Verordening leerlingenvervoer gemeente Zandvoort

Het college bepaalt welke wijze van vervoer wordt bekostigd aan de ouders. Uitgangspunt van de regeling is bekostiging van het openbaar vervoer. Het college kan echter bepalen dat de bekostiging plaatsvindt voor een andere wijze dan openbaar vervoer.

Indien ouders afwijken van de wijze van vervoer dienen ze hiervoor in principe toestemming te krijgen van het college. De bekostiging blijft echter gebaseerd op de door het college toegekende wijze van vervoer.

Voorbeeld: ouders komen in aanmerking voor bekostiging op basis van openbaar vervoer. Zij kiezen er echter voor om hun kind naar de school met de auto te vervoeren. Indien het college dit toestaat blijft echter de bekostiging van de vervoerskosten in principe gebaseerd op basis van de kosten van het openbaar vervoer. De toestemming is nodig omdat het college moet afwegen welke wijze van vervoer de goedkoopste is. In een aantal gevallen kan het bijvoorbeeld goedkoper zijn de leerling gebruik te laten maken van het door het college verzorgde vervoer.

Er is in de verordening een drietal wijzen van vervoer te onderscheiden:

• 1.

  openbaar vervoer;

• 2.

  aangepast vervoer;

• 3.

  eigen vervoer.

Het drempelbedrag en het draagkrachtprincipe zijn niet van toepassing op ouders van leerlingen die een school bezoeken voor:

• a.

  dove kinderen (D);

• b.

  slechthorende kinderen (SH);

• c.

  kinderen met ernstige spraakmoeilijkheden die niet tevens behoren tot de onder a of b bedoelde kinderen (ES);

• d.

  visueel gehandicapte kinderen (VG);

• e.

  lichamelijk gehandicapte kinderen (LG);

• f.

  langdurig zieke kinderen (LZ):

  • 1.

    met een lichamelijke handicap

  • 2.

    anders dan met een lichamelijke handicap;

• g.

  zeer moeilijk lerende kinderen (ZMLK);

• h.

  zeer moeilijk opvoedbare kinderen (ZMOK);

• i.

  kinderen in scholen verbonden aan pedologische instituten (PI);

• j.

  meervoudig gehandicapte kinderen (MG).

Bij de berekening van de bekostiging aan de ouders wordt rekening gehouden met de eventuele aanspraak op bekostiging van de reiskosten op grond van een andere regeling, aangezien op grond van de Wet leerlingenvervoer slechts bekostiging wordt verstrekt voor de 'noodzakelijk te maken kosten van het leerlingenvervoer'.

De wetswijziging voorziet in een tweetal overgangsregelingen. De eerste betreft leerlingen die op grond van de Wet Rea een vervoersvoorziening kregen in het schooljaar 2001-2002, dit kan zowel sbo-leerlingen als leerlingen van regulier voortgezet onderwijs en primair onderwijs betreffen. Deze leerlingen behouden het recht op een gelijkwaardige voorziening gedurende de periode dat ze dezelfde school bezoeken. Aan de ouders van deze leerlingen wordt geen drempelbedrag gevraagd. Leerlingen die een bruikleenauto of een voorziening deel uitmakend of samenhangend met een leefvoorziening kregen, blijven aangewezen op het Gak.

De tweede overgangsregeling betreft leerlingen van het speciaal voortgezet onderwijs (svo-lom/ svo-mlk) en praktijkonderwijs die in het schooljaar 2001-2002 een vervoersvoorziening van de gemeente kregen. Deze leerlingen behouden het recht op leerlingenvervoer gedurende de periode dat ze dezelfde school bezoeken. Voor deze leerlingen mag wel een drempelbedrag gevraagd worden.

