1 DE VERORDENING

Ad. b

Artikel 231 lid 2 sub b van de Gemeentewet regelt dat de bevoegdheden en verplichtingen die op rijksniveau gelden voor de inspecteur overeenkomstig gelden voor de ambtenaar die belast is met de heffing van de gemeentelijke belastingen. Deze ambtenaar wordt op grond van artikel 232 lid 2 sub a van de Gemeentewet aangewezen door het college.

Ad. c

Hier wordt een nadere definitie gegeven hetgeen verstaan dient te worden onder een commercieel geëxploiteerde ruimte.

Ad. d

Het verblijf is gekoppeld aan de periode van 8:00 uur tot en met 18:00 uur. Een gedeelte hiervan wordt eveneens als een volledig verblijf aangemerkt.

Ad. e

Het bij de omschrijving van het begrip 'seizoen' gekozen tijdvak is ingegeven door het feit dat buiten dit tijdvak het de strandpaviljoenexploitanten niet toegestaan is een strandpaviljoen te exploiteren op het Noordzeestrand.

Voor de omschrijving van het belastbare feit is zoveel mogelijk aangesloten bij de tekst van artikel 224 van de Gemeentewet. Ingevolge artikel 224 van de Gemeentewet kan slechts toeristenbelasting geheven worden indien is voldaan aan de volgende eisen:

er moet binnen de gemeente verblijf gehouden worden door personen die niet als ingezetene in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens van de gemeente zijn opgenomen.

Aan de heffing van dagtoeristenbelasting zijn door de jurisprudentie overigens beperkingen gesteld. Uit het arrest van de Hoge Raad inzake de watertoeristenbelasting van Amsterdam (HR 30 maart 1983, nr. 21.535, BNB 1983/191, Belastingblad 1983, blz. 289) blijkt dat de gemeente met de toeristenbelasting niet in de voetsporen mag treden van de oude vermakelijkhedenbelasting. Doordat de gemeente Amsterdam (dag)verblijf aan boord van rondvaartboten in de heffing betrok, was de Hoge Raad van oordeel dat daarmee het houden van verblijf in een inrichting tot het geven van vermakelijkheid werd belast.

In dergelijke gevallen kan de gemeente wel een vermakelijkhedenretributie heffen in de zin van artikel 229, eerste lid, onderdeel c, van de Gemeentewet. Vanaf de inwerkingtreding van de Wet materiële belastingbepalingen (1 januari 1995) geldt niet langer dat de vermakelijkhedenretributie maximaal kostendekkend is. Dit betekent dat de mogelijkheden voor gemeenten tot het heffen van een vermakelijkhedenretributie zijn verruimd.

De toeristenbelasting is aangemerkt als directe belasting. Deze aanwijzing is noodzakelijk om toepassing van de artikelen 31 e.v. van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) betreffende de richtige heffing, mogelijk te maken.

Eerste lid

De belasting wordt geheven van ieder die gelegenheid tot het houden van verblijf biedt. In het vervolg van de verordening wordt deze persoon steeds aangeduid als: de belastingplichtige. Het behoeft geen nadere toelichting dat met de belastingplichtige zowel een natuurlijk persoon als een lichaam bedoeld wordt.

Tweede lid

Ingevolge het tweede lid van artikel 224 van de Gemeentewet mag de belastingplichtige de belasting als zodanig doorberekenen aan degene die een strandstoel en/of strandbed gehuurd heeft en wel als een extra bedrag boven de normale huur (verblijfskosten) in rekening wordt gebracht. Zie in dit verband ook HR 8 oktober 1993, nr. 15 101, Belastingblad 1994, blz. 5 (Marken).

Derde lid

Het derde lid bepaalt dat degene die verblijf houdt zelf belastingplichtig is, indien met toepassing van het eerste lid geen belastingplichtige is aan te wijzen. Primair is echter degene die gelegenheid biedt tot verblijf belastingplichtig.

Algemeen

Het is moeilijk en arbeidsintensief het aantal malen dat verblijf is gehouden exact vast te stellen. Immers, er kan bij een strandstoel of –bed door een wisselend aantal personen regelmatig gebruik van worden gemaakt. Ter vermijding van dit soort moeilijkheden en om de administratie te ontlasten van degenen die gelegenheid tot verblijf bieden, is in artikel 5 een forfaitaire regeling opgenomen.

