Algemene plaatselijke verordening 2010

Nota-toelichting

Toelichting bij artikelen

HOOFDSTUK 1 ALGEMENE BEPALINGEN

Artikel 1.1 Begripsbepalingen

Over de in artikel 1:1 opgenomen definities kan het volgende worden opgemerkt. a. Een openbare plaats Zoals hiervoor aangegeven is de definitie van weg in de APV aanzienlijk beperkt. Dat brengt met zich mee dat de werking van artikelen in dit model waar sprake is van de weg een (veel) beperktere werking hebben dan daarvoor. De bevoegdheid van de gemeente gaat verder dan dat. In artikelen waar het de bedoeling is om zaken te regelen op plaatsen die niet tot de weg kunnen worden gerekend, is gekozen voor de term "een openbare plaats". Daarmee is beoogd om die plaatsen aan te duiden die voor deze wijziging onder het al te brede begrip weg vielen: al dan niet met enige beperking - voor het publiek toegankelijke pleinen en open plaatsen, parken, plantsoenen, speelweiden, bossen en andere natuurterreinen, ijsvlakten en aanlegplaatsen voor vaartuigen;

de voor het publiek toegankelijke stoepen, trappen, portieken, gangen, passages en galerijen, die uitsluitend tot voor bewoning in gebruik zijnde ruimte toegang geven en niet afsluitbaar zijn;

andere voor het publiek toegankelijke, al dan niet afsluitbare stoepen, trappen, portieken, gangen, passages en galerijen; de afsluitbare alleen gedurende de tijd dat zij niet door of vanwege degene die daartoe naar burgerlijk recht bevoegd is, zijn afgesloten.

Voor het begrip openbare plaats in de zin van de Wet Openbare Manifestaties (WOM) zie de toelichting bij artikel 2:3 Betogingen. b. Weg Een aantal van de in deze verordening opgenomen bepalingen hebben betrekking op (verboden) gedragingen "op of aan de weg". In artikel 1:1 is de "weg" omschreven als weg in de zin van de Wegenverkeerswet 1994 . Dat verschilt aanzienlijk van de oude omschrijving, waar praktisch iedere publiek toegankelijke ruimte onder het begrip "weg" viel. Daarop is kritiek gekomen, met name omdat het begrip "weg" op die manier wel erg ver af kwam te staan van wat het normale spraakgebruik daaronder verstaat. In de aanwijzingen voor de decentrale regelgeving is juist aangegeven dat het normale spraakgebruik zoveel mogelijk moet worden gevolgd (aanwijzing 66). Bij die artikelen waarvan het duidelijk de bedoeling is dat er zaken worden geregeld die zich niet alleen op of aan de weg afspelen, is gekozen voor de omschrijving "openbare plaats". In de wetgeving bestaan verschillende definities van het begrip "weg": de "(Openbare) weg" in de zin van de Wegenwet: een begrip dat de wetgever heeft gecreëerd in verband met de verkeersbehoefte. Een van de grondbeginselen van de Wegenwet is dat het verkeer op wegen die openbaar zijn in de zin van deze wet, het onbetwistbaar recht van vrij gebruik heeft (behoudens bepaalde beperkingen; zie hierna);

de "weg" in de zin van de Wegenverkeerswet 1994 (WVW 1994), te weten de voor het openbaar verkeer openstaande weg: een begrip ontstaan als gevolg van de noodzaak om met betrekking tot de verkeersveiligheid en het in stand houden van de weg in te grijpen.

Op of aan de weg

Verschillende bepalingen in deze verordening hebben betrekking op (verboden) gedragingen "op of aan de weg". De term "aan de weg" duidt begripsmatig op een zekere nabijheid ten opzichte van de weg. Daaronder vallen bijvoorbeeld voortuinen van huizen en andere open ruimtes die aan de weg zijn gelegen. Daaronder valt echter niet wat zich binnenshuis bevindt of afspeelt. Ook treinstations vallen buiten het bereik van de APV. Artikel 27 van de Spoorwegwet en de daarop gebaseerde Algemeen Reglement Vervoer regelen het bevoegd gezag inzake veiligheid, orde en rust op en om stations.

k. Bevoegd gezag

Wabo

In dit artikel is met de term “bevoegd gezag” aangehaakt bij de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo). Deze wet is van toepassing op de artikelen 2.10, vierde lid (gebruik van de weg anders dan overeenkomstig de publieke functie daarvan, namelijk voor het opslaan van roerende zaken), 2.12 (aanleggen, beschadigen en veranderen van een weg), 2.13 (omgevingsvergunning voor het maken, veranderen van een uitweg), 4.13 (omgevingsvergunning voor het vellen van houtopstanden) en 4.19 (omgevingsvergunning voor handelsreclame). Deze vergunningen zijn aangewezen in artikel 2.2, eerste lid, van de Wabo.

De omgevingsvergunning wordt door één bevoegd gezag beoordeeld en doorloopt één procedure. De beslissing op de aanvraag kent ook één procedure van rechtsbescherming. Het bevoegd gezag is in de meeste gevallen het college van burgemeester en wethouders van de gemeente waar het project in hoofdzaak zal worden verricht. In een beperkt aantal gevallen berust de bevoegdheid tot toestemmingsverlening niet bij het college van burgemeester en wethouders, maar bij gedeputeerde staten en in enkele gevallen bij een Minister. Het bevoegd gezag is integraal verantwoordelijk voor het te nemen besluit en is tevens belast met de bestuursrechtelijke handhaving. Zie verder ook de toelichting bij de artikelen 2.10, vierde lid, 2.12, 2.13, 4.13 en 4.19.

Daarnaast komt in de APV op verschillende plaatsen de term “bevoegd bestuursorgaan” voor. Daarmee wordt dan gedoeld op ofwel het college van burgemeester en wethouders, ofwel de burgemeester. De Wabo brengt hierin geen verandering.

Artikel 1.2 Beslistermijn

Wabo

De tekst van het eerste lid is in overeenstemming gebracht met die van artikel 3.9, eerste lid, van de Wabo. Inhoudelijk is er niets veranderd.

Het derde lid is toegevoegd omdat artikel 3.9, tweede lid van de Wabo bepaalt dat de beslistermijn niet met acht, maar slechts met zes weken kan worden verlengd. Dit betekent dat deze verlengingstermijn alléén betrekking heeft op aanvragen ex de artikelen artikelen 2.10, vierde lid, 2.12, 2.13, 4.13 en 4.19.

De indieningsvereisten voor een aanvraag om een vergunning of ontheffing die onder de Wabo valt, staan in de Ministeriële Regeling omgevingsrecht (Mor, Staatscourant 2010-5162). De algemene indieningsvereisten staan in artikel 1.3 van de Mor, dat als volgt luidt:

Artikel 1.3 Indieningsvereisten bij iedere aanvraag

1. In de aanvraag vermeldt de aanvrager:

a. de naam, het adres en de woonplaats van de aanvrager, alsmede het elektronisch adres van de aanvrager, indien de aanvraag met een elektronisch formulier wordt ingediend;

b. het adres, de kadastrale aanduiding dan wel de ligging van het project;

c. een omschrijving van de aard en omvang van het project;

d. indien de aanvraag wordt ingediend door een gemachtigde: zijn naam, adres en woonplaats, alsmede het elektronisch adres van de gemachtigde, indien de aanvraag met een elektronisch formulier wordt ingediend;

e. indien het project wordt uitgevoerd door een ander dan de aanvrager: zijn naam, adres en woonplaats.

2. De aanvrager voorziet de aanvraag van een aanduiding van de locatie van de aangevraagde activiteit of activiteiten. Deze aanduiding geschiedt met behulp van een situatietekening, kaart, foto’s of andere geschikte middelen.

3. De aanvrager doet bij de aanvraag een opgave van de kosten van de te verrichten werkzaamheden.

In Hoofdstuk 7, van de Mor staan ook bijzondere indieningsvereisten. Daarvan zijn in het kader van de APV die voor het maken van een uitweg, het vellen van houtopstanden, het (laten) maken of voeren van handelsreclame en het gebruik van de weg anders dan overeenkomstig de publieke functie daarvan, namelijk voor het opslaan van roerende zaken, van belang. Zie daarvoor de toelichting bij de betreffende artikelen.

Artikel 1.6 Intrekken of wijziging van vergunning of ontheffing

Onder sub a valt ook de intrekking op grond van de Wet Bibob bij het in twijfel trekken van de integriteit van de aanvrager.

HOOFDSTUK 2 OPENBARE ORDE

Artikel 2.1

In verband met de invoering van de Wabo is, ter voorkoming van verwarring bij de gebruikte begrippen, in het derde lid de term “bevoegd gezag” vervangen door “bevoegde bestuursorgaan”.

Artikel 2.3 Kennisgeving betoging op openbare plaatsen

Dit artikel is een uitwerking van enkele artikelen uit de Wet openbare manifestaties (WOM). In artikel 1 van de Wet openbare manifestaties wordt in het eerste lid "openbare plaats" gedefinieerd als: een plaats die krachtens bestemming of vast gebruik openstaat voor het publiek. In het tweede lid is bepaald dat daaronder niet is begrepen: een gebouw of besloten plaats als bedoeld in artikel 6, tweede lid, van de Grondwet (een kerk, moskee, synagoge of een ander gebouw dat met name wordt gebruikt voor godsdienstige of levensbeschouwelijke doelen). Uit de artikelen 3 en 4 WOM volgt dat de gemeenteraad moet bepalen of, en zo ja, voor welke activiteiten een kennisgeving is vereist en daarbij enkele procedurebepalingen moet vaststellen. Artikel 5 WOM kent de burgemeester de bevoegdheid toe om naar aanleiding van een kennisgeving voorschriften en beperkingen te stellen of een verbod te geven; artikel 6 WOM kent hem een aanwijzingsbevoegdheid toe, terwijl artikel 7 WOM bepaalt dat hij bevoegd is aan de organisatoren van de desbetreffende activiteit de opdracht te geven deze te beëindigen en uiteen te gaan. Ten aanzien van vergaderingen en betogingen op andere dan openbare plaatsen kent artikel 8 WOM de burgemeester o.a. de bevoegdheid toe opdracht te geven deze te beëindigen. Artikel 2.3 heeft alleen betrekking op betogingen. Het artikel kan zonodig worden uitgebreid tot samenkomsten tot het belijden van godsdienst of levensovertuiging, tot vergaderingen en tot "processies".

Artikel 2.6 Beperking aanbieden van geschreven of gedrukte stukken e.d.” dat luidt:

Wabo

Het verspreiden van gedrukte stukken valt niet onder de Wabo, ook niet als daar een element van handelsreclame in zit.

Artikel 2.9 Straatartiest

De activiteiten van de straatartiest, straatmuzikant, straatfotograaf, tekenaar, filmoperateur en gids vallen onder de werking van artikel 7, derde lid, Grondwet. Het begrip "openbaren van gedachten of gevoelens" moet volgens de jurisprudentie en de toelichting op artikel 7 Grondwet haast grammaticaal worden uitgelegd. Elke uiting van een gedachte of een gevoelen, ongeacht de intenties of motieven van degene die zich uit, wordt door artikel 7 Grondwet beschermd. (KB 5 juni 1986, Stb. 337 t/m 342, KB 29 mei 1987, Stb. 365, AB 1988, 15 m.nt. PJS.) Artikel 7, derde lid, Grondwet laat door zijn formulering (niemand heeft voorafgaand verlof nodig wegens de inhoud) een verbod toe voor andere aspecten van de uiting dan de inhoud, zoals bijvoorbeeld de verspreiding. Het is bij de genoemde activiteiten echter moeilijk te scheiden tussen inhoud en verspreiding. Immers, het verbieden van een optreden van een straatartiest op een bepaalde plaats houdt in veel gevallen ook in dat de inhoud van het optreden niet kan worden geuit. Dat betekent dat voor de beperkingsgronden van het in artikel 7, derde lid, opgenomen grondrecht, het best kan worden gekozen voor de beperkingsgronden die bij artikel 7, eerste lid, Grondwet zijn toegelaten. In artikel 2.6, Beperking aanbieden e.d. van geschreven of gedrukte stukken of afbeeldingen, is dat uitgewerkt in een verbod met ontheffingsmogelijkheid dat voor bepaalde straten en uren geldt.

In artikel 2.9 is dezelfde redactie gevolgd. De bevoegdheid van de burgemeester berust op artikel 174 van de Gemeentewet.

De mogelijkheid bestaat om bepaalde gebieden aan te wijzen waar het verboden is ten behoeve van publiek als straatartiest, straatfotograaf, tekenaar, filmoperateur of gids op te treden. De burgemeester kan ontheffing van dit verbod verlenen. De burgemeester heeft voor de gemeente Best de gehele bebouwde kom aangewezen waar optreden als straatartiest ten behoeve van publiek, verboden is zonder ontheffing van de burgemeester (besluit van 15-08-2005). Het doel van dit verbod is het voorkomen van overlast veroorzaakt door straatartiesten.

Verificatieplicht Vreemdelingenwet 2000  In het kader van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) dient bij de aanvraag om een vergunning een verblijfsrechtelijke toets plaats te vinden alvorens tot vergunningverlening wordt overgegaan. Artikel 9, tweede lid, van de Vw 2000 schept een verplichting om desgevraagd bij een aanvraag voor een beschikking anders dan op grond van de Vw 2000, een document te overleggen waaruit het rechtmatig verblijf blijkt.

Artikel 2.10 Voorwerpen of stoffen op, aan of boven de weg

In het oude artikel 2.10 van de Apv was er slechts repressief toezicht mogelijk op de plaatsing van voorwerpen op of aan de openbare weg. Er bestond geen vergunningplicht meer. Dat betekende dat er op geen enkele wijze vooraf controle of enige vorm van regie mogelijk is bij plaatsing van reclameborden, steigers, kraanwagens, containers en dergelijke op de openbare weg. Vanuit handhaving en veiligheid en vanuit beheer bestaat er de sterke wens om van te voren te kunnen bepalen waar we wel of niet plaatsing van deze objecten kan worden toegestaan en onder welke voorwaarden. De gemeente is wegbeheerder en als zodanig ook verantwoordelijk.

In de praktijk van alle dag waren ondernemers en particulieren in de gemeente Best er aan gewend om voor de plaatsing van allerlei objecten op de openbare weg vergunningen aan te vragen. Ondanks de deregulering heeft men dit voortgezet.

Als reactie op aanvragen worden momenteel op basis van het privaatrecht (als eigenaar van de grond) toestemming gegeven en worden daaraan voorwaarden verbonden. Dit is echter niet juist. Als er een publiekrechtelijke weg (via vergunningverlening) open staat het bestuursorgaan die toepassen. Daarom wordt voorgesteld om de vergunningsplicht voor plaatsing van objecten op en aan de openbare weg gedeeltelijk terug te brengen in de Apv. Met beheer, verkeer en veiligheid en handhaving is bekeken welke plaatsingactiviteiten vergunningsvrij kunnen blijven. Er is hierbij mede naar de Apv’s van andere gemeenten gekeken.

Artikel 2.12 (Omgevings)vergunning voor het aanleggen, beschadigen en veranderen van een weg. 

Aan artikel 2.12 ligt als motief ten grondslag de behoefte om de aanleg, beschadiging en verandering van wegen te binden aan voorschriften met het oog op de bruikbaarheid van die weg.

Wabo

Op het aanleggen of veranderen van een weg is artikel 2.2, eerste lid, aanhef en onder d, van de Wabo van toepassing als de activiteit verboden is in een bestemmingsplan, beheersverordening of voorbereidingsbesluit. Dat betekent dat de termijnen genoemd in artikel 3.9 van de Wabo van toepassing zijn op deze vergunning. De beslistermijn is 8 weken, de verdagingstermijn zes weken.

Let wel: indien er meerdere activiteiten worden aangevraagd en er één onder artikel 3.10 van de Wabo valt, dan is de uitgebreide procedure van toepassing (beslistermijn van 6 maanden met een mogelijkheid tot verdagen van zes weken).

