Afstemmingsverordening WWB 2013

Toelichting

Algemeen

Het recht op een uitkering is altijd verbonden aan de plicht van de belanghebbende om zich in te zetten om onafhankelijk van de uitkering te worden, het verstrekken van alle relevante inlichtingen en het nakomen van voorwaarden en afspraken. Dit betekent dat de vaststelling van de hoogte van de bijstand niet alleen afhangt van de toepasselijke bijstandsnorm en de inkomsten en het vermogen van de belanghebbende, maar ook van de mate waarin door de belanghebbende de opgelegde verplichtingen worden nagekomen.

Daartoe dient de gemeente bij aanvang van de bijstandsverlening aan de belanghebbende mede te delen welke de verplichtingen zijn en welke de directe gevolgen zijn voor de uitkering indien hij deze verplichtingen niet nakomt. Het niet nakomen van deze verplichtingen heeft meestal een tijdelijke verlaging van de bijstand tot gevolg. De afstemming is een wettelijke verplichting op grond van de WWB. Het vaststellen van de hoogte en duur van deze verlaging is een bevoegdheid van de gemeente. Artikel 8, eerste lid, onderdeel b, van de WWB schrijft voor dat de gemeenteraad in een afstemmingsverordening nadere regels stelt met betrekking tot de hoogte en duur van de verlaging.

Hoofdstuk 1 Algemene bepalingen

Artikel 1 Begripsomschrijvingen

Voor de begrippen die in de verordening worden gebruikt, is aansluiting gezocht bij de begripsomschrijvingen in de Wet werk en bijstand (WWB) en de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

De verordening kent een definitie van het begrip bezit. Het gaat daarbij om (de waarde van) alle bezittingen waarover een belanghebbende of diens gezinsleden beschikken of redelijkerwijs kunnen beschikken. Bezittingen kunnen zowel bestaan uit saldi op bankrekeningen als op geld waardeerbare goederen.

Bij het begrip bezit zoals dat in deze verordening wordt gebruikt, gaat het nadrukkelijk niet om vermogen als bedoeld in artikel 34 van de WWB. Eventueel aanwezige schulden spelen immers geen rol en worden dus ook niet op het bezit in mindering gebracht. Ook de vrijlatingen van artikel 34, tweede lid, van de WWB zijn hier niet van toepassing. Een belanghebbende die vanwege de volledige verrekening met de beslagvrije voet zonder inkomsten komt te zitten, zal de bezittingen, voor zover die niet tot een gebruikelijke inboedel behoren, waarover hij beschikt of redelijkerwijs kan beschikken, volledig moeten aanwenden om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te kunnen voorzien. Een uitzondering is gemaakt voor de door belanghebbende en zijn gezin bewoonde (eigen) woning.

Artikel 2 Het verlagen van de uitkering

1. Dit artikellid geeft de omvang van de werking van deze verordening aan en met name dat het hier een uitwerking betreft van artikel 18 lid 2 van de WWB.

2. In de afstemmingsverordening zijn voor allerlei gedragingen standaardverlagingen vastgesteld in de vorm van een vaste (procentuele) verlaging van de bijstandsnorm. In dit tweede lid is de hoofdregel neergelegd: de verlaging afstemmen op de ernst van het feit dat zich heeft voorgedaan, de afweging in hoeverre de betrokken persoon hiervoor verantwoordelijk is en de eventuele individuele bijzondere omstandigheden die van belang kunnen zijn in verband met de gevolgen van de tijdelijke verlaging voor de persoon of het gezin. Deze bepaling brengt met zich mee dat bij elke verlaging zal moeten worden nagegaan of gelet op deze drie criteria afwijking van de hoogte en de duur van de voorgeschreven standaardverlaging geboden is. Afwijking van de standaardverlaging kan zowel tot een verzwaring als een matiging van de hoogte en/of de duur van de verlaging leiden.

