Verordening maatschappelijke ondersteuning gemeente Westland 2013

Ondertekening

Toelichting op de Verordening maatschappelijke ondersteuning gemeente Westland 2013.

Artikelsgewijze toelichting

HOOFDSTUK 1 ALGEMENE BEPALINGEN

Artikel 1 Begripsbepalingen (op alfabetische volgorde)

Ad a a lgemeen gebruikelijk

Onder de Wet maatschappelijke ondersteuning is het niet de bedoeling dat de gemeentelijke overheid voorzieningen verstrekt, waarover de aanvrager, gezien zijn individuele situatie, ook zonder zijn handicap of beperking, zou kunnen beschikken. Deze voorzieningen worden als algemeen gebruikelijk beschouwd. Wat in een concrete situatie als algemeen gebruikelijk te beschouwen is, hangt af van de geldende maatschappelijke normen van het moment van de aanvraag. Het begrip “algemeen gebruikelijk” is geconcretiseerd in de jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep. Het begrip heeft vaak voor verwarring gezorgd, omdat algemeen gebruikelijke voorzieningen soms wel specifiek voor een handicap worden aangeschaft, maar vanwege hun algemeen gebruikelijke karakter toch niet vergoed worden. Om duidelijk te maken wat in de wet verstaan wordt onder dit begrip is de begripsomschrijving vanuit de jurisprudentie in de Verordening opgenomen. Het gaat daarbij om voorzieningen:

• ­

  die voor een persoon zonder beperkingen in een financieel vergelijkbare positie tot het normale aanschaffingspatroon wordt gerekend;

• ­

  die in de reguliere handel verkrijgbaar zijn;

• ­

  die niet speciaal voor personen met beperkingen bedoeld zijn;

• ­

  die niet aanzienlijk duurder zijn dan vergelijkbare producten met hetzelfde doel.

Het begrip “algemeen gebruikelijk” moet overigens niet worden verward met “gebruikelijke zorg”, zoals dat onder de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten is geformuleerd in Beleidsregels. Het begrip “gebruikelijke zorg” komt onder de Wet maatschappelijke ondersteuning terug.

Ad b algemene Wmo-voorziening

Algemene Wmo- voorzieningen hebben in het kader van deze Verordening voorrang op individuele voorzieningen. Waar mogelijk zal eerst een algemene Wmo- voorziening worden aangeboden, waar nodig zal een individuele voorziening worden toegekend. Hoe de keuze zal worden gemaakt tussen beide categorieën voorzieningen hangt helemaal af van de individuele situatie van de aanvrager. Door het college vast te stellen beleidsregels zullen afwegingscriteria geven, verder zal een op de individuele situatie afgestemd medisch advies vaak van groot belang zijn.

In de regel gaat het om eenvoudige of veel voorkomende voorzieningen die bedoeld zijn voor incidenteel of kortdurend gebruik. Kenmerk van algemene Wmo-voorzieningen is tenslotte dat zij altijd in natura verstrekt worden en nooit als financiële tegemoetkoming of persoonsgebonden budget.

Voorbeelden van reeds bestaande of nog te ontwikkelen algemene voorzieningen:

-openbaar vervoer, scootmobiel(rolstoel) pools, klussendiensten, welzijnsvoorzieningen en vrijwilligersdiensten.

De procedure betreft een beperkte toegangsbeoordeling. Een algemene Wmo-voorziening kent géén formele beslissing (beschikking).

Ad c gereserveerd

Ad d beleidsregels Wmo

Geen nadere toelichting.

Ad e beperkingen

De term “beperkingen” is ontleend aan de ICF, de International Classification of Functioning, Disability, and Health, opgesteld door de Wereld Gezondheidsorganisatie (World Health Organisation, onderdeel van de Verenigde Naties). Het onder de toelichting op onderdeel 1.2 van dit artikel genoemde amendement-Miltenburg stelt over de ICF: “Voor de gemeentelijke uitvoeringspraktijk biedt de International Classification of Functions, Disabilities and Impairments (ICF classificatie) een uniform begrippenkader dat als grondslag kan dienen om de behoefte aan voorzieningen in individuele gevallen vast te stellen.” De functionele beperkingen kunnen van verschillende aard zijn namelijk lichamelijk, chronisch psychisch of psychosociaal.

Ad f besluit Wmo

Geen nadere toelichting.

Ad g bouwkundige aanpassing

Een aanpassing, die aard en nagelvast aan de woning verbonden is.

Bij een niet-bouwkundige woonvoorziening kan gedacht worden aan bijvoorbeeld woningsanering in verband met Chronic Obstructive Pulmonary Disease = chronische obstructieve longziekte, verder te noemen als COPD.

Ad h budgethouder

De invoering van het persoonsgebonden budget maakt het opnemen van het begrip “budgethouder” noodzakelijk. De budgethouder is de persoon die de beschikking krijgt over het persoonsgebonden budget en over de besteding daarvan ook verantwoording af dient te leggen.

Ad i collectieve Wmo-voorziening

Geen nadere toelichting.

Ad j compensatieplicht

In artikel 4, lid 1 van de wet is de compensatieplicht opgenomen. Een begripsomschrijving van dit artikel is niet in genoemd wetsartikel opgenomen. Daarom is de begripsomschrijving in de Verordening opgenomen. Voor de begripsomschrijving is gebruik gemaakt van het briefadvies van de Raad voor de Volksgezondheid en de Zorg, de ‘uitvinder’ van het compensatiebeginsel en de nadereuitwerking van de VNG. Voor wat betreft de gelijkwaardige uitgangspositie is gebruik gemaakt van de toelichting op het amendement-Miltenburg c.s. (30 131 nr. 65), evenals voor wat betreft de termen zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie.

Ad k eigen bijdrage

De bevoegdheid voor het vragen van een eigen bijdrage in de kosten van een voorziening vloeit voort uit artikel 15 lid 1 van de wet. Deze kan op het verzamelinkomen worden afgestemd, zij het dat daarvoor op basis van artikel 15 lid 3 van de wet bij Algemene Maatregel van Bestuur nadere regels kunnen worden gesteld. Van deze bevoegdheid wordt gebruik gemaakt door middel van het vaststellen van het Besluit maatschappelijke ondersteuning (AmvB). In de AMvB wordt bepaald wat de ruimte is die gemeenten hebben voor het vaststellen van eigen bijdragen/eigen aandeel, als ze daartoe willen overgaan.

Ad l financiële tegemoetkoming

Een financiële tegemoetkoming is een geldbedrag dat bedoeld is om een bepaalde voorziening te verwerven. Het is niet per se een kostendekkende vergoeding, maar een bedrag, bedoeld als tegemoetkoming in de kosten. Er kan daarbij rekening worden gehouden met het verzamelinkomen van de aanvrager en zijn echtgeno(o)t(e)/partner. Het verzamelinkomen is nader geregeld in artikel 4.2, lid 1 van het Besluit maatschappelijke ondersteuning (Stb 2006, 450), artikel 21, lid c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen en in artikel 2.18 van de Wet inkomstenbelasting 2001.

Het Centraal Administratiekantoor (CAK) is op grond van artikel 16 van de Wet maatschappelijke ondersteuning bevoegd om namens het gemeentebestuur de hoogte van de eigen bijdrage vast te stellen en te innen en houdt daarmee rekening met genoemd verzamelinkomen.

Uit de Beleidsregels Wmo en/of het Besluit Wmo zal de hoogte van de financiële tegemoetkoming voor zover mogelijk blijken.

Ad m gebruikelijke zorg

Het uitgangspunt van deze begripsomschrijving ligt in het Protocol Gebruikelijke zorg, zoals tot aan de invoering van de wet door het Centrum Indicatiestelling Zorg werd toegepast als verzameling beleidsregels voor de AWBZ-indicatiestelling voor huishoudelijke zorg. Het is op enkele punten aangepast om te voorkomen dat problemen die in de AWBZ met dit begrip speelden ook naar de wet overgaan. Zo is in plaats van ‘volwassenen’ de term ‘meerderjarigen’ opgenomen en is het begrip ‘gemeenschappelijke huishouding voeren’ vervangen door het begrip ‘gemeenschappelijk een woning bewonen’.

