Toeslagenverordening Wet werk en bijstand Gemeente Schinnen

Hoofdstuk 3 van de WWB kent voor de algemeen noodzakelijke kosten van het bestaan een systeem van basisnormen en toeslagen en verlagingen.

Dit systeem is grotendeels overgenomen uit de Abw. In de WWB maakt het voor de financiering door het Rijk echter geen verschil of bijstand is toegekend als norm of als toeslag.

Het is niet nodig om in de Toeslagenverordening alle mogelijke situaties uitputtend te regelen. In niet geregelde of uitzonderlijke gevallen heeft het college immers de bevoegdheid c.q. de plicht om de bijstand op grond van artikel 18 lid 1 WWB bij wijze van individualisering afwijkend vast te stellen.

Om hier bij de uitvoering van de Toeslagenverordening geen misverstand over te laten bestaan is er voor gekozen om deze plicht expliciet in de Toeslagenverordening op te nemen.

In deze verordening wordt, naast de toeslagen, invulling gegeven aan alle verlagingen die de WWB mogelijk maakt.

Echter de schoolverlatersverlaging is niet meer toegepast.

In de praktijk blijkt bijstandsbehoevendheid van schoolverlaters voornamelijk veroorzaakt te worden door de economische omstandigheden. Bovendien kan niet zonder meer gesteld worden dat de noodzakelijke algemene kosten van het bestaan voor de schoolverlater lager liggen dan voor de niet-schoolverlater. Studenten hebben immers vaak een baantje gehad tijdens de studie en hebben daar hun bestaanskosten dan op afgestemd.

Er is voor gekozen om begrippen die reeds zijn omschreven in de WWB of Awb niet afzonderlijk te definiëren in de verordening. Dit voorkomt dat in geval van wijziging van betreffende definities in de WWB of Awb ook de verordening moet worden gewijzigd.

Voor het gebruik van het begrip gehuwdennorm is gekozen, omdat de hoogte van deze norm in de WWB zelf wordt gegeven in artikel 21 onder c WWB. Dit bedrag is feitelijk gelijk aan het netto minimumloon.

Om een persoon als verzorgingsbehoevende in de zin van de Toeslagenverordening aan te kunnen merken, moet belanghebbende aannemelijk maken, dat deze door hem verzorgde persoon bij ontsteltenis van de verzorging zou zijn aangewezen op een verpleeg- of verzorgingstehuis. Er moet een duidelijke indicatie zijn op grond waarvan de verzorgingsbehoevendheid kan worden aangenomen, bij voorkeur een verklaring van deze strekking die is afgegeven door een arts.

• 1.

  In de gehuwdennorm is reeds rekening gehouden met het feit dat beide echtgenoten de kosten van hun huishouden volledig kunnen delen met elkaar. Indien in de woning nog een ander zijn hoofdverblijf heeft, kunnen de algemeen noodzakelijke kosten van het bestaan nog verder gedeeld worden. Daarbij is de mate waarin de kosten ook daadwerkelijk gedeeld worden niet van belang. Dat is een verantwoordelijkheid van belanghebbende zelf.

  Een verlaging van de maximale toeslag van 20 % is niet van toepassing indien de gehuwden zelf kamerbewoner zijn.

  Als zodanig worden aangemerkt degenen die een kamer of een appartement huren van een persoon of een instelling die bedrijfsmatig kamers of appartementen verhuurt en met wie de huurders verder geen huiselijk verkeer hebben, hetzij omdat de verhuurder elders zijn hoofdverblijf heeft, hetzij omdat deze in hetzelfde woonblok een zelfstandig appartement bewoont. De verhuurder dient gerechtigd te zijn het desbetreffende pand voor bedrijfsmatige verhuur te gebruiken. Indien de kamerverhuurder zelf huurder/hoofdbewoner is geldt bovendien dat onderverhuur op grond van de bepalingen in of krachtens de huurovereenkomst geoorloofd zijn.

• 2.

  Wanneer gehuwden een woning delen met één of meer anderen wordt de verlaging vastgesteld op 15 % van de gehuwdennorm. Het aantal personen waarmee de woning wordt gedeeld speelt dus geen rol.

  Inkomsten welke verbonden zijn aan het delen van de kosten van het bestaan met anderen(huur en kostgeld) mogen niet meer gekort worden op de uitkering. Hiermee is immers reeds bij het bepalen van de hoogte van de verlaging rekening gehouden (artikel 33 lid 4 WWB). Deze regel leidt slechts tot uitzondering indien gehuwden huur of kostgeld ontvangen van meer dan twee kamerhuurders of kostgangers. Er is dan naar alle waarschijnlijkheid sprake van het drijven van een onderneming waarvan de inkomsten zo hoog zijn dat er sowieso geen recht op uitkering bestaat.

• 3.

  Voor inwonende niet ten laste komende kinderen is de verlaging 10 %, omdat ouders die met één of meer kinderen op hetzelfde adres wonen doorgaans minder schaalvoordelen genieten dan andere woningdelers.

• 4.

  Zie toelichting vierde lid artikel 2.

• 1.

  In dit artikel is een verlaging opgenomen voor de situatie dat aan de woning voor belanghebbende geen woonkosten zijn verbonden. Dit maakt het mogelijk om dit artikel toe te passen niet alleen in situaties waarin aan de woning geen woonkosten zijn verbonden (kraken), maar ook in situaties waarin er voor belanghebbende geen woonkosten zijn (omdat deze kosten door iemand anders worden voldaan b.v. bij echtscheiding), danwel geen woning bewoond wordt (zwervers).

  Het wordt nodeloos ingewikkeld geacht om hier ook nog onderscheid te maken naar de mate waarin woonkosten ontbreken. Indien een belanghebbende uitzonderlijk lage woonkosten heeft, kan uiteraard wel aanleiding zijn om met toepassing van artikel 18 lid 1 WWB te individualiseren. In de verordening wordt overigens niet het begrip ‘woonlasten” gehanteerd, maar “kosten van huur of hypotheeklasten”.

  Daarmee wordt duidelijk, dat het hebben van kosten voor water, gas, licht en dergelijke, voor belanghebbende niet afdoende is om een verlaging krachtens dit artikel te voorkomen. Dit verdraagt zich ook met de invulling die de Centrale Raad van Beroep heeft gegeven aan de invulling van het begrip woonkosten in de zin van artikel 35 lid 1 Abw. (Zie CRvB 06-11-2001, nrs. 99/7 en 99/29 NABW en CRvb 06-05-2003, nr. 00/4951 NABW.)

Artikel 29 WWB geeft het college de bevoegdheid om een verlaging toe te passen indien het van oordeel is, dat gezien de hoogte van het minimum jeugdloon er een drempel zou kunnen zijn om werk te aanvaarden. Aangezien het minimum jeugdloon voor een 21-jarige lager is dan dat voor een 22-jarige ligt het voor de hand om voor een 21-jarige een grotere verlaging toe te passen dan voor een 22-jarige.

Aan de verplichting van artikel 30 lid 2 onder b WWB om in de verordening vast te stellen dat de schoolverlaterskorting niet gelijktijdig kan worden toegepast met de verlaging voor 21- en 22-jarigen is automatisch voldaan nu de verordening geen schoolverlaterskorting kent.