maar van een schoolinternaat. De meeste nachten worden thuis doorgebracht en de gemeente waar de ouders wonen is zorgplichtig.

Bewoners van AWBZ-instellingen

In artikel 2 lid 2 en 3 Wvg is bepaald dat bewoners van AWBZ-instellingen in principe geen recht kunnen doen gelden op Wvg-voorzieningen, tenzij dat uitdrukkelijk bij ministeriële regeling is bepaald. Motief voor deze uitsluiting is dat de Wvg is bedoeld voor mensen die min of meer zelfstandig wonen, dan wel – wat betreft het terrein van vervoer – in ieder geval een zelfstandige vervoersbehoefte hebben.

Sinds 1 januari 1996 geldt de ministeriële Regeling sociaal vervoer AWBZ-instellingen (Stcrt. 1995, 226). Op grond van deze regeling heeft de gemeente ook de zorgplicht gekregen voor het verlenen van vervoersvoorzieningen aan bewoners van onder andere instellingen voor:

• - zwakzinnigen (Reigersdaal);

• - verpleeginrichtingen (Zuyderwaert);

• - gezinsvervangende tehuizen (bijv. Prunella en De Dreef)

• - regionale instellingen voor beschermd wonen (bijv. Moutmolen 1)

Voor het overgrote deel zal het in de uitvoering van deze Regeling sociaal vervoer bewoners AWBZ-instellingen gaan om vervoerskostenvergoedingen of deelname aan het collectief aanvullend vervoer. Andere vervoersvoorzieningen (aangepaste fietsen, scootmobielen e.d.) zijn echter niet ten principe uitgesloten.

Een belangrijk afstemmingsprobleem betreft de afstemming met de door de instelling te verstrekken rolstoel. Op grond van de AWBZ worden rolstoelen verstrekt voor gebruik in en rond het terrein van de instelling. Alleen in de gezinsvervangende tehuizen en de RIBW’s is de Wvg ook van toepassing op de verlening van rolstoelen (art 1 lid 2 van de bovengenoemde regeling). Uit jurisprudentie wordt duidelijk dat rolstoelen voor bewoners uit AWBZ-instellingen, behoudens RIBW’s en GVT’s, uitsluitend verstrekt worden op grond van de AWBZ.

Binnen de gemeente Heerhugowaard zijn de volgende GVT’s bekend (overgenomen uit VNG handboek, K/5-82 e.v.):

De Dreef Lindeboomplein 5,6,7 t/m 11 en Excelciorhof 30

De Mantelmeeuw Roze Flamingo 2 t/m 48, Keizerfazant 60

KGVT De Lauwers Lauwers 68 t/m 74, De Dongen 99

Prunella Spirealaan 3, Spaarne 54, Vecht 3

Per 01-04-2003 heeft een wijziging plaatsgevonden op Het Besluit Zorgaanspraken. Na 01-04-2003 moeten gemeenten rolstoelen in alle AWBZ-instellingen verstrekken als de persoon in kwestie geen indicatie heeft voor de “functie behandeling”. (Overigens is op dit moment ((okt. 2003)) nog niet exact aan te geven in welke gevallen de gemeente rolstoelen zou moeten verstrekken in het kader van de Wvg)

Artikel 1.2 Beperkingen

1.2.1 Individueel gericht

Artikel 1.2, lid 1 van de verordening bepaalt onder a dat een woonvoorziening, een vervoersvoorziening of een rolstoel slechts kan worden toegekend voor zover deze in overwegende mate op het individu is gericht. Als uitzondering hierop geldt daarbij het collectief vervoersysteem (OV Taxi Noord Holland).

In de toelichting op art 1.2 lid 1 onder a staat hierover het volgende:

Een voorziening dient in overwegende mate op het individu gericht te zijn, hoewel voorzieningen die naast een individueel karakter ook een gezamenlijk karakter kunnen hebben, wel passen in het kader van deze verordening. Een voorbeeld van een voorziening met een individueel karakter waar daarnaast ook anderen gebruik van kunnen maken is bijvoorbeeld een auto, waarin ook anderen mee kunnen rijden.

In het kader van de individuele gerichtheid dient onderscheid te worden gemaakt tussen individuele en collectieve voorzieningen.

Wanneer de gemeente haar zorgplicht invult door (onder andere) het opzetten van een collectief vervoersysteem (zoals de OV Taxi Noord Holland), voorkomt zij daarmee (ten dele) dat er op het individu gerichte voorzieningen gegeven moeten worden. Dit wil zeggen dat het begrip 'individueel gericht' alleen betrekking heeft op voorzieningen die door een individuele gehandicapte aangevraagd worden. Collectieve voorzieningen ontlenen hun basis aan de Wet voorzieningen gehandicapten, en met name aan de Memorie van Toelichting en jurisprudentie.

Dat een individuele voorziening op het individu gericht moet zijn, houdt het volgende in:

1 Er moet een individuele toetsing van de specifieke situatie van de aanvrager plaats vinden;

2 Een aanvraag voor een gemeenschappelijke voorziening is niet mogelijk;

Toelichting: Er moet altijd één individuele aanvrager zijn die de voorziening aanvraagt; de voorziening moet voor deze aanvrager ook noodzakelijk zijn in het kader van de Wvg. Die voorziening moet op die persoon gericht zijn.

Voorbeelden:

• -

  Een verzorgingshuis wil bij een blokje aanleunwoningen de eerste verdieping ontsluiten via een lift. Een dergelijke aanvraag zal afgewezen worden.

• -

  Bij een appartementencomplex wil men graag automatische schuifdeuren voor de hoofdingang om het voor bewoners en bezoekers wat comfortabeler te maken. Er is geen individuele aanvrager, de aanvraag wordt derhalve afgewezen.

• -

  Een gehandicaptensportvereniging wil graag vervoer geregeld hebben naar de wekelijkse training. Een aanvraag in dit kader is niet op het individu gericht en zal afgewezen worden.