Leerlingen die schooljaar 2002-2003 voor het eerst het praktijkonderwijs bezoeken (en dus niet eerst een school voor speciaal voortgezet onderwijs bezochten), hebben geen recht meer op leerlingenvervoer. Zij kunnen eventueel via de IB-groep op grond van de Wet tegemoetkoming onderwijsbijdrage en schoolkosten aanspraak maken op een tegemoetkoming onderwijsbijdrage en schoolkosten

Leerlingen die het leerwegondersteunend onderwijs bezoeken, hadden al geen recht meer op leerlingenvervoer, tenzij zij via de overgangsregeling voor svo-lom/ svo-mlk nog leerlingenvervoer ontvingen. Was dit het geval, dan blijven zij gedurende de periode dat zij dezelfde school bezoeken recht behouden op leerlingenvervoer.

Er is voor gekozen een nieuwe titel (Titel 6) toe te voegen aan de verordening leerlingenvervoer, waarin bepalingen omtrent het vervoer van gehandicapte leerlingen van scholen voor primair onderwijs en voortgezet onderwijs zijn opgenomen. Door een nieuwe titel toe te voegen voor de slotbepalingen (Titel 7), wordt voorkomen dat de artikelen in Titel 1 tot en met 5 vernummerd moeten worden.

De bepalingen in Titel 6 hebben betrekking op bekostiging van openbaar vervoer met begeleiding, aangepast vervoer of eigen vervoer. Gehandicapte leerlingen die zelfstandig van het openbaar vervoer gebruik kunnen maken in het reguliere primair of voortgezet onderwijs, komen niet in aanmerking voor leerlingenvervoer op basis van Titel 6. Leerlingen in het reguliere primaire onderwijs kunnen eventueel wel aanspraak maken op leerlingenvervoer op basis van Titel 2 van de verordening.

Op basis van de 1 augustus 2003 in werking getreden Wet leerlinggebonden financiering worden leerlingen die geïndiceerd zijn voor (voortgezet) speciaal onderwijs gefaciliteerd indien zij kiezen voor het regulier onderwijs. Zij krijgen dan een zogenaamde 'rugzak', een leerlinggebonden budget, met daarin middelen voor de school ten behoeve van extra formatie, ambulante begeleiding et cetera. Via titel 6 van de verordening leerlingenvervoer kunnen deze leerlingen, die niet of niet zelfstandig van het openbaar vervoer gebruik kunnen maken, aanspraak maken op leerlingenvervoer.

Om te bepalen hoeveel leerlingen maximaal in een taxibusje vervoerd mogen worden, dient rekening te worden gehouden met de door de minister van verkeer en waterstaat vastgestelde Regeling zitplaatsverdeling in bus en auto (Staatscourant 1990, nr. 124). De regeling is op 19 juni 1998 aangescherpt voor leerlingen die (voortgezet) speciaal onderwijs volgen als bedoeld in artikel 2, tweede lid, WEC (Staatscourant 1998, 113). Op grond hiervan moeten deze leerlingen steeds een eigen zitplaats hebben. Voor de overige leerlingen - te weten de leerlingen die het reguliere basisonderwijs, een speciale school voor basisonderwijs (de voormalige lom-, mlk- en iobk-scholen), een school voor speciaal voortgezet onderwijs (de voormalige vso-lom- en vso-mlk-scholen) of een school of afdeling voor praktijkonderwijs bezoeken - houdt de regeling het volgende in:

Voor de bepaling van het, op grond van het kentekenbewijs, te vervoeren grootste aantal personen, geldt voor zittende passagiers beneden de leeftijd van 14 jaar dat zij zitplaatsen kunnen delen indien zulks voor het vervoer wenselijk is. Daarbij gelden de volgende regels:

• a.

  met kinderen die jonger zijn dan vier jaar wordt geen rekening gehouden, indien zij geen afzonderlijke zitplaats innemen;

• b.

  twee op dezelfde bank geplaatste kinderen die jonger zijn dan tien jaar worden voor één persoon gerekend en

• c.

  drie op dezelfde bank geplaatste kinderen die ouder zijn dan negen jaar doch jonger dan veertien jaar worden voor twee personen gerekend.