Matiging van de verlaging kan bijvoorbeeld aan de orde komen bij:

- bijzondere financiële of sociale omstandigheden van de belanghebbende;

- proportionaliteit: de zwaarte van de verlaging is niet evenredig aan de ernst van de gedraging en de mate van verwijtbaarheid.

Artikel 3 Berekeningsgrondslag

In dit lid is het uitgangspunt vastgelegd dat een verlaging wordt toegepast op de bijstandsnorm. Onder de bijstandsnorm wordt verstaan de wettelijke norm, inclusief gemeentelijke toeslag of verlaging en inclusief vakantietoeslag.

Artikel 4 Het besluit tot verlaging van de bijstand

Het verlagen van de bijstand wegens het niet voldoen aan een of meerdere op grond van de WWB opgelegde verplichtingen, vindt plaats door middel van een besluit. Deze eis vloeit rechtstreeks voort uit de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Met name dient aandacht besteed te worden aan het zorgvuldigheidsbeginsel, het beginsel van proportionaliteit en het motiveringsbeginsel.

Artikel 5 Afzien van verlaging van de bijstand

1. Het afzien van een verlaging ‘indien elke vorm van verwijtbaarheid’ ontbreekt, is geregeld in artikel 18, tweede lid, WWB, maar wordt hier nogmaals benadrukt. Een andere reden om af te zien van een verlaging is dat de gedraging te lang geleden heeft plaatsgevonden (verjaring). Omwille van de effectiviteit (‘lik op stuk’) is het nodig dat een verlaging spoedig nadat de gedraging heeft plaatsgehad, wordt toegepast. Om deze reden wordt onder b. geregeld dat het college geen verlagingen toepast bij gedragingen die langer dan één jaar geleden hebben plaatsgevonden.

2. Hierin wordt geregeld dat het college kan afzien van een verlaging indien er daarvoor zeer bijzondere individuele omstandigheden aanwezig zijn (hardheidsclausule). Dit is uiteraard erg afhankelijk van de concrete situatie en wordt hier niet verder gespecificeerd.

3. Het doen van een schriftelijke mededeling dat het college afziet van een verlaging is van belang in verband met eventuele recidive.

Artikel 6 Ingangsdatum, tijdvak en recidive

De verlaging wordt naar de toekomst toegepast, tenzij de uitkering nog niet is uitbetaald. De verlaging dient na constatering in beginsel zo spoedig mogelijk geëffectueerd te worden zodat oorzaak en gevolg maximaal aan elkaar worden gekoppeld.

In de leden 3 tot en met 5 is de systematiek geregeld indien sprake is van herhaling van de verwijtbare gedraging. Indien binnen één jaar na een eerste verwijtbare gedraging opnieuw sprake is van een verwijtbare gedraging, wordt de grotere mate van verwijtbaarheid tot uitdrukking gebracht in een verdubbeling van de duur van de verlaging. Er is geen sprake van recidive als is afgezien van een afstemming omdat de verwijtbaarheid geheel heeft ontbroken. Met eerste verwijtbare gedraging wordt de eerste gedraging bedoeld die aanleiding is geweest tot een verlaging, ook indien de verlaging wegens zeer bijzondere omstandigheden niet is geëffectueerd. Voor het bepalen van de aanvang van de termijn van 12 maanden, geldt het tijdstip waarop het besluit (waarin de verlaging is medegedeeld), bekend is gemaakt (verzenddatum beschikking). In de situatie, dat de belanghebbende in een korte periode steeds herhalend verwijtbaar gedrag blijft vertonen (de derde en mogelijke volgende verwijtbare gedragingen) kan het college besluiten na afweging van alle belangen om de gegeven percentages van de hoofdstukken 2 tot en met 4 te verzwaren. Tevens kan de duur telkens worden verlengd met een maand. Zo is sprake van een evenwichtige en systematische opbouw van verlagingen van de bijstandsverlening, indien sprake is van steeds terugkerend verwijtbaar gedrag van de belanghebbende.