3 Een voorziening wordt alleen verstrekt voor zover het de gehandicapte betreft.

De gehandicapte die bijvoorbeeld een vervoersvoorziening nodig heeft, kan die voorziening alleen ten eigen nutte aanvragen. Het kan dus niet zo zijn dat een gehandicapte een voorziening aanvraagt (mede) ten behoeve van zijn/haar echtgenoot.

Bijvoorbeeld:

Indien een gehandicapte een bruikleenauto verstrekt krijgt met een kilometervergoeding zal bij die kilometervergoeding geen rekening gehouden worden met de ritten die de gehandicapte zal maken om zijn/haar echtgenoot te vervoeren.

1.2.2 Langdurig noodzakelijk

Artikel 1.2, lid 1 aanhef en sub b luidt:

'Een voorziening kan slechts worden toegekend voor zover: deze langdurig noodzakelijk is om diens beperkingen op het gebied van het wonen of zich binnen of buiten de woning verplaatsen op te heffen of te verminderen.'

Langdurig noodzakelijk wil zeggen dat betrokkene voor langere tijd aangewezen moet zijn op een voorziening. Voor langere tijd betekent in ieder geval dat wie tijdelijk gehandicapt is, bijvoorbeeld door een ongeluk, terwijl vast staat dat de aard van de handicap van voorbijgaande aard is, niet voor een voorziening in het kader van deze verordening in aanmerking komt. Betrokkene kan een beroep doen op de hulpmiddelendepots van de Thuiszorgorganisaties die opgezet zijn in het kader van de AWBZ.

Uit deze depots kan men drie maanden een hulpmiddel lenen, welke periode éénmaal met nog eens drie maanden kan worden verlengd, zonder dat dit kosten met zich meebrengt. Is er wel sprake van een langdurige noodzaak dan volgt op basis van de Wvg of de ‘Regeling hulpmiddelen 1996, zoals deze geldt per 1 januari 2003 (en volgende)' een verstrekking.

De grens tussen kortdurende en langdurige noodzaak is niet altijd direct aan te geven. Daarom is in deze gevallen de prognose omtrent de ziekte/handicap van groot belang. Zegt de prognose dat betrokkene na enige tijd zonder de benodigde hulpmiddelen of aanpassingen zal kunnen functioneren, dan mag men van kortdurende noodzaak uitgaan. Bij een wisselend beeld, waarbij verbetering in de toestand periodes van terugval opvolgen kan echter uitgegaan worden van een langdurige noodzaak. De adviseur speelt bij de bepaling of er al dan niet sprake is van het al dan niet langdurig noodzakelijk zijn van betreffende voorziening een belangrijke rol.

1.2.3 Goedkoopst adequaat

Artikel 1.2 lid 1 aanhef en sub c luidt:

‘Een voorziening kan slechts worden toegekend voor zover: deze, naar objectieve maatstaven gemeten, als de goedkoopst adequate voorziening kan worden aangemerkt.’

De ondergrens van de zorgplicht wordt bepaald door de goedkoopst adequate voorziening. De vraag wat als adequaat moet worden gezien, zal steeds moeten worden getoetst aan de omstandigheden waarin de betrokkene verkeert en is bovendien afhankelijk van de (financiële) mogelijkheden die de lokale situatie biedt. Welke voorziening in individuele gevallen wordt toegekend, is van veel factoren afhankelijk. In elk geval dient de voorziening toereikend te zijn. Dat wil zeggen: dient de belemmeringen op te heffen of te verminderen.

Voorzieningen die in het kader van de verordening worden verstrekt dienen naar objectieve maatstaven gemeten zowel adequaat als de meest goedkope voorziening te zijn. Met nadruk wordt hier gesteld dat met het begrip adequaat bedoeld wordt: volgens objectieve maatstaven toereikend zijn. Eigenschappen die kostenverhogend werken zonder dat zij de voorziening meer adequaat maken, zullen in beginsel niet voor vergoeding in aanmerking komen.

In de praktijk zal zich een breed scala van mogelijkheden voordoen die ieder voor zich of in combinatie met elkaar objectief beschouwd als ‘adequaat’, kunnen worden aangemerkt. Een voorziening moet altijd adequaat zijn. Pas als er meerdere oplossingen mogelijk zijn, die tevens adequaat zijn, kan de meest goedkope voorziening worden gekozen.

Bij het opvragen of zelf opstellen van een advies dient deze volgorde ook gehanteerd te worden:

• 1.

  Vaststellen wat in het individuele geval de meest adequate oplossing is;

• 2.

  Bij meerdere adequate oplossingen vaststellen wat de goedkoopste adequate voorziening is.

1.2.4 Niet algemeen gebruikelijk

Artikel 1.2, lid 3 aanhef en sub a bepaalt: 'Geen voorziening wordt toegekend:

a indien de voorziening voor een persoon als de aanvrager algemeen gebruikelijk is;

‘voor een persoon als de aanvrager’

Uitgangspunt is dat de zaken in de inkomensgroep waartoe belanghebbende behoort algemeen gebruikelijk zijn. Rolstoelen zijn nooit algemeen gebruikelijk. De gehandicapte wordt vergeleken met een niet-gehandicapte die in een vergelijkbare situatie verkeert voor wat betreft inkomen, leeftijd, enz.

In artikel 3.2 lid 7 van de gemeentelijke verordening wordt aangegeven dat de boven de inkomensgrens van 1,5 het norminkomen geen vervoerskostenvergoedingen voor onder andere (bruikleen)auto of (rolstoel)taxi meer worden verstrekt. Ook verstrekking van de bruikleenauto is dan niet meer mogelijk. Dit is gebaseerd op het uitgangspunt dat boven deze inkomensgrens mensen in het algemeen de kosten van een auto of taxi geacht worden zelf te kunnen dragen.

‘algemeen gebruikelijk’

Het begrip algemeen gebruikelijk is een juridisch begrip. Uit de jurisprudentie blijkt dat van een algemeen gebruikelijke zaak gesproken wordt wanneer aan enkele voorwaarden voldaan is:

• - het moet gaan om een voorziening die niet speciaal voor mensen met een handicap bedoeld is, met andere woorden een voorziening die ook door niet-gehandicapten normaal wordt gekocht;

• - de voorziening dient in normale winkels verkocht te worden;

• - de voorziening moet een prijs hebben die niet buitengewoon hoog is, waardoor de voorziening voor grote groepen mensen onbereikbaar wordt.