De indieningsvereisten voor een aanvraag om een vergunning die onder de Wabo valt, staan in de Ministeriële Regeling omgevingsrecht (Mor). Het gaat dan om de algemene indieningsvereisten uit artikel 1.3 van de Mor. Zie daarvoor de toelichting bij artikel 1.2. Voor het aanleggen of veranderen van een weg zijn in de Mor géén aanvullende indieningsvereisten opgenomen.

In artikel 2.18 van de Wabo is bepaald dat de vergunning alleen kan worden verleend of geweigerd op de gronden vermeld in deze verordening. De algemene weigeringsgronden staan in artikel 1.8 van deze verordening.

Indien de activiteit niet is verboden in een bestemmingsplan, beheersverordening of voorbereidingsbesluit is de Wabo niet van toepassing en is het college bevoegd. Wanneer het gaat om normaal onderhoud van de weg is er ingevolge het derde lid geen vergunning nodig: het college hoeft zichzelf geen vergunning te verlenen.

Artikel 2.13 Omgevingsvergunning voor het maken, veranderen van een uitweg

Wabo

Op het maken of veranderen van een uitweg is artikel 2.2, eerste lid, aanhef en onder e, van de Wabo van toepassing. Dat betekent dat de termijnen genoemd in artikel 3.9 van de Wabo van toepassing zijn op deze vergunning. De beslistermijn is 8 weken, de verdagingstermijn zes weken.

Let wel: indien er meerdere activiteiten worden aangevraagd en er één onder artikel 3.10 van de Wabo valt, dan is de uitgebreide procedure van toepassing (beslistermijn van 6 maanden met een mogelijkheid tot verdagen van zes weken).

De indieningsvereisten voor een aanvraag om een vergunning die onder de Wabo valt, staan in de Ministeriële Regeling omgevingsrecht (Mor). Het gaat dan om de algemene indieningsvereisten uit artikel 1.3 van de Mor. Zie daarvoor de toelichting bij artikel 1.2. Voor het maken, veranderen van een uitweg gelden ook aanvullende indieningsvereisten. Deze zijn opgenomen in artikel 7.3 van de Mor.

Artikel 7.3 van de Mor luidt als volgt:

“In of bij de aanvraag om een vergunning voor een activiteit als bedoeld in artikel 2.2, eerste lid, onder e, van de wet, verstrekt de aanvrager gegevens met betrekking tot;

a. de locatie van de uitweg aan het voor-, zij- dan wel achtererf;

b. de afmeting van de nieuwe uitweg, dan wel van de te veranderen bestaande uitweg en de beoogde verandering daarvan;

c. de te gebruiken materialen;

d. de aanwezigheid van obstakels die in de weg staan voor het aanleggen of voor het gebruik van de uitweg, zoals bomen, lantaarnpalen en nutsvoorzieningen.”

In artikel 2.18 van de Wabo is bepaald dat de vergunning alleen kan worden verleend of geweigerd op de gronden vermeld in deze verordening. De algemene weigeringsgronden staan in het vierde lid van deze verordening. In het vierde lid staan echter ook specifieke, voor deze vergunning geldende, weigeringsgronden.

Artikel 2.17 Kelderingangen e.d

Artikel 427, onder 1 en 3 , Wetboek van Strafrecht verplicht de eigenaar tot het treffen van de nodige voorzorgmaatregelen met betrekking tot kelderingangen en toegangen tot onderaardse ruimten ten behoeve van de veiligheid van voorbijgangers.

Artikel 2.18 Rookverbod in bossen en natuurgebieden

Voor wat betreft de afbakening met hogere regelgeving geldt op grond van artikel 122 van de Gemeentewet dat de bepalingen van de APV van rechtswege vervallen als in het onderwerp door een wet, AMvB of een provinciale verordening wordt voorzien. De term ‘onderwerp’ in artikel 122 betekent dat het om dezelfde materie moet gaan en dat hetzelfde motief ten grondslag moet liggen aan zowel de lagere als de hogere regeling. De formulering van de afbakeningsbepaling in het derde lid sluit daarom aan bij de Gemeentewet.

In artikel 429, aanhef en onder 3 , van het Wetboek van Strafrecht is bepaald: Met hechtenis van ten hoogste veertien dagen of geldboete van de tweede categorie wordt gestraft: hij die door gebrek aan de nodige omzichtigheid of voorzorg gevaar voor bos-, heide-, helm-, gras- of veenbrand doet ontstaan

Artikel 2.21 Voorzieningen voor verkeer en verlichting

Voor wat betreft de afbakening met hogere regelgeving geldt op grond van artikel 122 van de Gemeentewet dat de bepalingen van de APV van rechtswege vervallen als in het onderwerp door een wet, AMvB of een provinciale verordening wordt voorzien. De term ‘onderwerp’ in artikel 122 betekent dat het om dezelfde materie moet gaan en dat hetzelfde motief ten grondslag moet liggen aan zowel de lagere als de hogere regeling. De formulering van de afbakeningsbepaling in het derde lid sluit daarom aan bij de Gemeentewet.

De in het derde lid genoemde uitzonderingen hebben betrekking op situaties waarbij het desbetreffende specifieke belang, waterstaatswerken, verkeerslichtinstallatie, trafohuisjes en dergelijke, zich verzetten tegen het aanbrengen van allerlei voorzieningen daarop.

In beginsel biedt de Belemmeringenwet privaatrecht het kader om op het eigendomsrecht van anderen inbreuk te maken. De Belemmeringenwet is echter in haar toepassing bedoeld voor zodanige inbreuken op dat eigendomsrecht waardoor het gebruik van de desbetreffende onroerend zaak al dan niet tijdelijk beperkt wordt. Wanneer daarvan sprake is kan niet een gedoogplicht op grond van het onderhavige artikel geconstrueerd worden. Deze gedoogplicht is alleen dan aanwezig wanneer de voorwerpen, borden of voorzieningen ten behoeve van het openbaar verkeer of de openbare verlichting het gebruiksrecht van de eigenaar niet aantasten.

Met een aantal omliggende gemeenten is afgestemd om de in lid 4 en 5 vermelde werkzaamheden vrij te stellen van vergunningsplicht. In de praktijk gebeurt dit feitelijk al. Er wordt niet handhavend opgetreden tegen het ontbreken van een vergunning voor deze werkzaamheden. De afdeling beheer adviseert om in navolging van de omliggende gemeenten deze vrijstelling van de vergunningsplicht in de Apv op te nemen.

Artikel 2.24

In de Apv wordt bij het onderscheid van evenementen in evenementen in een klein, gemiddeld en verhoogd risico aansluiting gezocht bij de indeling vermeld in het nieuwe horeca- en evenementenbeleidsplan en in de tarieventabel bij de legesverordening. De indieningstermijn, de afhandeling van een aanvraag om een evenement en de daarmee samenhangende leges hangen sterk samen met het risico dat verbonden is aan een evenement.

Begripsomschrijving, lid 1b

De bepalingen gelden niet voor waren- en snuffelmarkten. Indien het college op grond van artikel 160, eerste lid, aanhef en onder h, van de Gemeentewet een (waren-)markt heeft ingesteld, kan de gemeenteraad hiervoor regels vaststellen in een marktverordening. Uitgebreide informatie over markten is te vinden onder de toelichting bij artikel 5.22 en in de marktverordening van de gemeente Best. Snuffelmarkten zijn specifiek geregeld in artikel 5.22 van de APV.

Artikel 2.25 Evenement

Er bestaat een grote wens tot deregulering van de afhandeling van evenementen. Een groot deel van de evenementen in Best zijn evenementen met een zeer klein risico zoals straatbarbecues en evenementen met een klein risico welke al gedurende langere periode jaarlijks plaatsvinden. Voor de organisator van een evenement betekent een melding i.p.v. een vergunning minder papierwerk en geen legeskosten. Voor de gemeente moet dit leiden tot werkbesparing.

Het grote verschil tussen een melding en een vergunning is dat een vergunning maatwerk is met maatwerkvoorschriften en bij een melding standaardvoorschriften gelden. De binnengekomen melding worden kort bekeken. De aanvrager krijgt vervolgens in de meeste gevallen schriftelijk een bevestiging dat de melding akkoord is met hierbij standaard voorschriften. Echter indien daar aanleiding toe is (bijvoorbeeld bij een geheel nieuw evenement) kan nadere informatie bij een aanvrager worden opgevraagd en kan het evenement eventueel alsnog onder de vergunningsplicht worden gebracht.

In het horeca- en evenementenbeleidsplan worden door de burgemeester de volgende categorieën evenementen aangewezen waarvoor geen vergunning is vereist maar kan worden volstaan met een melding.

Bij een evenement kan vanaf 1 januari 2013 worden voldaan met een melding indien:

• 1.

  Er niet meer dan 1000 deelnemers/ bezoekers (gelijktijdig) aanwezig kunnen zijn;

• 2.

  Een maximale geluidsnorm wordt aangehouden van 80 dB(A) op de gevel van de dichtstbijzijnde gevoelige objecten en het evenement gehouden wordt binnen onderstaande toegestane tijdstippen: Zondag tot en met donderdag van 10:00 uur tot 23:00 uur , vrijdag en zaterdag van 10:00 uur tot 24:00 uur.

• 3.

  Geen weg of weggedeelte buiten de bebouwde kom wordt afgesloten dan wel een weg of weggedeelte binnen de bebouwde kom dat is opgenomen in de bijgaande lijst;

• 4.

  Het evenement zich niet richt op risicovolle groepen;

• 5.

  De organisatie van het evenement tenminste 1 persoon heeft aangewezen die tijdens het evenement aanwezig en voor gemeente en hulpdiensten telefonisch bereikbaar is, ouder is dan 21 jaar en toeziet op de veiligheid in het algemeen.

• 6.

  Wordt voldaan aan algemene voorschriften die aan de aanvrager schriftelijk worden verstrekt.

• 7.

  Het evenement wordt gehouden op een locatie waar dit is toegestaan op grond van het

bestemmingsplan of op een locatie waar slechts incidenteel en kortstondig .evenementen worden gehouden

De gemeente kan na ontvangst van de melding aan de aanvrager een tegenbericht afgeven wanneer zij van mening is dat het evenement nadere beoordeling vergt met het oog op de openbare orde, overlast, de veiligheid, zedelijkheid, gezondheid of het milieu. Als de aanvrager het evenement voortzet in strijd met een dergelijk tegenbericht en/of wanneer de aanvrager de algemene voorschriften die aan de melding worden verbonden overtreedt, dan wordt de aanvrager geacht vergunningsplichtig te zijn en zonder geldige vergunning te handelen.

De algemene voorschriften waaraan een aanvrager van een meldingsplichtig (dus vergunningsvrij) evenement moet voldoen, worden opgenomen in het Horeca- en evenementenbeleidsplan.

De lijst van wegen binnen de bebouwde kom die niet zonder vergunning mogen worden afgesloten:

• 1.

  Bataweg;

• 2.

  Beekmansstraat, Bernard;

• 3.

  Bernhardlaan, Prins;

• 4.

  Biesvelden;

• 5.

  Bokvelden;

• 6.

  Braakweg ;

• 7.

  Brem;

• 8.

  Busselhei;

• 9.

  Christinalaan, Prinses;

• 10.

  Constantijnlaan;

• 11.

  Dieze, de;

• 12.

  Damvelden;

• 13.

  Dennenhei;

• 14.

  Doormanlaan, Karel;

• 15.

  Eindhovenseweg-Zuid;

• 16.

  Erica;

• 17.

  Fabrieksweg;

• 18.

  Golflaan;

• 19.

  Goghstraat, Vincent van;

• 20.

  Grasklokje;

• 21.

  Handelsweg;

• 22.

  Heidebrug;

• 23.

  Heivelden-West;

• 24.

  Heivelden-Zuid;

• 25.

  Heuveleind;

• 26.

  Hoofdstraat;

• 27.

  IBC-weg;

• 28.

  Industrieweg;

• 29.

  Johannes Poststraat;

• 30.

  Julianaweg, Koningin;

• 31.

  Kanaaldijk;

• 32.

  Kloegstraat, Pater R.D.;

• 33.

  Maas, De ;

• 34.

  Mecklenburgweg;

• 35.

  Moerveldenpad;

• 36.

  Molenstraat;

• 37.

  Molenwei;

• 38.

  Nausstraat, Kapelaan;

• 39.

  Nieuwstraat;

• 40.

  Oirschotseweg;

• 41.

  Oude Rijksweg;

• 42.

  Parallelweg;

• 43.

  Purperhei;

• 44.

  Raadhuisplein;

• 45.

  Raadhuisstraat;

• 46.

  Regoutstraat. Professor R.;

• 47.

  Ringweg;

• 48.

  Ruijterstraat, Michiel de;

• 49.

  Stationsplein;

• 50.

  Stationsstraat;

• 51.

  Stoelenmatter;

• 52.

  Speycklaan, Jan van;

• 53.

  Spoorstraat;

• 54.

  Spoorweglaan;

• 55.

  Sportlaan;

• 56.

  Verschuurstraat , Meester T.J.;

• 57.

  Verstrijdenstraat, Loek;

• 58.

  Wandelhei;

• 59.

  Wilg;

• 60.

  Wilhelminaplein;

• 61.

  Willem de Zwijgerweg;

De bovenstaande lijst van wegen waarvoor bij afsluiting een vergunningsplicht blijft gelden betreffen calamiteitenroutes, doorgaande wegen en wijkontsluitingswegen. Deze lijst is opgesteld door de werkgroep verkeer.

Artikel 2.26 Termijnen

De termijn voor het doen van een melding van een evenement verschuift van drie weken naar vier weken. Indien de burgemeester van mening is dat in plaats van een melding alsnog een vergunning moet worden aangevraagd is drie weken te kort om dit alsnog in orde te kunnen maken.

Een evenement met een klein risico moet twaalf weken van tevoren worden aangevraagd. Het betreft hier evenementen die net niet onder de meldingsplicht vallen (bijvoorbeeld omdat een doorgaande weg of calamiteitenroute wordt afgesloten) maar slechts een klein risico vormen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan wielerrondes of trimlopen. Omdat toch een vorm van afstemming met beheer en de hulpdiensten (bijvoorbeeld over de afgesloten wegen) mogelijk moet zijn, is voor deze termijn gekozen.

Een aanvraag om een evenement met een middelgroot dan wel groot risico moet een half jaar van tevoren worden aangevraagd. De politie en ook andere hulpdiensten moeten qua capaciteit regionaal afstemmen en dienen dus tijdig op de hoogte te zijn van evenementen.

Aanvragen die niet tijdig zijn ingediend zullen niet meer in behandeling worden genomen tenzij de burgemeester anders beslist.

Artikel 2.30 Sluitingstijd

In de regeling van de nieuwe openingstijden is het onderscheid tussen een buurthuis en welzijnsaccommodatie verdwenen. Vanuit handhavingsoogpunt is het niet aan te bevelen teveel afwijkende openingstijden op te nemen voor diverse categorieën die moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Voor het buurthuis betekent het opheffen van dit onderscheid een verruiming van de openingstijden op vrijdag, zaterdag en zondag met een uur. Het onduidelijke onderscheid naar overige recreatie-inrichtingen, dat in de praktijk niet wordt gehandhaafd, komt ook te vervallen.

De afwijkende openingstijd voor cafetaria e.d. is komen te vervallen. Ook hier geldt dat vanuit handhavingsoogpunt het niet is aan te bevelen teveel afwijkende openingstijden op te nemen voor diverse categorieën. Voor deze bedrijven betekent het vervallen van het onderscheid dat de openingstijden op zondag tot en met donderdag een half uur korter worden maar op vrijdag en zaterdag een half uur langer.

Voor sportkantines wordt voor de voetbalkantines de openingstijden op zaterdag en zondag van 24:00 uur vervoegd naar 20:00 uur. Dit uit het oogpunt van bestrijding van paracommercialisme. Op zaterdag en zondagavond zijn er geen wedstrijden en trainingen. Deze nieuwe tijden hebben ter inzage gelegen bij de voorbereiding van het nieuwe horeca- en evenementenbeleid. Voor tennisverenigingen verandert er niets omdat daar op zaterdag- en zondagavond wel tot laat op de avond sport wordt beoefend.

