Beleidsregel seksinrichtingen en escortbedrijven

Op 1 oktober 2000 is het zogenaamde bordeelverbod uit het Wetboek van Strafrecht verdwenen. In een nieuw artikel 250a van het Wetboek van Strafrecht wordt alleen nog de exploitatie van onvrijwillige prostitutie en de exploitatie van prostitutie door minderjarigen strafbaar gesteld. Uit de toelichting op het wetsvoorstel en de behandeling in de Tweede en Eerste Kamer blijkt dat de minister van mening is dat een gemeentelijk bordeelverbod – een zogenoemd nulbeleid – niet tot de mogelijkheden behoort, omdat dit vermoedelijk in strijd zou zijn met het grondwettelijk recht op vrije keuze van arbeid (artikel 19, derde lid van de Grondwet). Daarnaast vindt hij een dergelijk verbod ook niet wenselijk, omdat aan het Wetboek van Strafrecht geen argument meer kan worden ontleend om gelegaliseerde vormen van exploitatie van prostitutie binnen een bepaalde gemeente geheel te weren.

Naar aanleiding van deze wetswijziging is een Regionaal Prostitutiebeleid ontwikkeld. De praktijk wijst uit dat er in Twente gemeenten zijn zonder seksinrichtingen en escortbedrijven, en gemeenten (met name grotere) met soms een relatief groot aantal seksinrichtingen en escortbedrijven. Uit informatie van de politie over seksinrichtingen blijkt, dat zowel prostituees als cliënten vaak wonen in andere gemeenten binnen de regio dan de gemeente waar de inrichting is gevestigd. Ook blijkt dat prostituees die werkzaam zijn bij een escortbedrijf hun werkterrein vaak niet tot de eigen gemeente beperken. Hieruit moet de conclusie getrokken worden dat de “prostitutiemarkt” niet lokaal, maar regionaal georiënteerd is. Dat betekent dat het grondwettelijk recht op vrije arbeidskeuze niet wordt gefrustreerd indien niet binnen de eigen gemeente, maar wel binnen de regio voldoende mogelijkheid blijft bestaan om het beroep van prostituee uit te oefenen. Het uitgangspunt van het regionaal prostitutiebeleid is dat de bij de gemeente bekende en gedoogde seksinrichtingen en escortbedrijven op 1 april 2000 als uitgangspunt gelden voor een zogenaamd regionaal (afnemend) maximum.

De voormalige gemeenten hebben o.a. besloten het Regionaal Prostitutiebeleid Twente te aanvaarden als kader voor het prostitutiebeleid. In hoofdstuk 3 van de Algemeen plaatselijke verordening is een overgangsbepaling opgenomen voor seksinrichtingen en escortbedrijven, die reeds werden geëxploiteerd en gedoogd. Op basis hiervan hebben de colleges van burgemeester en wethouders van de voormalige gemeenten een lijst met het maximum aantal vergunningen voor seksinrichtingen en escortbedrijven vastgesteld die, voor zover bij het bevoegd orgaan bekend en gedoogd, 6 maanden voorafgaand aan de dag van inwerkingtreding van de verordening (1 oktober 2000) werden geëxploiteerd. Hieruit blijkt dat op 1 april 2000 in Markelo, Diepenheim, Stad Delden en Ambt Delden geen seksinrichtingen en geen escortbedrijven werden geëxploiteerd of gedoogd. In Goor werd(en) geen seksinrichtingen en 1 escortbedrijf, geëxploiteerd en gedoogd. De voormalige gemeente Goor heeft in hetzelfde besluit het aantal op grond van artikel 3.2.1., lid 1 van de APV te verlenen vergunningen bepaald op maximaal 1 vergunning voor een escortbedrijf. De voormalige gemeenten Markelo, Diepenheim, Stad Delden en Ambt Delden hebben een nulbeleid vastgesteld. De voormalige gemeente Goor heeft het aantal op grond van artikel 3.2.1., lid 1 van de APV te verlenen vergunningen bepaald op maximaal 1 vergunning voor een escortbedrijf. De regionale afspraken waar dit op is gebaseerd zijn thans nog onverkort van toepassing. Dit betekent dat de Hof van Twente het bestaande beleid opnieuw kan vaststellen door het maximum aantal inrichtingen op 1 vast te stellen. Dit heeft tot gevolg dat de gemeente Hof van Twente geen nulbeleid hanteert, hetgeen bovendien aansluit bij de bedoeling van de wetgever.

Besloten is het bestaande beleid opnieuw vast te stellen door het maximum aantal seksinrichtingen en escortbedrijven op 1 vast te stellen.