Uit jurisprudentie kan worden afgeleid dat de toeristenbelasting naar haar aard een verblijfsbelasting is waaraan als eis moet worden gesteld dat zij het bedrag van de belasting afhankelijk stelt van feiten en omstandigheden die verband houden met de duur van het verblijf en het aantal personen dat verblijf houdt. Ook is duidelijk uitgesproken dat de gemeentelijke wetgever met betrekking tot deze feiten en omstandigheden een forfaitaire regeling mag vaststellen, en dat een forfaitaire regeling niet in strijd is met de Gemeentewet. De in artikel 5 opgenomen forfaitaire regeling haakt aan bij de hoofdregel van artikel 4.

Eerste lid

Het aantal personen wordt forfaitair bepaald in het eerste lid.

Tweede lid

Het tweede lid geeft een forfaitaire regeling voor het vaststellen van het aantal malen dat is overnacht. De in het eerste lid genoemde formule bestaat uit vier lettersymbolen.

Lettersymbool A:

Het aantal aanwezige strandstoelen en/of strandbedden moet door de belastingplichtige zelf worden opgegeven. Hiervoor wordt aan de belastingplichtige een aangiftebiljet uitgereikt.

Lettersymbool B:

Ingevolge artikel 224, eerste lid van de Gemeentewet kan toeristenbelasting slechts worden geheven van personen die niet in het bevolkingsregister van de gemeente, in dit geval Zandvoort, staan ingeschreven. Dit houdt concreet in dat personen die wel zijn opgenomen in het bevolkingsregister van de gemeente Zandvoort niet voor deze heffing in aanmerking komen. De exploitant dient derhalve de Zandvoortse inwoners buiten de heffing te houden.

In de berekeningswijze werkt het e.e.a. door, aangezien het gemiddelde benuttingspercentage gesteld is op 65%. Enerzijds om rekening te houden met onderbezetting gedurende het maximale aantal malen dat verblijf kan worden gehouden gedurende het seizoen en anderzijds om rekening te houden met het niet belasten van de Zandvoortse inwoners. Dit houdt in dat van elke 100 aanwezige strandstoelen/bedden 35 niet in de heffing betrokken worden. Om te kunnen aantonen dat iemand inwoner van Zandvoort is en dus geen toeristenbelasting behoeft te betalen, kan gebruik gemaakt worden van een geldig legitimatiebewijs, zoals een paspoort of rijbewijs. Ook een ander legitimatiebewijs kan overgelegd worden. Door gebruikmaking van legitimatiebewijzen kan op eenvoudige wijze door de exploitant vastgesteld worden of iemand inwoner van Zandvoort is en derhalve buiten de heffing valt.

Lettersymbool C:

Gelet op het feit dat niet het gehele jaar verhuur van strandstoelen en/of strandbedden kan plaatsvinden, is het maximale aantal malen dat verblijf kan worden gehouden per belastingtijdvak gesteld op 214 (het aantal dagen in de periode van 1 maart tot en met 30 september).

Lettersymbool D:

Het gemiddelde bezettingspercentage van het maximale aantal malen dat verblijf kan worden gehouden per belastingtijdvak, is gerelateerd aan het aantal dagen dat redelijkerwijs verblijf kan worden gehouden. Bij de invoering van deze toeristenbelasting heeft als berekeningsmaatstaf gediend het Wetenschappelijk Rapport, W.R. 71-6 van de klimatologische dienst van het K.N.M.I.

Dit rapport geeft een analyse van het weer per dag over ruim 100 jaar, waarbij aan elke dag een weertype wordt toegekend. Voor de berekening van het aantal stranddagen is rekening gehouden met de dagen tussen 1 maart en 30 september van de indertijd laatste 10 jaar die aangeduid zijn met het weertype ADS. De betekenis hiervan is als volgt:

A= temperatuur boven normaal;

D = droog;

S= zonnig.

In Nederland wordt de zomer vooral bepaald door het aantal dagen met het weertype ADS (warm, droog en zonnig). Ook in de maanden april, mei en september komt dit weertype zeer frequent voor. Concreet houdt dit in dat deze maanden als een mooie voorzomer resp. nazomer gezien kunnen worden.

Naast het weertype ADS komt ook het weertype NDS voor. De betekenis hiervan is, dat deze dagen eveneens als droog en zonnig aangemerkt kunnen worden, maar dat de temperatuur normaal is voor de tijd van het jaar. Uit het volgende overzicht blijkt hoeveel dagen gemiddeld over de laatste 10 jaar, gelegen tussen 1 maart en 30 september, het weertype ADS dan wel NDS krijgen.