In het horeca- en evenementenbeleidsplan is opgenomen hoe de burgemeester om zal gaan met ontheffingen van de sluitingstijden.

Artikel 2.33 Handel in horecabedrijf

Dit artikel sluit aan op het in artikel 14 van de Drank- en Horecawet neergelegde verbod tot het uitoefenen van de kleinhandel in andere goederen dan drank.

Afdeling 8A bijzondere bepalingen over horecabedrijven als bedoeld in de Drank- en Horecawet

Deze afdeling in de APV is een uitwerking van artikel 4 van de Drank- en Horecawet waarin nadere

regels worden gesteld ten aanzien van verstrekking van alcoholhoudende drank door

paracommerciële rechtspersonen.

Het samenstel van het bepaalde in de Drank- en Horecawet en de verordening Paracommercie

(afdeling 8A van de APV) vermeldt de van toepassing zijnde wet- en regelgeving voor het verstrekken

van alcoholhoudende dranken, bijvoorbeeld het verbod op het verstrekken van alcohol aan jeugdigen

beneden de 16 jaar (vanaf 1 januari 2014: jeugdigen beneden de 18 jaar).

Artikel 2:34b: Schenktijden paracommerciële rechtspersonen

De paracommerciële rechtspersonen zijn onderverdeeld in twee categorieën:

- Verenigingen en stichtingen van sportieve aard (onderverdeeld in drie groepen); en

- overige paracommerciële rechtspersonen (recreatieve, sociaal-culturele, educatieve,

levensbeschouwelijke of godsdienstige aard).

De schenktijden zijn gebaseerd op het collegebesluit van 16 juli 2013, het Horeca- en

evenementenbeleidsplan (de huidige situatie), de motie van de Raad van 7 mei 2012, het advies van

lokale werkgroep ‘Laat je niet flessen’ en de inbreng vanuit de informatieavonden (29 januari 2013 en

18 juni 2013).

Alle schenktijden zijn gebonden aan activiteiten gerelateerd aan de hoofddoelstelling van vereniging of

stichting. Voorbeelden hiervan zijn: er mag alcoholhoudende drank worden verstrekt bij de Jeu de

Boulesvereniging als er wedstrijden worden gespeeld of trainingen plaatsvinden. Hiernaast zijn

uiterlijke schenktijden (zowel begin als eind) aangegeven voor de paracommerciële rechtspersonen

van sportieve aard. De overige paracommerciële rechtspersonen mogen uitsluitend alcoholhoudende

drank verstrekken gedurende de periode beginnende met één uur voor aanvang en eindigende met

één uur na de in de instellingen gehouden activiteiten, die passen binnen de statutaire doelstelling c.q

de toegestane activiteiten van de instelling. Uiteraard kan de schenktijd niet langer duren dan de

sluitingstijd.

artikel 2:34b, derde lid: ontheffing door de burgemeester.

Op grond van artikel 4, vierde lid, van de DHW heeft de burgemeester de bevoegdheid om voor ten

hoogste twaalf dagen per jaar (maximaal twee aaneengesloten dagen) ontheffing te verlenen van de

hier door de raad gestelde regels voor schenktijden en voor de verschillende soorten bijeenkomsten.

Het gaat om bijzondere gelegenheden van zeer tijdelijke aard. Te denken valt aan kampioenschappen

en dergelijke grotendeels onvoorziene gebeurtenissen.

Omdat de burgemeester deze bevoegdheid rechtstreeks aan de wet ontleent, kan de raad hier verder

geen beperkingen aan stellen. De ontheffingsmogelijkheid (max. 12 maal per jaar) in het Horeca- en

evenementenbeleidsplan blijft derhalve gehandhaafd.

De vijf ontheffingen die in het verleden nodig waren voor clubgerelateerde evenementen zoals

toernooien zijn niet overgenomen in het nieuwe voorstel, aangezien deze verwerkt zijn in de

standaard schenktijden. Wel moet mogelijk een ontheffing worden aangevraagd om de schenktijd te

verlengen, dit is dus maximaal 12 maal per jaar mogelijk. De wet- en regelgeving vermeld in het

Activiteitenbesluit en de Algemene Plaatselijke Verordening blijft onverkort van toepassing.

Op deze ontheffing door de burgemeester is de lex silencio positivo (LSP) (stilzwijgend verleende

vergunning/ontheffing) niet van toepassing. De DHW valt onder de Dienstenwet, en ingevolge artikel

28, eerste lid van die wet is de LSP van toepassing op vergunningen (daar zijn ontheffingen ook onder

begrepen) tenzij bij wettelijk voorschrift anders is bepaald. In artikel 4, zesde lid van de DHW zoals die

geldt tot 1 januari 2013 is de LSP niet van toepassing verklaard op deze ontheffing.

Artikel 2:34c: bijeenkomsten van persoonlijke aard

Met bijeenkomsten van persoonlijke aard wordt gedoeld op: bijeenkomsten, waarbij alcoholhoudende

drank wordt genuttigd, die geen direct verband houden met de activiteiten van de desbetreffende

paracommerciële instelling, zoals bruiloften, feesten, partijen, recepties, jubilea, verjaardagen,

bedrijfsfeesten en dergelijke. Een voorbeeld: carnavalsviering houdt geen direct verband met de

activiteiten van een voetbalvereniging en valt daarmee onder het bereik van deze bepaling.

Voor zover die bijeenkomsten ook een karakter hebben dat direct verband houdt met de activiteiten

van de rechtspersoon, zoals het afscheid van de voorzitter van een vereniging, vallen deze niet onder

het bereik van deze bepaling.

Bij bijeenkomsten die gericht zijn op personen die niet of niet rechtstreeks bij de activiteiten van de

desbetreffende rechtspersoon betrokken zijn kan worden gedacht aan: activiteiten die niet

verenigingsgebonden zijn.

Deze situatie doet zich voor als een paracommerciële rechtspersoon zijn kantine of een andere ruimte

verhuurt aan derden om bijvoorbeeld een feest te geven (voor niet-leden van de vereniging of niet betrokkenen bij de stichting). Als daarbij alcoholhoudende drank wordt geschonken is het aannemelijk

dat er oneerlijke mededinging ontstaat met de reguliere horeca.

Artikel 2.37 Vergunningplicht coffeeshops

Regionaal is in het kader van drugsbeleid afgesproken dat alleen Eindhoven en Helmond coffeeshops zullen toestaan: Regionaal Nul optie beleid. De overige gemeente zullen geen coffeeshops toelaten.

Artikel 2.38 Speelgelegenheden 

Eerste lid: Met de wijziging in het eerste lid wordt geen inhoudelijke herziening beoogd; er wordt aangesloten bij de meer gebruikelijke terminologie zoals die bijvoorbeeld bij seksinrichtingen wordt gebezigd.

In het derde lid is een nieuwe weigeringgrond opgenomen: strijd met het bestemmingsplan. Doel hiervan is om de gemeente Best meer armslag te geven bij de aanpak van illegale speelgelegenheden. Dit artikel wordt hierbij steeds vaker toegepast. Aantasting van de leefomgeving/openbare orde blijkt dan niet altijd voldoende te zijn.

Artikel 2.39 en 2.39a

In deze artikelen is aangegeven wat wordt verstaan onder een speelautomaat en is een maximum gegeven dat aan speelautomaten binnen een inrichting aanwezig mag zijn. In de APV van 2010 is hier artikel 2.39a aan toegevoegd; dit houdt het verbod in op een speelautomatenhal.

Artikel 2.42 Plakken en kladden

lid 2a: Het verbod is uitgebreid in die zin dat nu ook het geven van opdracht om te plakken of een actieve bemoeienis daarmee hebben onder de verbodsbepaling valt. De jurisprudentie heeft hiertoe aanleiding gegeven.

Vierde lid: Hieronder valt ook het aanplakken van verkiezingaffiches van de politieke partijen.

Artikel 2.51 Hinderlijk gedrag in voor publiek toegankelijke ruimten  Deze bepaling is opgesteld om het misbruik van bepaalde, voor het publiek toegankelijke ruimten zoals parkeergarages, telefooncellen en wachtlokalen voor een openbaar vervoermiddel tegen te gaan. Ook de spoorwegtunnel valt hieronder. In deze bepaling wordt het woord 'ruimte' gebruikt ter onderscheiding van het in de APV voorkomende begrip 'weg'. Het ordeverstorende element wordt door de zinsnede 'zonder redelijk doel of op voor anderen hinderlijke wijze' in de bepaling tot uitdrukking gebracht.

Aan deze bepaling bestaat behoefte omdat op basis van artikel 138 van het Wetboek van Strafrecht, betreffende het wederrechtelijk vertoeven (in een woning, besloten lokaal of erf, bij een ander in gebruik), slechts kan worden opgetreden indien er sprake is van een handelen van de rechthebbende. De politie kan niet zonder tussenkomst van de rechthebbende optreden. In het belang van de handhaving van de openbare orde is het wenselijk dat de politie bij baldadig of ordeverstorend gedrag in zelfbedieningsruimten in postkantoren, en in andere soortgelijke voor het publiek toegankelijke ruimten, onmiddellijk kan ingrijpen, mede om de eigendommen van derden te beschermen.

Artikel 2.52 Neerzetten van fietsen e.d.

Het neerzetten van fietsen en bromfietsen tegen panden die niet door de eigenaren van de voertuigen worden bezocht of op plaatsen waar deze voertuigen hinder of schade kunnen veroorzaken, geeft vaak aanleiding tot klachten. Artikel 2.4.11 geeft de mogelijkheid hiertegen op te treden.

Artikel 2.53 Overlast van fiets of bromfiets  Eerste lid: In de praktijk wordt regelmatig overlast ondervonden van fietsen en bromfietsen die her en der buiten de daartoe bestemde fietsenstallingen worden geplaatst. Het gaat hierbij doorgaans om plaatsen, waar zich grote concentraties van gestalde (brom)fietsen voordoen, zoals bijvoorbeeld bij stations, winkelcentra en dergelijke. Voorop staat dat dan wel voldoende stallingsmogelijkheden ter plekke aanwezig zijn. Bij de gemeente Best is het gebied gelegen tussen de Hoofdstraat, Molenstraat, Spoorstraat en de Oirschotseweg (stationsgebied) aangewezen als een verboden plaats om (brom)fietsen neer te zetten buiten de bestemde ruimten of plaatsen, dan wel daar deze te laten staan. De belangen die het college hierbij onder meer in overweging nemen zijn: de bescherming van het uiterlijk aanzien van de gemeente, de voorkoming of opheffing van overlast of de voorkoming van schade aan de openbare gezondheid. Bij het laatste motief kan worden gedacht aan het voorkomen van mogelijke verwondingen aan voetgangers die zich tussen een woud van (brom)fietsen een weg moeten banen. Na aanwijzing van een plaats waar het verbod zal gelden, kan tegen een foutief geplaatste (brom)fiets worden opgetreden. Door middel van borden moet worden aangegeven dat foutief geplaatste (brom)fietsen zullen worden verwijderd. Het feitelijk verwijderen dient dan beschouwd te worden als toepassing van bestuursdwang. Tweede lid: Op grond van het tweede lid is het verboden (brom)fietswrakken op de weg te laten staan. Zowel in de stallingsruimten voor (brom)fietsen als overigens op de weg kunnen deze (brom)fietswrakken veel overlast, ontsiering van de gemeente of schade aan de openbare gezondheid veroorzaken. Het gaat hierbij om (brom)fietsen, die rijtechnisch in onvoldoende staat van onderhoud en tevens in een verwaarloosde toestand verkeren. Deze wrakken die doorgaans aan niemand meer toebehoren, kunnen op grond van het tweede lid van dit artikel worden opgehaald en als grof vuil worden afgevoerd.

Artikel 2.58 Bespieden van personen

De reikwijdte van de bepaling is ruimer geworden om te voorkomen dat optische instrumenten, niet zijnde verrekijkers, er niet onder zouden vallen.

Artikel 2.59 Bedelarij

In toenemende mate wordt overlast ondervonden van bedelaars. Deze gedragen zich soms agressief en hinderlijk door passanten aan te klampen, te intimideren, de weg te versperren of te volgen. Hierdoor komt de openbare orde in het geding. Omdat in 2000 de strafbaarstelling van bedelarij uit het Wetboek van Strafrecht (voormalig artikel 432) is verdwenen, kan de politie hiertegen niet of nauwelijks meer optreden. Bij de opheffing van de strafbaarstelling heeft de wetgever echter expliciet de mogelijkheid opengehouden om op basis van de gemeentelijke autonomie zo nodig een regeling terzake van bedelarij in het leven te roepen, indien dit gedrag de openbare orde verstoort of dreigt te verstoren. Daarom is bovenstaand artikel opgenomen dat beoogt bedelarij tegen te gaan. Op grond van dit artikel kan het college gebieden aanwijzen waar een bedelverbod geldt. Wanneer er naar het oordeel van het college een overlastgevende situatie in een bepaald gebied ontstaat, kan het dus een verbod instellen.

Overigens valt het spelen van straatmuziek en vervolgens vragen om een geldelijke bijdrage aan toehoorders en passanten niet onder dit bedelverbod. Ook de verkoop van daklozenkranten valt niet onder dit verbod. Deze kan immers niet verbonden worden aan een vergunning vanwege strijd met de vrijheid van meningsuiting als bedoeld in artikel 7 van de Grondwet.

Artikel 2.61 Loslopende honden, verboden plaatsen, identificatie

Derde lid: Artikel 2.61 kende tot 2002 geen ontheffingsmogelijkheid. Er kunnen zich echter situaties voordoen waarin de belangen van de hondenbezitter zich tegen een strikte toepassing van het aanlijngebod verzetten. Het betreft hier onder andere de eigenaren van blinde geleidehonden. In de lijn van reeds bestaande jurisprudentie is voor deze situatie in het tweede lid een voorziening getroffen.

Artikel 2.62 Verontreiniging door honden

Lid 2: Dit zijn de uiterlijk als dusdanig duidelijk kenbare hondenuitlaatplaatsen. Sinds 1990 heeft de gemeente Best hondentoiletten en hondenuitlaatstroken. Het dier mag zijn behoeft achterlaten bij een van de hondentoiletten. Wordt er géén gebruik van gemaakt, dan moet het baasje de poep zelf opruimen, zie voor meer uitleg de folder “Spelregels voor hondenbezitters”.

Artikel 2.68a Bestrijding ongedierte

Op advies van de afdeling beheer wordt de verantwoordelijkheid voor de bestrijding van ongedierte bij de burgers gelegd.

Artikel 2.74 Helingbestrijding van fietsen

Fietsendiefstal in Best is nog steeds hoog. Hiermee wordt de verhandelbaarheid van gestolen waar bemoeilijkt. Daarnaast wordt overlast door dergelijke vorm van verkoop tegengegaan.

Afdeling 14 Vuurwerk

Afdeling 14 geeft regels omtrent de verkoop en het bezigen van consumentenvuurwerk rond en tijdens de jaarwisseling. Het “Vuurwerkbesluit” (Besluit van 22 januari 2002, houdende nieuwe regels met betrekking tot consumenten- en professioneel vuurwerk) is op 1 maart 2002 (grotendeels) in werking getreden. De bepalingen van afdeling 13 zijn aanvullend op het nieuwe Vuurwerkbesluit en reguleren het motief van openbare orde en voorkoming of beperken van overlast. In de bepalingen is nu duidelijk verwoord dat het alleen consumentenvuurwerk betreft en geen professioneel vuurwerk. Op deze laatste categorie is deze afdeling namelijk niet van toepassing.

Artikel 2.76 Ter beschikking stellen van consumentenvuurwerk tijdens de verkoopdagen

Het Vuurwerkbesluit geeft een wettelijke termijn van drie dagen voor de verkoop van consumentenvuurwerk ten behoeve van de jaarwisseling. Als verkoopdagen zijn landelijk aangewezen 29, 30 en 31 december, met dien verstande dat als een van deze dagen een zondag is het verbod eveneens op die zondag geldt, in welk geval het verbod om vuurwerk ter beschikking te stellen dan niet geldt op 28 december.