Ad n goedkoopst compenserende oplossing

De goedkoopst compenserende oplossing is een term, die overgenomen uit een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep bij het toekennen van voorzieningen in het kader van de Wet maatschappelijke ondersteuning en wordt als uitgangspunt gehanteerd (CRvB 28-10-2009 LJN: BK3321).

Ad o het g esprek

Bij het gesprek wordt aan integrale vraagverheldering gedaan. Doel is om de ondersteuningsvraag te formuleren en de onderliggende vragen achter de vraag duidelijk te krijgen. Samen met de belanghebbende wordt een overzicht gemaakt van zijn stoornissen, zijn ondervonden beperkingen en de daaruit voortvloeiende participatieproblemen. In het gesprek wordt met belanghebbende mogelijkheden in kaart gebracht om zelf (een) oplossing(en) te vinden voor de ondersteuningshulpvra(a)g(en). Het proces van het gesprek kan verplichtend zijn.

Ad p h oofdverblijf

Bij hoofdverblijf gaat het om de vraag welke gemeente dient te compenseren. Dat is in beginsel die gemeente waar de aanvrager zijn hoofdverblijf heeft, of bij gebrek aan een hoofdverblijf, de gemeente waar de aanvrager daadwerkelijk verblijft. Het college zal dit na onderzoek moeten beoordelen aan de hand van feitelijke omstandigheden.

Ad q huisgenoot

Geen nadere toelichting.

Ad r hulp bij het huishouden

Hulp bij het huishouden kan bestaan uit verschillende activiteiten, die allemaal gericht zijn op het resultaat een schoon en leefbaar huis. Naast schoonmaakactiviteiten kan ook het voeren van de regie op het huishouden onder deze begripsbepaling vallen. De activiteiten, die onder hulp bij het huishouden vallen zijn beschreven in het bijlage I bij de Beleidsregels Wmo: Protocol Hulp bij het huishouden.

Ad s individuele Wmo-voorziening

Geen nadere toelichting.

Ad t leefeenheid

Geen nadere toelichting.

Ad u m aatschappelijke participatie

Ook deze begripsomschrijving is ontleend aan de toelichting op het amendement-Miltenburg c.s. (30 131 nr. 65), dat het compensatiebeginsel aan de wet heeft toegevoegd.

Ad v meldformulier

Geen nadere toelichting.

Ad w particuliere hulp

Geen nadere toelichting.

Ad x persoon met beperkingen

De begripsomschrijving van het begrip “persoon met beperkingen” is afgeleid van de begripsomschrijving van “beperkingen” en van de verschillende terreinen waarvoor op grond van de wet voorzieningen kunnen worden verstrekt. Daarnaast is vanuit de Wet voorzieningen gehandicapten het onderdeel “aantoonbare beperkingen ten gevolge van ziekte of gebrek” toegevoegd. Mede in verband met de begrenzing van de doelgroep zal immers een objectief criterium nodig zijn. Hierdoor blijft jurisprudentie op grond van de Wet voorzieningen gehandicapten ten aanzien van dit onderdeel op dit begrip van toepassing.

Aan deze formulering is de nieuwe doelgroep “personen met een chronisch psychisch of psychosociaal probleem” toegevoegd.

Ad y persoonsgebonden budget

Persoonsgebonden budget: een geldbedrag dat de aanvrager onder de door het college bepaalde voorwaarden mag besteden aan een compenserende voorziening naar zijn keuze binnen het doel waar het budget voor wordt verstrekt. Nadere uitwerking omtrent de relatie tussen diverse compenserende voorzieningen en daarbij behorende persoonsgebonden budgetten vindt plaats in het Besluit Wmo en in de Beleidsregels Wmo.

Ad z roerende woonvoorziening

Geen nadere toelichting.

Ad aa rolstoelvoorziening

Geen nadere toelichting.

Ad bb vervoersvoorziening

Geen nadere toelichting.

Ad cc voorziening in natura

Dit zijn voorzieningen die niet in de vorm van enigerlei financiële tegemoetkoming worden verstrekt. Daarbij kan worden gedacht aan verstrekking in huur, in bruikleen, in eigendom of in de vorm van dienstverlening.

Ad dd woonvoorziening

Geen nadere toelichting.

Ad ee w et

Geen nadere toelichting.

Ad ff zelfredzaamheid

Deze begripsomschrijving komt uit de toelichting op eerder reeds genoemde amendement-Miltenburg c.s. (30 131 nr. 65), dat het compensatiebeginsel aan de wet heeft toegevoegd. Onder zelfredzaamheid wordt verstaan dat iemand zelf in staat is – ongeacht er sprake is van lichamelijk, verstandelijk, geestelijk of financieel vermogen – om zelf voorzieningen te treffen die deelname aan het maatschappelijk verkeer mogelijk maken.

HOOFDSTUK 2 COMPENSATIEPLICHT

Artikel 2.1 Reikwijdte compensatieplicht

In de Wet maatschappelijke ondersteuning zijn in artikel 4 de domeinen genoemd waarin de gemeente een compensatieplicht heeft. Deze domeinen zijn respectievelijk:

• a.

  een huishouden voeren;

• b.

  zich te verplaatsen in en om de woning;

• c.

  zich lokaal te verplaatsen per vervoermiddel;

• d.

  medemensen te ontmoeten en op basis daarvan sociale verbanden aan te gaan.

Per domein is aangegeven wat het resultaat zoals genoemd in artikel 2.1 van de Verordening moet zijn, dat bereikt moet worden. Voor het resultaat “het thuis zorgen voor kinderen die tot het gezin behoren” worden hiermee minderjarige kinderen bedoeld. In de beleidsregels Wmo zijn alle resultaten nader uitgewerkt.

Artikel 2.2 Individueel maatwerk

De meerwaarde van maatwerk is dat bij het behalen van het resultaat niet een limitatieve voorzieningenlijst leidend is, maar dat gezocht wordt naar een oplossing op maat. De oplossingen komen veel dichter bij de wensen van de burger en de eigen mogelijkheden worden langer benut.

Een burger doet zelf wat mogelijk is en de ondersteuning is gericht op zelfstandigheid voor zover dat redelijkerwijs van de gemeente verwacht kan worden. Het is in het belang van de burger dat de financiële middelen ingezet worden ten behoeve van die zaken die anders niet bekostigd kunnen worden. Deze houding past in de filosofie van de Wmo en betekent dat gemeente en burger niet uit het oog mogen verliezen dat het gaat om vormen van compensatie die redelijkerwijs verstrekt kan worden. En de gehele situatie overziend wordt gezocht naar de oplossing die aangemerkt kan worden als goedkoopst compenserenden past binnen de gestelde kaders. De gestelde kaders zijn onder andere de Wet maatschappelijke ondersteuning, deze Verordening, de Beleidsregels Wmo, het Besluit Wmo, de Algemene wet bestuursrecht, jurisprudentie en overige relevante geschreven en ongeschreven regelgeving.

Artikel 2.3 Begrenzingen compensatieplicht

• 1.

  Geen nadere toelichting.

• 2.

  Hieronder wordt verstaan hetgeen in alle redelijkheid van de persoon met beperkingen zelf of van anderen in diens omgeving, zoals familieleden of huisgenoten mag worden gevraagd.

• 3.

  In het geval dat een persoon met beperkingen een duurdere voorziening wenst, dan is dit toegestaan mits hij zelf de meerkosten draagt en de gekozen oplossing een passende compensatie biedt. In het geval de voorziening – ongeacht of er sprake is van meerkosten - in bruikleen wordt verstrekt, dan blijft de gehele voorziening eigendom van de gemeente.

Als voorbeeld wordt een duurdere scootmobiel met een hogere snelheid/grotere actieradius genoemd.

In het geval een scootmobiel met een lagere snelheid/kleinere actieradius voor de persoon met beperkingen de goedkoopst compenserende voorziening is, dan kan de gemeente toestaan dat deze persoon een duurdere variant kiest en deze ook voor wat de meerkosten zelf betaalt. De gemeente blijft in dat geval eigenaar van de gehele (ondeelbare) voorziening. Deze bepaling wordt ook in de beschikking opgenomen.