Het zich verplaatsen per fiets of bromfiets is voor bijna iedereen algemeen gebruikelijk. Ook de aanwezigheid van centrale verwarming en telefoon kan tegenwoordig als normaal gebruikelijk worden beschouwd. Worden deze zaken aangebracht dan is sprake van het aanpassen van de woning aan de eisen van deze tijd hetgeen buiten de werkingssfeer van deze verordening valt.

Het begrip algemeen gebruikelijk is in beweging. Wat onder algemeen gebruikelijk mag worden verstaan, zal regelmatig afgemeten moeten worden aan algemeen maatschappelijke normen.

Op dit moment wordt volgens de jurisprudentie als algemeen gebruikelijk gezien:

• • (mobiele) telefoon

• • centrale verwarming

• • wasdroger en –machine

• • keramische kookplaat

• • automatische transmissie in een auto

• • stuurbekrachtiging

• • waterbed

• • fiets met hulpmotor

• • thermostatische mengkranen

• • één hendelkraan

• • een auto bij een inkomen hoger dan 1,5 keer het norminkomen

• • en verder nieuwe zaken als hierover een uitspraak is gedaan door de CRvB

Artikel 2.1 Afbakening zorgplicht

De wet verstaat onder woonvoorziening:

‘elke voorziening die verband houdt met een maatregel die gericht is op het opheffen of verminderen van beperkingen die een gehandicapte ondervindt bij het normale gebruik van zijn woonruimte, met dien verstande dat bij ingrepen van bouwkundige of woontechnische aard in of aan de woonruimte slechts dan een voorziening als woonvoorziening wordt aangemerkt indien de voorziening: 1. gericht is op het opheffen of verminderen van ergonomische beperkingen; 2. een uitraaskamer betreft.’

(art. 1 lid 1 sub c Wvg).

Het wegnemen of verminderen van belemmeringen die normaal gebruik verhinderen

De zorgplicht van de gemeente voor woonvoorzieningen in het kader van de Wvg betreft het wegnemen of verminderen van belemmeringen die rechtstreeks ondervonden worden als gevolg van lichamelijk functionele beperkingen en niet voortvloeien uit de aard van de gebruikte materialen. Het betreft belemmeringen in woonruimten die men gebruikt voor de algemeen dagelijks levensverrichtingen . Het gebruik van hobby-, werk- of recreatieruimte valt niet onder de zorgplicht van de gemeente, evenmin als het treffen van een voorziening uit oppas-, of verzorgingsoogpunt.

Vanaf 1 april 2000 is de zogenaamde ‘uitraaskamer’ onder de Wvg gebracht. Onder het begrip wordt verstaan:

‘een verblijfsruimte waarin een gehandicapte die vanwege gedragsstoornis ernstig ontremd gedrag vertoont en zich kan afzonderen of tot rust kan komen.’

Vocht en tocht komen in iedere woning voor. Zij belemmeren het normale gebruik niet. Het opheffen daarvan valt niet onder het begrip woonvoorziening.

Ergonomische beperkingen

Het begrip ergonomische beperkingen is door Centrale Raad van Beroep als volgt omschreven:

‘een zich bij een gehandicapte - hetzij uit een lichamelijke, hetzij uit een geestelijke handicap voortvloeiende - belemmering ten aanzien van (één van) de elementaire woonfuncties, welke in direct verband staat met een lichamelijke functionele beperking’ (CRvB, 26-3-1999 reg. nr. 98/2122 Wvg R011 93).

Woonruimte

Naast woningen kunnen ook woonwagens met een vaste standplaats aangepast worden (zie o.a. artikel 2.13 en 2.14 van de gemeentelijke verordening).

Woonvoorzieningen voor kamers die zelfstandig worden verhuurd zijn volgens de Wvg niet mogelijk. Een verhuurde kamer valt namelijk niet onder het begrip woonruimte (artikel 1 lid 1 sub b Wvg).

AWBZ-instellingen

De zorgplicht van de gemeente met betrekking tot woonvoorzieningen beperkt zich in beginsel tot personen die zelfstandig wonen. Personen die in een AWBZ-instelling of een andere onzelfstandige woonvorm verblijven kunnen geen aanspraak maken op woonvoorzieningen.

Een uitzondering dient te worden gemaakt voor gehandicapten die hun hoofdverblijf hebben in een AWBZ-instelling, maar regelmatig een bepaalde woonruimte bezoeken (ouderlijk huis, woning van partner). De financiële tegemoetkoming beperkt zich dan tot het bezoekbaar maken van die woning, omdat de gehandicapte daar slechts geringe tijd verblijft. Het bezoekbaar maken van een woning beperkt zich tot het bereikbaar maken van de woonruimte, de woonkamer en een toilet.

ADL-clusterwoningen (Focus woningen)

Een ADL-cluster bestaat uit 12 tot 15 volledig aangepaste woningen plus een ADL-eenheid. De woningen worden bewoond door mensen met een lichamelijke handicap, die op ADL-assistentie zijn aangewezen.

Voor wat betreft het verlenen van ADL-assistentie is geen direct raakvlak met de uitvoering van de Wvg of enig ander gemeentelijk beleid. Voor het onderdeel betreffende de stichting en exploitatie van ADL-clusters ligt die relatie er wel, omdat de ADL-cluster deel uitmaakt van een ‘normaal’ complex huurwoningen. Deze dienen aan de algemeen geldende voorwaarden betreffende bouwregelgeving te voldoen, waarvoor de gemeente bouwvergunningen moet verlenen. ADL-woningen worden met een aantal standaard inrichtingselementen opgeleverd. Alleen de extra kosten die voortvloeien uit verruiming van de woning en extra bouwkundige werkzaamheden worden op grond van de regeling College van Zorgverzekeringen en Subsidie ADL-clusters uit de Regeling subsidies AWBZ en Ziekenfondswet gesubsidieerd. De aanpassingen die voor een individuele bewoner moeten worden verricht om de woning geheel geschikt te maken worden echter niet op grond van deze regelingen gesubsidieerd.