Tweede lid: Gezien de bevolkingsomvang van de gemeente is het maximaal aantal vergunningen vastgesteld op 7.

In de gemeente Best mag geen vuurwerk worden afgestoken op de volgende plaatsen (besluit 14 december 2004):

• 1.

  Winkelcentrum Boterhoek;

• 2.

  Stationscomplex (inclusief Spoorwegtunnel)

• 3.

  Omgeving van huize Nazareth, wooncomplex Op ’t Heerbeeck, verpleeghuis “de Kanidas”(Molenveste), de parkeerkelder aan de Molenveste en de praktijd voor fysiotherapie (Molenveste), omgeving politiebureau (Raadhuisstraat);

• 4.

  De fietstunnel onder de Ringweg (bij de Prinses Irenelaan);

• 5.

  Winkelcentrum Heivelden;

• 6.

  Omgeving jongerencentrum Todo, Jacob van Wassenaerstraat.

Tussen 10.00 tot 20.00 uur ook niet in:

• 1.

  Winkelstraten in het centrum (Nieuwstraat, Hoofdstraat, Raadhuisstraat en Oirschotseweg);

• 2.

  Winkelstraten Wilhelminadorp (Wilhelminaplein en Koningin Julianaweg);

• 3.

  Omgeving kinderdagverblijf De Blauwe Koekoek (Trompstraat, Prins Bernhardlaan en Max de Bossustraat);

• 4.

  Omgeving kinderdagverblijf De Bluwe Tuureluur: Vlinderlei en Kaarteind.

Artikel 2.79 Drugshandel op straat  De straathandel in drugs kan leiden tot overlast. Regionaal zijn afspraken gemaakt voor een gezamenlijk coffeeshopbeleid. De bestrijding van de straathandel is een onderdeel van dit beleid. In de Opiumwet wordt geen aandacht besteed aan overlast ten gevolge van drugshandel op straat. Om hiertegen te kunnen optreden is dit artikel in de APV noodzakelijk. Het doel is om aantasting van de openbare orde en van strafbare feiten te voorkomen.

Artikel 2.80 Openlijk drugsgebruik

In de Opiumwet wordt geen aandacht besteed aan overlast ten gevolge van drugshandel op straat. Om hiertegen te kunnen optreden is het noodzakelijk in de APV een artikel op te nemen dat het voorkomen van de aantasting van de openbare orde en van strafbare feiten tot doel heeft. Artikel 2.80 beoogt een instrument te bieden in de strijd tegen de overlast, welke wordt veroorzaakt door het op geregelde tijdstippen en op bepaalde plaatsen of routes aanbieden en aannemen van verdovende middelen, met name hard drugs. In dit artikel zijn zowel de aanbieders als de "aannemers" en "bemiddelaars" (drugrunners) strafbaar. Verder is het artikel zó geredigeerd, dat het er niet toe doet, of privaatrechtelijk sprake is van koop of verkoop, schenking e.d. De vraag rijst waaruit het 'kennelijke doel' kan blijken. Dat dient te blijken uit ervaringsfeiten en concrete omstandigheden, zoals het aanspreken van voorbijgangers, het waarnemen van transacties, het ruziën tussen aanbieders en afnemers etc.  

Artikel 2.83 Betreden gesloten woning of lokaal

Tegelijk met de inwerkingtreding van de Wet tot sluiting van overlastgevende woningen is op 26 maart 1997 artikel 174a in de Gemeentewet ingevoegd. Artikel 174a Gemeentewet geeft de burgemeester de bevoegdheid om een woning, een niet voor het publiek toegankelijk lokaal of een bijbehorend erf te sluiten indien er sprake is van verstoring van de openbare orde. Gelet op de grondwettelijke bescherming van de privacy en het woonrecht dient de burgemeester deze bevoegdheid slechts in die gevallen te gebruiken waarin sprake is van onhoudbare overlast. De verstoring van de openbare orde moet zodanig zijn dat er sprake is van onhoudbare overlast die ernstige risico’s inhoudt voor de veiligheid en gezondheid van de personen in de omgeving van de desbetreffende woning. Bij de toepassing van haar bevoegdheid

dient de burgemeester zich te houden aan de beginselen van subsidiariteit en proportionaliteit.

De wijze van toepassing van de bevoegdheid op grond van artikel 174a Gemeentewet is nader uitgewerkt in de ter inzage liggende notitie aanpak drugspanden.

Het besluit van de burgemeester tot sluiting van de woning, het lokaal of het erf is een rechtsgrond om de desbetreffende ruimte in fysieke zin af te sluiten. Dit kan door de toegang tot de ruimte dicht te timmeren en te verzegelen. Verzegeling vergroot de mogelijkheden om de sluiting te handhaven. Verbreking van het zegel is namelijk op grond van artikel 199 van het Wetboek van Strafrecht als misdrijf strafbaar gesteld. Verder verdient het aanbeveling om – voor de gevallen waarin de woning niet is verzegeld of de verzegeling reeds is verbroken - een strafbepaling op te stellen die het verbiedt om een gesloten pand te betreden. Deze strafbepaling kan worden opgenomen in de Algemene Plaatselijke Verordening.

Afdeling 17 Veiligheidsrisicogebieden

Artikel 2.86 Veiligheidsrisicogebieden / preventief fouilleren

Op grond van artikel 151b Gemeentewet kan de raad aan de burgemeester bij verordening de bevoegdheid verlenen om gebieden aan te wijzen, waarin de officier van justitie de controlebevoegdheden die genoemd worden in artikelen 50,51 en 52 Wet wapens en munitie, kan uitoefenen. Het gaat om de controlebevoegdheden om binnen het aangewezen gebied:

• 1.

  vervoermiddelen te onderzoeken;

• 2.

  eenieders kleding te onderzoeken

• 3.

  te vorderen dat verpakkingen die men bij zich draagt, worden geopend.

De burgemeester kan een gebied aanwijzen als uit feiten of omstandigheden blijkt dat er sprake is van verstoring van de openbare orde door de aanwezigheid van wapens of ernstige vrees voor het ontstaan daarvan.

De aanwijzing als veiligheidsrisicogebied wordt gegeven voor een bepaalde duur die niet langer is en voor een gebied dat niet groter is dan strikt noodzakelijk voor de handhaving van de openbare orde.

Afdeling 18 Bepaling ter bevordering van de brandveiligheid

Algemeen

In de Wet veiligheidsregio’s is in artikel 3 het volgende bepaald:

“1. Tot de brandweerzorg behoort:

a. het voorkomen, beperken en bestrijden van brand, het beperken van

brandgevaar, het voorkomen en beperken van ongevallen bij brand en al

hetgeen daarmee verband houdt;

b. het beperken en bestrijden van gevaar voor mensen en dieren bij

ongevallen anders dan bij brand.

2. De gemeenteraad stelt in een brandbeveiligingsverordening regels

over de in het eerste lid, onder a, bedoelde taak.

3. Bij algemene maatregel van bestuur kunnen met het oog op

uniformiteit regels worden gesteld over de inhoud van de brandbeveiligingsverordening.”

In de gemeente Best heeft de raad ervoor gekozen om de brandbeveiligingsverordening op te nemen in afdeling 18 van de APV. In het derde lid van bovenvermeld artikel 3 uit de Wet veiligheidsregio’s wordt een AMVB aangekondigd. Deze zal opnieuw leiden tot aanpassing van afdeling 18 van de APV. De huidige afdeling 18 van de APV is aangepast aan de Wet veiligheidsregio’s en de Dienstenrichtlijn. Toegevoegd zijn regels voor de bestuurlijke boete.

Onderwerp van de regeling: objecten die geen bouwwerk zijn

Afdeling 18 van de APV is een vangnet, restregelgeving, zij regelt de brandveiligheid die niet op een andere manier wettelijk is geregeld. Bij het gebruiksvergunningensysteem van de afdeling 18 van de APV gaat het om objecten die geen bouwwerken zijn: 'niet-bouwwerken'. Het kan gaan om bijvoorbeeld een los met de wal verbonden drijvend hotel, een drijvende discotheek of een tijdelijke tent. Het onderwerp is vooraf niet te bepalen.

De omschrijving in de Wet veiligheidsregio’s zelf kent een beperking van doel, n.l. brandveiligheid, maar (behalve door andere wettelijke voorschriften) geen beperking van object. De omschrijving is van toepassing op de gehele omgeving.

Voor een dergelijk object is het vanwege het feit dat niet van tevoren duidelijk is waarom het gaat, moeilijk concrete regels te maken. Veel objecten lijken echter op bekende bouwwerken. Overeenkomstig daaraan kunnen eisen worden gesteld, afhankelijk van de specifieke situatie.

Als voorbeeld dient een bouwwerk dat op de grond staat. Hiervoor is in elk geval het Bouwbesluit, het Gebruiksbesluit en de bouwverordening ex de Woningwet van toepassing. Door de definitie van het begrip bouwwerk in de bouwverordening en de toepassing ervan in het Bouwbesluit en het Gebruiksbesluit is een constructie die drijft op het water meestal geen bouwwerk in de zin van de Woningwet en afgeleide regelgeving. Voor een met de grond verbonden object is de Woningwet het juridisch kader. Voor hetzelfde object dat drijft is de brandbeveiligingsverordening het juridisch kader (voor de brandveiligheid). Een ander voorbeeld: een tent die langdurig op dezelfde plaats staat kan een bouwwerk zijn (Woningwet van toepassing), terwijl diezelfde tent tijdens een kortdurende periode een 'niet-bouwwerk' is, waarvoor op grond van afdeling 18 APV eisen moeten worden gesteld.

Over de lastige vraag: wanneer is een object een bouwwerk volgt hieronder, mede aan de hand van staande jurisprudentie, een toelichting

Bouwwerk of geen bouwwerk, open erf en terrein

De Woningwet heeft een grote invloed op de reikwijdte van afdeling 18 van de APV, deze wet bevat de wettelijke grondslag voor voorschriften betreffende het bouwen, de staat van bestaande bouwwerken en standplaatsen en het gebruik van bouwwerken en het gebruik van open erven en terreinen en de staat, waarin deze zich moeten bevinden. De beperking die de Woningwet oplegt, als hogere regeling, zit in de begrippen bouwwerk, open erf en terrein.

Bouwwerk

Een definitie van het begrip bouwwerk geeft de Woningwet niet. Uit constante jurisprudentie volgt de volgende definitie:

- bouwwerk: elke constructie van enige omvang van hout, steen, metaal of ander materiaal, die op de plaats van bestemming hetzij direct hetzij indirect met de grond verbonden is, hetzij direct of indirect steun vindt in of op de grond, bedoeld om ter plaatse te functioneren.

Aan de hand van de vier elementen van de definitie van het begrip bouwwerk

1) constructie,

2) van enige omvang,

3) met de grond verbonden,

4) bedoeld om ter plaatse te functioneren

wordt bepaald of een object een bouwwerk is of niet.

Over het begrip bouwwerk bestaat een uitgebreide jurisprudentie.

Open erf en terrein

Bouwwerken vallen niet onder de werking van afdeling 18 van de APV. Dit is bepaald in artikel 2.90 APV. Ook sommige open erven en terreinen vallen niet onder de werking van afdeling 18 van de APV. Op grond van artikel 8, tweede lid, onder b, van de Woningwet zijn namelijk in de bouwverordening voorschriften opgenomen over de staat en het in gebruik nemen en gebruiken van open erven en terreinen. Hiervoor kunnen dus geen eisen worden gesteld op grond van afdeling 18 APV.

De begripsomschrijving van erf is overgenomen uit het Besluit omgevingsrecht (Bor) dat op 1 juli 2010 in werking is getreden. Die omschrijving is afgeleid uit de jurisprudentie (zie ABRvS 15 september 1997, LJN: AA3601, AB 1998, 5).

Uitgangspunt is dat het gehele perceel bij een hoofdgebouw in beginsel als erf kan worden aangemerkt. Echter uit de systematiek van een bestemmingsplan of beheersverordening kan voortvloeien dat bepaalde verder van het hoofdgebouw af gelegen delen van een perceel niet als erf aangemerkt kunnen worden. Dit zal in beginsel uitsluitend het geval kunnen zijn bij percelen van een aanzienlijke omvang, veelal gelegen buiten de bebouwde kom. Bij dergelijke omvangrijke percelen geven bestemmingsplannen of beheersverordeningen soms regels die het perceel onderverdeelt in een bouwblok of bestemming, waarbinnen het hoofdgebouw met bijbehorende aan- en uitbouwen en bijgebouwen gebouwd kunnen worden en waar een verdere inrichting kan plaatsvinden als buitenruimte behorende bij het hoofdgebouw.

Onder een terrein wordt verstaan een bij een bouwwerk behorend onbebouwd perceel, of gedeelte daarvan, niet zijnde een erf. Om als terrein in de zin van de bouwverordening te kunnen worden aangemerkt, moet dus aan vier voorwaarden zijn voldaan: 1) het is een perceel grond, 2) dat onbebouwd is, 3) dat bij een bouwwerk hoort en 4) dat geen erf is.

Gebruiksvergunning voor een inrichting

Afdeling 18 APV kent een gebruiksvergunningenstelsel voor die situaties die uit een oogpunt van brandveiligheid meer dan gebruikelijke aandacht nodig hebben. Gezien de onbepaaldheid van de situaties is niet gekozen voor een meldingsplicht i.p.v. vergunningsplicht, omdat tussen die situaties dan bij voorbaat onderscheid gemaakt moet worden. Daarnaast staan in afdeling 18 APV gebruiksvoorwaarden waaraan altijd moet worden voldaan.

Voor het stellen van eisen via een vergunning of via de directe werking van afdeling 18 APV is het nodig dat de situatie waarop de vergunning of eisen van toepassing is, is afgebakend: een ruimtelijk begrensde plaats, voor zover die geen bouwwerk is. Kortheidshalve is gekozen voor één begrip: inrichting.

Het is duidelijk dat voor een zo grote verscheidenheid aan situaties het niet goed mogelijk is concrete eisen te stellen. Om dezelfde reden is het aanvragen van een vergunning vormvrij.

Het Gebruiksbesluit geeft richtlijnen voor de te stellen voorwaarden.

Aan een los aangemeerde drijvende hotelboot bijvoorbeeld kunt u dezelfde brandveiligheidseisen stellen als aan een vast met de wal verbonden drijvende hotelboot (bouwwerk in de zin van de bouwverordening en de Woningwet).

Tenten en overkappingen

Artikel 2.91 vierde lid is opgenomen om het college de gelegenheid te bieden om het gebruik van tenten en overkappingen vergunningsvrij te maken.

Wabo

De zo grote verscheidenheid aan situaties die kunnen voorkomen is de reden dat er voor gekozen niet aan te haken aan de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht.

Dienstenrichtlijn

Afdeling 18 APV is aangepast aan de Dienstenrichtlijn. Artikel 4.1.3.3. (Lex Silentio Positivo = Indien niet tijdig een besluit is genomen, wordt de vergunning geacht te zijn verleend) is in artikel 2.91, vijfde lid APV niet van toepassing verklaard. De Lex Silentio Positivo is bedoeld om een goede dienstverlening aan de aanvrager te borgen. Het betreft hier vergunningen die de openbare veiligheid dienen te borgen. De vergunningen worden niet afgegeven om de aanvrager te beschermen, maar om derden te beschermen. Het belang van een goede dienstverlening aan de aanvrager mag niets afdoen aan de veiligheid voor derden.

Toezicht op de naleving

Het toezicht op de naleving van afdeling 18 APV berust krachtens artikel 61 van de Wet veiligheidsregio’s bij door burgemeester en wethouders opgedragen ambtenaren.

De minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties wijst op grond van artikel 65 van de Wet veiligheidsregio’s de ambtenaren aan belast met de opsporing van strafbare feiten.