De definitie van 'bank' is in de Regeling zitplaatsverdeling als volgt geformuleerd: 'een samenstel van een uit een vlak geheel bestaande zitting en een rugleuning dat meer dan een zitplaats omvat'. Dit betekent dat er in nieuwe voertuigen, waarin geen vlakke banken meer zijn geplaatst maar voorgevormde zittingen, er geen zitplaatsen meer gedeeld mogen worden. Op de langere termijn zal de Regeling dus vanzelf uitsterven.

Niet onder het regime van de Wet gemeentelijke regelingen leerlingenvervoer vallen onder meer:

• -

  vervoer tussen schoolgebouwen onderling;

• -

  vervoer tussen school en zwembad;

• -

  vervoer tussen school en gymnastieklokaal;

• -

  vervoer naar andere scholen, bijvoorbeeld voor onderwijs in eigen taal en cultuur;

• -

  vervoer voor medische of paramedische behandeling, zoals naar revalidatiecentrum, (school)arts, (school)tandarts etc.;

• -

  vervoer voor schoolreisjes, sportdagen, naar verenigingen etc.;

• -

  vervoer van en naar logeerhuizen;

• -

  vervoer naar kinderdagverblijf;

• -

  vervoer naar buitenschoolse opvang.

Wanneer sprake is van eerdergenoemd vervoer, dan kan op grond van de Wet gemeentelijke regelingen leerlingenvervoer geen aanspraak worden gemaakt op bekostiging van deze vervoerkosten. De wet gaat ervan uit dat alleen het vervoer tussen huis en school aan de ouders bekostigd wordt. Voor het zogenaamde stagevervoer ligt het anders. Deze kosten dienen gedekt te worden uit de bekostiging voor het leerlingenvervoer. Is stage een onderdeel van het onderwijsprogramma en krijgt de leerling leerlingenvervoer, dan bestaat in beginsel aanspraak op leerlingenvervoer naar het stageadres.

De op godsdienst of levensbeschouwing van ouders berustende keuze voor een school dient te eerbiedigen. Tevens is in genoemde artikelen bepaald dat in de verordening geen onderscheid wordt gemaakt tussen openbaar en bijzonder onderwijs. In de verordening is deze bepaling in artikel 3 verankerd. Bekostiging van de vervoerskosten wordt verstrekt over de afstand tussen de woning van de leerling en de dichtstbijzijnde voor hem toegankelijke school.

Als toegankelijke school is aan te merken wat betreft het primair onderwijs: de school van de verlangde godsdienstige of levensbeschouwelijke richting dan wel de openbare school. Wat betreft (voortgezet) speciaal onderwijs, speciaal voortgezet onderwijs en praktijkonderwijs wordt hier nog een tweede criterium aan toegevoegd: de school van de soort waarop de leerling is aangewezen op grond van zijn lichamelijke of geestelijke toestand. De hierbedoelde soorten zijn schooltypen zoals vermeld in artikel 2 van de WEC en artikel 5 van de WVO. Dit impliceert dat bekostiging van de vervoerskosten van de leerling in principe plaatsvindt naar de dichtstbijzijnde toegankelijke school (openbaar of bijzonder) van de verlangde godsdienstige of levensbeschouwelijke richting. Als dichtstbijzijnde school kan worden aangemerkt, de school die naar afstand het dichtstbij gelegen is, gemeten langs de kortste voor de leerling voldoende (meest) begaanbare, veilige weg.

Het spreekt voor zichzelf dat op een toegankelijke school wel plaatsruimte voor de leerling moet zijn en dat de leerling moet zijn/worden toegelaten tot de desbetreffende school.

De artikelen 5 en 6 van de verordening regelen de aanvraagprocedure voor bekostiging van de vervoerskosten. Tevens zijn bepalingen opgenomen omtrent de handelwijze bij veranderingen van omstandigheden die van invloed kunnen zijn op de bekostiging.