In lid 6 is geregeld dat de verlaging doorloopt totdat belanghebbende de verwijtbare gedraging heeft hersteld, als direct door de belanghebbende duidelijk is gemaakt, dat van een korte tijdelijke verlaging geen positief effect is te verwachten. De minimale duur van de verlaging is in de hoofdstukken 2 tot en met 4 van deze verordening geregeld.

Artikel 7 Samenloop van gedragingen

1. De regeling voor de samenloop van gedragingen heeft betrekking op verschillende gedragingen van een bijstandsgerechtigde. Bijvoorbeeld,: belanghebbende staat niet ingeschreven bij het UWV en werkt onvoldoende mee aan het door het college noodzakelijk geachte re-integratietraject . De verlaging van de bijstandsnorm wordt dan vastgesteld aan de hand van de cumulatie van de verschillende percentages van de beide categorieën. In dit geval bedraagt de verlaging niet meer dan 60% gedurende één maand. Uiteraard kan een verlaging van de bijstandsuitkering niet meer bedragen dan de hoogte van de volledige uitkering (100%) gedurende één maand.

2. a. Afstemming op grond van de WWB kan alleen plaatsvinden als iemand zich niet houdt aan de verplichtingen die rechtstreeks zijn verbonden aan het ontvangen van de bijstandsuitkering. Dat betekent dat de bijstand alleen kan worden verlaagd als iemand een inburgeringsprogramma volgt dat door het college tevens is gedefinieerd als een noodzakelijk traject op grond van artikel 9 van de WWB.

2. b. In het kader van de WI geldt een eigen (boete)regeling die als specifieke regeling voorrang krijgt voor deze (algemene) Afstemmingsverordening.

Hoofdstuk 2 Re-integratietraject of werk

Artikel 8 Categorieën

Tweede categorie Het gaat hierbij om situaties dat een belanghebbende, zonder geldige reden, niet reageert op een oproep van het college om te verschijnen voor een gesprek om de arbeidsmarktsituatie te bespreken en waardoor de toeleiding naar werk onnodig gefrustreerd wordt.

Derde categorie

Bij toekenning van de bijstand of in een later stadium kan aan de belanghebbende, die niet in staat is om op eigen kracht weer in zijn levensonderhoud te voorzien, de verplichting worden opgelegd om:

- mee te werken aan een onderzoek naar zijn mogelijkheden en de benodigde voorzieningen zoals vastgelegd in de Re-integratieverordening Wet werk en bijstand;

- deel te nemen aan een concreet aangeboden traject dat uiteindelijk moet leiden tot uitstroom of zelfstandige maatschappelijke participatie (zorgtraject).

Voor de jongere geldt de ingevolge artikel 9, eerste lid onder b van de wet, de verplichting om mee te werken aan het opstellen, uitvoeren en evalueren van een plan van aanpak zoals bedoel in artikel 44a van de wet.

De arbeidsinschakeling wordt direct geschaad, wanneer de belanghebbende deze verplichting niet of onvoldoende nakomt. Het niet of onvoldoende verlenen van medewerking aan een afgesproken traject zal immers leiden tot ongewenste vertraging van dat traject.

De gedragingen in de derde categorie hebben echter niet tot gevolg dat het traject (definitief) stopt. Van onvoldoende medewerking is in ieder geval sprake als de belanghebbende niet of onvoldoende meewerkt aan (oproepen voor) een onderzoek naar de mogelijkheden tot arbeidsinschakeling, scholing of zelfstandige participatie, niet op afspraken bij het re-integratiebedrijf verschijnt, opdrachten in het kader van een scholing niet naar behoren uitvoert of zich niet coöperatief opstelt ten aanzien van een diagnos-tisch onderzoek.

De vierde categorie, onderdeel a, betreft de verplichting tot een actieve opstelling op de arbeidsmarkt waaronder de eigen verantwoordelijkheid van belanghebbende om bijvoorbeeld voldoende te solliciteren of ingeschreven te staan bij diverse uitzendbureaus. Hierbij wordt tevens bedoeld de verplichting van de jongere om voldoende solliciteren gedurende de zoektijd van 4 weken zoals bedoel in artikel 41, vierde lid van de wet.