Bij de berekening van het gemiddelde bezettingspercentage zijn de dagen met het weertype ADS van de maand maart niet meegerekend, aangezien redelijkerwijs op deze dagen geen verblijf gehouden kan worden. Evenmin is rekening gehouden met de dagen die het weertype NDS hebben, hoewel enkele hiervan best als stranddag aangemerkt zouden kunnen worden. M.n. de dagen gelegen in de maanden juni, juli en augustus.

Het e.e.a. houdt in dat bij de berekening van het gemiddelde bezettingspercentage is uitgegaan van 32 dagen (dagen met het weertype ADS in de periode april t/m september) waarop redelijkerwijs verblijf kan worden gehouden (=stranddag). Dit betekent dat het gemiddelde bezettingspercentage van het maximale aantal malen dat verblijf kan worden gehouden per belastingtijdvak, gesteld wordt op, naar beneden op hele procenten afgerond, 14% (32 dagen : 214 dagen x 100).

In dit artikel wordt de belastingplichtige de mogelijkheid geboden om bij het doen van de aangifte te opteren voor toepassing van de hoofdregel (‘het werkelijk aantal personen dat verblijf heeft gehouden’) in plaats van de forfaitaire regeling, indien blijkt dat het werkelijke aantal lager is dan het forfaitair berekende aantal. Uit het woord 'blijkt' kan worden afgeleid dat hier een zware vorm van bewijs kan worden verlangd, dit te meer omdat de gemeente achteraf niet meer kan nagaan hoeveel personen werkelijk verblijf hebben gehouden anders dan op grond van de gevoerde administratie. Het enige controlepunt is dan nog de administratie van de exploitant zelf.

Daarom wordt in artikel 6 duidelijk aangegeven dat moet blijken dat het aantal malen verblijf in werkelijkheid lager is dan het forfaitair berekende aantal. Bij hiertoe over te leggen bescheiden kan ook worden gedacht aan een door de gemeente te verstrekken verblijfregister.

In de uitspraak van het Hof Leeuwarden van 23 september 2003, nr. 1425/02 (Westerveld; niet gepubliceerd) slaagt een belanghebbende er niet in om aannemelijk te maken dat het daadwerkelijk aantal overnachtingen lager is dan het toegepaste forfait. Het hof weegt bij deze bewijslast mee dat de belanghebbende geen nachtverblijfregister heeft bijgehouden.

Eerste lid

Er bestaat een wettelijke regeling omtrent de betaaltermijnen. Deze is opgenomen in artikel 9 van de Invorderingswet 1990. Op grond van artikel 250 van de Gemeentewet kan hiervan in de belastingverordening worden afgeweken. In het eerste lid van artikel 11 is afgeweken van de wettelijke betalingstermijn om doelmatigheidsredenen ten aanzien van de invordering. Er is voor gekozen dat de aanslagen betaald worden uiterlijk op de laatste dag van de derde maand volgend op de maand die in de dagtekening van het aanslagbiljet is vermeld.

Tweede lid

Met betrekking tot de bij het vaststellen van een belastingaanslag op te leggen boete zijn de betaaltermijnen gelijk aan die voor de belastingaanslag, ook indien in de belastingverordening van artikel 9 van de Invorderingswet 1990 afwijkende betaaltermijnen zijn opgenomen. Dit volgt uit artikel 9, derde lid, van de Invorderingswet 1990. Het is dus niet nodig om in de belastingverordening betaaltermijnen voor bestuurlijke boeten op te nemen.

Derde lid

De Algemene termijnenwet (ATW) is van toepassing op in een wet gestelde termijnen (artikel 1). Hiermee wordt een wet in formele zin bedoeld. Artikel 9, tiende lid, van de Invorderingswet 1990 bepaalt echter dat de ATW niet van toepassing is op de in de leden 1 tot en met 9 gestelde termijnen. Indien gemeenten afwijkende termijnen in de belastingverordening hebben opgenomen en dus artikel 9, tiende lid, van de Invorderingswet 1990 niet geldt, is voor de betaling van de definitieve aanslag de ATW wel van toepassing. Dit volgt ook uit artikel 145 van de Gemeentewet, waarin is bepaald dat de ATW van toepassing is op in een verordening gestelde termijnen, tenzij in de verordening anders is bepaald.