Daarnaast moet er onderscheid gemaakt worden in meerkosten voor wat betreft:

• a.

  Meerkosten ten opzichte van de goedkoopst compenserende oplossing bij aanschaf;

• b.

  Meerkosten ten opzichte van de goedkoopst compenserende oplossing voor het onderhoud.

In beide gevallen zullen deze meerkosten voor rekening komen van de persoon met beperkingen.

In het geval een eigen bijdrage van toepassing is, dan worden deze gebaseerd op de goedkoopst compenserende oplossing. De meerkosten zijn hierin niet betrokken.

• 4.

  Dit geldt voor voorzieningen die niet meer in het verzekerde pakket van de Zorgverzekeringswet of de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten zitten en waarbij ook de gemeenten niet verantwoordelijk zijn voor de ontstane leemte. Er heeft geen overheveling van taken en/of functies plaatsgevonden.

• 5.

  Geen nadere toelichting.

HOOFDSTUK 3 TOEGANG VOORZIENINGEN

Artikel 3.1 Gebruik Meldformulier

Het Meldformulier hoeft niet ondertekend te worden en geldt niet als aanvraag. Op basis van dit Meldformulier kan het gesprek volgen.

Formeel is het college het bevoegde orgaan dat zorg draagt voor de uitvoering van deze verordening en waarbij een melding wordt gedaan. In de praktijk is het frontoffice – het gemeentelijke Wmo-loket – de plek waarbij de melding wordt gedaan.

Artikel 3.2 Procedure “Het Gesprek”

Indien aan de orde vindt het gesprek in de thuissituatie plaats, waarbij gekeken wordt naar de beperkingen en de gevolgen daarvan voor belanghebbende, de te bereiken resultaten, de te kiezen oplossingen via eigen mogelijkheden of via mogelijkheden van het netwerk dan wel via algemene, algemene Wmo, algemeen gebruikelijke, collectieve Wmo, (wettelijk) voorliggende en individuele Wmo-voorzieningen.

Artikel 3.3 Gebruik aanvraagformulier en legitimatieplicht

In dit artikel is bepaald dat de aanvraag plaats dient te vinden op een daartoe beschikbaar gesteld aanvraagformulier. De aanvraag in het kader van de wet die niet op het beschikbaar gestelde aanvraagformulier is ingediend, kan echter niet zonder meer buiten behandeling worden gelaten. De Algemene wet bestuursrecht bepaalt immers dat de aanvraag in ieder geval naam en adres van de aanvrager en een aanduiding van de voorziening die gevraagd wordt, dient te bevatten en verder ondertekend moet zijn. Jurisprudentie leert dat een ondertekend formulier, dat niet is ingevuld, geaccepteerd dient te worden als de overige benodigde bescheiden daarbij zijn gevoegd.

De aanvrager dient zich te legitimeren met een geldig legitimatiebewijs.

Artikel 3.4 Relatie met de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten

In artikel 5, lid 2, aanhef en onder a. van de wet is opgenomen dat de gemeenteraad bij verordening regels moet vaststellen omtrent de wijze waarop de toegang tot individuele voorzieningen in samenhang met voorzieningen op het gebied van wonen en zorg als bedoeld in de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten is geregeld.

Gezien de toelichting op dit amendement Miltenburg (30 131 nr. 65), waarbij is vermeld dat lid 2, aanhef en onder a. ertoe strekt dat “de gemeente bepaalt hoe achter één loket de samenhang van toegang tot voorzieningen krachtens deze wet met toegang tot zorgvoorzieningen krachtens de AWBZ of toegang tot voorzieningen op het gebied van wonen is geregeld”, wordt gedoeld op de zogenaamde één-loketgedachte. Wetsbepaling en toelichting lopen echter enigszins uit elkaar, omdat in de wetsbepaling “voorzieningen op het gebied van wonen en zorg als bedoeld in de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten” gebundeld (als vallend onder de AWBZ) worden genoemd, terwijl in de toelichting op het amendement waarop de wetsbepaling is gebaseerd onderscheid wordt gemaakt tussen toegang tot zorgvoorzieningen krachtens de AWBZ en toegang tot voorzieningen op het gebied van het wonen en zorg.

Artikel 3.5 Inlichtingen, (her)onderzoek, advies en beschikking

Lid 1 onder a. en b. van dit artikel in de Verordening bepaalt dat het college bevoegd is de aanvrager op te roepen in persoon te verschijnen en te bevragen op een door het college te bepalen plaats en tijdstip en te laten onderzoeken en/of bevragen door een of meer daartoe aangewezen deskundigen. Dit alles met de beperking dat dit in het belang moet zijn van de aanvraag.

Bij twijfel of vermeende afwijzing wordt waar nodig advies gevraagd.

Lid 2 en lid 3: geen toelichting.

Lid 4 geeft aan dat voor de gemeentelijke uitvoeringspraktijk gebruik gemaakt wordt van de International Classification of Functions, Disabilities and Impairments (ICF classificatie). Dit is een uniform begrippenkader dat als grondslag kan dienen om de behoefte aan voorzieningen in individuele gevallen vast te stellen.”

Mede omdatbij de indicatiestelling van de diverse functies in de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten eveneens van deze classificatie gebruik wordt gemaakt kan het gebruik van de ICF-classificatie afstemming tussen de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten en deze wet vergemakkelijken.

Lid 5: geen toelichting.

Artikel 3.6 Wijzigingen in de situatie

Wijzigingen in de situatie dienen gemeld te worden in al die gevallen dat zij van invloed zijn op de verstrekte of te verstrekken voorzieningen.

Artikel 3.7 Intrekking van een voorziening

Aan de toekenning van de voorziening zijn voorwaarden verbonden. Deze voorwaarden worden in de beschikking kenbaar gemaakt. Mocht er sprake zijn van een, om wat voor reden dan ook, ten onrechte toegekende individuele voorziening, dan vergemakkelijkt een duidelijke formulering in de beschikking een eventuele beëindiging of terugvordering van (het recht op) een voorziening

Artikel 3.8 Terugvordering en verrekening

Op basis van jurisprudentie en de bepalingen zoals genoemd in het Algemene wet bestuursrecht en Burgerlijk Wetboek is terugvordering mogelijk.

Lid 3 van dit artikel maakt mogelijk dat verrekening bij terugvordering mogelijk kan zijn met een betaling over een eerstvolgende periode.

Artikel 3.9 Heronderzoeken

Geen nadere toelichting.

Artikel 3.10 Gereserveerd

HOOFDSTUK 4 VORM VAN ALGEMENE WMO-VOORZIENINGEN

Artikel 4.1 Voorliggend aan individuele Wmo-voorzieningen

Algemene Wmo-voorzieningen hebben voorrang op individuele voorzieningen. Zij zijn gericht op het ondersteunen van maatschappelijke participatie enerzijds en ten behoeve van zelfredzaamheid.

HOOFDSTUK 5 VORM VAN INDIVIDUELE WMO-VOORZIENINGEN

Artikel 5.1 Keuzevrijheid

Er zijn drie vormen van individuele voorzieningen:

• d.

  Een voorziening in natura;

• e.

  Een voorziening in de vorm van een persoonsgebonden budget;

• f.

  Een voorziening in de vorm van een financiële tegemoetkoming in de kosten.

De in artikel 6 van de wet genoemde verplichting om bij een aanspraak op een individuele voorziening de keuze te bieden tussen een persoonsgebonden budget en een naturaverstrekking, is niet absoluut. Er kunnen overwegende bezwaren bestaan om niet over te gaan tot verstrekking van een persoonsgebonden budget. Het college kan regels stellen om af te wegen in welke gevallen er sprake is van bezwaren van overwegende aard, die reden zijn om geen persoonsgebonden budget te verstrekken. Naast deze keuzevrijheid bestaat er nog een tweede vorm van keuzevrijheid: namelijk de vrijheid om bij voorzieningen in natura te kiezen uit meerdere aanbieders.