De aanvraag kan in principe op twee tijdstippen plaatsvinden:

• 1.

  indien het betreft een aanvraag voor het nieuwe schooljaar, dient de aanvraag voor 1 juni voorafgaand aan dat nieuwe schooljaar ingediend te worden;

• 2.

  indien het betreft een aanvraag gedurende het schooljaar, kan de aanvraag gedurende het schooljaar worden ingediend.

Het betreft hier wettelijke termijnen.

Artikel 6, eerste lid, van de verordening regelt dat ouders verplicht zijn wijzigingen door te geven, die van directe invloed zijn op de verstrekte bekostiging van de vervoerskosten.

Gegevens die van invloed kunnen zijn op de bekostiging zijn onder andere:

• -

  wijziging van de reistijd, in verband met verandering in bijvoorbeeld het openbaar vervoer;

• -

  wijziging in het woonadres van de leerling, door bijvoorbeeld verhuizing;

• -

  wijziging van de gezinssamenstelling;

• -

  wijziging in de gezinssituatie, die invloed heeft op het al dan niet begeleiden van leerlingen;

• -

  wijziging van het adres van de school;

• -

  wijziging van de schooltijden van de school;

• -

  wijziging van school (bijvoorbeeld van speciaal onderwijs naar voortgezet speciaal onderwijs);

• -

  toekenning van bekostiging op grond van de voormalige Wet Rea etc.

In een aantal gevallen zal blijken dat het voor de leerling niet mogelijk is zelfstandig met het openbaar vervoer te reizen. Indien er dan geen andere 'oudere' leerlingen zijn die de leerling kunnen begeleiden, is deze begeleiding een verantwoordelijkheid van de ouders. In artikel 12 van de verordening is daaromtrent een regeling getroffen.

Uit artikel 12 blijkt:

dat de afstand van de woning naar de school meer dan zes kilometer moet zijn om voor bekostiging van de vervoerkosten ten behoeve van een begeleider in aanmerking te komen;

dat begeleiding slechts wordt bekostigd aan de ouders, indien de leerling jonger dan negen jaar is. Met andere woorden: de regeling gaat ervan uit dat een leerling van negen jaar en ouder in principe zelfstandig van het openbaar vervoer gebruik kan maken. Is dat in een incidenteel geval niet zo, dan kan op grond van artikel 29 van de verordening een uitzondering hierop gemaakt worden.

In dit verband is artikel 7 van de verordening van belang. Indien de leerling op 1 augustus van het schooljaar acht jaar is, geldt voor het hele schooljaar dat de leerling als acht jaar wordt aangemerkt ook al wordt de leerling in de loop van het schooljaar negen jaar;

dat door de ouders genoegzaam aangetoond moet worden dat de leerling niet in staat is zelfstandig van het openbaar vervoer gebruik te maken.

Hiervan kan onder andere sprake zijn indien:

• -

  de leerling te jong is om zelfstandig van het openbaar vervoer gebruik te maken;

• -

  de leerling gedurende de rit met het openbaar vervoer een of meerdere malen moet overstappen op gevaarlijke overstappunten en hij, gezien zijn leeftijd, te jong hiervoor is;

• -

  de route van het uitstappunt van de bus naar de school gevaarlijke punten kent (en oplossing daarvan door bijvoorbeeld verkeersbrigadiers niet mogelijk is).

Artikel 14 van de verordening geeft nadere regels omtrent de bekostigingen van het eigen vervoer. Hieronder kan worden verstaan: ouders die de leerlingen zelf naar school vervoeren of laten vervoeren met een eigen vervoermiddel (auto, bromfiets etc.), of een leerling die gebruikmaakt van fietsvervoer.

Of van bekostiging van eigen vervoer sprake kan zijn is ter beoordeling van het college. Een belangrijke maatstaf hierbij kan zijn dat dit vervoer voor de gemeente een goedkopere wijze van vervoer is.