Bestuurlijke boete

De Wet veiligheidsregio’s geeft de raad van een gemeente de bevoegdheid om, indien de raad dat wenst, bij verordening te bepalen dat een bestuurlijke boete wordt opgelegd voor overtreding van regels gesteld in afdeling 18 APV. Het maximum bedrag van de boete mag niet hoger zijn dan het bedrag, genoemd in de Arbeidsomstandighedenwet artikel 34, vierde lid onder 1°. Het bedrag dat daar is genoemd, bedraagt in 2009 € 9.000. De bepaling over de bestuurlijke boete is in artikel 2.110 APV opgenomen.

De Wet veiligheidsregio’s geeft geen verdere beschrijving van de uitvoering van deze sanctie, zodat de gemeente alleen met de Awb rekening hoeft te houden.

HOOFDSTUK 3 SEKSINRICHTINGEN, SEKSWINKELS, STRAATPROSTITUTIE E.D.

Artikel 3.1 Begripsomschrijving

Lid 4: Een escortbedrijf is een bedrijf dat, meestal telefonisch- bemiddeld tussen klanten en prostituees. De prostituee bezoekt de klant, of gaat met de klant naar een andere plaats. Een escortbedrijf is geen inrichting. Het kan een kantoortje zijn, maar ook een telefooncentrale, of zelfs een website op het internet. De plaats van de inrichting is bepalend voor de vergunningplicht. Een escort bedrijf biedt de diensten actief aan door middel van advertenties en andere reclame-uitingen. Uiteraard kan er ook sprake zijn van een seksinrichtingen en escortbedrijf.

Artikel 3.4 Seksinrichtingen lid 2:

De escortbranche is een uit een oogpunt van toezicht en handhaving problematische branche. De branche is kort gezegd ‘foot loose’. In wezen is een prepaid mobiele telefoon voldoende om bedrijvigheid uit te voeren. De meest basale gegevens om toezicht uit te oefenen (naam, adres, woonplaats) zijn dan niet voorhanden. Daarom is opgenomen dat het bevoegd bestuursorgaan uitsluitend vergunningen kan verstrekken aan een bedrijf dat is te koppelen aan een vast adres, ter beoordeling van het bevoegd bestuursorgaan. Die koppeling kan bijvoorbeeld bestaan uit een vaste telefoonaansluiting. De enkele inschrijving in het Handelsregister is onvoldoende omdat de Kamer van Koophandel lijdelijk is. Het hebben van een vast adres geeft in ieder geval een aanknopingspunt voor toezichthouders en opsporingsambtenaren indien er van misstanden sprake lijkt te zijn.

Artikel 3.5 Verplichtingen van exploitant en beheerder, lid 3:

In verband met het feit dat het toezicht op en de handhaving van regels m.b.t. de escortbranche problematisch is, in verband met de grote mobiliteit van de branche, is bepaald dat op het bedrijfsadres dagelijks een bedrijfsadministratie wordt bijgehouden. Daarmee wordt tevens het probleem ondervangen dat telefoontoestellen worden doorgeschakeld en de bedrijfsactiviteiten feitelijk op een andere plaats, wellicht in een andere gemeente, plaatsvinden dan opgegeven.

Artikel 3.12 Maximum aantal vergunningen

Het bevoegd bestuursorgaan verleent ten hoogste aan één seksinrichting of escortbedrijf een vergunning, zie de Prostitutienota.

HOOFDSTUK 4 BESCHERMING VAN HET MILIEU EN HET NATUURSCHOON EN ZORG VOOR HET UITERLIJK AANZIEN VAN DE GEMEENTE

Artikel 4.1 Begripsomschrijvingen

Lid d: hier is de definitie van een festiviteit opgenomen

Lid h: het gehele recreatiegebied Aquabest wordt als één evenemententerrein gezien.

Artikel 4.2 Collectieve festiviteiten

Toegevoegd is de mogelijkheid om een collectieve festiviteit ook voor een deel van de gemeente te laten gelden, waardoor bijvoorbeeld de kermis alleen collectief kan worden aangewezen voor het centrum en de braderie Wilhelminadorp alleen voor Wilhelminadorp.

In het vastgestelde Horeca- en evenementenbeleidsplan wordt aangegeven welke geluidsnormen en eindtijden in het aanwijzingsbesluit van collectieve festiviteiten moeten worden opgenomen. Het aanwijzingsbesluit is vervolgens bindend.

Artikel 4.3 Incidentele festiviteiten

Met de komst van het Activiteitenbesluit zijn ontheffingen van de geluidsvoorschriften (festiviteiten) niet meer voorbehouden aan horeca- , sport- en recreatie-inrichingen, maar geldt deze mogelijkheid voor alle bedrijven die onder dit Besluit vallen. In het Besluit (artikel 2.21) staat onder andere dat de geluidsvoorschriften niet van toepassing zijn op dagen of dagdelen in verband met de viering van:

• 1.

  festiviteiten die bij of krachtens een gemeentelijke verordening zijn aangewezen, in gebieden in de gemeente waarvoor de verordening geldt (collectieven festiviteiten);

• 2.

  andere festiviteiten die plaatsvinden in de inrichting, waarbij het aantal bij of krachtens een gemeentelijke verordening aan te wijzen dagen of dagdelen niet meer mag bedragen dan twaalf keer per kalenderjaar.

In de vorige APV was nog een duidelijk verschil aanwezig tussen horeca-inrichtingen en inrichtingen zonder vergunning op grond van de drank- en horecawet. De wetgever heeft echter beoogd om het beleid voor deze inrichtingen gelijk te trekken. Door middel van deze wijziging in de APV is dit nu tot stand gebracht. Lid 1 van dit artikel is daarom niet alleen meer van toepassing op horeca-inrichtingen, maar geldt voor alle inrichtingen waarop het Activiteitenbesluit van toepassing is.

In het nieuwe Horeca- en evenementenbeleidsplan is aangegeven welke geluidsnormen en eindtijden bij incidentele festiviteiten gelden. De toestemming om n.a.v. van de kennisgeving af te mogen wijken van de reguliere geluidsnormen en de daaraan verbonden voorschriften is vervolgens juridisch bindend.

Artikel 4.4 Kennisgeving incidentele sportfestiviteiten

Dit is een nieuw artikel omdat in de praktijk is gebleken dat sportinrichtingen niet meedoen met collectieve ontheffingen, maar juist behoefte hebben aan specifieke activiteiten waarbij niet aan de geluidnormen kan worden voldaan (sportdagen/toernooi e.d.).

Artikel 4.5 Kennisgeving incidentele festiviteiten in relatie tot verlichting

Idem als artikel artikel 4.4 alleen dan mbt verlichting.

Artikel 4.7 Onversterkte muziek

In het Activiteitenbesluit is het spelen van onversterkte muziek uitgesloten van de geluidsvoorschriften (dus onversterkte muziek mag altijd, zowel binnen als buiten, worden gespeeld omdat hiervoor geen geluidsnormen gelden). Vooralsnog zijn over het spelen van onversterkte muziek geen klachten bij ons bekend. Toch leek het ons nodig om uitwassen met onversterkte muziek te kunnen voorkomen door middel van dit artikel in de APV.

Artikel 4.8 Overige geluidhinder 

Door in het eerste lid de zinsnede “een inrichting in de zin van de Wet milieubeheer of het Besluit” op te nemen wordt de afbakening direct vastgelegd. Een inrichting in de zin van de Wet milieubeheer heeft ofwel een milieuvergunning nodig (waarin geluidsvoorschriften zijn opgenomen) ofwel zijn algemene regels op grond van het Besluit van toepassing. In deze algemene regels zijn ook geluidsvoorschriften opgenomen. In de praktijk zullen vooral de Zondagswet, Wet Geluidhinder, Wet openbare manifestaties, het Vuurwerkbesluit een afbakeningsdiscussie opleveren. Daarom is gekozen om deze wetten afzonderlijk te benoemen in lid 3. De provinciale milieuverordening is toegevoegd in dit lid. In een provinciale milieuverordening kunnen namelijk zogenaamde milieubeschermingsgebieden worden aangewezen, waaronder stiltegebieden. Voor deze stiltegebieden kunnen bij provinciale milieuverordening regels over het voorkomen en beperken van geluidhinder worden gesteld, waaronder verbodsbepalingen. De provinciale milieuverordening gaat in dit geval voor de gemeentelijke verordening. Voor wat betreft de afbakening met hogere regelgeving geldt op grond van artikel 122 van de Gemeentewet dat de bepalingen van de model-APV van rechtswege vervallen als in het onderwerp door een wet, amvb of een provinciale verordening wordt voorzien. De term “onderwerp” in artikel 122 betekent dat het om dezelfde materie moet gaan en dat hetzelfde motief ten grondslag moet liggen aan zowel de lagere als de hogere regeling. De formulering van de afbakeningsbepaling in het derde lid sluit daarom aan bij de Gemeentewet. Zie uitgebreid daarover onder het kopje Afbakeningsbepalingen in de Algemene Toelichting.

Artikel 4:6 heeft betrekking op de vormen van geluidhinder waarin de andere regelingen niet voorzien. Onder andere valt te denken aan:

• 1.

  een niet permanente activiteit in een niet besloten ruimte, zoals een kermis, een heidefeest, een braderie, een rally, enz.;

• 2.

  het door middel van luidsprekers op voertuigen of anderszins reclame of muziek maken of mededelingen doen;

• 3.

  het ten gehore brengen van achtergrondmuziek in winkelstraten;

• 4.

  het gebruik van diverse geluidproducerende recreatietoestellen;

• 5.

  het gebruik van bouwmachines, zoals compressors, cirkelzagen, trilhamers en heistellingen;

• 6.

  het toepassen van knalapparatuur om vogels te verjagen, enz., enz.

• 7.

  overige handelingen waardoor geluidoverlast ontstaat.

Voorts kunnen onder artikel 4:6 vormen van geluidhinder vallen, veroorzaakt door het beoefenen van “lawaaiige” hobby’s, het voortdurend bespelen van muziekinstrumenten, het gebruiken van elektro- akoestische apparatuur, het laten draaien van koelaggregaten op vrachtwagens, enz. Met name voor deze vormen van geluidhinder ontbreken algemeen geldende criteria of normen. Dit behoeft ook niemand te verwonderen: de bron van geluidhinder is niet een bepaalde, aanwijsbare inrichting of gedraging. In beginsel kan het elke gedraging betreffen. Van geval tot geval zal daarom moeten worden nagegaan in welke situatie en gedurende welke tijden er sprake is van geluidhinder, en welke maatregelen kunnen worden genomen. Uitgangspunt daarbij zal moeten zijn dat een zekere mate van (geluid)hinder als zijnde onvermijdelijk zal moeten worden aanvaard. Het college kan ontheffing van het verbod verlenen, zo nodig met voorschriften.

Bepaalde onderhoudswerkzaamheden worden vrijgesteld van de ontheffingsplicht.

Artikel 4.9 Straatvegen

Deze verkeersbeperkende bepaling moet, gezien het verschil in motief, mogelijk worden geacht naast de wegenverkeerswetgeving. Artikel 2a Wegenverkeerswet 1994 handhaaft uitdrukkelijk de bevoegdheid tot het maken van aanvullende gemeentelijke verordeningen ten aanzien van het onderwerp waarin deze wet voorziet, voor zover deze verordeningen niet in strijd zijn met deze wet. Blijkens de jurisprudentie van de Hoge Raad is de gemeenteraad op basis van artikel 149 van de Gemeentewet bevoegd tot het treffen van regelen die andere belangen dan verkeersbelangen beogen te dienen, tenzij deze regels ondanks het afwijkende motief zo diep en zo algemeen ingrijpen in het normale verkeer op wegen dat het stelsel van de Wegenverkeerswet 1994 wordt doorkruist. Artikel 4.7 beoogt niet een verkeersbelang te dienen, maar heeft een milieumotief. In het bijzonder strekt het ter voorkoming van overlast voor de reinigingsdienst. Bovendien heeft het daarin vervatte verbod slechts betrekking op bepaalde, aangewezen weggedeelten en geldt slechts gedurende bepaalde aangeduide dagen en uren. Het effectueren van de onderhavige maatregel zal plaatselijk verschillend al dan niet problematisch zijn, al naar gelang de beschikbare parkeerruimte schaars is of niet. Het kenbaar maken van het verbod zou, afgezien van de te geven publiciteit in de plaatselijke pers en een schriftelijke kennisgeving huis aan huis, via verplaatsbare borden kunnen geschieden.

Artikel 4.10 Toestand van sloten en andere wateren en niet-openbare riolen en putten buiten gebouwen

Dit artikel betreft een samenvoeging van de in de bouwverordening geschrapte artikelen 334 en 336. Aangezien het hier om bepalingen gaat die niet direct het bouwwerk maar meer de omgeving betreffen, is tot onderbrenging in de APV besloten.

Artikel 4.13 Omgevingsvergunning voor het vellen van houtopstanden

Het begrip semi-openbare ruimte is niet in het artikel opgenomen. Het is lastig om een sluitende definitie te formuleren. Percelen die de gemeente van particulieren heeft verworven met als doel om deze te herontwikkelen en die niet toegankelijk zijn voor derden, zoals bijvoorbeeld een perceel met woning en bijbehorende tuin, vallen ondanks het feit dat de gronden gemeente-eigendom zijn niet onder de definitie van openbare ruimte of semi-openbare ruimte, omdat de gemeente deze gronden slechts tijdelijk in eigendom en beheer heeft met als doel deze gronden te zijner tijd weer te vervreemden aan derden.

Wabo

De omgevingsvergunning voor het vellen van houtopstanden is aangewezen in artikel 2.2, eerste lid onder g, van de Wabo. Vaak zal naast deze vergunning nog een vergunning, ontheffing of vrijstelling op grond van de Natuurbeschermingswet of de Flora- en Faunawet nodig zijn in verband met de bescherming van vogels en hun nesten in de bomen. De Natuurbeschermingswet en Flora- en Faunawet haken aan bij de Wabo. Er wordt dan dus één omgevingsvergunning verleend of geweigerd. De Boswet haakt echter niet aan bij de Wabo. Indien die laatste wet van toepassing is, blijft dus een aparte vergunning vereist.

De indieningsvereisten voor een aanvraag om een vergunning die onder de Wabo valt, staan in de Ministeriële Regeling omgevingsrecht (Mor). Het gaat dan om de algemene indieningsvereisten uit artikel 1.3 van de Mor. Zie daarvoor de toelichting bij artikel 1.2. Voor het vellen van houtopstanden gelden ook aanvullende indieningsvereisten. Deze zijn opgenomen in artikel 7.5 van de Mor.

Artikel 7.5 van de Mor luidt als volgt:

“1. In of bij de aanvraag om een vergunning voor een activiteit, als bedoeld in artikel 2.2, eerste lid, aanhef en onder g, van de wet, identificeert de aanvrager op de aanduiding als bedoeld in artikel 1.3, tweede lid, van deze regeling iedere houtopstand waarop de aanvraag betrekking heeft met een nummer.

2. In of bij de aanvraag, als bedoeld in het eerste lid, vermeldt de aanvrager per genummerde houtopstand:

a. de soort houtopstand;

b. de locatie van de houtopstand op het voor-, zij- dan wel achtererf;

c. de diameter in centimeters, gemeten op 1,30 meter vanaf het maaiveld;

d. de mogelijkheid tot herbeplanten, alsmede het eventuele voornemen om op een daarbij te vermelden locatie tot herbeplanten van een daarbij te vermelden aantal soorten over te gaan.”

In artikel 2.18 van de Wabo is bepaald dat de vergunning alleen kan worden verleend of geweigerd op de gronden vermeld in deze verordening. De algemene weigeringsgronden staan in artikel 1.8 van deze verordening. In het vijfde lid staan echter ook specifieke, voor deze vergunning geldende, weigeringsgronden.