Lid 3

Ten aanzien van een aantal specifieke voorzieningen is keuzevrijheid niet toegestaan.

• ­

  Bij een financiële tegemoetkoming in de verhuis- en herinrichtingskosten gaat het om een bijdrage in de kosten als maatregel om naar een reeds aangepaste woning te verhuizen of te verhuizen naar een goedkoper aan te passen woning te bevorderen. Op basis van de rechtsvoorganger van de Wmo – de Wet voorzieningen gehandicapten (Wvg) – bestond deze vorm als enige verstrekking vorm al en is inmiddels algemeen aanvaard.

• -

  Een financiële tegemoetkoming in de kosten voor onderhoud en reparatie van een woonvoorziening. Afhankelijk van de aard van de voorziening kan er sprake zijn van een kostendekkende tegemoetkoming.

• ­

  In het geval dat iemand tijdelijk andere huisvesting behoeft of dat een reeds aangepaste woonruimte voor een bepaalde tijd leeg staat, kan er een financiële tegemoetkoming in de kosten van huur of huurderving worden verstrekt. Dit hoeft geen kostendekkende tegemoetkoming te zijn; de kosten van huur en huurderving worden afgezet tegen hetgeen in de sociale woningbouw als maatschappelijke aanvaardbare huurnorm wordt beschouwd.

• -

  Ten tijde van de Wvg bestond al de mogelijkheid van het bezoekbaar maken van de ouderlijke woning. Hierbij was sprake van een financiële tegemoetkoming in de kosten voor het bereikbaar maken van de woonkamer en het toilet. Met de overgang van de Wvg naar de Wmo heeft de wetgever niet willen beogen dat de reikwijdte van de Wvg met de Wmo zou worden verruimd tot een volledige compensatie van het bezoekbaar maken van de ouderlijke woning.

Hetzelfde geldt onder de in lid 3 onder e, f en g genoemde voorzieningen.

Artikel 5.2 Voorziening in natura

Het doel van deze bepaling is het vastleggen van de rechten en plichten van het college en de aanvrager. Deze bepaling ziet op de situatie toe waarin het college eigenaar in bijna alle gevallen blijft van de verstrekte naturavoorziening of het college de zorg in natura zelf geregeld heeft.

Het kan zijn dat bijvoorbeeld een goedkope po-/douchestoel wordt toegekend, deze in eigendom van de aanvrager wordt gegeven, aangezien in dergelijke gevallen hergebruik ongewenst of enkel tegen dusdanige hoge kosten realiseerbaar is, dat dit niet opweegt tegen het nieuw aanschaffen van een dergelijke voorziening. Het in eigendom verstrekken van een voorziening is altijd een bevoegdheid van het college en is geen automatisch gevolg van de soort voorziening.

Artikel 5.3 Persoonsgebonden budget

Het persoonsgebonden budget is een budget dat moet worden besteed aan het doel waarvoor het is verstrekt. De hoogte van het budget wordt bepaald aan de hand van een Programma van eisen en is gekoppeld aan de tegenwaarde van de te verstrekken goedkoopst compenserende voorziening.

In het geval meerdere voorzieningen, ongeacht de verstrekkingsvorm, worden toegekend om een goedkoopst compenserende oplossing te creëren, spreekt men van een arrangement (een samenstelling) van voorzieningen.

Artikel 5.4 Geen keuzevrijheid bij een financiële tegemoetkoming

De financiële tegemoetkoming is een bijdrage in de kosten van de voorziening, dat moet worden besteed aan het doel waarvoor het is verstrekt. De hoogte van de tegemoetkoming hoeft niet kostendekkend te zijn

Artikel 5.5 Eigen bijdragen

Artikel 15 van de wet biedt de mogelijkheid bij verstrekking van voorzieningen in natura of een persoonsgebonden budget eigen bijdragen te vragen.

Artikel 19 van de wet biedt de mogelijkheid de hoogte van financiële tegemoetkomingen af te stemmen op het inkomen van degene aan wie maatschappelijke ondersteuning wordt verleend: het zogeheten eigen aandeel. In dit artikel stelt de raad vast van deze mogelijkheid gebruik te maken, zoals opgedragen in artikel 15 lid 1 van de wet. Bovendien wordt bepaald dat de wijze waarop dit wordt uitgevoerd door het college in het Besluit Wmo wordt vastgelegd.

De gemeenteraad stelt vast, dat voor bijna alle individuele voorzieningen, zoals genoemd in dit artikel de maximale eigen bijdrage is verschuldigd. Geen eigen bijdrage wordt opgelegd voor een sportrolstoel. Dit sportrolstoel wordt onder de categorie rolstoelvoorzieningen gerangschikt, waarvoor het op grond van de wet niet is toegestaan om eigen bijdragen te vragen voor dit soort voorzieningen.

Artikel 5.6 Beperkingen van de aanspraak

Artikel 5.6, lid 1 “Een voorziening kan slechts worden toegekend voor zover:”

Ad a langdurig noodzakelijk

Wat langdurig noodzakelijk is, is afhankelijk van de concrete situatie. Het kan, in tijd uitgedrukt, gaan om twee maanden, bijvoorbeeld bij mensen die in een terminaal ziektestadium verkeren. Het kan ook gaan om veertig jaar, in situaties waarin de beperking bijvoorbeeld aangeboren is en stabiel van aard is. Kenmerk is in beide genoemde situaties dat de ondervonden beperking, naar de stand van de medische wetenschap op het moment van de aanvraag, onomkeerbaar is. Er is dus redelijkerwijs geen verbetering te verwachten in de situatie van de aanvrager. In dit kader zal de prognose van groot belang zijn. Zegt de prognose dat de betrokkene na enige tijd zonder de benodigde voorzieningen zal kunnen functioneren, dan mag men van kortdurende noodzaak uitgaan. Bij een wisselend beeld, waarbij verbetering in de toestand periodes van terugval opvolgen, kan echter uitgegaan worden van een langdurige noodzaak. De medisch adviseur speelt bij het antwoord op de vraag of er al dan niet sprake is van een langdurige noodzaak voor de betreffende voorziening een belangrijke rol. Voor langere tijd betekent in ieder geval dat wie tijdelijke beperkingen heeft, bijvoorbeeld door een ongeluk, terwijl vast staat dat de beperking van voorbijgaande aard is, niet voor een voorziening in het kader van deze Verordening in aanmerking komt.

Ad b goedkoopst compenserend

Voorzieningen die in het kader van deze Verordening worden verstrekt dienen naar objectieve maatstaven gemeten zowel compenserend als de meest goedkope oplossing te zijn. Met nadruk wordt hierbij gesteld dat met het begrip compenserend bedoeld wordt: volgens objectieve maatstaven nog toereikend. De voorziening die de aanvrager als compenserend beschouwt, zal moeten meewegen in de beoordeling van het compenserend zijn van de voorziening. Uiteindelijk spelen de kosten van een voorziening een rol bij de beoordeling van het al dan niet compenserend zijn van een voorziening.

Eigenschappen die kostenverhogend werken zonder dat zij de voorziening meer compenserend maken, zullen in principe niet voor vergoeding in aanmerking komen. Het is mogelijk een compenserende voorziening te verstrekken die duurder is dan de goedkoopst compenserende voorziening, mits de aanvrager bereid is het prijsverschil uit eigen middelen te betalen. Dit geldt ook voor de meerkosten voor instandhouding als gevolg van de duurdere voorziening. Het begrip goedkoopst compenserend geeft het college mogelijkheden tot sturen binnen het beleid.

Ad c individueel gericht

Het probleem van het individu dient op grond van de wet te worden gecompenseerd. Dat individuele probleem staat dan ook centraal bij de beoordeling van de aanvraag voor een voorziening op grond van de wet.

Artikel 5.6 lid 2 korte duur

Geen nadere toelichting.