Artikel 2.2 Verhuizing of woningaanpassing

In de gemeentelijke Verordening voorzieningen gehandicapten is het uitgangspunt geformuleerd dat bij woningaanpassingen boven de € 4.500,-- onderzocht dient te worden of verhuizing op vrijwillige basis een adequate oplossing kan bieden.

2.2.1 Rol van het advies

Het advies van een deskundige dient informatie te bevatten welke bij de beoordeling van belang is, namelijk:

• - de ondervonden ergonomische beperkingen in de huidige woning;

• - welke bouwkundige en woontechnische voorzieningen aan de huidige woonruimte nodig zijn om de beperkingen op te lossen dan wel te verminderen. De verschillende oplossingen kunnen aangegeven worden;

• - of een verhuizing naar een andere woning, die aan bepaalde nader te noemen eisen voldoet, een adequate oplossing biedt;

• - de sociale omstandigheden van de belanghebbende.

Een integraal advies, waarbij ook naar de vervoersbehoefte van de gehandicapte wordt gekeken, kan een ander beeld geven dan wanneer alleen naar de ondervonden ergonomische beperkingen in de woonruimte wordt gekeken.

2.2.2 Afweging verhuizen of aanpassen

Bij de afweging verhuizen of aanpassen boven de € 4.500,-- zullen de verschillende consequenties voor zowel de gemeente als de gehandicapte moeten worden afgewogen:

2.2.2.1. Het nagaan of er aangepaste of eenvoudig aan te passen woonruimte aanwezig is.

Het kan daarbij gaan om een reeds leegstaande woning of een geschikte woning die vrijgemaakt kan worden. Om een woning vrij te maken kan aan de huidige bewoners een tegemoetkoming in de verhuiskosten worden verstrekt.

Het kan enige tijd duren voordat een geschikte of eenvoudig geschikt te maken woning beschikbaar is. Wat onder een redelijke termijn dient te worden verstaan kan op voorhand niet worden gezegd. Dit is onder andere afhankelijk van de ernst van de handicap, de ernst van de ondervonden belemmeringen en de situatie op de woningmarkt. Momenteel ontbreekt jurisprudentie over de vraag binnen welke termijn verhuizing moet plaatsvinden om deze voorziening te kunnen aanbieden als adequate oplossing.

Het zoeken naar een andere woning kan de gemeente niet alleen aan de gehandicapte overlaten, alhoewel de aanvrager hierin ook zijn eigen verantwoordelijk heeft. De gemeente dient de gehandicapte daarbij behulpzaam te zijn door te wijzen op andere woningen of een andere woning aan te bieden, de gehandicapte zal niet zonder meer een andere woning kunnen weigeren.

2.2.2.2. Een vergelijking aanpassingskosten huidige woning versus nieuwe woonruimte

Indien er een kostenafweging wordt gemaakt tussen het aanpassen van de huidige woonruimte enerzijds en verhuizen anderzijds moeten alle kosten daarbij worden betrokken. Dit houdt in dat de aanpassingskosten van de huidige woonruimte moeten worden afgezet tegen:

a de verhuiskostenvergoeding voor de gehandicapte;

b het eventueel aanpassen van de nieuwe woning, en;

c het eventueel vrijmaken van de woning.

2.2.2.3 Snelheid waarmee het woonprobleem kan worden opgelost

In een aantal gevallen kan verhuizing het woonprobleem veel sneller oplossen. Omgekeerd kan het ook zo zijn dat aanpassen van een woning een snellere oplossing biedt als er niet binnen een termijn van zes (6) maanden een geschikte woning vrijkomt. Zie verder 2.2.2.1.

2.2.2.4. Sociale omstandigheden - aanwezigheid van mantelzorg – minder Wvg voorzieningen

Sociale omstandigheden kunnen een rol spelen bij de afweging wel of niet verhuizen. Hierbij kan gedacht worden aan de binding die gehandicapte met de buurt heeft (de tijd dat de gehandicapte in die buurt woont), de aanwezigheid van familie en/of vrienden, de mantelzorg die door verhuizing wegvalt, de aanwezigheid en afstand tot verschillende voorzieningen (winkels, ziekenhuis, enz.). De nabijheid van verschillende voorzieningen kan van belang zijn aangezien de gehandicapte in veel gevallen minder mobiel is. Hierbij valt ook een relatie te leggen met eventueel te verstrekken vervoersvoorzieningen.

Andersom zal ook in het onderzoek kunnen voorkomen, namelijk dat een gehandicapte door verhuizing dichter komt te wonen bij voorzieningen, waardoor minder vervoersvoorzieningen, waaronder een scootmobiel, nodig zijn.

2.2.2.5. Integrale afweging verschillende Wvg-voorzieningen (wonen, vervoer, rolstoelen)

Afstemming met andere voorzieningen zoals vervoersvoorzieningen kan een duidelijke rol spelen. Criteria die hierbij een rol spelen zijn de afstand tot openbaar-vervoerhaltes, de aanwezigheid van voorzieningen als winkelcentra, enz. Als een woning dicht bij bovengenoemde voorzieningen gelegen is, kan de gemeente tot de conclusie komen dat het adequater is om de huidige woning aan te passen dan de gehandicapte te laten verhuizen. De bereikbaarheid van voorzieningen blijft daardoor beter en op het gebied van vervoersvoorzieningen behoeven wellicht minder aanvullende maatregelen te worden genomen.

2.2.2.6. De werksituatie

Als de gehandicapte door de verhuizing dichter bij zijn werk kan komen te wonen verdient verhuizing wellicht de voorkeur. Dit houdt echter niet in hiermee een indicatie bestaat voor een verhuiskostenvergoeding.