Voor het vervoer van leerlingen naar scholen voor (voortgezet) speciaal onderwijs geldt evenals voor het vervoer van leerlingen naar scholen voor basisonderwijs of speciale scholen voor basisonderwijs als uitgangspunt: bekostiging van de kosten van openbaar vervoer. Indien het college van oordeel is, eventueel na de commissie voor de begeleiding en andere deskundigen gehoord te hebben, dat een andere wijze van vervoer noodzakelijk is, kan een andere wijze van vervoer voor bekostiging in aanmerking gebracht worden, namelijk:

• -

  openbaar vervoer onder begeleiding;

• -

  aangepast vervoer al dan niet verzorgd door het college;

• -

  eigen vervoer;

• -

  een combinatie van bovenstaande vervoersmogelijkheden.

In de verordening is voor het (speciaal) onderwijs 1 afstandsgrens opgenomen, namelijk zes kilometer. Hierbij dient echter rekening te worden gehouden met het bepaalde in artikel 20 van de verordening. Dit artikel bepaalt dat als de afstand naar de school minder bedraagt dan zes kilometer, toch aangepast vervoer moet worden verstrekt indien de handicap van de leerling dat vereist.

Analoog aan de regeling voor de bekostiging van het vervoer naar scholen voor basisonderwijs en speciale scholen voor basisonderwijs geldt ook ten aanzien van de bekostiging van het vervoer naar scholen voor (voortgezet) speciaal onderwijs dat het college de voor de gemeente goedkoopst mogelijke wijze van vervoer bekostigt (dit kan bijvoorbeeld zijn een strippenkaart, een jaarabonnement of een maandabonnement of een kilometervergoeding voor de (brom)fiets).

De Commissie van onderzoek (Cvo) bestaat niet meer vanaf 1 augustus 2002. De indicerende taken gaan over naar de regionale Commissies van Indicatiestelling (CvI). De taken omtrent het toewijzen van (ambulante) begeleiding gaan over naar de commissie voor de begeleiding, verbonden aan een school voor (voortgezet) speciaal onderwijs.

Het college kan advies inwinnen bij de commissie voor de begeleiding en/of de ambulante begeleider van een leerling. Als zij niet op de hoogte zijn van de gesteldheid van de leerling waarvoor een aanvraag is binnengekomen, kan advies worden ingewonnen bij de schooldirecteur. Deze moet een gemotiveerd advies geven.

Tevens biedt de verordening in artikel 16, de mogelijkheid dat het college het advies van andere deskundigen in kan winnen. Van deze mogelijkheid kan gebruik worden gemaakt indien bijvoorbeeld het oordeel van het college afwijkt van het advies van genoemde commissies, of in geval de bijzondere handicap van de leerling dit vraagt. Andere deskundigen kunnen dan bijvoorbeeld zijn:

• -

  medische specialisten;

• -

  een orthopedagoog;

• -

  de huisarts van de leerling;

• -

  kinderpsycholoog en dergelijke.

Indien ouders van een leerling op grond van artikel 15 van de verordening in aanmerking komen voor bekostiging op basis van de kosten van openbaar vervoer, en het college van oordeel is dat de leerling niet zelfstandig van het openbaar vervoer of de fiets gebruik kan maken, komen de ouders tevens in aanmerking voor bekostiging van de kosten van het openbaar vervoer ten behoeve van een begeleider. Uit artikel 17 blijkt:

• 1.

  de leerling moet een school voor (voortgezet) speciaal onderwijs bezoeken die is aan te merken als de dichtstbijzijnde toegankelijke school, en de afstand van de woning naar de school voor speciaal onderwijs moet meer dan zes kilometer bedragen;

• 2.

  de begeleiding wordt slechts bekostigd indien door de ouders genoegzaam wordt aangetoond dat de leerling door zijn lichamelijke, verstandelijke of zintuiglijke handicap dan wel door zijn leeftijd niet in staat is zelfstandig van het openbaar vervoer of de fiets gebruik te maken.