Artikel 5.6. lid 3 “Geen voorziening wordt toegekend:”

Ad a. algemeen gebruikelijk

Algemeen gebruikelijke voorzieningen zijn voorzieningenwaarover een met de aanvrager vergelijkbare persoon, ook los van de beperking, zou kunnen beschikken. Met een “persoon als aanvrager” wordt bedoeld: een persoon zonder beperkingen die in een vergelijkbare situatie verkeert, bijvoorbeeld wat betreft leeftijd, inkomen en waarbij het aannemelijk is te achten dat deze persoon ook de beschikking zou hebben gehad indien hij geen beperkingen zou hebben gehad. Deze voorzieningenhoeven niet te worden gecompenseerd. Er zijn uitzonderingen mogelijk, namelijk:

-indien door een plotseling optredende beperking zaken moeten vervangen die nog niet zijn afgeschreven; dat zou zonder die plotseling optredende beperking immers ook niet gebeuren.

Ad b aard van de in de woning gebruikte materialen

Deze afwijzingsgrond is bedoeld voor situaties waarin gebruikte materialen voor problemen zorgen.

Ad c uitrustingsniveau voor sociale woningbouw

Het uitrustingsniveau voor sociale woningbouw is vastgesteld in het Bouwbesluit 2003. Woonvoorzieningen die op dat uitrustingsniveau worden verstrekt, zijn in beginsel van voldoende kwaliteit; duurdere of andere voorzieningen hoeven niet te worden verstrekt. Een duidelijke begrenzing derhalve. Garages bijvoorbeeld vallen daarom niet onder dit niveau.Alleen in die gevallen dat bijvoorbeeld vanuit welstandstoezicht hogere eisen worden gesteld, kan het college hierop een uitzondering maken. Over de hiermee gepaard gaande kosten moeten in een concrete situatie afspraken gemaakt worden. Ook bij hulp bij het huishouden speelt deze bepaling een rol. Indien bijvoorbeeld aanzienlijk meer hulp wordt gevraagd vanwege het feit dat men in een veel grotere ofmeer luxe woning woont, geeft deze bepaling een duidelijke grens aan.

Ad d geen aantoonbare meerkosten

In sommige gevallen gebruiken mensen al jaren voorzieningen en vragen zij na het optreden van een beperking voorzieningen aan, die in hun situatie kunnen leiden tot de conclusie dat het optreden van beperkingen geen meerkosten met zich meebrengt. Daarvoor is deze onder d. genoemde bepaling bedoeld.

Ad e en f moment van indienen van de aanvraag en het verloren gaan van voorzieningen

In artikel 5.6 lid 3, onder e en f geeft de Verordening een tweetal gronden voor weigering aan.

Onder e wordt gedoeld op de situatie dat de aanvrager een voorziening aanvraagt nadat deze reeds door de aanvrager gerealiseerd of aangekocht is. Omdat het college dan geen mogelijkheden meer heeft de voorziening volgens het vastgestelde beleid te verstrekken, noch anderszins invloed heeft op de te verstrekken voorziening, kan in deze situatie de voorziening worden geweigerd. Door deze regeling wordt voorkomen dat een voorziening waar vroegtijdig mee is begonnen uiteindelijk niet overeenstemt met hetgeen het college als goedkoopst compenserende voorziening beschouwt.

Vermeld moet worden dat deze hoofdregel in individuele gevallen onder toepassing van artikel 2.2 enigszins genuanceerd kan worden toegepast. Dat kan met name indien en voor zover ondanks de vroegtijdige aanschaf van de voorziening, de noodzaak, de adequaatheid en de passendheid van de voorziening, en de gemaakte kosten, achteraf nog zonder voorbehoud objectief te beoordelen zijn, en de reeds aangeschafte voorziening inderdaad de goedkoopst compenserende voorziening blijkt te zijn.  In een dergelijke situatie kunnen reeds aangeschafte voorzieningen alsnog verleend worden.

Onder f wordt in dit artikel aangegeven dat de aanvraag geweigerd kan worden als het gaat om een tegemoetkoming of verstrekking die reeds eerder heeft plaatsgehad, terwijl het de aanvrager verwijtbaar is dat het middel verloren is gegaan, bijvoorbeeld door roekeloosheid of verwijtbare onachtzaamheid, dus niet indien de aanvrager geen schuld treft. Indien een ander aansprakelijk is voor het verloren gaan, dient bekeken te worden of het mogelijk is deze derde door de aanvrager hiervoor aansprakelijk te doen stellen om zodoende de kosten te kunnen verhalen. Indien in een woning een verstelbare keuken of een andere dure voorziening is aangebracht heeft dit gevolgen voor de te verzekeren waarde van de opstal. Dit risico dient in de opstalverzekering gedekt te worden. Indien bijvoorbeeld bij brand blijkt dat de woning onvoldoende verzekerd is, dan kan op dat moment geen beroep op deze Verordening worden gedaan.

HOOFDSTUK 6 HULP BIJ HET HUISHOUDEN

Artikel 6.1 Algemene voorziening voorliggend

Geen toelichting.

Artikel 6.2 Vormen van hulp bij het huishouden

In artikel 4 lid 1 van de wet wordt het college opgedragen om voorzieningen aan te bieden ter ondersteuning van het voeren van een huishouden. In deze Verordening wordt dit onderdeel opgesplitst in twee onderdelen. In hoofdstuk 6 van deze Verordening gaat het om de vorm van de te verstrekken voorzieningen met betrekking tot het huishouden, in hoofdstuk 8 om “woonvoorzieningen”. Bij het interpreteren van het begrip “voeren van een huishouden” is er van uitgegaan dat een persoon pas behoefte kan hebben aan hulp bij het huishouden indien dat huishouden in een voor hem geschikte woning is gesitueerd.

Hulp bij het huishouden kan in drie vormen als voorziening worden aangeboden.

Onder a. wordt de algemene voorziening genoemd; een snelle en eenvoudige dienstverleningsoplossing zonder veel administratieve rompslomp voor gemeente en aanvrager. Gedacht moet worden aan vormen van direct beschikbare huishoudelijke hulp vanuit bijvoorbeeld een wijksteunpunt, met name voor eenvoudige werkzaamheden, al dan niet op basis van een kortdurende hulpbehoefte.

Onder b. wordt de hulp bij het huishouden in natura genoemd. Ook hier gaat het om een vorm van persoonlijke dienstverlening, net als bij de onder a. genoemde vorm. Het verschil zit echter in de toekenningsprocedure, die meer op de persoon is afgestemd, en in de regel meer geschikt zal zijn voor de wat grotere en langduriger behoefte aan hulp.

Onder c wordt het persoonsgebonden budget als vorm bedoeld. Met een persoonsgebonden budget kan een particuliere hulp of een professionele zorgaanbieder door de persoon met beperkingen worden betaald om voor hem de taken met betrekking tot het huishouden uit te voeren.

Artikel 6.3 Gebruikelijke zorg

Bij het vaststellen van de aanspraak op hulp bij het huishouden wordt allereerst bezien of en in hoeverre eventueel andere personen binnen de leefeenheid zelf de problemen kunnen oplossen. Voor zover de ondervonden problemen door middel van dergelijke gebruikelijke zorg kunnen worden opgelost, is er geen aanspraak op hulp bij het huishouden. In de door het college vast te stellen Beleidsregels Wmo wordt bepaald hoe er rekening wordt gehouden met gebruikelijke zorg bij het vaststellen van een aanspraak op een voorziening voor hulp bij het huishouden verzorging.

Artikel 6.4 Primaat van de algemene hulp bij hulp bij het huishouden.

In artikel 6.4, lid 1 wordt geregeld onder welke basisvoorwaarden men gebruik kan maken van een algemene Wmo-voorziening voor hulp bij het huishouden, indien deze in de gemeente voorhanden is. In aanmerking komen in eerste instantie personen met een beperking of een chronisch psychisch probleem of een psychosociaal probleem. Verder komen in aanmerking mantelzorgers in het kader van dezogenaamde ‘respijtzorg’, dat wil zeggen dat de noodzaak aanwezig is om mantelzorgers te ontlasten. Het is daarbij niet de bedoeling van de wetgever dat het huishouden van de mantelzorger wordt overgenomen, maar overname van het huishouden van degene die de mantelzorg ontvangt is wel mogelijk.