2.2.2.7. Woonlastenconsequenties

Een vergelijking kan gemaakt worden tussen de woonlasten van het aanpassen van de huidige woonruimte versus het verhuizen naar een andere woonruimte. Uiteraard kan bij deze vergelijking rekening gehouden worden met de te ontvangen individuele huursubsidie. Het verhuizen naar een woning met een lagere huur zal naar verwachting niet op problemen stuiten. Anders wordt het als de huur van de nieuwe woning hoger is dan de huidige huur. De gemeente zal moeten bepalen welke woonlastenstijging zij nog redelijk vindt.

Hierover bestaat sinds 18-08-1998 belangrijke jurisprudentie. Wat een eventueel hogere huur betreft, stelt de CRvB dat deze huur binnen de draagkracht van betrokken gehandicapte dient te vallen, tenzij er voor betrokkene ‘onmiskenbaar sprake zou zijn van een daadwerkelijke substantiële verhoging van het woongenot.’ Maar de Raad voegt er aan toe dat als de woning, behalve de aanpassingen, ongeveer gelijk is als de vorige woning, hiervan geen sprake zal zijn.

De consequentie hiervan is dat bij gehandicapten met een inkomen tot 1,5 maal het norminkomen en dus een draagkracht van maximaal € 45,38 eigenlijk geen hogere huur mogelijk is. Boven 1,5 maal het norminkomen kan men de draagkracht berekenen en zal er wellicht ruimte zijn voor enige huurverhoging.

2.2.2.8. Is de gehandicapte huurder of eigenaar van de woonruimte?

Als de gehandicapte eigenaar van de woonruimte is, zal verhuizen vanuit de koopwoning meer emotionele en financiële consequenties hebben dan vanuit een huurwoning.

Bij het verkopen van een huis komen meer aspecten aan de orde dan bij het verlaten van een huurwoning. Een punt betreft de vraag in hoeverre vermogenswinsten of -verliezen optreden. Als vermogensverliezen optreden of als de gehandicapte veel aan de woning heeft verbeterd, zal de medewerking van de gehandicapte minder zijn. Op grond van deze factoren zal de gemeente eerder geneigd zijn de woning aan te passen dan een verhuizing voor te stellen.

Artikel 2.3 Verhuizing en inrichting

Een tegemoetkoming in verhuis- en inrichtingskosten kan worden toegekend bij:

• Verhuizing naar een aangepaste of nog aan te passen woning;

• Het verlaten van een aangepaste woning.

De uitspraak van de CRvB, 26-03-1999, reg.nr.97/1570 WVG stelt dat de eis van ergonomische beperkingen ten aanzien van de verhuiskostenvergoeding onverbindend is. Deze eis is alleen van toepassing bij woonvoorzieningen van bouwkundige aard. Hiermee ‘verandert’ de eis om in aanmerking te komen voor een verhuiskostenvergoeding. Het gaat hierbij alleen om tekstuele aanpassing van de motivering om wel of niet een verhuiskostenvergoeding toe te kennen.

De gemeente verstrekt een verhuiskostenvergoeding indien:

‘Er moet sprake zijn van objectief aantoonbare beperkingen ten gevolge van ziekte of gebrek bij het normale gebruik van de woning welke een, op opheffing of beperking daarvan gerichte, voorziening langdurig noodzakelijk maken’.

Een financiële tegemoetkoming kan worden verstrekt ten behoeve van:

1 De belanghebbende gehandicapte;

2 Een niet gehandicapte die een al dan niet aangepaste woning vrij maken ten behoeve van een gehandicapte.

Ad 2.

Indien de partner na overlijden of uithuisplaatsing van de gehandicapte in een aangepaste woning achterblijft, kan de gemeente de achterblijvende huisgenoot/ huisgenoten niet verplichten de aangepaste woning te verlaten. Wel kan er worden aangedrongen om de woning vrij te maken voor een gehandicapte. Om dit te bevorderen kan een financiële tegemoetkoming worden toegekend.

Artikel 2.4 Woningaanpassingen

De artikelen 2.5 tot en met 2.14 de gemeentelijke verordening handelen over woningaanpassingen.

Artikel 2.5 Woonvoorzieningen van niet-bouwkundige of woontechnische aard

Naast woningaanpassingen kan een gehandicapte ook in aanmerking worden gebracht voor woonvoorzieningen van niet-bouwkundige of woontechnische aard (artikel 2.1 lid 1 onder c en lid 2 van de gemeentelijke verordening).

Grofweg gaat het bij deze woonvoorzieningen om drie categorieën:

1 woningsanering (financiële tegemoetkoming);

2 rolstoelvloerbedekking (financiële tegemoetkoming);

3 roerende woonvoorzieningen.

Deze voorzieningen werden oorspronkelijk op basis van de AAW verstrekt. Het gemeentelijk beleid is hiervan afgeleid.

2.5.1 woningsanering

Artikel 2.16 Kosten van onderhoud, keuring en reparatie

Onderhoud, keuring en reparatie van de aangebrachte, mechanische, woonvoorzieningen wordt betaald door de Wvg. Dit geldt ook voor de mechanische woonvoorzieningen die door de RGSHG zijn aangebracht.

Artikel 2.17 Kosten in verband tijdelijke huisvesting

De gemeente bepaalt, in overleg met gehandicapte, of een gehandicapte een tijdelijke huisvesting nodig heeft als de woning aangepast wordt. Ook dient de tijdelijke huisvesting goedgekeurd te worden.

De gemeente zal daarbij de meerkosten in de huur (= kale huur) van de tijdelijke huisvesting voor haar rekening nemen.

Artikel 2.18 Kosten in verband met huurderving

Alle voor meer dan € 5000,- aangepaste huurwoningen worden aangeboden aan de gemeente. De Wvg-ambtenaar bezoekt de woning om de bruikbaarheid te bepalen. Vervolgens wordt het bestand van gehandicapten gescreend op verhuisbehoefte. Daarna meldt de gemeente of de woning moet worden vrijgehouden voor een gehandicapte.

Met de Woonwaard zijn afspraken gemaakt over het melden van vrijgekomen, aangepaste woningen en de huurderving.