Bij de vierde categorie, onderdeel c, gaat het om dezelfde soort gedragingen als bedoeld in de derde categorie, echter met dit belangrijke verschil dat de gedraging heeft geleid tot het (definitief) staken van een lopend traject.

De vijfde categorie betreft het niet aanvaarden van algemeen geaccepteerde arbeid. Het kan hierbij om allerlei soorten arbeid gaan: gesubsidieerd of regulier, fulltime of parttime, tijdelijk of voor onbepaalde duur. Parttime en/of tijdelijk werk zal wel nog van invloed kunnen zijn in verband met de beoordeling van de proportionaliteit bij een verlaging.

Onder de vijfde categorie, onderdeel b wordt ook verstaan het niet correct uitoefenen van het beroep als zelfstandige.

Artikel 9 De hoogte en duur van de verlaging

Deze bepaling behoeft geen toelichting.

Hoofdstuk 3 Inlichtingenplicht

Artikel 10 Schending inlichtingenplicht

1. Indien een cliënt de voor de verlening van de bijstand van belang zijnde gegevens niet direct zelf (onverwijld) of desgevraagd niet op tijd verstrekt wordt de bijstand voort­gezet en kan de bijstandsnorm gedurende minimaal 1 maand worden verlaagd voor zover dit de gemeente heeft benadeeld. Onder ‘onverwijld’ mededeling doen in artikel 17, eerste lid WWB wordt verstaan:

- direct mondeling (eventueel telefonisch) informatie geven of indien dit niet mogelijk is;

- op het door de cliënt verplicht te gebruiken formulier dat door Sociale Zaken wordt aangereikt voor het doorgeven van wijzigigingen;

- vóór de eerste van de maand volgend op de maand waarin het feit of de omstandigheid zich heeft voorgedaan.

2. Uit deze formulering volgt dat wanneer er geen sprake is van een financiële benadeling er ook geen afstemming plaats zal vinden.

3. Op 1 januari 2013 is de Wet aanscherping handhaving en sanctiebeleid SZW in werking getreden. Deze wet beoogt een aanscherping van het sanctieregime in de sociale zekerheid. Met ingang van 1 januari 2013 wordt er een boete opgelegd ingeval er sprake is van een schending van de inlichtingenplicht. De regels hiertoe zijn vanaf 2013 centraal geregeld in de sociale zekerheidswetgeving. Voor 1 januari 2013 hadden de gemeenten de bevoegdheid om bij schending van de inlichtingenverplichting een maatregel op te leggen en hier zelf gemeentelijk beleid op te maken. In lid 3 van dit artikel is het geregeld dat voor schendingen van de inlichtingenverplichting voor zover de gedragingen plaatsvonden tot 1 januari 2013 en uiterlijk doorlopen tot en met 30 januari 2013 de ‘oude’ bepalingen uit de afstemmingsverordening van toepassing zijn. Met deze bepaling sluit deze verordening aan bij de regelgeving zoals die opgenomen is in artikel 25 Overgangsrecht in de Wet aanscherping handhaving en sanctiebeleid.

4. In afwijking van artikel 5 lid 1 wordt voor maatregelwaardige gedragingen die een schending van de informatieplicht inhouden en als gevolg waarvan ten onrechte bijstand is verleend of een te hoog bedrag aan bijstand is verleend een verjaringstermijn van vijf jaar aangehouden omdat dit ook aansluit bij andere verjaringstermijnen, zoals bijvoorbeeld in het Burgerlijk Wetboek.

5. Noodzakelijk is dat de gegevens waarover de belanghebbende beschikt ook zo spoedig mogelijk worden verstrekt, zodat deze ook tijdig beoordeeld kunnen worden en daarmee eventuele juridische procedures vermeden kunnen worden.