Algemeen aangeboden hulp bij het huishouden is in de vorm van een primaat in deze Verordening neergelegd. Dat houdt in dat in eerste instantie wordt bezien of deze vorm van hulp bij het huishouden het probleem op adequate wijze kan oplossen.

Als de in het vorige lid genoemde algemene voorziening onvoldoende compenserend is of niet aanwezig is, komt de individuele Wmo-voorziening voor hulp bij het huishouden aan de orde.

Lid 2 moet dus in samenhang met lid 1 worden gelezen. De individuele Wmo-voorziening kan bestaan uit een voorziening in natura of uit een persoonsgebonden budget. Het college bepaalt wanneer iemand voor een persoonsgebonden budget in aanmerking kan komen. Deze criteria zijn vastgelegd in de Beleidsregels Wmo.

Artikel 6.5 Omvang van hulp bij het huishouden

Lid 1 en 2:

Omdat hulp bij het huishouden uiteindelijk altijd in de vorm van dienstverlening zal worden verstrekt, moet de omvang in tijd worden vastgesteld. De omvang van de hulp bij het huishouden wordt in uren en minuten vastgesteld, waarvoor de zorgaanbieder of in het geval van een persoonsgebonden budget de particuliere hulp ondersteuning biedt.

Lid 3

Geen toelichting.

In lid 4 van dit artikel is bepaald dat wanneer iemand elders tijdelijk (minimaal dertig dagen) op een ander adres binnen of buiten de gemeente Westland verblijft dan waar hij zijn hoofdverblijf heeft, zal zijn voorziening zoals de hulp bij het huishouden dan wel het persoonsgebonden budget worden opgeschort tot het moment dat hij terugkeert naar zijn hoofdverblijf. Bij een afwezigheid langer dan zestig dagen kan de voorziening worden beëindigd.

In het geval sprake is van bijvoorbeeld overwintering waarbij degene die hulp bij het huishouden ontvangt, gedurende langere tijd buiten de gemeente Westland verblijft kan de hulp bij het huishouden tijdelijk worden opgeschort. Dit is ter beoordeling aan het college.

Lid 5

In lid 5 is bepaald dat bij wijziging van de gezinssituatie van de persoon met beperkingen de hulp bij het huishouden maximaal dertig dagen kan worden voortgezet in het geval dat iemand in het huishouden achterblijft en waarschijnlijk hulp behoeft. Zo kan in het geval van overlijden voorkomen worden dat de achterblijvende partner van hulp verstoken blijft, terwijl ook deze persoon dusdanige beperkingen heeft dat compensatie aan de orde is. Door een termijn van dertig dagen te stellen is het voor de gemeente mogelijk een zorgvuldige afweging te maken of compensatie nodig is.

Lid 6 van dit artikel spreekt voor zich en sluit nauw aan op artikel 12.2 van deze verordening en houdt verband met prijsindexering.

Artikel 6.6 Weigeringsgronden ten behoeve van hulp bij het huishouden

A

Dit artikel bepaalt dat hulp bij het huishouden nimmer het uitrustingsniveau of de omvang van de voorzieningen te boven gaat. Indien de persoon met beperkingen in een grotere woning verblijft, dan betekent het niet dat alle aanwezige woonruimten ook onderdeel zijn van de te compenserende voorziening. Het schoonmaken van bijvoorbeeld een binnenzwembad behoort niet tot één van de activiteiten bij de hulp bij het huishouden. De gemeente heeft slechts een compensatieplicht zover dit niet te boven gaat aan hetgeen in het maatschappelijke verkeer als gebruikelijk wordt aanvaard.

B

Dit artikel bepaalt dat hulp bij het huishouden nimmer wordt verstrekt in het geval dat de aanvraag betrekking heeft op de in dit artikel genoemde (woon)ruimten, aangezien hier geen sprake is van zelfstandige woonruimte.

HOOFDSTUK 7 GERESERVEERD

HOOFDSTUK 8 WOONVOORZIENINGEN

Artikel 8.1 Algemene voorziening voorliggend

Geen toelichting.

Artikel 8.2 Vormen van woonvoorzieningen

De woonvoorziening kan worden verstrekt in vier hoofdvormen:

Ad a. de algemene woonvoorziening. Hierbij moet worden gedacht aan een mogelijkheid om snel oplossingen voor vaak minder complexe woonproblemen te krijgen. Te denken valt aan klussendiensten, snel beschikbare voorzieningen uit depot en mogelijk andere, nog te ontwikkelen voorzieningen;

Ad b. een woonvoorziening in natura. Dergelijke woonvoorzieningen worden niet in de vorm van financiële tegemoetkoming -op individuele basis- toegekend, bijvoorbeeld de losse tillift of een douchestoel;

Ad c. een persoonsgebonden budget te besteden aan een woonvoorziening;

Ad d. de financiële tegemoetkoming in de kosten van een woonvoorziening, ongeacht of de financiële tegemoetkoming bestemd is voor de aanvrager of voor woningeigenaar.

Artikel 8.3 Soorten individuele woonvoorzieningen

Ad a een tegemoetkoming in de verhuis- en herinrichtingskosten

Het college kan besluiten om een tegemoetkoming te verstrekken in de verhuis- en inrichtingskosten, indien verhuisd wordt naar een aangepaste of een goedkoper aan te passen woning dan de reeds bewoonde woning. Het college maakt de afweging tussen verstrekking van een tegemoetkoming in de verhuiskosten en een woningaanpassing. Een woonvoorziening, en dus ook een financiële tegemoetkoming in de verhuiskosten is alleen bedoeld voor situaties waarin de ondervonden problemen in direct oorzakelijk verband staan met bouwkundige aspecten van de te verlaten woning zelf. Omgevingsfactoren als lawaai, stank, onveiligheidsgevoelens, overlast et cetera. Uitgangspunt van het gemeentelijk beleid is dat zo goed mogelijk gebruik wordt gemaakt van de voorraad aangepaste woningen in de gemeente.

Ad b en c een bouwkundige en een niet-bouwkundige woonvoorziening

Een bouwkundige woningaanpassing is een aanpassing van de woning zelf, ter compensatie van de problemen die in de woning spelen ten aanzien van de bewoner met een beperking. Onder een woonvoorziening waarbij geen sprake is van een ingreep van bouw- of woontechnische aard zal in de praktijk met name een persoonsgebonden budget voor woningsanering in verband met COPD. verstaan worden.

Ad d en e een uitraasruimte en een losse woonunit

Omdat met de Wet maatschappelijke ondersteuning niet wordt beoogd om het inhoudelijke beleidsterrein ten opzichte van de vervallen Wet voorzieningen gehandicapten te verbreden, noch om dat te versmallen, is de uitraasruimte als woonvoorziening opgenomen. Een uitraasruimte is een ruimte die kan worden gedefinieerd als een verblijfsruimte, waarin een persoon die ten gevolge vaneen beperking in de vorm van een ernstige gedragsstoornis ernstig ontremd gedrag vertoont, zich kan afzonderen of tot rust kan komen. Een zeer specifieke voorziening derhalve, die alleen op basis van een specifieke noodzaak en op basis van een specifieke beperking kan worden verstrekt. Het zal in de regel gaan om een kleine, veilige en prikkelarme ruimte.

Als het gaat om grote aanpassingen aan huurwoningen die opnieuw verhuurd kunnen worden voor de huisvesting van mensen met beperkingen, kan de investering over een langere periode afgeschreven worden. In gevallen waarin dat niet speelt, wordt in principe uitgegaan van het primaat van losse woonunits. In situaties waarin de mogelijkheid in de concrete situaties bestaat, wordt aan gebruik van een dergelijke unit voorrang gegeven door middel van deze bepaling.

Ad f een roerende woonvoorziening

Onder deze categorie voorzieningen worden begrepen hulpmiddelen voor baden, wassen en douchendie niet nagelvast aan de woning zijn bevestigd, alsmede mobiele patiëntenliften.