Artikel 2.19 Kosten in verband met het verwijderen van voorzieningen

Als een aangepaste huurwoning langer dan 6 maanden leeg staat, kunnen burgemeester en wethouders de eigenaar van de huurwoning de kosten vergoeden van de verwijdering van de voorziening(en).

Indien de aanpassingen echter zeer specifiek zijn, kan direct bepaald worden dat de aanpassingen uit de woning gehaald moeten worden.

Onder het ‘verwijderen van voorzieningen’ wordt verstaan:

• het demonteren en afvoeren van een voorziening;

• het bouwkundig op orde maken van de plekken waar de voorziening is verwijderd; een en ander alleen voor zover de voorzieningen belemmeringen opleveren in het normale gebruik van de woning.

NB:

Bij eigen woningen wordt er geen vergoeding betaald voor de verwijdering van voorzieningen.

Artikel 3.1 Afbakening zorgplicht m.b.t. vervoersvoorzieningen

vervoer in de directe woon- en leefomgeving

Volgens vaste jurisprudentie van de CRvB is de zorgplicht voor de gemeente in eerste instantie beperkt tot het vervoer in de directe woon- en leefomgeving. Bij het gebied dat minimaal tot de zorgplicht dient te worden gerekend, moet het gaan om een gebied waarin de volgende voorzieningen aanwezig zijn:

• -

  een redelijk winkelcentrum (bijv. Middenwaard).

• -

  sporthal en zwembad; aanwezig in Heerhugowaard.

• -

  een ziekenhuis in Alkmaar.

• -

  een NS-station waar dienstverlening mogelijk is; aanwezig in Heerhugowaard.

In dit gebied is dus het gemeentelijke Wvg-regime van toepassing.

Het bovenregionaal vervoer voor gehandicapten maakt geen deel uit van de Wvg, maar is een afzonderlijke, door de Provincie georganiseerde voorziening. Dit vervoer wordt vanaf 1 juli 1999 geregeld door een ketenmanager.

De gemeente heeft het vervoer voor gehandicapten geregeld via een collectief aanvullend openbaarvervoersysteem en heeft hiermee haar zorgplicht afgebakend.

Het primaat van de vervoersvoorzieningen ligt bij de OV-taxi, dit is het openbaar vervoer, van deur tot deur, dat door een aantal gemeenten in Noord Holland is opgezet.

Psychische problemen

Psychische problemen (men durft niet een drukke bus, men is bang voor een trein) zijn in principe geen indicatie voor een vervoersvoorziening, een gehandicapte wordt dan verwezen naar zijn huisarts voor het mogelijk volgen van een therapie. Indien na consult van de huisarts en het volgen van een therapie blijkt dat deze psychische problemen niet zijn op te lossen dan is er sprake van een langdurige noodzaak en zou een vervoersvoorziening verstrekt kunnen worden.

Vervoer naar zorginstelling of specialist

Door het ziekenfonds of particuliere ziektekostenverzekeraar kunnen vervoerskosten, die worden gemaakt als gevolg van noodzakelijk bezoek aan een zorginstelling of specialist, voor vergoeding in aanmerking komen. Dit vervoer valt dus niet onder de Wvg.

Van de te maken kosten komt een drempelbedrag per 12 maanden niet voor vergoeding in aanmerking. Eerst nadat meer kosten worden gemaakt, komt het meerdere voor vergoeding in aanmerking.

Voor het drempelbedrag kan, bij een inkomen op bijstandsniveau een beroep worden gedaan op de bijzondere bijstand.

Vervoer naar het werk en de combinatie van ‘leef’-vervoer (Wvg) en een werkvoorziening (Wet REA)

Het vervoer van en naar het werk en onderwijs valt niet onder de Wvg, maar onder de Wet REA.

Artikel 3.2 Algemene uitgangspunten

JURISPRUDENTIE VERVOER

3.2.1 Zelfstandige vervoersbehoefte

Het eerste uitgangspunt is dat er sprake moet zijn van een zelfstandige vervoersbehoefte, dat wil zeggen dat de persoon waarvoor een voorziening wordt aangevraagd in staat moet zijn om ‘zelf, eventueel met hulp van een begeleider sociale contacten te leggen en te onderhouden’.

Bij zeer jonge kinderen (onder de 5 jaar) zal hier in de regel geen sprake van zijn.

Ook bij zeer ernstig verstandelijk gehandicapten zal in veel gevallen geen zelfstandige vervoersbehoefte bestaan. Dit dient echter wel onderzocht te worden ( zie arr. Breda 15-6-98, Wvg journaal 9-9-1998 en CRvB 15-1-1999, Wvg journaal 2-2-1999).

Met betrekking tot het vervoer van kinderen jonger dan 5 jaar dient nog opgemerkt te worden dat het gemeentelijk beleid er van uitgaat dat deze kinderen geen afwijkende vervoersprobleem hebben. Voor deze leeftijdsgroep lijken de vervoersproblemen, voorzover ze betrekking hebben op begeleiding, niet zodanig afwijkend van de vervoersproblemen van niet-gehandicapte leeftijdgenoten dat er aanleiding is voor een voorziening. Gevallen waarin de regel onredelijk zou werken moeten individueel worden beoordeeld. Dit is bijvoorbeeld het geval met kinderen jonger dan 5 jaar die vanwege de speciale wandelwagen/rolstoel niet met het openbaar vervoer mee kunnen.

3.2.2 Verplaatsingen in het kader van het leven van alledag

Het gemeentelijk beleid is voor wat betreft vervoersvoorzieningen afgeleid van het AAW-beleid. Bij het vaststellen van de individuele vervoersbehoefte wordt uitgegaan van het leven van alledag. Uitgangspunt van het beleid is dat de aanvrager in staat wordt gesteld in ieder geval datgene te doen wat mensen - door de bank genomen - van dag tot dag plegen te doen. Voor het grootste deel zijn dat routine verplaatsingen. Het betreft voornamelijk regelmatig voorkomende activiteiten, zoals het doen van de dagelijkse boodschappen en het bezoeken van familie en kennissen, het zomaar buiten zijn en deelnemen aan sportactiviteiten. Dergelijke verplaatsingen bevinden zich in de regel in de directe woon- en leefomgeving van de gehandicapte.