Indien voor de betaling van aanslagen een regeling is getroffen in de belastingverordening en voor voorlopige aanslagen, navorderingsaanslagen of naheffingsaanslagen niet, betekent dit dat voor de laatste drie genoemde aanslagen artikel 9 van de Invorderingswet 1990 geldt. In dat geval is de ATW wel van toepassing op de betaaltermijnen voor aanslagen en niet van toepassing op de betaaltermijnen voor voorlopige aanslagen, navorderingsaanslagen en naheffingsaanslagen. Teneinde te voorkomen dat voor de verschillende belastingaanslagen een verschillend juridisch regime geldt, is in artikel 11, derde lid, overeenkomstig artikel 9, tiende lid, van de Invorderingswet – de ATW buiten toepassing verklaard.

Op grond van artikel 231 van de Gemeentewet zijn bij de heffing en de invordering van gemeentelijke belastingen onder meer de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) en de Invorderingswet 1990 van toepassing. De heffingsbevoegdheden komen toe aan de daartoe aangewezen heffingsambtenaar en de invorderingsbevoegdheden aan de daartoe aangewezen invorderingsambtenaar. De AWR en de Invorderingswet 1990 kennen ook bepalingen op grond waarvan de minister van Financiën de bevoegdheid wordt toegekend nadere regels te geven over bepaalde heffings- en invorderingsaangelegenheden. Voor de gemeentelijke belastingen komt die bevoegdheid op grond van artikel 231 toe aan het college. Verder is het college als bestuursverantwoordelijke voor de heffings- en invorderingsambtenaar bevoegd om beleidsregels vast te stellen (artikel 4:81 Algemene wet bestuursrecht, hierna Awb). Op grond van artikel 160, eerste lid, onderdeel b, van de Gemeentewet is het college eveneens bevoegd beslissingen van de raad (lees: belastingverordeningen) uit te voeren. Met het oog hierop kan het college over uitvoeringsaangelegenheden regels stellen. Te denken valt hierbij aan het vaststellen van de modellen voor het formulier van de onderscheiden aangiftebiljetten.

Met de inwerkingtreding van de derde tranche Awb op 1 januari 1998 is een aantal bevoegdheden van de raad op belastinggebied overgegaan op het college. In verband hiermee is in elke belastingverordening een bepaling opgenomen dat het college nadere regels kan geven met betrekking tot de heffing en invordering van de betreffende belasting. Op deze wijze is het voor de belastingplichtigen duidelijk dat er nog nadere regels kunnen gelden. In de (uitvoerings)regeling gemeentelijke belastingen is een en ander uitgewerkt.

Op grond van artikel 255 van de Gemeentewet volgen gemeenten het kwijtscheldingsbeleid van de rijksoverheid zoals dat is geregeld in de Uitvoeringsregeling Invorderingswet 1990. Indien gemeenten niets regelen geldt deze ministeriële regeling automatisch voor alle gemeentelijke belastingen.

Artikel 255 van de Gemeentewet biedt echter de mogelijkheid om van de ministeriële regeling af te wijken. Omdat geen kwijtschelding bij de invordering van toeristenbelasting op strandstoelen en/of strandbedden wordt verleend is dit expliciet opgenomen in artikel 13.

Eerste lid

Indien de belastingplichtige de verschuldigde belasting betaalt op basis van het werkelijke aantal personen dat verblijf heeft gehouden, dient deze voor de registratie gebruik te maken van een door het college ter beschikking gesteld register.

Tweede lid

Het tweede lid regelt dat de verplichting opgenomen in het eerste lid niet geldt indien geen gebruik wordt gemaakt van de opteermogelijkheid als bedoeld in artikel 6.

Het feit dat de belastingverordening pas in werking treedt na bekendmaking, houdt slechts in dat de gemeente voor dat tijdstip geen belastingaanslagen kan opleggen. De aanslagen kunnen echter wel betrekking hebben op de periode vanaf de datum van ingang van de heffing. Als voorbeeld:

Op 1 november 1999 stelt de gemeenteraad de verordening vast met als datum van inwerkingtreding de achtste dag na de bekendmaking en als tijdstip van ingang van de heffing 1 januari 2000.

De verordening wordt door de gemeente bekendgemaakt op 16 februari 2000. De verordening treedt in werking op 24 februari 2000 (achtste dag na de dag van bekendmaking). Vanaf dat moment kan de gemeente aanslagen opleggen. Deze aanslagen kunnen echter betrekking hebben op de periode vanaf het tijdstip van ingang van de heffing (in dit geval 1 januari 2000). In het derde lid is de datum van ingang van de heffing opgenomen.