Artikel 11 Tekortschietend besef van verantwoordelijkheid vóór bijstandsverlening

Lid 1

De verplichting om voldoende besef van verantwoordelijkheid te tonen voor de voorziening in de noodzakelijke kosten van het bestaan, geldt ook al vóórdat een bijstandsuitkering wordt aangevraagd en wordt toegekend. Dit betekent dat, wanneer iemand in de periode voorafgaand aan de ingangsdatum van de bijstandsverlening onverantwoord op het beschikbare vermogen heeft ingeteerd, er voor is gekozen om de bijstand te verstrekken in de vorm van een geldlening en wel voor zover en gedurende de periode dat feitelijk nog op het aanwezige vermogen boven de vermogensgrens van art 34 van de wet ingeteerd had moeten worden.

Bij de vaststelling van de hoogte van de verlaging dient beoordeeld te worden hoe lang belanghebbende onafhankelijk van bijstand zou zijn gebleven, indien hij wel voldoende besef van verantwoordelijkheid had betoond.

n.b. het begrip “verantwoord interen”:

Verantwoord interen is volgens de vaste jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep gelijk te stellen aan het, ten behoeve van levensonderhoud, besteden van uitgaven ter hoogte van 1,5 maal de van toepassing zijnde bijstandsnorm. Deze norm wordt ook in de jurisprudentie acceptabel geacht (zie bijvoorbeeld CRvB 08-06-2004, nr. 01/4164 NABW De interingsnorm moet onder omstandigheden nog worden verhoogd in verband met hoge woonkosten. Daarnaast kan er reden zijn om het in te teren vermogen lager vast te stellen als gevolg van substantiële noodzakelijke uitgaven. Denk bijvoorbeeld aan de kosten in verband met de noodzakelijke vervanging van duurzame gebruiksgoederen.

Lid 2 De periode waarover de voorliggende voorziening van toepassing zou kunnen zijn bij andere sociale zekerheidswetgeving is vaak relatief moeilijk te bepalen. Daarom is ervoor gekozen om bij het niet gebruiken van een voorliggende voorziening de uitkering gedurende één maand te verlagen met 50% van de bijstandsnorm.

Artikel 12 Verlies van een passende en toereikende voorliggende voorziening door toepassing van een bestuurlijke boete

Op 1 januari 2013 is de Wet aanscherping handhaving en sanctiebeleid SZW in werking getreden. Deze wet beoogt een aanscherping van het sanctieregime in de sociale zekerheid. In deze wet is geregeld dat een belanghebbende die herhaaldelijk fraudeert met een sociale zekerheidsuitkering (anders dan de bijstand) een boete krijgt van 150% van het benadelingsbedrag. Deze boete wordt volledig verrekend met de uitkering waardoor een belanghebbende een nihil-uitkering ontvangt. Indien de belanghebbende geen andere middelen van het bestaan heeft kan hij een beroep doen op de bijstand als vangnetvoorziening.

Het feit dat het recht op een passende en toereikende voorziening verloren is gegaan wordt aangemerkt als tekortschietend besef van verantwoordelijkheid. Een en ander levert daarom maatregelwaardig gedrag op, op basis waarvan de bijstand kan worden verlaagd

Bij het toepassen van een maatregel in dit soort situaties wordt aangesloten bij de systematiek uit de Verordening verrekening bestuurlijke boete bij recidive door analoog aan de boetepercentages uit deze verordening, de bijstand te verlagen door het opleggen van een maatregel.

In lid 1 is geregeld dat er gedurende 3 maanden een verlaging van de bijstand plaatsvindt als een belanghebbende over voldoende bezittingen beschikt om dit op te kunnen vangen. Van voldoende bezit is sprake als de waarde van de bezittingen waarover belanghebbende beschikt (of redelijkerwijs kan beschikken), ten minste driemaal de toepasselijke bijstandsnorm bedraagt. Immers, bij aanwending of tegeldemaking van deze bezittingen, zou een periode van drie maanden overbrugd moeten kunnen worden.