Artikel 4.19 Omgevingsvergunning voor handelsreclame

Eerste lid (Vergunningsplicht voor handelsreclame op of aan een onroerende zaak)  Het aanbrengen (maken) en hebben (voeren) van handelsreclame (commerciële reclame) aan een onroerende zaak wordt in deze bepaling gebonden aan een vergunning van het bevoegd gezag. Handelsreclame is gedefinieerd in artikel 1.1, aanhef en onder k, van de APV als: elke openbare aanprijzing van goederen of diensten, waarmee kennelijk beoogd wordt een commercieel belang te dienen. Onroerende zaken zijn volgens het artikel 3:3, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek onder meer de grond, de met de grond verenigde beplantingen en de gebouwen en werken die duurzaam met de grond zijn verenigd. In het begrip handelsreclame ligt besloten dat het gaat om niet-ideële reclame, waardoor geen gedachten of gevoelens worden geopenbaard. Zie ook de toelichting bij artikel 1.1, aanhef en onder k (handelsreclame). Volgens vaste jurisprudentie behoren reclame-uitingen in de commerciële sfeer niet tot het eigenlijke gebied van de vrijheid van meningsuiting als bedoeld in artikel 7 van de Grondwet.

Derde lid (Melding voor tijdelijke handelsreclame): Voor opschriften etc. met een tijdelijk karakter (maximaal negen weken) is een systeem van melding bij het bevoegd gezag in het leven geroepen. Wanneer het bevoegd gezag niet binnen twee weken reageert op die melding, mag - in afwijking van het in het eerste lid gestelde plaatsingsverbod - zonder vergunning tot plaatsing worden overgegaan. De zinsnede 'voor zolang zij feitelijke betekenis hebben' geeft aan dat het meldingsstelsel alleen van toepassing is op actuele handelsreclame.

Wabo

De omgevingsvergunning voor handelsreclame is aangewezen in artikel 2.2, eerste lid onder h en i, van de Wabo. De indieningsvereisten voor een aanvraag om een vergunning die onder de Wabo valt, staan in de Ministeriële Regeling omgevingsrecht (Mor). Het gaat dan om de algemene indieningsvereisten uit artikel 1.3 van de Mor. Zie daarvoor de toelichting bij artikel 1.2. Voor handelsreclame gelden ook aanvullende indieningsvereisten. Deze zijn opgenomen in artikel 7.6 van de Mor.

Artikel 7.6 van de Mor luidt als volgt:

“1. In of bij de aanvraag om een vergunning voor een activiteit als bedoeld in artikel 2.2, eerste lid, onder h en i, van de wet, verstrekt de aanvrager gegevens over:

a. het aantal en de afmetingen van de reclame;

b. de hoogte van de reclame, gemeten vanaf maaiveld tot de onderkant;

c. de te gebruiken materialen, kleuren en verlichting;

d. de tekst van de reclame.

2. Indien een ander dan de eigenaar, beperkt zakelijk gerechtigde of gebruiker van de onroerende zaak met diens toestemming handelsreclame maakt of voert, vermeldt de aanvrager in de aanvraag de naam, het adres en de woonplaats van die ander.”

In artikel 2.18 van de Wabo is bepaald dat de vergunning alleen kan worden verleend of geweigerd op de gronden vermeld in deze verordening. De algemene weigeringsgronden staan in artikel 1.8 van deze verordening. In het vijfde lid staan echter ook specifieke, voor deze vergunning geldende, weigeringsgronden.

Artikel 4.20 Eisen aan niet-vergunningsplichtige handelsreclame

De bedoeling van deze bepaling is het mogelijk maken van repressief toezicht op hinderlijke handelsreclame die niet-vergunningsplichtig is, met andere woorden waarop geen preventief toezicht is.

Artikel 4.21 Fietswrakken

In de gemeente Best worden veelvuldig fietswrakken aangetroffen. Het gaat dan om overduidelijke wrakken of fietsen die wezenlijke onderdelen missen om nog normaal als fiets gebruikt te kunnen worden. In de regel betreft het gedumpte fietsen, waar nooit meer iemand om komt vragen. Vooral in de stationsomgeving ontstaat hierdoor overlast.

Momenteel wordt dit praktisch opgelost door ruiming, hiermee is deze handelswijze juridisch afgedekt.

HOOFDSTUK 5 ANDERE ONDERWERPEN BETREFFENDE DE HUISHOUDING DER GEMEENTE

Artikel 5.2 Parkeren van voertuigen van autobedrijf e.d. Eerste lid Regelmatig kwam de vraag naar voren of rijschoolhouders en taxibedrijven die in de uitoefening van hun (neven)bedrijf drie of meer auto’s op de weg parkeren ook onder het verbod van het eerste lid van dit artikel vallen. De Afdeling rechtspraak van de Raad van State heeft omtrent deze vraag beslist dat het bij elkaar parkeren van drie of meer taxi’s door een exploitant van een taxibedrijf niet valt onder de werking van deze bepaling, ARRS 28-9-1984, nr. R03.83.7524 (APV Schijndel). De rijschoolhouder die een aantal voertuigen bij elkaar parkeert, viel volgens deze uitspraak eveneens niet onder de werking van dit artikel.

Aangezien het parkeren van voertuigen van rijschoolhouders en taxiondernemers excessieve vormen kan aannemen, is in het tweede lid daarom expliciet bepaald dat onder “verhuren”, zoals in het eerste lid bedoeld, mede wordt verstaan het gebruiken van voertuigen voor het geven van rijlessen of voor het vervoeren van personen tegen betaling. Aldus kan ook tegen excessief gebruik van de weg door rijschoolhouders en taxiondernemers worden opgetreden.

Tweede lid

Onder a is het woord “vergen” gebezigd in plaats van “duren” ten einde twijfel over de vraag of met een bepaalde herstel- of onderhoudswerkzaamheid meer dan een uur gemoeid is, zoveel mogelijk uit te sluiten. Bij het gebruik van de term “vergen” beschikt men over een meer objectieve maatstaf. De in het derde lid gestelde verbodsbepaling geldt uiteraard niet voor het normaal parkeren van de voor persoonlijk gebruik gebezigde auto(’s) van de exploitant. Het bepaalde bij artikel 5:2 kan niet als een soort “escape” fungeren ten opzichte van de andere in deze afdeling opgenomen verbodsbepalingen. Artikel 5:2 mag met andere woorden niet gelezen worden in verband met de andere artikelen in de afdeling, in die zin dat de “faciliteit” die in artikel 5:2 is besloten - garagehouders enz. mogen twee auto’s sowieso op de weg laten staan - ook impliceert dat zij een autowrak, een niet-rijklaar voertuig, een groot voertuig enz. ongelimiteerd lang op de weg mogen laten staan, omdat de ruimte die hen is aangewezen dezelfde blijft. Immers, in artikel 5:2 bestaat het excessieve in de ruimte die door het aantal voertuigen in beslag wordt genomen, in bij voorbeeld de artikelen 5:4 en 5:5 bestaat het excessieve met name in het niet gerechtvaardigde doel om gedurende lange tijd parkeerruimte in beslag te nemen met wrakken of daarvan nauwelijks te onderscheiden vehikels. Dit doel is, indien zulks door garagehouders geschiedt, even onduldbaar als wanneer particulieren zich hieraan bezondigen. Het bepaalde bij artikel 5:2 geeft de daarin genoemde personen dus niet een “vrijstelling” om voertuigen te parkeren in afwijking van de andere verbodsbepalingen in deze afdeling. Aldus besliste de Hoge Raad in zijn arrest van 16 februari 1970, nr. 65705 (parkeerexcessenverordening Maassluis, niet gepubliceerd). Wanneer in de gemeente een automarkt wordt gehouden, dient nog de volgende uitzondering te worden toegevoegd: “Het in het eerste lid (oud, nu derde lid) gestelde verbod is niet van toepassing op het parkeren van voertuigen waarvoor een standplaats op een automarkt is aangewezen, op deze standplaats gedurende de tijd dat deze markt wordt gehouden.”

Derde lid, onder a Deze bepaling beoogt optreden mogelijk te maken tegen die autohandelaren en exploitanten van garage-, herstel- en autoverhuurbedrijven die de weg voortdurend gebruiken als stallingsruimte voor auto’s die hun toebehoren of zijn toevertrouwd. Het gaat hier om situaties waarin het gebruik van parkeerruimte op buitensporige wijze plaats heeft en uit dien hoofde niet toelaatbaar kan worden geacht (verkeersmotief). Bij het opstellen van deze bepaling is er naar gestreefd de delictomschrijving zoveel mogelijk vrij te houden van elementen waarvan de bewijslevering moeilijkheden kan opleveren. Niettemin kan met name het bewijs dat betrokkene “zijn bedrijf of nevenbedrijf dan wel een gewoonte” van de hier bedoelde activiteiten maakt, alsook dat de desbetreffende voertuigen “hem toebehoren of zijn toevertrouwd”, onder omstandigheden problemen opleveren. De woorden “drie of meer voertuigen” zijn gekozen om de bewijslast niet onevenredig zwaar te doen zijn. Doordat het verbod slechts betrekking heeft op het parkeren dat in het kader van (neven)bedrijf of gewoonte plaatsvindt, blijft het normaal parkeren van de voor persoonlijk gebruik gebezigde auto(’s) van de exploitant en eventueel van zijn gezinsleden mogelijk. (Zie het eerste lid, onder b). Deze bepaling heeft slechts betrekking op “eigenlijke” parkeerexcessen, dat wil zeggen op het parkeren van voertuigen op de weg (in de zin van de WVW 1994). Het zou uiteraard te ver gaan deze bepaling ook te laten gelden voor gedragingen buiten de weg.

Derde lid, onder b Reparatie- en sloopwerkzaamheden aan op de weg geparkeerde voertuigen in het kader van de uitoefening van een (neven)bedrijf, geven veelal klachten inzake geluidsoverlast en verontreiniging van de weg; in mindere mate wordt geklaagd over de als gevolg van deze activiteiten verminderde parkeergelegenheid. Met het oog op het vorenstaande is het derhalve wenselijk de strafbaarheid van het herstellen of slopen op de weg niet te relateren aan de omstandigheid dat er sprake moet zijn van drie of meer voertuigen. Indien het slopen of herstellen van een voertuig bij herhaling geschiedt, moet - met het oog op de vorengenoemde bezwaren - hiertegen kunnen worden opgetreden, daargelaten of zich in de onmiddellijke omgeving meer auto’s bevinden die betrokkene “toebehoren of zijn toevertrouwd”. Wel zij er hier op gewezen dat zowel het verontreinigen van de weg als het veroorzaken van hinderlijk rumoer reeds is verboden bij artikel 2.47. Met het oog op het toenemend aantal klachten achten wij een strafbepaling welke zich in het bijzonder richt tot de onderhavige activiteiten, wenselijk naast genoemde (algemene) verbodsbepalingen. Gelet op de strekking van deze bepaling kan zij niet als een “parkeerexcesbepaling” in de strikte betekenis van het woord worden aangemerkt. Gezien het verband met de andere in deze afdeling opgenomen bepalingen achten wij het niettemin wenselijk het onderhavige voorschrift in deze afdeling op te nemen. Met de hierbedoelde bepaling kan naar verwachting beter worden opgetreden tegen met het slopen en repareren van voertuigen gepaard gaande geluid- en stankoverlast en verontreiniging van de weg. Ingevolge de aanhef is slechts diegene strafbaar die bij herhaling de weg als werkplaats voor reparatie- of sloopdoeleinden gebruikt. Ook voor diegenen moet echter de mogelijkheid blijven bestaan aan de door hem (en zijn gezin) gebruikte auto kleine reparatiewerkzaamheden te verrichten. Het vierde lid opent deze mogelijkheid. Vierde lid Het verlenen van een ontheffing ingevolge dit lid zal in het algemeen op zijn plaats zijn in geval, alle omstandigheden in aanmerking genomen, redelijkerwijs moet worden aanvaard dat de exploitant geen andere mogelijkheden ten dienste staan dan de hem toebehorende of toevertrouwde auto’s op de weg te parkeren. Te denken is hierbij aan het geval dat de exploitant van een reeds lang bestaand bedrijf in de feitelijke onmogelijkheid verkeert op eigen terrein of in de nabijheid van zijn bedrijf stallingsruimte te creëren c.q. daarover op andere wijze de beschikking te krijgen. Aan de ontheffing kunnen uiteraard voorschriften worden verbonden, onder meer omtrent de plaats waar en de tijd gedurende welke voertuigen voor de hier aan de orde zijnde doeleinden op de weg mogen worden geplaatst, alsmede ten aanzien van het aantal voertuigen dat ter plaatse door de houder van de ontheffing mag worden geparkeerd

Artikel 5.3 Te koop aanbieden van voertuigen  Het komt regelmatig voor dat eigenaren hun voertuig te koop aanbieden op de openbare weg. Wanneer het een enkel voertuig betreft, is dit geen echt probleem. Van aantasting van het uiterlijk aanzien van de omgeving is niet of nauwelijks sprake, de overlast voor de omwonenden blijft beperkt en het gebruik van de beschikbare parkeerruimte kan niet excessief genoemd worden. Anders ligt het wanneer de voertuigen met meerdere tegelijk aangeboden worden.

Artikel 5.4 Defecte voertuigen  Veelvuldig doet zich het verschijnsel voor dat niet-rijklare voertuigen op de weg worden geplaatst. De eigenaar of houder van een of meer van dergelijke voertuigen heeft deze meestal aangekocht om na weken of zelfs maanden van nijvere zelfwerkzaamheid weer een volwaardig voertuig te creëren. Veelal slaagt hij in deze poging niet, waarna het voertuig op de weg wordt achtergelaten, waar het na verloop van tijd degenereert tot autowrak. Deze bepaling richt zich in het bijzonder tegen dit soort parkeergedragingen. Het excessieve is in het bijzonder gelegen in het in relatie tot het tekort aan parkeerruimte niet gerechtvaardigde doel waartoe men het voertuig op de weg zet. Daarnaast kan het hierbedoelde parkeren een ontsiering van het uiterlijk aanzien van de gemeente meebrengen en om die reden excessief zijn. Beperking van het verbod tot die gevallen waarin er sprake is van min of meer ernstige gebreken aan het voertuig, moet noodzakelijk worden geacht, wil het verbod niet een te ruime strekking krijgen. Deze bepaling ziet slechts op 'eigenlijke' parkeerexcessen, dat wil zeggen op het plaatsen en hebben van defecte voertuigen op de weg (in de zin van de WVW 1994). Het zou te ver gaan deze gedragingen ook buiten de weg te verbieden.

Artikel 5.5 Voertuigwrakken  Anders dan de niet-rijklare voertuigen die ingeval van parkeren gedurende zekere tijd in het bijzonder een parkeerexces kunnen opleveren door het in relatie tot het tekort aan parkeerruimte niet gerechtvaardigde doel waartoe men een voertuig op de weg zet, geeft een achtergelaten voertuigwrak in de eerste plaats aanstoot, doordat het een ontsierend element in het straatbeeld vormt. Ook houdt een wrak een gevaar in voor spelende kinderen en voor de weggebruikers. Het op de weg plaatsen of hebben van een wrak is dus primair om die reden excessief. Daarnaast kan echter ook het zo juist genoemde verkeersmotief een rol spelen bij het uitvaardigen van dit verbod. Ofschoon een wrak vaak niet meer zal kunnen worden beschouwd als voertuig in de zin van de wegenverkeerswetgeving, is de onderhavige bepaling gezien haar strekking en het verband met de andere bepalingen wel als parkeerexcesbepaling aan te merken. De onderhavige bepaling heeft betrekking op het plaatsen en hebben van wrakken op de weg (in de zin van de WVW 1994). Het elders in de openlucht opslaan van wrakken vindt reeds regeling in de model Afvalstoffenverordening en tevens in artikel 10.17 van de Wet milieubeheer. De delictsomschrijving bevat derhalve niet tevens het bestanddeel 'van de weg af zichtbaar'. Het verbod in dit artikel richt zich op degene die het voertuigwrak op de weg plaatst of heeft. Dat is op zich al een ruimere kring van subjecten dan alleen de bestuurder; ook andere belanghebbenden bij het voertuig vallen onder deze bepaling. Afbakening  Voor wat betreft de afbakening met hogere regelgeving geldt op grond van artikel 122 van de Gemeentewet dat de bepalingen van de APV van rechtswege vervallen als in het onderwerp door een wet, AMvB of een provinciale verordening wordt voorzien. De term ‘onderwerp’ in artikel 122 betekent dat het om dezelfde materie moet gaan en dat hetzelfde motief ten grondslag moet liggen aan zowel de lagere als de hogere regeling. De formulering van de afbakeningsbepaling in het tweede lid sluit daarom aan bij de Gemeentewet.