Ad g een financiële tegemoetkoming in de kosten voor onderhoud en reparatie van een woonvoorziening

Een financiële tegemoetkoming in de kosten voor onderhoud en reparatie van een woonvoorziening is bedoeld voor de instandhouding van een voorziening, die op een eerder moment door de gemeente in het kader van de Wet maatschappelijke ondersteuning of de vervallen Wet voorzieningen gehandicapten is verstrekt.

Ad h een financiële tegemoetkoming in de kosten van tijdelijke huisvesting of huurderving

Een financiële tegemoetkoming in de kosten van tijdelijke huisvesting wordt verstrekt aan de persoon met beperkingen indien de huidige woning of de nieuw te betrekken woning moet worden aangepast en de persoon met beperkingen in verband met zijn beperkingen elders dient te verblijven.

Een financiële tegemoetkoming in de kosten van huurderving wordt door de gemeente aan de woningeigenaar verstrekt met als doel om de woning beschikbaar te houden voor mensen met een beperking.

Artikel 8.4 Primaat van verhuizing

In feite gaat het om een uitwerking van de regel dat in beginsel wordt gekozen voor de meest/goedkoopst compenserende voorziening. In het geval dat het primaat van verhuizen wordt opgelegd, is duidelijk dat de in de Beleidsregels Wmo genoemde sociale en financiële factoren een verhuizing niet in de weg staan.

Lid 3

Wat onder een redelijke termijn wordt verstaan, is nader uitgewerkt in de Beleidsregels Wmo.

Artikel 8.5 Primaat van de losse woonunit

Geen nadere toelichting.

Artikel 8.6 Compensatie in de vorm een individuele woonvoorziening

Geen nadere toelichting.

Artikel 8.7 Hoofdverblijf

• 1.

  Een uitzondering hierop wordt gemaakt voor het bezoekbaar maken van een woonruimte voor bezoek aan ouders of andere familieleden. “Bezoekbaar maken” wordt gelimiteerd tot het bereikbaar maken van de woonruimte zelf en enkele essentiële faciliteiten daarbij. Er moet sprake zijn van een structurele en essentiële relatie tussen de persoon met beperkingen en de bewoner van de bezoekbaar te maken woonruimte.

• 2.

  Lid 2 is met name bedoeld voor die situaties waar beide ouders geen deel (meer) uitmaken van dezelfde leefeenheid.

• 3.

  Geen nadere toelichting.

• 4.

  Geen nadere toelichting.

• 5.

  Geen nadere toelichting.

Artikel 8.8 Weigeringsgronden ten behoeve van woonvoorzieningen

Om in aanmerking te komen voor woonvoorzieningen moet ereen duidelijke samenhang zijn tussen de ondervonden woonproblemen en de beperking die men heeft. Aanvragen voor woonvoorzieningen die hun oorzaak vinden in andere factoren dan die beperking, kunnen worden geweigerd op grond van artikel 8.8.

Ad a

Deze bepaling heeft voornamelijk betrekking op situaties waarin men gaat verhuizen zonder specifieke reden. Uitzondering in deze bepaling is de zogeheten “belangrijke reden”. Daarbij moet gedacht worden aan een verhuizing vanwege samenwoning, huwelijk of het aanvaarden van werk elders.

Ad. b

Als een persoon met beperkingen verhuist, zal deze, in relatie tot die beperkingen, moeten zoeken naar een zo geschikt mogelijke woning. Met “verhuizen” wordt hier overigens niet alleen gedoeld op de feitelijke verhuizing, maar ook op alle onomkeerbare handelingen die normaal gesproken voorafgaan aan een verhuizing, zoals het tekenen van een koop-, huur- of erfpachtcontract, zie ook artikel 8.7., lid 1, waarin wordt bepaald dat het gaat om een situatie waarin men in de betreffende woning “zijn hoofdverblijf heeft of zal hebben”.

Voor de toepassing van deze weigeringsgrond geldt dat ook de gemeente ervoor zal moeten zorgen zicht te hebben op de aangepaste of makkelijk aan te passen woningvoorraad, niet alleen sociale huurwoningen, maar ook in de vrije sector en zonodig het koopwoningenbestand.

Ad c

Op basis van het feit dat voorzieningen op grond van de wet in hoofdzaakzijn gericht op het individu, worden in beginsel geen voorzieningen in gemeenschappelijke ruimten van wooncomplexen gecompenseerd. Er zijn uitzonderingen gemaakt voor de in de Verordening genoemde voorzieningen in gemeenschappelijk ruimten. De opsomming is limitatief, dat wil zeggen dat er niet meer hoeft te worden gecompenseerd dan er in de Verordening is genoemd.

Ad d

Onder d wordt met name gedoeld op financiële tegemoetkomingen in de verhuiskosten; veel verhuizingen zijn als algemeen gebruikelijk te beschouwen, ook los van de beperking die men heeft. Te denken valt aan verhuizingen van het ouderlijk huis naar een zelfstandige woonruimte, verhuizing van senioren naar een kleinere woning, omdat de eengezinswoning te bewerkelijk is geworden en kinderen reeds zelfstandig wonen.

Artikel 8.9 Terugbetaling bij verkoop

Deze bepaling heeft als doel het door de eigenaar laten terugbetalen van een deel van de kosten, die het gevolg is van de aanpassing van de eigen woning op grond van de wet.

Bij de terugbetaling zijn de kosten van de verstrekte woonvoorziening maatgevend en zal die op basis van een afschrijvingsschema zoals opgenomen in het Besluit Wmo worden bepaald.

HOOFDSTUK 9 LOKALE VERVOERSVOORZIENINGEN

Artikel 9.1 Algemene voorziening voorliggend

Geen toelichting.

Artikel 9.2 Vormen van vervoersvoorzieningen

Ad a een algemene voorziening

Een algemene voorziening zoals het openbaar vervoer.

Ad b een vervoersvoorziening in natura

Het collectief vervoer oftewel de Regiotaxi wordt individueel toegekend in de vorm van een collectief vervoerspas.

Naast deze collectieve vervoersvoorzieningen bestaan er individuele voorzieningen zoals genoemd in onderdeel b, sub ii tot en met iv.

Individuele Wmo-voorzieningen in natura kunnen bestaan uit een diversiteit van vervoermiddelen. In de Beleidsregels Wmo wordt uitgewerkt onder welke voorwaarden men voor een bepaald soort voorziening in aanmerking komt.

Ad c een vervoersvoorziening in de vorm van een persoonsgebonden budget

De vaststelling van de hoogte van het persoonsgebonden budget door het college wordt in het Besluit Wmo uitgewerkt. De waarde van een collectief vervoerspas wordt nimmer als persoonsgebonden budget verstrekt.

Ad d een financiële tegemoetkoming in de kosten van vervoer

Ook een financiële tegemoetkoming in de kosten van vervoer kan als een voorziening ter compensatie worden aangemerkt.

Artikel 9.3 Het primaat van het collectief vervoer

Individuele voorzieningen kunnen echter ook in aanvulling op het gebruik van een collectief systeem verstrekt kunnen worden. Dit is het geval wanneer het collectief systeem de vervoersbehoefte van de aanvrager die een aanspraak heeft niet volledig dekt.

Artikel 9.4 Omvang in gebied en in kilometers

Ad 1

Onder de Wet voorzieningen gehandicapten is de zorgplicht voor vervoer beperkt tot verplaatsingen in het kader van het leven van alledag in de directe woon- of leefomgeving; de wet spreekt nu in artikel 4 lid 1, aanhef en onder c. over “het zich lokaal verplaatsen per vervoermiddel”. Dit lijkt beperkter te zijn dan de zorgplicht onder de Wet voorzieningen gehandicapten, maar aangezien met de Wet maatschappelijke ondersteuningniet is beoogd de reikwijdte van de Wet voorzieningen gehandicapten te beperken of uit te breiden, is er geen reden om aan te nemen dat alleen de letterlijk lokale verplaatsingen onder de wet zullen vallen. Vandaar dat in artikel 9.4, conform de onder de Wet voorzieningen gehandicapten gevormde jurisprudentie, wordt uitgegaan van de eigen woon- of leefomgeving, met als uitzondering de bovenregionale compensatieplicht, zoals die ook in de Wvg-jurisprudentie is omschreven.