In lid 2 is geregeld dat wanneer een belanghebbende onvoldoende gelden heeft om een periode van drie maanden te overbruggen het college gedurende één maand een maatregel oplegt van 100% van de bijstandsnorm en de volgende twee maanden een maatregel van 20% van de bijstandsnorm. Vervolgens vindt een verlaging plaats van 10% van de bijstandsnorm voor de gehele periode dat de belanghebbende als gevolg van de recidivefraude geen beroep kan doen op de voorliggende voorziening.

Voor het percentage van 20% is aansluiting gezocht bij de invorderingsmogelijkheden die de Belastingdienst heeft bij notoire wanbetalers. Onder omstandigheden kan deze de beslagvrije voet (90% van de toepasselijke bijstandsnorm) verlagen met 10% op grond van artikel 19, eerste lid, van de Invorderingswet 1990.

Met de gekozen opzet wordt enerzijds uiting gegeven aan het principe dat fraude niet mag lonen. Het gaat hier immers om belanghebbenden die herhaaldelijk hun inlichtingenplicht hebben geschonden. Daar mag een duidelijk signaal tegenover staan. Anderzijds wordt rekening gehouden met de zorgplicht van gemeenten. Het volledig buiten werking stellen van de beslagvrije voet gedurende drie maanden kan kwalijke maatschappelijke consequenties hebben. Dat moet voorkomen worden, nu de regeling daarmee zijn doel voorbij zou schieten.

Toepassing van dit artikel impliceert dat een belanghebbende inlichtingen verstrekt over zijn bezittingen ten tijde van het boeteonderzoek. In lid 4 wordt geregeld dat mocht de belanghebbende geen of onjuiste inlichtingen verstrekken over zijn bezittingen ten tijde van het boeteonderzoek het college de recidiveboete gedurende 3 maanden kan verrekenen met het recht op uitkering.

In het geval van dringende redenen bijvoorbeeld een dreigende huisuitzetting wordt de maatregel in de eerste drie maanden gematigd tot 10% . Het gaat slechts om incidentele gevallen, waarbij de behoeftige omstandigheden waarin de belanghebbende en diens gezinsleden verkeren op geen enkele andere wijze te verhelpen zijn. Het enkele feit dat het belanghebbende door het toepassen van een maatregel zoals genoemd in lid 1 tot en met 3 aan middelen ontbreekt om in het bestaan te voorzien, is op zich geen voldoende voorwaarde om te kunnen spreken van dringende redenen.

Artikel 13 Nadere verplichtingen tijdens bijstandsverlening In lid 1 is een algemene bepaling opgenomen met een standaard percentage als niet is voldaan aan de opgelegde specifieke bijzondere voorwaarden .

In lid 2 en lid 3 zijn specifiek omschreven opgelegde voorwaarden beschreven, waarvoor een afwijkende duur en percentage geldt. De periode van het niet nakomen van de voorwaarden start met ingang van de dag waarop de bijzondere voorwaarde is opgelegd (verzenddatum beschikking).

Artikel 14 Zeer ernstige misdragingen

In artikel 18, tweede lid, wordt gesproken over ‘het zich jegens het college zeer ernstig misdragen’. In de verordening worden in verband met de leesbaarheid niet steeds de woorden zeer ernstig misdragen gebruikt, terwijl het wel om hetzelfde wettelijke begrip gaat. Dit betekent voorts dat alleen (zeer) agressief gedrag tegenover leden van het college en ambtenaren aanleiding kan zijn voor een verlaging. Een verlaging is dus niet mogelijk als een klant zich agressief heeft gedragen tegenover een medewerker van een andere organisatie die (indirect) belast is met de uitvoering van de WWB (bijvoorbeeld een re-integratiebedrijf).

Opgemerkt wordt dat landelijk, maar ook in de gemeente Roermond incidenten tegen medewerkers tijdens hun werk frequenter en ernstiger zijn geworden. Dit is een maatschappelijk verschijnsel dat in brede kring als zeer ernstig wordt ervaren en afgekeurd. In de gemeente Roermond neemt het college elke misdraging in welke vorm dan ook tegen medewerkers van de gemeente Roermond of het college zeer hoog op en accepteert dit dan ook onder geen enkele voorwaarde.