Artikel 5.6 Kampeermiddelen e.d.  Eerste lid, onder a Deze bepaling richt zich tegen het langer dan nodig plaatsen of hebben van voertuigen die voor recreatie e.d. worden gebruikt. Hieronder vallen in ieder geval: caravans, campers, kampeerwagens, aanhangwagens, magazijnwagens, keetwagens e.d. op de weg. In deze bepaling zijn de woorden “parkeren” gewijzigd in “te plaatsen of te hebben” om de handhaving van deze bepaling eenvoudiger te maken. Met het steeds een paar meter verplaatsen van een caravan, aanhangwagentje e.d. op de openbare weg wordt overtreding van deze bepaling niet langer meer voorkomen. Met de zinsnede “of anderszins voor andere dan verkeersdoeleinden wordt gebruikt” is beoogd aan te geven dat alle soorten (aanhang)wagens en voertuigen, die niet “dagelijks” worden gebruikt als vervoermiddel onder deze bepaling kunnen vallen. Het excessieve van het hier bedoelde parkeren is in de eerste plaats gelegen in het buitensporige gebruik van parkeerruimte dat daarmee gepaard gaat. Daarnaast is dat het ontsieren van het uiterlijk aanzien van de gemeente. Het plaatsen of hebben gedurende ten hoogste drie (achtereenvolgende) dagen wordt niet verboden, opdat de betrokkene de gelegenheid zal hebben zijn kampeerwagen, caravan of camper voor een te ondernemen reis gereed te maken, respectievelijk na de reis op te ruimen. Ook met betrekking tot deze gevallen zou het voorzien in vervangende parkeergelegenheid, waar dit soort voertuigen kan worden gestald, overwogen kunnen worden. Verwezen wordt naar hetgeen hierover in de algemene toelichting is gesteld. Gezien de veelal toenemende parkeerdruk op de openbare weg - vaak juist ook in woonwijken - zou ervoor gekozen kunnen worden om de redactie van de bepaling in het eerste lid onder a stringenter te redigeren en direct voor de gehele gemeente (of een gedeelte daarvan) van toepassing te verklaren: “a. langer dan gedurende drie achtereenvolgende dagen (binnen de bebouwde kom) op de weg te plaatsen of te hebben;” Eerste lid, onder b Deze bepaling richt zich ook tegen het ontsieren van het uiterlijk aanzien van de gemeente door het doen of laten staan van caravans e.d. elders dan op de weg in de zin van de WVW 1994. In zoverre betreft deze bepaling derhalve niet een “eigenlijk” parkeerexces, dat immers veronderstelt dat de gedraging plaatsvindt op een weg (in de zin van de WVW 1994). Zoals opgemerkt in de toelichting op artikel 5:1, onderdeel b, wordt het begrip “parkeren” zo uitgelegd, dat het verbod in dit artikel zich niet alleen richt op de bestuurder van een voertuig maar ook op de andere belanghebbenden bij het voertuig.

Artikel 5.7 Parkeren van reclamevoertuigen  Deze bepaling richt zich tegen degenen die voor een beroep of bedrijf reclame maken door een of meer voertuigen, voorzien van reclameopschriften, op de weg te parkeren. Hierbij staat het maken van reclame voorop. Als handelsreclame in de zin van dit artikel wordt niet gezien de vermelding op een voertuig van de naam van het bedrijf waarbij het voertuig in gebruik is en een (korte) aanduiding van de goederen of diensten die dat bedrijf pleegt aan te bieden. Deze voertuigen worden immers niet primair gebruikt 'met het kennelijke doel om daarmee handelsreclame te maken', maar vooral als vervoersmiddel. Het excessieve is primair gelegen in het in relatie tussen het tekort aan parkeerruimte en het niet gerechtvaardigde doel waartoe men het voertuig op de weg zet. Dit doel kan reeds met één voertuig worden bereikt. In de tweede plaats kan het excessieve gelegen zijn in het motief van het tegengaan van ontsiering van het uiterlijk aanzien van de gemeente. In deze bepaling gaat het om een 'eigenlijk' parkeerexces, hetwelk veronderstelt dat de gedraging plaatsvindt op een weg (in de zin van de WVW 1994). Het hebben van handelsreclame op of aan onroerend goed op een vanaf de weg zichtbare plaats is geregeld in artikel 4.15 van deze APV. Het in dit artikel omschreven verbod is beperkt tot het maken van handelsreclame (commerciële reclame). Het hier geregelde verbod luidt algemeen: voor het gehele grondgebied van de gemeente (behoudens de ontheffingsmogelijkheid van het tweede lid). Het staat de gemeenten echter vanzelfsprekend vrij de werking van het verbod - naar plaats of tijd - afhankelijk te stellen van het oordeel van het college.

Artikel 5.8 Parkeren van grote voertuigen 

In gemeentelijke kring wordt het meer en meer als noodzakelijk ervaren dat het parkeren van grote voertuigen - in het bijzonder vrachtwagens - op wegen in de stadscentra en in de woonwijken zoveel mogelijk wordt tegengegaan. Maatschappelijk gezien is er een tendens waarneembaar dat dit parkeren wordt ervaren als misbruik van de weg. De gevaren en inconveniënten die deze parkeergedragingen kunnen opleveren, zijn velerlei: onvoldoende opvallen bij schemer en duisternis van geparkeerde vrachtwagens, onvoldoende zichtbaarheid van tussen of achter deze voertuigen spelende kinderen, buitensporige inbeslagneming van de schaarse parkeerruimte, belemmering van het uitzicht vanuit de woning, afbreuk aan het uiterlijk aanzien der gemeente enz. Op den duur zal het parkeren van grote voertuigen dan ook niet meer dienen te geschieden op wegen binnen de bebouwde kom, althans niet op die wegen binnen de bebouwde kom, welke gelegen zijn in het centrum of in de woonwijken. Uit de jurisprudentie kan worden opgemaakt, dat ook volgens de Hoge Raad het parkeren van vrachtwagens in woonwijken enz., bezien tegen de achtergrond van de recente verkeersomstandigheden en maatschappelijke inzichten, niet (meer) redelijkerwijze als “normaal” verkeer kan worden beschouwd. De artikelen 5:8 en 5:9 bevatten regels waarmee het parkeren van grote voertuigen, voor zover dit excessief is, kan worden tegengegaan. Zie voorts ook de algemene toelichting onder punt 5 Vervangende parkeergelegenheid.

Eerste lid Deze bepaling beoogt aan de gemeentebesturen mogelijkheden te verschaffen om aantasting van het uiterlijk aanzien van de gemeente door het doen of laten staan van bepaalde voertuigen tegen te gaan. Het doen of laten staan van grote voertuigen kan immers op bepaalde plaatsen, zoals op dorpspleinen, voor monumenten en historische gebouwen, in parken, op rustieke plekjes in open landschappen een ernstige aantasting van het stads-, dorps- of landschapsschoon betekenen. Vrachtauto’s, aanhangwagens, kermiswagens en reclameauto’s bijvoorbeeld kunnen op dergelijke plaatsen een zeer storend element vormen. Het zijn deze situaties waarop deze bepaling het oog heeft. Aangezien over de vraag of er van aantasting van de schoonheid van stad, dorp of landschap sprake is, verschillend kan worden geoordeeld, is er de voorkeur aan gegeven het verbod niet zonder meer te doen werken, doch een nader oordeel van het gemeentebestuur in dezen maatgevend te doen zijn. Aangezien de plaatsen waar ontsiering van de hiervoor vermelde objecten zich kan voordoen, vrijwel steeds aan te geven zullen zijn, is de bepaling aldus geredigeerd dat het verbod slechts geldt ten aanzien van die plaatsen die het college heeft aangewezen. Dit aanwijzen zal in de praktijk eenvoudig kunnen geschieden doordat het college in zijn besluit verwijst naar een plattegrond van de gemeenten waarop de plaatsen waar niet mag worden geparkeerd worden gearceerd. Gezien het motief van deze bepaling heeft zij ook betrekking op het parkeren van grote voertuigen buiten de weg. In zoverre heeft deze bepaling dus niet enkel betrekking op “eigenlijke” parkeerexcessen. Wat het motief: bescherming van het uiterlijk aanzien van de gemeente betreft, dient er op te worden gewezen, dat het niet noodzakelijkerwijs behoeft te gaan om (het parkeren op of bij) plaatsen, die uit een oogpunt van stadsschoon of karakteristiek een bijzondere betekenis hebben, wil er sprake kunnen zijn van een “parkeerexces”. In het licht van het motief dat ten grondslag ligt aan het in het eerste lid bedoelde verbod verdient het aanbeveling zowel een lengte- als een hoogtecriterium te hanteren. Zeer wel denkbaar is immers dat een voertuig weliswaar nog geen lengte van 6 meter heeft, doch niettemin op grond van de hoogte schadelijk moet worden geacht voor het uiterlijk aanzien van de gemeente. Blijkens de jurisprudentie van de Hoge Raad is de bevoegdheid van het gemeentebestuur ter zake zeer ruim. Het is met name niet vereist dat de bij openbare kennisgeving aangewezen plaatsen voldoen aan aanmerkelijke eisen van schoonheid en karakteristiek. In dit verband moge tevens worden gewezen op de subjectieve redactie van de onderhavige bepaling. Niet apart zijn vermeld de oplegger en de aanhangwagen. Het hier gestelde verbod zou dan immers zelfs gelden voor het kleinste aanhangwagentje. Primair ware hier echter te reguleren het parkeren van grote voertuigen. Bij de aanwijzing van plaatsen waar volgens besluit van het college grote voertuigen met het oog op de bescherming van het uiterlijk aanzien van de gemeente niet mogen worden geparkeerd, zal eventueel rekening moeten worden gehouden met een provinciale verordening die - geheel of gedeeltelijk - hetzelfde terrein uit hoofde van hetzelfde motief bestrijkt, bij voorbeeld een verordening bescherming landschapsschoon. Binnen de verboden zones zullen in ieder geval uitzonderingen moeten worden gemaakt ten behoeve van autobussen in lijndienst.

Een speciaal probleem wordt gevormd door de vraag, hoe dit verbod onder de aandacht van belanghebbenden te brengen. Het is in ieder geval gewenst, dat de in de gemeente gevestigde ondernemingen door de gemeente in kennis worden gesteld van dit verbod. In veel gemeenten wordt een systeem toegepast, waarbij langs de naar de gemeente toeleidende wegen door middel van aanwijzingsborden kenbaar wordt gemaakt, dat binnen de (bebouwde kom van de) gemeente het parkeren van grote voertuigen slechts is toegelaten op de als zodanig aangeduide parkeergelegenheden.

Tweede lid Deze bepaling beoogt optreden mogelijk te maken tegen het parkeren van grote voertuigen op de weg (in de zin van de WVW 1994), omdat het gepaard gaat met een excessief gebruik van de weg. Met betrekking tot dit motief: buitensporig gebruik van de weg, wordt opgemerkt, dat het in dat verband niet noodzakelijkerwijs om (het parkeren van) méér voertuigen behoeft te gaan. Ook het parkeren van één groot voertuig kan een parkeerexces in deze zin opleveren. In het licht van het motief van deze bepaling is het stellen van een hoogtegrens minder opportuun. Uit de aanwijzing van plaatsen waar het parkeren van grote voertuigen niet toelaatbaar is, zal duidelijk moeten blijken of deze aanwijzing is gebaseerd op de bepaling van het eerste lid of die van het tweede lid, zulks mede in verband met het bepaalde in het derde lid. Geschiedt een aanwijzing door middel van een verwijzing naar een plattegrond (zie onder eerste lid) dan kan bij voorbeeld door het gebruik van verschillende kleuren bij het arceren van de plaatsen waar niet geparkeerd mag worden, worden aangegeven welk motief ten grondslag ligt aan de aanwijzing of dat beide motieven daaraan ten grondslag liggen. Zeer wel denkbaar is echter dat aan een aanwijzing beide motieven ten grondslag kunnen liggen. Zie wat betreft de vraag, hoe dit verbod kenbaar kan worden gemaakt, de toelichting op eerste lid. Zoals opgemerkt in de toelichting op artikel 5:1, onderdeel b, wordt het begrip “parkeren” zo uitgelegd, dat het verbod in dit artikel zich niet alleen richt op de bestuurder van een voertuig maar ook op de andere belanghebbenden bij het voertuig.

Derde lid De werking van het in het tweede lid gestelde verbod is ingevolge dit lid beperkt tot de avond en de nacht, alsmede het weekeinde en de doordeweekse feestdagen. Het lijkt in het algemeen niet redelijk om het parkeren van grote voertuigen op de weg ook gedurende de werkdag te verbieden. Dit zou de belangen van met name handel en industrie te zeer schaden. Dit ligt echter anders wanneer de bescherming van het uiterlijk aanzien van de gemeente in het geding is. Het parkeren van grote voertuigen op plaatsen waar dit naar de mening van het college schadelijk is voor dit uiterlijk aanzien, moet te allen tijde verboden kunnen worden. Daarom geldt de in het derde lid vervatte uitzondering niet voor het in het eerste lid gestelde verbod. Overigens blijft ook tijdens de perioden waarin het verbod bedoeld in het tweede lid niet van toepassing is, het zodanig parkeren van vrachtwagens dat aan bewoners of gebruikers van gebouwen hinder of overlast wordt aangedaan, verboden krachtens het hierop volgende artikel 5:9.

Vierde lid Naast de krachtens het tweede lid geldende beperkingen kent dit lid aan het college de bevoegdheid toe ter zake van de in de eerste twee leden omschreven verboden een ontheffing te verlenen. Aldus kan worden voorkomen dat de werking van deze verboden zou leiden tot een onevenredige aantasting van bedrijfsbelangen. Verzoeken om ontheffing zullen van geval tot geval moeten worden bekeken. Omstandigheden welke in beginsel door alle bedrijven - ongeacht de aard - kunnen worden aangevoerd, rechtvaardigen op zich nog geen ontheffing. Van de mogelijkheid tot het verlenen van ontheffing zal onder meer gebruik dienen te worden gemaakt:

• 1.

  voor voertuigen die worden gebezigd bij de uitvoering van openbare werken en bij bouwwerkzaamheden, voor zover ze in de onmiddellijke nabijheid van het werk worden geparkeerd;

• 2.

  voor chauffeurs die een schriftelijke medische verklaring overleggen, waaruit blijkt dat betrokkene niet van een speciaal daartoe aangewezen parkeerterrein gebruik kan maken en ook vaststaat dat betrokkene zonder ontheffing in moeilijkheden zou komen.

Verder zou een soepel ontheffingenbeleid kunnen worden gevoerd, voor zover het gaat om bij voorbeeld:

• 1.

  rijdende winkels;

• 2.

  wagens van kermisexploitanten;

• 3.

  wagens van bedrijven die in geval van bij voorbeeld ongevallen in het wegverkeer terstond moeten kunnen “uitrukken” (sleepwagens e.d.);

• 4.

  voertuigen die speciaal uitgerust zijn voor bijzondere transporten (auto’s met speciale klimaatregeling) of anderszins zodanig afwijken (elektrowagens met beperkte actieradius) dat bijzondere eisen aan de parkeerplaats moeten worden gesteld.

Aan een ontheffing kunnen uiteraard voorschriften worden verbonden betreffende de tijd en de plaats waarop deze zal gelden.