Hiervan kan onder andere sprake zijn:

• -

  indien de handicap dan wel de leeftijd van de leerling begeleiding noodzakelijk maakt;

• -

  indien de leerling gedurende de rit met het openbaar vervoer een of meerdere malen over moet stappen op te gevaarlijke overstappunten en dit gezien de leeftijd van de leerling onverantwoord is;

• -

  indien de route van het uitstappunt van de bus naar de school te gevaarlijke punten kent, en een adequate oplossing van deze gevaarlijke punten niet mogelijk is (bijvoorbeeld verkeersbrigadiers etc.).

Ook voor het vervoer naar scholen voor (voortgezet) speciaal onderwijs geldt dat bekostiging op basis van de kosten van aangepast vervoer in principe uitzondering is.

Wel moet de toegankelijkheid van het (voortgezet) speciaal onderwijs gewaarborgd blijven. Daar waar vervoer, openbaar of aangepast, noodzakelijk is, moet dit op passende wijze kunnen plaatsvinden.

In artikel 4, zevende lid, van de WEC is bepaald dat de gemeenteraad kan bepalen dat geen aanspraak op bekostiging bestaat op grond van de afstand tussen de woning en de school, echter onverminderd het bepaalde dat leerlingen die wegens hun lichamelijke, verstandelijke of zintuiglijke handicap op ander vervoer dan openbaar vervoer zijn aangewezen, op een passende wijze vervoerd dienen te worden.

In een aantal gevallen zal het voorkomen dat een leerling, gezien zijn handicap, ook over een afstand van minder dan zes kilometer aangepast vervoer behoeft.

Artikel 20 van de verordening voorziet in een dergelijke voorziening.

Uitgangspunt van de verordening is dat in principe voldaan dient te worden aan het gestelde criterium in artikel 15 van de verordening (afstandsgrens).

Maakt de handicap van de leerling aangepast vervoer noodzakelijk naar de school die dichterbij is gelegen dan zes kilometer, dan kunnen ouders toch in aanmerking komen voor bekostiging van de vervoerkosten.

Hiervan kan bijvoorbeeld sprake zijn, indien door de aard van de handicap aangepast vervoer technisch de enige mogelijkheid is (bijvoorbeeld rolstoel).

Indien het college de gevraagde voorziening niet toekent, dient het bij de beschikking het advies van de commissie voor de begeleiding of het advies van andere deskundigen te betrekken.

Artikel 21 van de verordening bepaalt dat het college desgewenst de kosten van het weekeinde- en vakantievervoer bekostigt aan de in de gemeente wonende ouders van de leerling die, met het oog op het volgen van voor hem passend (voortgezet) speciaal onderwijs in een internaat of pleeggezin verblijft. Dit artikel valt in twee belangrijke onderdelen uiteen:

• 1.

  Het college van de gemeente waar de ouders wonen, bekostigt de kosten van het weekeinde- en vakantievervoer.

• 2.

  Het college bekostigt de kosten van het weekeinde- en vakantievervoer, indien het verblijf van de leerling in een internaat of een pleeggezin noodzakelijk is met het oog op het volgen van passend (voortgezet) speciaal onderwijs.

Indien de ouders ten behoeve van hun kind aanspraak maken op bekostiging van het weekeinde- en vakantievervoer, dan wordt deze bekostiging verstrekt door het college van de gemeente waar de ouders woonachtig zijn, en dus niet door het college van de gemeente waar de leerling in een internaat of een pleeggezin verblijft. Wellicht ten overvloede wordt hier nog opgemerkt dat het college van de gemeente waar de leerling in het internaat of het pleeggezin verblijft, het dagelijks vervoer van het internaat of pleeggezin naar de school en terug dient te bekostigen, indien de leerling daarvoor in aanmerking komt.