De zorgplicht is er op gericht, gehandicapten de mogelijkheid te bieden nog in aanvaarbare mate deel te nemen aan het leven van alledag. De zorgplicht heeft, volgens diverse uitspraken van de Centrale Raad van Beroep betrekking op deelname aan het leven van alledag in de directe woon- en leefomgeving, tenzij het gaat om bezoek naar een wezenlijk contact buiten dat gebied dat alleen onderhouden kan worden door persoonlijk bezoek van de gehandicapte en wanneer het wegvallen van dat contact zou leiden tot vereenzaming (zie o.a. CRvB 7-7-1997, 96/3468 Wvg, bijstandsactualiteiten 19-2-1998).

Voorzieningen voor recreatie en ontspanning zijn niet naar de gemeenten gedecentraliseerd in het kader van de Wvg. Recreatieve bestemmingen kunnen onderdeel vormen van het dagelijkse patroon van het leven van alledag. In dat geval wordt met het treffen van een Wvg-vervoersvoorziening ook met deze bestemmingen rekening gehouden. Een hulpmiddel dat alleen of voornamelijk wordt aangevraagd met het oog op recreatie en ontspanning, wordt niet in het kader van de Wvg verstrekt.

3.2.3 Primaat van het collectief aanvullend vervoersysteem (OV-taxi)

Aangezien in onze gemeente een systeem van collectief aanvullend openbaar vervoer functioneert (OV-taxi), zal in de regel allereerst bezien worden of een pasje voor de OVtaxi de goedkoopst adequate oplossing is. Het pasje geeft korting op het reizen met de servicetaxi.

Wanneer de OVtaxi niet de goedkoopst adequate oplossing biedt, kan de gehandicapte voor een van de andere vervoersvoorzieningen in aanmerking komen. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn:

• - gehandicapten ernstige benauwdheid ondervinden als gevolg van bijvoorbeeld allergie, CARA, longemfyseem waardoor reizen met anderen onmogelijk is;

• - privacygevoelige zaken die een extreme schaamte of gene tot gevolg hebben voor de cliënt.

Het collectief vervoersysteem kan gebruikt worden in het gebied zoals dit is aangegeven in de folder: ‘Openbaar vervoer van deur tot deur, OV Taxi Noord Holland’. Het systeem van de OV-taxi komt overeen met de jurisprudentie rondom ‘grens collectief vervoer’ In Wvg journaal jaargang 8 afl. 5 nr. 18 wordt aangegeven dat een vervoersvoorziening wordt geboden die reizen van 5 OV-zones tegen strippenkaarttarief mogelijk moet maken.

Het systeem van de gemeente is derhalve meer dan adequaat.

3.2.4 De inkomensgrens

In het kader van de Wvg wordt voor het aanvragen van een voorziening in natura, te weten een bruikleenauto (artikel 3.1 lid 2.a en 3.1 lid 3.b,c,d) een inkomensgrens gehanteerd. In de verordening is er voor gekozen de inkomensgrens deze voorziening vast te stellen op 1,5 x het norminkomen (artikel 3.2 lid 7 van de verordening voorzieningen gehandicapten).

Artikel 3.3 Individuele vervoersvoorzieningen

3.3.1 Vervoersvoorzieningen in natura

Onder deze voorzieningen vallen:

a de open elektrische buitenwagen; of

b de al dan niet aangepaste gesloten buitenwagen;

c de (al dan niet aangepaste) bruikleenauto;

d een ander verplaatsingsmiddel.

Artikel 3.4 Vervoersvoorzieningen voor bewoners van AWBZ-instellingen

3.4.1 Algemeen

Op grond van de ministeriële ‘Regeling sociaal vervoer AWBZ-instellingen’ heeft de gemeente ook de zorgplicht voor het verlenen van vervoersvoorzieningen aan bewoners van onder andere instellingen voor zwakzinnigen, verpleeginrichtingen, gezinsvervangende tehuizen en regionale instellingen voor beschermd wonen (art.1 lid 1 van deze regeling).

De uitgangspunten die zijn genoemd in tweede paragraaf van dit hoofdstuk, zoals de zelfstandige vervoersbehoefte en verplaatsingen in het kader van het leven van alledag, zijn ook van toepassing op de bewoners van AWBZ-instellingen.

financiële vervoerskostenvergoeding voor vervoer binnen de directe woon- en leefomgeving

Als wordt vastgesteld dat de bewoner in een AWBZ-instelling geen gebruik kan maken van de servicetaxi voor het vervoer in de regio, is de goedkoopst adequate oplossing vaak het verstrekken van een financiële tegemoetkoming in de kosten van het gebruik van een taxi of auto.

begeleiding

Zie voor begeleiding paragraaf 3.2.3 Financiële tegemoetkomingen onder kopje ‘Vergoeding noodzakelijke kosten begeleider’.

weekendvervoer

Het weekendvervoer (vervoer van de instelling naar ouders en vice versa) valt onder de Wvg. Dit wil niet zeggen, dat het weekendvervoer van een gehandicapte die in een AWBZ-instelling woont, zonder meer, laat staan volledig, door de gemeente moet worden vergoed. De normale regels rond het verstrekken van een vervoerskostenvergoeding zijn van toepassing.

Dat betekent onder meer dat de gehandicapten in staat gesteld moeten worden in hun directe woonomgeving in aanvaardbare mate sociale contacten te onderhouden en deel te nemen aan het leven van alledag. Met directe woonomgeving wordt bedoeld, de omgeving rondom de AWBZ-instelling waar de gehandicapte verblijft en niet het ouderlijk huis.

Daarin ligt tevens besloten dat in dit verband de aanwezigheid van belangrijke boven regionale contacten op zichzelf geen beslissende rol speelt, wat echter anders kan liggen indien komt vast te staan dat er sprake is van dusdanige - uitsluitend door persoonlijk bezoek te onderhouden- contacten dat zonder deze vereenzaming of sociaal isolement optreedt.