Ervaring sinds de invoering van deze bepaling in de WWB vanaf 1 januari 2004 leert dat afstemming met een standaardpercentage van 50% gedurende minimaal 1 maand een onvoldoende genuanceerd en hanteerbaar uitgangspunt is gebleken. Dit geldt evenzeer mede ter voorkoming van herhaling van nieuwe incidenten. In deze aangepaste nieuwe afstemmingsverordening is getracht een genuanceerdere en systematische invulling te geven die recht doet aan deze ernstige problematiek. Om deze reden wordt ook anders omgegaan met recidive dan in artikel 6 van deze verordening (hoger percentage en/of verlenging termijn van de verlaging) en een langere termijn wanneer herhaling van het gedrag aangemerkt wordt als recidive (24 maanden in plaats van 12 maanden).

Anderzijds dient bij het vaststellen van de hoogte van de verlaging in de situatie dat een uitkeringsgerechtigde zich ernstig heeft misdragen, gekeken te worden naar de ernst van de gedraging, de mate van verwijtbaarheid en de persoonlijke omstandigheden van de belanghebbende.

Met name dient het beginsel van proportionaliteit (de reactie moet in redelijke verhouding staan tot de gedraging) eveneens recht te worden gedaan.

Wat betreft het vaststellen van de ernst van de gedraging, kunnen de volgende vormen van agressief gedrag in een oplopende reeks (steeds ernstiger) worden onderscheiden:

• 1.

  verbaal geweld (schelden);

• 2.

  discriminatie;

• 3.

  intimidatie (uitoefenen van psychische druk);

• 4.

  zaakgericht fysiek geweld (vernielingen);

• 5.

  mensgericht fysiek geweld;

• 6.

  combinatie van agressievormen.

Voor het bepalen van verwijtbaarheid van de misdraging zal gekeken moeten worden naar de soort gedraging, de mate waarin de gedraging te verwijten valt en de omstandigheden waaronder de misdraging heeft plaatsgehad.

In dit verband kan in het algemeen een onderscheid gemaakt worden tussen instrumenteel geweld en frustratiegeweld. Van instrumenteel geweld is sprake als iemand het toepassen van geweld bewust gebruikt om een bepaald doel te bereiken (bijvoorbeeld het verkrijgen van een uitkering). Agressie die ontstaat door onmacht, ontevredenheid, onduidelijkheid en dergelijke kan worden aangeduid met frustratieagressie. Het zal duidelijk zijn dat de mate van verwijtbaarheid bij instrumenteel geweld in beginsel groter is dan bij frustratiegeweld.

In lid 2 is en lid 3 is tevens onderscheid gemaakt tussen fysiek en niet fysiek geweld.

Daarbij wordt fysiek geweld in welke vorm dan ook als een ernstiger incident beschouwd dan wanneer dit niet heeft plaatsgevonden.

Daarnaast is sprake van een steeds zwaardere afstemming (verlaging) van de bijstand naarmate deze vergelijkbare incidenten door dezelfde persoon vaker voorkomen.

Hierdoor ontstaat een meer gedifferentieerd uitgewerkt en gestructureerd systeem waarbij meer recht wordt gedaan aan een stapsgewijze progressieve reactie op onacceptabele incidenten.

Het toepassen van een verlaging staat overigens geheel los van het doen van aangifte bij de politie. Voor de afdeling Sociale Zaken is er een intern agressieprotocol opgesteld met instructies hoe te handelen bij agressie.

Schematisch:

Niet fysiek geweld

(verbaal, discriminatie of intimidatie)

1e keer 50% 1 maand

2e keer <24 maanden 100% 1 maand

3e keer of meer < 24 maanden 100% 2 maanden

Fysiek geweld

(zaak- of mensgericht)

1e keer 100% 1 maand

2e keer < 24 maanden 100% 2 maanden

3e keer of meer < 24 maanden 100% 3 maanden

Artikel 15 Inwerkingtreding en citeertitel

Dit artikel behoeft geen toelichting.