Het komt wel eens voor dat ouders van een leerling die een internaat bezoekt gescheiden zijn en dat de leerling het ene weekeinde naar zijn moeder en het andere weekeinde naar zijn vader dient te worden vervoerd. Als de vader in een andere gemeente woont dan de moeder dan dient iedere ouder zelfstandig een aanvraag in te dienen bij de gemeente waar men woonachtig is. Het komt nogal eens voor dat ouders het college vragen hun kind af en toe ook door de week naar huis te vervoeren. Dergelijke verzoeken kunnen worden afgewezen. Het gaat hier immers om weekeinde- en vakantievervoer. Indien daartoe aanleiding is, kan in voorkomend geval bezien worden of toepassing gegeven dient te worden aan artikel 29 van de verordening.

Artikel 22 van de verordening bepaalt welke bekostiging maximaal wordt verleend, namelijk ten behoeve van:

• 1.

  de reis van het internaat of pleeggezin naar de woning van de ouders en terug in elk weekeinde, voor zover de weekeinden niet vallen binnen de schoolvakanties;

• 2.

  de reis van het internaat of het pleeggezin naar de woning van de ouders en terug in elke vakantie van twee of meer schooldagen, voor zover deze vakantie is opgenomen in het schoolplan van de school die de leerling bezoekt.

Per 1 februari 1999 is de wetswijziging betreffende de bijdrageregeling in het leerlingenvervoer in werking getreden. Deze wetswijziging heeft tot gevolg dat gemeenten, in plaats van de voorheen geldende verplichte eigen bijdrage, een drempelbedrag bij ouders in rekening kunnen brengen. In de verordening wordt invulling gegeven aan deze door de wet geboden mogelijkheid.

Bij het drempelbedrag is de ouderlijke bijdrage gekoppeld aan de door de gemeente vastgestelde kilometergrens, dat wil zeggen de afstand van de woning tot de school waarboven aanspraak kan bestaan op leerlingenvervoer. Invoering van het drempelbedrag houdt in dat de kosten van het openbaar vervoer tot aan deze kilometergrens voor rekening van de ouders komen. In de verordening is de kilometergrens voor alle onderwijssoorten op zes kilometer gesteld (artikel 11, eerste lid, en artikel 15, eerste lid). De kosten van het openbaar vervoer worden bepaald op basis van de zone-indeling. Het drempelbedrag bedraagt dan de kosten van een jeugdjaarkaart voor dit aantal te reizen zones. Voor het schooljaar 2006-2007 gaat het bij een zone om een bedrag van euro 231,50 (de kosten van een jeugdjaarkaart met een ster) en bij twee of drie zones om een bedrag van euro 393,00 (de kosten van een jeugdjaarkaart met 2 sterren). Bij de vaststelling van de hoogte van het drempelbedrag is het niet van belang of de leerling daadwerkelijk gebruikmaakt van het openbaar vervoer. Ook wanneer de leerling gebruikmaakt van aangepast vervoer of wanneer er geen openbaar vervoer aanwezig is, dienen de ouders de kosten van het openbaar vervoer over de afstand tot aan de door de gemeente gestelde kilometergrens zelf te dragen. In dat geval dient te worden uitgegaan van de meest gangbare, voor de leerling toegankelijke route.

De doelgroep voor het drempelbedrag was dezelfde als die waarvoor tot dusverre de verplichte eigen bijdrage in rekening werd gebracht: leerlingen die een school voor basisonderwijs, een speciale school voor basisonderwijs of een school voor speciaal voortgezet onderwijs bezoeken en waarvan de ouders een gezamenlijk inkomen van meer dan € 21.600 (geïndexeerd) hebben.

Inmiddels zijn er geen scholen voor speciaal voortgezet onderwijs meer (zie de toelichting op het begrip 'school' C2/art. 1). Wel komt het voor dat leerlingen van voortgezet onderwijs die eerst naar dit type onderwijs gingen op grond van de overgangsregeling genoemd in artikel 31, tweede lid, aanspraak maken op leerlingenvervoer. Op hen is artikel 23 onverkort van toepassing.