Men kan er niet vanuit gaan dat voor alle AWBZ-bewoners het bezoeken van het ouderlijk huis een noodzakelijke voorwaarde is om het ontstaan van vereenzaming of sociaal isolement te voorkomen. Daar moeten wel individuele eigenschappen en omstandigheden bijkomen.

Als geconstateerd wordt dat bezoeken aan het ouderlijk huis noodzakelijk zijn, doet zich de vraag voor hoeveel noodzakelijke bezoeken tot de zorgplicht behoren om vereenzaming te voorkomen.

Bij de vaststelling van de frequentie dient rekening gehouden te worden met het feit dat de noodzakelijke contacten mede in de instelling kunnen worden onderhouden en het feit dat het leven van alledag van een AWBZ-bewoner zich in de instelling afspeelt.

Indien de ouders ook de contacten kunnen onderhouden in de instelling, moeten 10 bezoeken per jaar naar het ouderlijk huis mogelijk worden gemaakt.

Indien het onderhouden van contacten in de instelling niet mogelijk is, dienen maximaal 2 bezoeken per maand mogelijk te worden gemaakt.

Daarbij kan in principe uitgegaan worden van het primaat van het collectief vervoer. Als dit niet mogelijk is, dient de forfaitaire vergoeding voor bovenregionaal vervoer te worden verstrekt.

Vervoerswensen in het weekend vanuit het adres van de familie, worden niet gehonoreerd, aangezien er door de mogelijkheid van weekendvervoer geen sprake kan zijn van vereenzaming of sociaal isolement.

Artikel 4.1 Soorten rolstoelen

In de Wvg wordt geen definitie gegeven van het begrip rolstoel. Onder deze voorziening vallen de volgende verstrekkingen:

a Handbewogen rolstoel;

b Elektrische rolstoel;

c Sportrolstoel;

d Kinderrolstoel / buggy;

e Aanpassingen aan rolstoelen;

f Accessoires

Ad a. handbewogen rolstoelen

Onder handbewogen rolstoel vallen naast de zogenaamde zelfbewegers (grote achterwielen met hoepels) ook de duwwandelwagens (kleine achterwielen).

Ad b. elektrische rolstoelen

Een elektrische rolstoel is noodzakelijk indien een handbewogen rolstoel niet geschikt of toepasbaar is (bijv. beperkte arm- of handfunctie, zich minder dan een aantal meters kunnen verplaatsen met een handbewogen rolstoel bijvoorbeeld vanwege energetische problemen). De loophulpmiddelen op grond van de Ziekenfondswet moeten een onvoldoende oplossing bieden.

Deze voorziening kan gecombineerd worden met andere vervoersvoorzieningen.

Ad c. sportrolstoelen

Aan rolstoelgebruikers kan een financiële tegemoetkoming voor de aanschaf en het onderhoud van één sportrolstoel worden verstrekt. De hoogte van de vergoeding is vastgelegd in het 'Besluit financiële tegemoetkomingen voorzieningen gehandicapten’. De vergoeding wordt eenmaal in de drie jaar verstrekt.

Gehandicapten kunnen zelf bepalen welke sportrolstoel zij willen aanschaffen. De belanghebbende moet in staat zijn tot en aantoonbaar in de praktijk deelnemen aan een tak van sport. Bijvoorbeeld door een lidmaatschap van een sportvereniging.

Naast een sportrolstoel bestaat een zgn. actief-rolstoel die zowel voor sport als voor vervoer geschikt is. Indien deze voor beide doeleinden noodzakelijk is, wordt de rolstoel in bruikleen verstrekt.

Ad d. Kinderrolstoel / buggy

Een buggy wordt voor kinderen tot de leeftijd van 4 jaar vergoed voor zover de buggy om reden van specifieke aanpassingen niet in de reguliere handel te koop is. Het is algemeen gebruikelijk dat kinderen tot 4 jaar een buggy gebruiken.

Bij kinderrolstoelen worden een aantal voorzieningen (accessoires) standaard geadviseerd aan te brengen. Het betreft anti-kiepwieltjes, duwhandvatten en spaakbeschermers.

Verstrekkingenbeleid Wvg 22

Ad e. Aanpassingen aan rolstoelen

Aanpassingen aan rolstoelen worden volledig vergoed, indien geïndiceerd. Niet-geïndiceerde aanpassingen komen voor rekening van de klant.

Anti-decubituskussens worden regelmatig toegepast bij rolstoelen om doorzitten te voorkomen. Losse anti-decubituskussens die in een rolstoel of kinderduwwandelwagen worden gebruikt kunnen via de Regeling hulpmiddelen AWBZ vergoed worden, indien de rolstoelgebruiker langdurig op het gebruik van dergelijke kussens is aangewezen.

Anti-decubituskussens die een vast onderdeel uitmaken van de rolstoel vallen niet onder de Regeling hulpmiddelen AWBZ, maar onder de Wvg. Indien de toepassing van een vast anti-decubituskussen in een rolstoel nodig is om de rolstoel tot een adequate voorziening te maken, is de gemeente gehouden dergelijke kussens te financieren.

Ad f. Accessoires

Accessoires die gezien de stoornissen, beperkingen en belemmeringen van de gehandicapte noodzakelijk zijn voor het gebruik van de rolstoel worden vergoed. In de regel betreft dit een vergoeding in de kosten

van spaakbeschermers, been- en voetzakken, schootskleden, stokkenbak. Mits geïndiceerd en mogelijk wordt dit in de bruikleen opgenomen. In de overige situaties wordt een financiële tegemoetkoming verstrekt.

Accessoires die betrekking hebben op handelingen in het kader van ADL-functies worden in beginsel niet vergoed.

Artikel 4.2 Vergoeding voor onderhoud en reparatie

Kosten van reparatie en onderhoud zijn opgenomen in de bruikleenovereenkomst met Zorglease. Reparaties die het gevolg zijn van opzettelijk onzorgvuldig gebruik, dient de cliënt zelf te betalen.

De onderhoudskosten van een sportrolstoel komen voor rekening van de gehandicapte.