Ad 3

Sinds maart 2002 houdt de vaste jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep onder de Wet voorzieningen gehandicapten in dat een vervoersvoorziening of een combinatie van voorzieningen de mogelijkheid moet bieden om op jaarbasis minimaal 1.500 kilometer en maximaal 2.000 kilometer af te leggen. Deze jurisprudentie is hier vastgelegd, aangezien met de wet niet wordt beoogd de werkingssfeer van de Wet voorzieningen gehandicapten uit te breiden.

HOOFDSTUK 10 ROLSTOELVOORZIENINGEN

Artikel 10.1 Algemene voorziening voorliggend

Geen toelichting.

Artikel 10.2 Vormen van rolstoelvoorzieningen

Onder de Wet voorzieningen gehandicapten waren rolstoelen in de wet zelf als aparte categorie voorzieningen opgenomen. In de Wet maatschappelijke ondersteuning is dat niet het geval, maar aangezien met deze wet niet wordt beoogd het beleidsterrein ten opzichte van de voorafgaande Wet voorzieningen gehandicapten te verbreden of te versmallen, wordt de rolstoel gehandhaafd als de enige voorziening waarmee beperkingen bij het verplaatsen in en rond de woning in het kader van de wet gecompenseerd kunnen worden. Een definitie van een rolstoel is niet te geven, daarom wordt hier onder het begrip “rolstoel” een rolstoel begrepen te worden de rolstoel zoals iedereen die kent. Deze rolstoel kan zowel handbewogen als elektrisch aangedreven zijn. Een rolstoel kan zowel worden gebruikt als een verplaatsingsmiddel voor binnen als voor buiten. Primair doel van de rolstoel is het zittend verplaatsen, omdat lopend verplaatsen, ook met op grond van andere regelingen te verstrekken voorzieningen als looprekken, rollators, wandelstokken en krukken niet of onvoldoende mogelijk is. Kosten van onderhoud en reparatie van de rolstoel vallen eveneens onder de wet.

Voorzieningen die geen verband houden met het genoemde primaire verstrekkingsdoel, het verplaatsen, omdat ze nodig zijn in verband met therapeutische doeleinden, worden niet op grond van de wet verstrekt. Hierbij valt te denken aan aanpassingen voor het gebruik van zuurstofapparatuur en andere aanpassingen. Bij accessoires gaat het uiteraard alleen om medisch noodzakelijke en niet-algemeen gebruikelijke zaken.

Bij artikel 10.2 aanhef en onder a wordt de mogelijkheid gecreëerd om gebruik te maken van een rolstoelvoorziening uit een rolstoelpool(depot). Deze vorm van een algemene voorziening kan geboden worden als het gaat om een rolstoel voor incidenteel gebruik.

Artikel 10.3 Primaat algemene rolstoelvoorziening bij incidenteel gebruik

Geen rolstoel wordt verstrekt als hulpmiddelen als krukken, een rollator, of andere hulpmiddelen een voldoende oplossing bieden voor het verplaatsingsprobleem. Wel kan, als dit noodzakelijk is, een rolstoel verstrekt worden in aanvulling op dergelijke voorzieningen, mits het gebruik dagelijks noodzakelijk is. De nadere criteria worden vastgelegd in de Beleidsregels Wmo.

Indien de rolstoel niet noodzakelijk is voor incidenteel gebruik, maar voor dagelijks zittend verplaatsen in en om de woning kan de rolstoel verstrekt worden als voorziening in natura of als persoonsgebonden budget. Een rolstoel uit de rolstoelpool is dan immers geen passende oplossing.

Artikel 10.4 Aanspraak op rolstoelvoorzieningen voor AWBZ-bewoners

Recht op een op grond van de AWBZ verstrekte rolstoel aan AWBZ-bewoners bestaat alleen indien de AWBZ-bewoner zowel de AWBZ-functie “verblijf”, als de functie “behandeling” geniet in één en dezelfde erkende AWBZ-instelling. Als een AWBZ-bewoner niet aan deze voorwaarde voldoet, is er ook geen recht op een AWBZ-rolstoel, en zal er door de gemeente een rolstoel moeten worden verstrekt op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning.

HOOFDSTUK 11 SPORTVOORZIENINGEN

Artikel 11.1 Algemene voorziening voorliggend

Geen toelichting.

Artikel 11.2 Vormen van sportvoorzieningen

Bij artikel 11.2 is de mogelijkheid geboden om sportvoorzieningen te verstrekken als algemene sportvoorziening of een individuele voorziening.

Onder a. kan aan een algemene sportvoorziening worden gedacht die bijvoorbeeld in een sportcomplex voor algemeen gebruik aanwezig zijn zoals een zwembadlift voor mensen met een beperking.

Onder b. wordt een financiële tegemoetkoming bedoeld voor de aanschaf van een individuele sportrolstoel. Uit de wetsgeschiedenis van de Wmo en diens rechtsvoorganger Wvg blijkt geen compensatieplicht voor sportvoorzieningen anders dan de sportrolstoel. De sportrolstoel moet net als een gewone rolstoel beschouwd worden als het hulpmiddel ter vervanging van iemands benen.

Artikel 11.3 Weigeringsgronden ten behoeve van sportvoorzieningen

Indien de persoon met beperkingen ook andere sporten beoefend, waarvoor geen sportvoorziening nodig is, is compensatie niet aan de orde.

Naar zijn aard is de sportvoorziening bedoeld om het resultaat het sociale aspect: “anderen te ontmoeten” te bewerkstelligen.

Topsportvoorzieningen komen daarom niet voor compensatie in aanmerking.

Artikel 11.4 Duur van de sportvoorziening

Dit artikel biedt de mogelijkheid om de hoogte van de financiële tegemoetkoming tegen de gebruiksduur uit te ruilen waardoor de persoon met beperkingen ook in staat wordt geacht ook omvangrijke (duurdere) voorzieningen voor de sportbeoefening aan te schaffen.

HOOFDSTUK 12 SLOTBEPALINGEN

Artikel 12.1 Hardheidsclausule

Artikel 12.1 bepaalt dat het college in bijzondere gevallen ten gunste van de aanvrager kan afwijken van de bepalingen van deze Verordening, en dus niet van de in de wet zelf genoemde bepalingen. Zonodig wordt hierbij advies ingewonnen. Dit afwijken kan alleen maar ten gunste en nooit in het nadeel zijn van de betrokken persoon met beperkingen of de eigenaar van de woonruimte. Verder is met nadruk gemeld: in bijzondere gevallen. Het gebruik maken van de hardheidsclausule moet beschouwd worden als een uitzondering en niet als een regel. Het college moet in verband met precedentwerking dan ook duidelijk aangeven waarom in een bepaalde situatie van de Verordening wordt afgeweken.

Artikel 12.2 Delegatie aan college

In artikel 4.5 van het Besluit maatschappelijke ondersteuning (Stb. 2006, 450) wordt een relatie gelegd met de prijsindex voor de gezinsconsumptie. In 2003 is de begripsbepaling ten aanzien van genoemd indexcijfer aangepast (Stb. 2003, 380) In genoemd besluit wordt gesproken over de consumentenprijsindex alle huishoudens.

Artikel 12.3 Overgangsrecht

Dit artikel bepaalt het overgangsrecht voor met name vervoersvoorzieningen, specifiek individuele tegemoetkomingen in de kosten van het vervoer.

Aan degene die op 31 december 2012 aanspraak heeft op een dergelijke voorziening zal – in de periode na vaststelling van deze verordening en voor de datum van het in werking treden, een informatiebrief ontvangen over de veranderingen voor de periode vanaf 1 januari 2013. In het eerste half jaar van 2013 zal elke gerechtigde op basis van een onderzoek een besluit ontvangen wat in het individuele geval als goedkoopst compenserende oplossing moet worden aangemerkt.

Artikel 12.4 Citeertitel en inwerkingtreding

Geen nadere toelichting.