In Titel 6 wordt geregeld dat alleen gehandicapte leerlingen in het regulier primair en voortgezet onderwijs, die niet of niet zelfstandig van het openbaar vervoer gebruik kunnen maken, in aanmerking kunnen komen voor leerlingenvervoer. Gemeenten kunnen aan de ambulante begeleider die verbonden is aan de reguliere school voor primair of voortgezet onderwijs, advies vragen over passend vervoer voor deze leerlingen (zie toelichting artikel 1). Mocht een leerling geen ambulante begeleiding krijgen, dan kan de gemeente het advies van de schooldirecteur of andere deskundigen vragen (bijvoorbeeld een GGD arts).

Ook voor leerlingen van speciale scholen voor basisonderwijs die onder Titel 6 vallen geldt, dat ze recht hebben op vervoer naar de dichtstbijzijnde toegankelijke school in het samenwerkingsverband. Dit is geregeld in lid 1 van artikel 25. Bij afwijzing of gedeeltelijke toekenning van een aanvraag leerlingenvervoer voor een leerling van een speciale school voor basisonderwijs wordt het advies van de permanente commissie leerlingenzorg of andere deskundigen betrokken.

- Indien in de verordening gesproken wordt van een handicap, wordt een structurele handicap bedoeld. In het leerlingenvervoer kennen we geen tijdelijke handicap.

In de verordening zijn de hoofdlijnen van de bekostigingen van het leerlingenvervoer vastgelegd. Uiteraard zal zich een aantal concrete gevallen voordoen, waarin de verordening niet voorziet. Te denken valt onder andere aan:

• -

  varianten van het combinatievervoer (bijvoorbeeld aangepast plus openbaar vervoer);

• -

  begeleiding tijdens groepsvervoer;

• -

  gemeenschappelijke afspraken met andere gemeenten;

• -

  varianten in het gebruik van eigen vervoer.

Voor dergelijke en andere situaties waarin de verordening niet voorziet, is in artikel 28 van de verordening bepaald dat het college beslist.

Hierbij dient in redelijkheid gehandeld te worden.

Uitgangspunt bij deze besluitvorming dient te zijn dat in de geest van de wet en de verordening gehandeld wordt.

Dit artikel bepaalt dat het college in bijzondere gevallen, ten gunste van de ouders kan afwijken van de bepalingen in de verordening. Met deze bepaling wordt aangesloten bij artikel 4, twaalfde lid van de WPO, artikel 4, zevende lid, van de WVO en artikel 4, tiende lid, van de WEC.

Van een dergelijke afwijking in voor ouders gunstige zin kan bijvoorbeeld sprake zijn indien:

• -

  een leerling, die niet voor bekostiging van de begeleiding in aanmerking komt, toch - gezien zijn verstandelijke, zintuiglijke of lichamelijke handicap - begeleid moet worden;

• -

  leerlingen die naar het oordeel van het college gebruik moeten maken van aangepast vervoer, terwijl zij, gezien de criteria, daarvoor niet in aanmerking komen;

• -

  sprake is van groepsvervoer, georganiseerd door de ouders en het college een daarop geente bekostiging wil betalen;

• -

  sprake is van een voor het kind onaanvaardbare onderwijs-inhoudelijke danwel onhoudbare praktische situatie op de dichtstbijgelegen toegankelijke school.

Nadere richtlijnen inzake de toepassing van de hardheidsclausule:

• a.

  Hardheidsclausules hebben tot doel onbillijkheden van overwegende aard, die zich ten aanzien van personen bij een strikte toepassing van de bepalingen van de verordening zouden voordoen, weg te nemen. De toepassing ervan is niet aan enige beperking gebonden. Met alle feiten en omstandigheden kan rekening worden gehouden, zoals bijvoorbeeld medische, pedagogische en sociale factoren.

• b.

  Via toepassing van de hardheidsclausule kan van alle bepalingen van de verordening worden afgeweken, inclusief het heffen van het drempelbedrag van artikel 23.