Artikel 5.9 Parkeren van uitzichtbelemmerende voertuigen  Eerste lid: Deze bepaling beoogt optreden mogelijk te maken tegen het op de weg parkeren van vrachtwagens e.d. bij andermans voor bewoning of ander dagelijks gebruik bestemd gebouw, zodanig, dat daardoor het uitzicht van bewoners of gebruikers van het gebouw op hinderlijke wijze wordt belemmerd of hun anderszins hinder of overlast wordt aangedaan. Door opneming van de bestanddelen 'of hun anderszins hinder of overlast wordt aangedaan' zijn ook mogelijke andere vormen van hinder of overlast dan uitzichtbelemmering, door het parkeren van grote voertuigen aan bewoners of gebruikers van gebouwen berokkend, verboden. Hierbij kan worden gedacht aan belemmering van de lichtval, stankoverlast en geluidsoverlast, bij voorbeeld ten gevolge van het starten en warmdraaien van grote voertuigen. Het begrip 'parkeren' wordt zo uitgelegd, dat het verbod in dit artikel zich niet alleen richt op de bestuurder van een voertuig maar ook op de andere belanghebbenden bij het voertuig. Tweede lid: De in dit lid opgenomen uitzondering ziet bij voorbeeld op (het parkeren van) 'hoogwerkers', meetwagens e.d. Een ontheffingsmogelijkheid is niet geboden. Niet goed valt in te zien hoe deze mogelijkheid te rijmen valt met het hinderlijke karakter van het hier bedoelde parkeren.

Artikel 5.10 Parkeren van voertuigen met stankverspreidende stoffen  Deze bepaling ziet op hinder en overlast die voor bewoners of gebruikers van nabijgelegen gebouwen of terreinen kunnen ontstaan door het parkeren van voertuigen met stankverspreidende stoffen, zoals vrachtauto's van destructiebedrijven, vismeelfabrieken e.d. Onder de werking van deze bepaling valt ook het doen of laten staan van voertuigen met stankverspreidende stoffen buiten de weg in de zin van de WVW 1994. Een ontheffingsmogelijkheid wordt niet geboden. Deze mogelijkheid valt niet goed te rijmen met het hinderlijke karakter van het hier bedoelde parkeren. In bepaalde gemeenten kan een ontheffingsmogelijkheid evenwel noodzakelijk zijn. Te denken valt bij voorbeeld aan gemeenten met boerderijen in de bebouwde kom (vervoer van mest!). Afbakening  Voor wat betreft de afbakening met hogere regelgeving geldt op grond van artikel 122 van de Gemeentewet dat de bepalingen van de APV van rechtswege vervallen als in het onderwerp door een wet, AMvB of een provinciale verordening wordt voorzien. De term ‘onderwerp’ in artikel 122 betekent dat het om dezelfde materie moet gaan en dat hetzelfde motief ten grondslag moet liggen aan zowel de lagere als de hogere regeling. De formulering van de afbakeningsbepaling in het tweede lid sluit daarom aan bij de Gemeentewet.

Artikel 5.11 Aantasting groenvoorzieningen door voertuigen

Eerste lid Het is helaas een veelvuldig voorkomend verschijnsel dat groenstroken, openbare beplantingen, plantsoenen en grasperken worden benut voor het parkeren van voertuigen. Met de onderhavige bepaling wordt beoogd beschadiging van groenstroken e.d., die het uiterlijk aanzien van de gemeente beogen te verfraaien, te voorkomen en het groen beter aan zijn bestemming te doen beantwoorden.

Aangezien deze bepaling zich uitsluitend richt tegen een “oneigenlijk” parkeerexces - dat wil zeggen tegen een gedraging welke buiten de “weg” (in de zin van de wegenverkeerswetgeving) plaatsvindt, behoeft voor strijd met de bepalingen van de wegenverkeerswetgeving niet te worden gevreesd. Om deze reden bestaat er geen bezwaar tegen dat in deze bepaling ook het rijden over openbare beplantingen enz. wordt verboden. Doorgaans zal een groenstrook geen deel uitmaken van de weg. Bermen maken wel deel uit van de “wegen” in de zin van artikel 1 van de WVW 1994. Aangezien de berm rechtens deel uitmaakt van de weg, gelden de op de desbetreffende weg betrekking hebbende verkeersvoorschriften eveneens voor de berm, zoals parkeerverboden e.d. Artikel 10 van het RVV 1990 bepaalt dat auto’s, motoren e.d. op de rijbaan en op andere weggedeelten - met uitzondering van het trottoir, het voetpad, het fietspad of het ruiterpad - mogen worden geparkeerd. Onder deze andere weggedeelten waar wel geparkeerd mag worden vallen ook de bermen van een weg. Indien in een bepaald geval het parkeren in een berm als ongewenst moet worden aangemerkt, kan een parkeerverbod voor die berm worden ingesteld. Dit kan door plaatsing van het bord E1 van Bijlage 1 van het RVV 1990 met een onderbord, waarop staat dat het parkeerverbod alleen geldt voor de berm. Het is tevens mogelijk dat het parkeren op de rijbaan niet wenselijk is, bijvoorbeeld uit oogpunt van de verkeersveiligheid, maar dat het parkeren in de berm wel kan worden toegestaan. Ook in dit geval is plaatsing van het genoemde bord E1 noodzakelijk, maar nu met een onderbord waarop staat dat parkeren in de berm wel is toegestaan. Omdat de wegenverkeerswetgeving onder “wegen” ook de bermen begrijpt, is het in artikel 5.11 vervatte verbod beperkt tot groenstroken. De wegenverkeerswetgeving voorziet niet in de gevallen waarin het voertuig op of in een groenvoorziening wordt geplaatst, welke geen deel uitmaakt van de weg (in de zin van de Wegenverkeerswet). Zie hierover artikel 2.46. Bij een parkeerverbod is het doen of laten staan van een voertuig niet strafbaar, indien zulks geschiedt om personen de gelegenheid te geven in of uit te stappen dan wel voor het laden of lossen van goederen. Het moge duidelijk zijn dat de laatstgenoemde beperkingen niet van toepassing behoren te zijn op een verbod tot het doen of laten staan van voertuigen in groenvoorzieningen. Bewust is hier derhalve gekozen voor de bestanddelen “doen of laten staan” in plaats van “parkeren”, omdat ook het tot stilstand brengen van een auto in een plantsoen beschadiging van het groen en vermindering van de aantrekkelijkheid veroorzaakt. Opgemerkt mag nog worden dat gedragingen als de onderhavige in sommige gevallen ook zaakbeschadiging in de zin van artikel 350 van het Wetboek van Strafrecht met zich mee brengen. Zie voorts HR 27 oktober 1930, NJ 1931, blz. 62, waarbij een bepaling in de APV van Assen, volgens welke het in de kom van de gemeente verboden was zich te bevinden op de van gemeentewege aangelegde grasperken, verbindend werd geacht. De bewering dat de gemeentelijke wetgever niet bevoegd zou zijn naast het algemene verbod van artikel 461, Wetboek van Strafrecht bedoelde verbodsbepaling uit te vaardigen, ging niet op. Deze APV-bepaling had naar het oordeel van de Hoge Raad kennelijk ten doel “maatregelen te nemen tegen beschadiging van stadsbosch en door de gemeente aangelegde grasperken, derhalve zorg voor de instandhouding van gemeentelijk terrein, zijnde een onderwerp dat de huishouding van de gemeente betreft”. Indien het in artikel 5.1.10 (oud) bedoelde voertuig een door een woonwagenbewoner bewoonde woonwagen is, zal het college deze niet met toepassing van bestuursdwang op grond van artikel 61 Woonwagenwet uit de gemeente kunnen doen verwijderen dan nadat hiervoor door gedeputeerde staten toestemming is verleend als bedoeld in dat artikel en nadat een waarschuwing op grond van het vierde lid van dat artikel is uitgevaardigd. Zie Wnd. Vz. ARRS 24 juni 1983, nr. RO3.83.3806/S 5980 (Oosterhout).

Tweede lid Bij de onder b bedoelde voertuigen kan worden gedacht aan voertuigen, in gebruik bij de politie of de brandweer, als ook bij de gemeentelijke plantsoenendienst. Campings vallen onder terreinen als bedoeld onder c.

Artikel 5.14 Verbod op straathandel, venten e.d.

Bij de herziening van 2007 is omschreven wat onder venten wordt verstaan. Dit is een verbetering omdat het uitoefenen van de ambulante handel (het venten) onderscheiden moet worden van enerzijds de collectevergunning en anderzijds de standplaatsvergunning. Onder venten met goederen wordt dan ook verstaan: de uitoefening van kleinhandel waarbij goederen of diensten aan willekeurige voorbijgangers worden aangeboden dan wel het huis-aan-huis aanbieden van goederen of diensten. Bij venten is het van belang dat de venter in beweging is. De venter biedt zijn waren voortdurend aan vanaf een andere plaats. Het tijdelijk stilstaan in afwachting van klanten is geen venten. HR 26-03-1974, NJ 1974, 239. Het onderscheid tussen venten en collecteren is het volgende. Van venten of colporteren is sprake wanneer voor deze goederen een reële contraprestatie in de vorm van een vast bedrag wordt gevraagd. In principe worden bij collecteren geen goederen aangeboden, maar gaat het om het inzamelen van geld en goederen. Verkrijgt men een drukwerk of ander goed door een willekeurig bedrag of een weliswaar vast, maar niet meer als reële contraprestatie aan te merken, bedrag aan geld in een bus te werpen of te overhandigen als bijdrage voor een duidelijk kenbaar liefdadig of ideëel doel, dan is sprake van een collecte. De goederen worden daarbij slechts ter ondersteuning van die actie uitgereikt. Bij strafrechtelijk optreden tegen dit soort zonder vergunning gehouden inzamelingen zal ten laste gelegd en bewezen moeten worden dat te kennen is gegeven of de indruk is gewekt dat de opbrengst geheel of gedeeltelijk is bestemd voor een ideëel doel. Het onderscheid tussen venten en het innemen van een standplaats, betreft de periode gedurende welke goederen vanaf dezelfde plaats op straat worden aangeboden aan willekeurige voorbijgangers. Onder het innemen van een standplaats wordt verstaan het te koop aanbieden van goederen vanaf eenzelfde plaats, gebruikmakend van fysieke hulpmiddelen als een kraam of een aanhangwagen, in de openbare ruimte. Het tien minuten standplaats innemen vereist een standplaatsvergunning en geen ventvergunning, HR 26-03-1974, NJ 1974, 239. Venten en standplaatsen sluiten elkaar dus uit.

Artikel 5.30 Crossterreinen

Het bovenstaande artikel is bedoeld voor crossen buiten de weg. Ingevolge artikel 10 WVW is het is verboden om op de weg te crossen met auto’s, motoren, bromfietsen en dergelijke al dan niet met wedstrijdkarakter. Onder wedstrijd wordt voor de toepassing van dit artikel verstaan elk rijden met voertuigen ter vaststelling of vergelijking van prestaties hetzij van de deelnemers, hetzij van de voertuigen, hetzij van onderdelen daarvan, hetzij van bedrijfsstoffen.  Als deelnemer wordt beschouwd de bestuurder van een voertuig waarmee aan een wedstrijd wordt deelgenomen, en de eigenaar of houder van een voertuig, die daarmee aan een wedstrijd doet of laat deelnemen.

Hierbij speelt mede een rol in hoeverre deze activiteiten al dan niet op een weg in de zin van de wegenverkeerswetgeving plaatsvinden.

Artikel 148 WVW

1. Van het in artikel 10, eerste lid, vervatte verbod kan overeenkomstig bij algemene maatregel van bestuur vastgestelde regels ontheffing worden verleend:

a. voor wegen onder beheer van het Rijk door Onze Minister;

b. voor andere wegen door gedeputeerde staten. In afwijking hiervan wordt, indien de wegen waarvoor de ontheffing wordt gevraagd, alle zijn gelegen binnen één gemeente, de ontheffing verleend door burgemeester en wethouders.

2. De in het eerste lid bedoelde ontheffing kan slechts worden verleend indien wordt aangetoond dat maatregelen zijn getroffen ter voorkoming van deelneming aan de wedstrijd zonder dat de burgerrechtelijke aansprakelijkheid voor de schade waartoe het gebruik van motorrijtuigen tijdens de wedstrijd aanleiding kan geven, is gedekt door een verzekering overeenkomstig de Wet aansprakelijkheidsverzekering motorrijtuigen. De verzekering dient mede te dekken de aansprakelijkheid van degenen die de wedstrijd organiseren. Deze voorwaarde geldt niet ten aanzien van degene wiens aansprakelijkheid ten laste van de Staat komt.

Artikel 5.32 Beperking toerrit 4x4

Dit artikel is toegevoegd om het vernielen van de zandwegen tegen te gaan en om overlast te beperken.

Uitgezonderd van dit artikel zijn de weggebruikers die ter plaatse met het voertuig moeten zijn om het land te bewerken of dieren te verzorgen.

Artikel 5.33 Verbod vuur te stoken

Eerste lid: Dit artikel is herschreven met het doel om de afbakening naar hogere regelgeving te verduidelijken.

Tweede lid: Het verbod geldt niet voorzover het betreft gebruik in huiselijke en/of besloten kring:

het is de bedoeling het gebruik op de openbare weg en /of bij evenementen wel onder het verbod laten vallen

Artikel 5.34 Begripsbepaling  In het oude Besluit op de lijkbezorging stond de mogelijkheid om as te verstrooien op een permanent daartoe bestemd terrein. Dit werd door de houder van onder andere een begraafplaats of crematorium aangewezen nadat hij daarvoor een vergunning had gekregen van burgemeester en wethouders. Het terrein was bedoeld voor meerdere verstrooiingen gedurende langere tijd. In de gewijzigde Wet op de lijkbezorging blijft de mogelijkheid van het permanente terrein (in iets andere bewoordingen) opgenomen als een algemene vorm van asbestemming waarbij het nabestaanden niet zozeer gaat om de plaats waar verstrooid wordt als wel om het gegeven dat er verstrooid wordt. Verstrooiingen die plaatsvinden door of op last van de houder van een crematorium of bewaarplaats van asbussen kunnen alleen plaatsvinden op het terrein dat daartoe permanent is bestemd (uiteraard blijft ook de mogelijkheid bestaan dat de as op open zee verstrooid wordt).

Artikel 5.43 Aanwijzing verzamelplaats

De gemeente Best heeft een dierenbegraafplaats, De Wilgenhof.

Hoofdstuk 6 Straf-, overgangs- en slotbepalingen

Artikel 6.1 Strafbepaling

Wabo

De vergunningen geregeld in de artikelen artikel 2:10, vierde lid, 2:12, 2:13, 4:13 en 4:19 vallen bij inwerkingtreding van de Wabo onder de Wabo. Artikel 2.3 van de Wabo verbiedt het handelen in strijd met een voorschrift van een omgevingsvergunning.

Via artikel 5.4 van de Invoeringswet Wet algemene bepalingen omgevingsrecht is de Wet op de economische delicten van toepassing op handelen zonder of in strijd met deze vergunningen. De strafbepalingen van deze verordening zijn daar dus niet op van toepassing.

Artikel 6.5 Overgangsbepaling

Van belang is in de overgangsbepalingen aan te geven of bestaande vergunningen, ontheffingen, enz. al dan niet hun rechtskracht blijven behouden na de inwerkingtreding van deze verordening. De overgangsbepaling zoals deze nu luidt, is een verregaande vereenvoudiging van de oude regeling. Het betreft in dit artikel besluiten, genomen krachtens de verordening bedoeld in artikel 6:4, eerste lid, dus de oude verordening. De besluiten waar het om gaat zijn vergunningen, ontheffingen (het oude eerste lid), voorschriften en beperkingen (het oude tweede lid) als bedoeld in artikel 1:4 (het oude tweede lid), nadere regels, beleidsregels en aanwijzingbesluiten (het oude zevende lid). Op aanvragen om een besluit, ingediend onder de oude verordening, wordt volgens de Algemene wet bestuursrecht beslist overeenkomstig de nieuwe verordening (toetsing ex nunc). Op bezwaarschriften ingediend tegen besluiten genomen onder het oude recht, wordt eveneens besloten krachtens deze verordening met dien verstande dat de bezwaarde niet in een nadeliger positie mag komen dan hij onder het oude recht zou hebben gehad. (verbod van reformatio in peius).